Γνωριμία μας με τον Γέροντα Παίσιο Αγιορείτη
Εκείνο τον καιρό ζούσε στην Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου της Μονής Ιβήρων κι ένας άλλος μεγάλος ασκητής, ο Γέροντας Παίσιος. Αρκετοί νέοι μοναχοί ακολουθούσαν τις πνευματικές του συμβουλές και οδηγίες στην ησυχαστική ζωή. Ανάμεσα τους ήτο και ο ιερομόναχος π. Βασίλειος Γουντικάκης, ο οποίος προσκλήθηκε από την Μονή Σταυρονικήτα να την επάνδρωση. Μέχρι τότε η Μονή αυτή (1968) ήτο ιδιόρρυθμη. Με την νέα μικρή Αδελφότητα υπό τον Αρχιμ. π. Βασίλειο η Μονή μετετράπη σε κοινοβιακό μοναστικό καθεστώς από αιώνων αναγνωρισμένο και δοκιμασμένο.
Προκειμένου να στηριχθούν οι νέοι αδελφοί στο νέο γι' αυτούς κοινοβιακό πρόγραμμα, ο π. Βασίλειος ζήτησε να κοινοβιάση και ο Γέρο-Παίσιος. Εκείνος δέχθηκε. Δεν έμεινε όμως πολύ καιρό μέσα στην Μονή. Εστάλη να γηροκομήση τον ρώσο ιερομόναχο π. Τύχωνα, πού έμενε μόνος του στο Κελί του Τιμίου Σταυρού, πού άνηκε στην εδαφική περιφέρεια της Μονής. Του συμπαραστάθηκε του παπα Τύχωνος μέχρι της οσιακής του τελευτής.
Με την Αγία κοίμησι του οσιωτάτου εκείνου ρώσου ιερομόναχου, το κελί απέμεινε στον υποτακτικό του, τον π. Παίσιο. Από τότε είχαμε τον Γέροντα Παίσιο συχνά συνδαιτυμόνα και συμψάλλοντα και συμπροσευχόμενον στις μεγάλες γιορτές της Εκκλησίας μας και στις πανηγύρεις του Κελσίου μας.
Ο Γέροντας μας π. Χαράλαμπος, καλούσε τον π. Παίσιο και στην αίθουσα συνάξεων για να μας μιλήση. Εκείνος πάντα συνεσταλμένος, συχνά μας έλεγε: «Έχετε κοντά σας, δύο Αγίους Γέροντες. Δεν με χρειάζεσθε εμένα». Όμως μεταξύ τους μιλούσαν συχνά και επί μέρες, ενώ ο Γέροντας μου σε δύσκολα θέματα κατέφευγε στον π. Παίσιο και τον συμβουλευόταν.
Στο βιβλίο του Γέροντος Παϊσίου πού κυκλοφόρησε με τίτλο: «Αγιορείτες πατέρες» από κάποια συνομιλία του με τον παππού τον γέρο-Αρσένιο, άκουσε από το στόμα του και έγραψε τα εξής: «Όταν προσεύχομαι καθιστός, αισθάνομαι λίγη ευωδία, ενώ όταν στέκομαι όρθιος αισθάνομαι μεγάλη». Και έδωσε τις εξηγήσεις του ο π. Παίσιος ότι «η ευωδία κατά την προσευχή πηγάζει από την καρδία. Αν η καρδία είναι καθαρή, ευωδιάζει, διότι έχει μέσα της τον Θεό. Ενώ έχουμε περιπτώσεις πού από την καρδία εξέρχεται δυσωδία. Αυτό είναι σημείο φανερόν αν έχης μέσα σου τον Θεό η τον διάβολο».
Κάποια φορά εκάθοντο ο Γέρο Αρσένιος με τον π. Παίσιο στο παγκάκι της αυλής, στο Μπουραζέρι. Μεταξύ τους διαμείφθηκε η εξής στιχομυθία:
-Γέρο Αρσένιε, βλέπεις καμμιά φορά στον ύπνο σου τον Γέροντα σου, τον π. Ιωσήφ;
-Πριν λίγες ημέρες τον είδα ζωντανόν στον ύπνο μου. Με αγκάλιασε και μου είπε:
-Μέχρι πότε θα ζούμε χωρισμένοι, Γέρο-Αρσένιε;
-Μήπως είναι στο χέρι μου, Γέροντα μου; Του είπα εγώ.
Ο Γέρο-Παίσιος θαύμαζε την ζωή και τους αγώνες του αειμνήστου μεγάλου Γέροντα μας, του π. Ιωσήφ. Μας έλεγε:
-Αχ, τι έχασα! Όταν ήλθα στο Άγιο Όρος, ζούσε ο μακαριστός Γέροντας. Άκουσα για την φήμη του και κάποιος γνωστός μου μου είπε: «Μην ακούς. Όλα είναι ψέμματα. Αυτοί είναι πλανεμένοι». Εγώ τον πίστευσα και δεν πήγα να τον γνωρίσω και να ωφεληθώ. Όταν, όμως εξεδόθησαν οι Επιστολές του και τις διάβασα, τότε κατάλαβα πόσο σπάνια μορφή ήτανε και τι μεγάλο θησαυρό έχασα.
Επάνδρωσις της Ιεράς Μονής Διονυσίου
Το Κελί «Μπουραζέρι» ήτο πολύ ευρύχωρο και δεν υπήρχε κανένας λόγος να μετακόμιση η Αδελφότης μας σε άλλο ιερό καθίδρυμα του Άθω. Η λειψανδρία όμως μεγάλων Ιερών Μονών ανάγκαζε τους Γέροντες και Προϊσταμένους τους να στρέφωνται οπουδήποτε ζητώντας νέες συνοδείες.
Στην Ιερά Μονή Διονυσίου ο Γέροντας μας παπα-Χαράλαμπος, όταν ακόμη ευρισκόμασταν στην Νέα Σκήτη, προσεκαλείτο να εξομολογεί τους Πατέρες. Είχε λοιπόν κι εκεί πνευματικά παιδιά, τα οποία συνέβαλαν και απεφάσισαν οι Προϊστάμενοι της Μονής να ζητήσουν την συνοδεία μας για την επάνδρωσι της Μονής τους.
Πριν ακόμη ληφθούν οι οριστικές αποφάσεις, ο Γέρο Αρσένιος είχε λάβει το μήνυμα από τον μακαριστό Γέροντα του, τον π. Ιωσήφ. Παρουσιάσθηκε μια νύκτα στον ύπνο του και του είπε: «Μέχρι τώρα στην συνοδεία σας λένε οι ιερείς: «Του Πατρός ημών Αρσενίου Μοναχού και της συνοδείας αυτού. . .» Απ' δω και πέρα θα λένε: «Του πατρός ημών Χαραλάμπους Ιερομόναχου και της συνοδείας αυτού. . . .».
Ο γέρο Αρσένιος όμως έδωσε άλλη εξήγησι στα λόγια αυτά του Γέροντα του. Επειδή περίμενε με χαρά την δική του «μετακόμισι» από τα επίγεια στα ουράνια σκηνώματα, πίστευσε ότι πλησίασαν οι ημέρες του για την οριστική του αναχώρησι. Όταν όμως μεταφερθήκαμε στην Μονή Διονυσίου και σύμφωνα με την Αγιορείτικη τάξι ενθρονίσθηκε ηγούμενος ο παπα Χαράλαμπος και έκτοτε εμνημονεύετο το δικό του όνομα στις Ακολουθίες της Μονής, τότε κατάλαβε ο Παππούς ότι δεν ήλθε ακόμη η ώρα του, όπως την είχε υπολογίσει.
Μετά από αλλεπάλληλες συναντήσεις και διαβουλεύσεις των Γεροντάδων μας λήφθηκε η οριστική απόφασης και τον Σεπτέμβριο του 1979 ολόκληρη η Αδελφότης μας μεταφέρθηκε στην Ιερά Μονή Διονυσίου.
Ηγούμενος της Μονής είχε χρηματίσει μέχρι το 1976, για περισσότερα από 40 χρόνια ο Αρχιμ. π. Γαβριήλ, « ο Παππούς», όπως τον αποκαλούσαν όλοι οι Αγιορείτες. Διάδοχος του χρημάτισε επί τριετία ο ιερομόναχος π. Εφραίμ και ο επόμενος τούτου ήτο , δικός μας Γέροντας παπα-Χαράλαμπος.
Όλοι οι Πατέρες, παλιοί και νέοι συναδελφώθησαν και απετέλεσαν μία ποίμνη με ποιμένα και διδάσκαλο τον μαθητή και υποτακτικό των μεγάλων Γεροντάδων μας, τον π. Χαράλαμπο.
Ανάμεσα μας έλαμπε τώρα σαν φωτεινή λαμπάδα όχι μόνο ο Γέρο Αρσένιος πού μας ακολούθησε στην αλλαγή τόπου, σαν γνήσιος υποτακτικός, αλλά και ο πρώην ηγούμενος Γέρο-Γαβριήλ. Αγαθή συγκυρία η συνοίκησις δύο οσίων γεροντάδων στο νοσοκομείο της Μονής μας με πολλές ομοιότητες στην ζωή τους και με μία μόνο διαφορά. Ότι ο γέρο-Γαβριήλ ήτο άρχοντας της Εκκλησίας του Χριστού ενώ ο γέρο Αρσένιος ταπεινός υποτακτικός και στην τάξι των αρχομένων. Παρότι μέχρι τότε ήσαν άγνωστοι, γνωστοί όμως κατά Θεόν, απετέλεσαν για όλους τους αδελφούς πρότυπα υποδείγματα ασκήσεως και υπομονής. Στο γηροκομείο της Μονής όμως, όπου κάθε δόξα και αξίωμα, έχουν ξεχασθή και εγκαταλειφθή για τους διαδόχους τους, οι δύο συνηλικιώτες ζουν ειρηνικά σαν μικρά παιδιά. Δέχονται των γηροκόμων, αλλά και των διερχομένων αδελφών την στοργή, την βοήθεια και τον ευλαβή χαιρετισμό. Ενίοτε με το μπαστουνάκι τους θα ανέβουν στην μισοσκότεινη αυλή της μονής, θα περιδιαβούν τα γειτονικά διακονήματα και θα απευθύνουν σοφούς και παρηγορητικούς λόγους στους αδελφούς πού διακονούν υπομονετικά τον Θεό και τον άνθρωπο. Αυτοί οι λόγοι αποτελούσαν βάλσαμο στις ψυχές των κοπιώντων αδελφών.
Είχαμε την ευλογία του Θεού να συναναστραφούμε τους δύο αυτούς υψιπέτες αετούς της μοναστικής βιοτής επί τέσσερα χρόνια στην νέα μας κατοικία, την Ιερά Μονή Διονυσίου. Όχι μόνο Πατέρες της Μονής μας, αλλά και μοναχοί από άλλα Μοναστήρια, Σκήτες και Κελιά άρχοντο στα αγιασμένα Γεροντάκια μας να δουν έστω τα ειρηνικά πρόσωπα τους και να γευθούν μέσα από την θεόσοφη σιωπή τους τα μεγαλεία μιας άλλης βιοτής, μιας άλλης λαμπράς πανηγύρεως των πρωτοτόκων στους ουρανούς.
Οι δύο νοσοκόμοι της Μονής μας διακονούσαν εκ περιτροπής επί 24ώρου βάσεως με πολλή χαρά και προθυμία τα δύο αυτά άγια Γεροντάκια. Αλλά και από το εθελοντικό σώμα της μονής μας είχαμε αρκετούς αδελφούς πού ξεκούραζαν τους μόνιμους διακονητάς. Όλοι οι διακονητές αισθάνοντο μεγάλη ευλογία να υπηρετούν τους δύο γηραλέους αγωνιστάς.
Ο νοσοκόμος π. Ιάκωβος έλεγε ότι «πολλά άγια γεροντάκια πέρασαν από τα χέρια μου, αλλά τόσο ήμερο και άκακο Γεροντάκι σαν τον Γέρο Αρσένιο δεν έχω γνωρίσει».
Ο Γέρο Αρσένιος, λόγω των πολυχρονίων ασκητικών του αγώνων, έχει γίνει ένα με την ευχή του Ιησού. Όπως και παλιότερα, έτσι και τώρα στέλλει στους ουρανούς, ταχύτερον των Ακτινών του φωτός, τις θεοπειθείς προσευχές του υπέρ όχι μόνο της μονής μας, αλλά και ολοκλήρου του κόσμου. Η προσευχή του μας ενώνει όλους, μας ειρηνεύει, μας αγιάζει μας παρηγορεί και μας παρακινεί προς την ανάβασι της ουρανοδρόμου κλίμακος των αρετών.
Ευρισκόμεθα στις Αρχές του Φθινοπώρου του έτους 1983.
Ο Γέρο Αρσένιος προαισθάνεται το τέλος του και μας το αποκαλύπτει. Οι κεραίες του πνεύματος του συλλαμβάνουν τα μυστικά των λογισμών των Πατέρων, μας έκανε εντύπωσι πού απεκάλυπτε τους λογισμούς και τα πνευματικά προβλήματα μερικών αδελφών της μονής. Ταυτόχρονα τους έδινε και το φάρμακο για την θεραπεία τους. Εκάλεσε τον Γέροντα μας, τον π. Χαράλαμπο και τον συνεβούλευσε τα δέοντα.
Δεν είχε λοιπόν τίποτε άλλο να περιμένη εδώ στην γη. Οι επάλξεις των ουρανών «Ένθα ήχος καθαρός εορταζόντων και βοώντων απαύστως Κύριε, δόξα σοι» τον ανέμεναν, άξιο θαυμασμού είναι ότι διατηρούσε ακμαίες τις πνευματικές λειτουργίες της ψυχής του. Δεν ετοιμάζεται για το μεγάλο ταξίδι, αλλά ήδη είναι έτοιμος εκ νεότητας του. Απλώς περιμένει σαν καλός και άφθαστος λάτρης της υπακοής την Εντολή του Παντοκράτορος θεού.
Ο φίλος ο συνασκητής και Γέροντας του, ο μακαριστός π Ιωσήφ ήλθε και πάλι στον ύπνο του, όχι να τον ρωτήση πότε αναχωρεί για την Άνω Ιερουσαλήμ αλλά να τον προειδοποιήσω λέγοντας του: «Αρσένιε, έφθασε η ευλογημένη ώρα σε περιμένω με ανοικτές τις αγκάλες»!
Την νύκτα της 1ης προς την 2ον Σεπτεμβρίου 1983 ο αξιοσέβαστος και αξιομακάριστος πατήρ Αρσένιος έκλεισε τα μάτια του σώματος του για να τα ανοίξη στην ανέσπερη ημέρα της Βασιλείας των Ουρανών. Λίγο πριν, σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό, ως ο Κύριος μας στον Σταυρό, και σιγομουρμούρισε: «Στα χέρια σου, Κύριε, παραδίδω το πνεύμα μου». Ένα χαμόγελο διαγράφθηκε στα χείλη του και τα έκλεισε για πάντα.
Δεν ξέχασε εκείνη την νύκτα να απονέμη και τον ύστατο χαιρετισμό και προς την αδελφή του, την γερόντισσα μοναχή Ευπραξία, πού ζούσε ακόμη στο Ησυχαστήριο της στην Αίγινα. Την επισκέφθηκε εν Αγίω Πνεύματι, όπως μου είπε η ίδια η Γερόντισσα. Εκείνη την νύκτα ένα γλυκύλαλο Αηδόνι κελαηδούσε έξω από το παράθυρο της και την γέμιζε με μια ανέκφραστη ευφροσύνη και καρδιακή γλυκύτητα. Το πρωί δέχθηκε από την μονή μας η οσιωτάτη μοναχή και το τηλεφώνημα για την αγία Κοίμησι του αδελφού της και έτσι κατενόησε ότι ο Κύριος μας την χαροποίησε με κάποιο άγγελο του πού σαν πουλάκι της έψαλλε όλη την προηγούμενη εκείνη νύκτα.
Η είδησις της κοιμήσεως του μεταδόθηκε παντού σαν Αστραπή. Συνέτρεξαν εκατοντάδες μοναχοί από το Όρος και λαϊκοί από τον κόσμο. Ιδιαίτερα τα πνευματικά του παιδιά και εγγόνια πού είχαν ήδη εγκατασπαρθή σε τέσσερεις μονές του Άθω, στην Φιλόθεου, την Καρακάλλου, την Ξηροποτάμου και την Κωνσταμονίτου.
Μετά την εξόδιο ακολουθία στην οποία συμμετείχαν και πολλοί ηγούμενοι και ιερομόναχοι του Όρους, μεταφέρθηκε το ιερό σκήνωμα του Παππού στο Κοιμητήριο της Μονής, από όπου θα προσδοκή την αιώνιο Ανάστασι των σωμάτων, κατά την διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Για όλους εμάς πού συμμετείχαμε στην Κηδεία του, μάλλον να είπω σ'αυτό το πανηγύρι της νίκης του θανάτου και της φθοράς, δεν απέμενε τίποτε να ψελλίζουμε χαρμόσυνα και ελπιδοφόρα, παρά το Προκείμενον της Νεκρώσιμου Ακολουθίας: «Μακάρια η οδός πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος Αναπαύσεως».
Για τον έτερο Γέροντα πού τον έβλεπε καθημερινά επί τέσσερα χρόνια, οντάς κι αυτός στο απέναντι κρεββάτι του ίδιου γηροκομείου, αξίζει να στρέψουμε τώρα την αδέξια πέννα μας, ως ελάχιστο φόρο σεβασμού και ευλάβειας στο ιερό πρόσωπο του.
Ο Παππούς Γαβριήλ κράτησε το πηδάλιο διακυβερνήσεως της μονής του τέσσερεις και πλέον δεκαετίες. Αγωνίσθηκε για τα απαράγραπτα δίκαια του Αγίου Όρους. Εφρόντισε για την άρτια οργάνωσι των Μετοχιών της Μονής του. Ο Τίμιος Πρόδρομος ο Προστάτης της Μονής, τον ευλόγησε με νέους αδελφούς και τελευταία με την προσέλευσι της δίκης μας αδελφότητος πού αριθμούσε περί τα 25 περίπου άτομα. Φορτωμένος κυριολεκτικά με αγλαούς πνευματικούς καρπούς, πλησιάζει και το τελευταίο σκαλί της Ενταύθα αιωνόβιου σχεδόν βιοτής του.
Στα τελευταία αυτά οριακά βήματα της επίγειας ζωής του, είναι γεγονός ότι οι ποικίλες αναμνήσεις της πολυκύμαντου ζωής του έρχονται ακάθεκτες μπροστά του. Συλλογισμένος μου έλεγε μια ημέρα: «Πίστεψε με, παιδί μου, τα διοικητικά δεν μου άφησαν χρόνο να κυττάξω τον εαυτό μου. Τώρα αισθάνομαι την γλυκύτητα της αδιάλειπτου προσευχής και ησυχίας».
Αυτό το γεγονός ότι στα τελευταία του ο Παππούς σκεπάσθηκε με τόση χάρι, αναμφίβολα αποτελεί την άνωθεν σφραγίδα και συμμαρτυρία του Πνεύματος ότι ευηρέστησε τον θεό. Αυτό άλλωστε δέεται και η Εκκλησία μας για «Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών...». Έχουμε δυστυχώς και περιπτώσεις πού υποδηλώνουν κακό τέλος, όταν αγριεύει το πρόσωπο από παραισθήσεις και δαιμονικές οπτασίες κλπ.
Όταν εκοιμήθη τον ύπνο του δικαίου ο Γέρο-Αρσένιος, ο Παππούς Γαβριήλ βρισκόταν σε προθανάτια εγκεφαλική διαταραχή και αμνησία. Αυτό του συνέβη 2-3 φορές, αλλά και πάλι ανακτούσε τις αισθήσεις του. Την τελευταία φορά πού υπέστη το ελαφρό εγκεφαλικό επεισόδιο και συνήλθε, έριξε γύρω του μια ματιά. Δεν είδε τον άλλο παππού και ρώτησε τον νοσοκόμο του:
-Πού είναι το άλλο γεροντάκι;
-Κοιμήθηκε, Γέροντα.
-Καλό γεροντάκι!
-Και πως το κατάλαβες ο Γέροντα;
-Τον είδα μέσα σ' ένα άπλετο φως και στην μέση του φορούσε μια κόκκινη ζώνη!
Ρώτησα να μάθω αν έχη κάποιο συμβολισμό η κόκκινη ζώνη γύρω από την μέση του και μου είπαν ότι αυτό είναι σύμβολο παρθενίας και απάθειας.
Αφού τελέσθηκε στην Μονή μας το Τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του Γέροντος Αρσενίου, ήλθε και η σειρά για την έξοδο της ψυχής και του Παππού του Γέρο-Γαβριήλ. Το συμπέρασμα μας είναι ότι ο ένας παππούς «τράβηξε» τον άλλον μετά 40 περίπου ημέρες από της κοιμήσεως του.
Πλήρη βιογραφία και δράσι του μακαριστού Γέροντος π. Γαβριήλ έγραψε ο λόγιος μοναχός της Ιεράς Μονής μας π. Θεόκλητος, στο βιβλίο του οποίου θα βρή ο κάθε ενδιαφερόμενος να ζωγραφίζεται με λογοτεχνική χάρι η προσωπικότητα του.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Τελειώνοντας την παρούσα σύντομη βιογραφία του Αειμνήστου Γέροντος Αρσενίου, αισθάνομαι ότι εξεπλήρωσα ένα μεγάλο οφειλόμενο χρέος. Ήτο ένα χρέος ευγνωμοσύνης προς τον πνευματικό μου αυτόν ευεργέτη και ευεργέτη εκατοντάδων σήμερα πνευματικών του εγγονών, οι, ποιοι θα χαρούν γι' αυτή την σκιαγράφησι της οσιακής του μορφής.
Για τον σημερινό άνθρωπο του κόσμου πού ξέρει να μετράη τα πάντα με την παρανοϊκή ρήσι του «φάγομεν, πίομεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν», η απέριττη αυτή παρουσία ενός ερημίτου και ησυχαστού πιστεύομεν ότι κάτι έχη να τον διδάξη. Ίσως να τον προβληματίση και ακόμη να τον παρακίνηση σε μια αναπροσαρμογή των προσωπικών του επιδιώξεων με βασικό κριτήριο την αιωνιότητα.
Κι επειδή η αιωνιότης δεν είναι φαινόμενο μόνο του υπερπέραν, αλλά αναστάσιμο βίωμα της Εκκλησίας μας από την παρούσα ζωή, ταπεινά ευχόμεθα, και η έκδοσις της ασκητικής μορφής του γέρο-Αρσενίου να φωτίση πολλούς Χριστιανούς και τους μοναχούς μας, για να ακολουθήσουμε όλη μια πορεία αναστάσιμη. Με την διαφορά ότι αυτή η πορεία θα περάση πρώτα από την σήραγγα των σωματικών ασκήσεων, κατά την παράδοσι των αγίων και θεοφόρων Πατέρων μας, και κατόπιν θα μας εξαγάγη στην λεωφόρο της Βασιλείας των ουρανών.
Γνωρίζω, λόγω απειρίας και ελλείψεως συγγραφικού ταλέντου, ότι δεν κατόρθωσα να παρουσιάσω με κομψότητα λόγου και καλλιέπεια την μορφή του Αγίου Γέροντα μας. Πολλά άλλα περιστατικά δεν κοπίασα να συλλέξω, με αποτέλεσμα να αποτύχω ίσως στην πλήρη παρουσίασι της ζωής του σεπτού μας Αγίου Γέροντος. Όμως άλλοι αδελφοί, ας κοπιάσουν περισσότερον εμού για κάτι το τελειώτερο. Ακόμη, πιστεύω ότι ίσως να κούρασα τα οπτικά αισθητήρια των αναγνωστών μου. Ζητώ όμως την επιείκια τους και τις ευχές τους. Κι εύχομαι κάποιος άλλος να συμπλήρωση τα δικά μου κενά και με την κατάλληλη λεκτική προσαρμογή.
Όσοι από τους φιλοσίους αναγνώστες βρήκαν κάποιο μικρό διαμάντι μέσα απ' αυτή την πολιτεία του Γέροντος ας το κρατήσουν ως ανεκτίμητο θησαυρό και ως μαργαριτάρι κι ας εύχωνται υπέρ του κοπιάσαντος αδελφού.. Ίσως μέσα σ' αυτό το διαμάντι να κρύβεται «ως εν εσόπτρω και αινίγματα» η Βασιλεία των Ουρανών. Αμήν.
ΟΣΙΕ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΡΣΕΝΙΕ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΣΟΥ ΤΕΚΝΩΝ
ΜΟΝΑΧΟΥ π. ΙΩΣΗΦ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ 2000
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου