Συνάντησις με τον νεαρόν Φραγκίσκο Κοττέα
Εκεί η Θεία Πρόνοια είχε οδηγήσει και ένα άλλον Εραστή της ησυχίας, τον νεαρό Φραγκίσκο. Αυτός είναι ο πολυθρύλητος ασκητής Γέρων Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης. Την ημέρα της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος του 1922 ευδόκησεν ο Κύριος και έγινε η πρώτη συνάντησις και γνωριμία των δύο νέων πάνω στο πανύψηλο εκκλησάκι της κορυφής του Άθω. Από την πρώτη κιόλας γνωριμία τους συνδέθηκαν στενά ως φίλοι και αδελφοί εν Χριστώ. Απεφάσισαν να παραμείνουν ο ένας δίπλα στον άλλον μέχρι της κοιμήσεως τους.Ο μοναχός Αρσένιος, λόγω της απλότητας του και της δοκιμασίας του σαν Π υποτακτικός στους Αγίους Τόπους και στην Μονή Σταυρονικήτα, εύκολα Π υποτάχθηκε στον νεαρό Φραγκίσκο, ο οποίος, παρότι τότε ήτο λαϊκός, όμως ήτο περισσότερο επιβλητικός και στολισμένος με ηγετικά χαρίσματα. Αφού η Θεία Χάρις της Μεταμορφώσεως τους οδήγησε στην κοινή απόφασι να συμβιώσουν και αγωνισθούν μαζί μέχρι θανάτου, ο μοναχός Αρσένιος είπε στον Φραγκίσκο: «Από την στιγμή αυτή είμαστε μία ψυχή σε δύο σώματα. Εγώ από τώρα σου υπόσχομαι ότι θα είμαι τα πόδια και εσύ τα μάτια». Και πράγματι τα λόγια του αυτά βγήκαν αληθινά. Όσον αφορά τους αγώνες πού έκανε ο νεαρός Φραγκίσκος σαν λαϊκός στα βουνά της Πεντέλης και αλλαχού , πριν μπη στον Άθωνα, μπορεί ο φιλάρετος αναγνώστης να διάβαση το βιβλίο: «Έκφρασης μοναχικής Εμπειρίας»,
Εκδοσις της Ιεράς Μονής Φιλόθεου Αγίου Όρους, στο οποίο δημοσιεύονται Επιστολές του αειμνήστου ασκητού με προσωπικές του Εξομολογήσεις. αλλά για να γευθούμε κάτι από τον άμετρο ζήλο του Φραγκίσκου παραθέτουμε ένα απόσπασμα από την 37η Επιστολή του: «Εν κόσμω αμήν και εν κρύπτω δριμείς και πλήρεις αεμάτων αγώνας εποίουν εννάτην κατά δύο ημέρας εσθίων . Τα βουνά της Πεντέλης και τα σπήλαια Έγνωσαν με ως νυκτικόρακα, πεινώντα και κλαίοντα και ζητούντα σωθήναι. Δοκιμάζων εάν δύναμαι να υποφέρω τους πόνους, να φύγω δια μοναχός εις Άγιον Όρος...και Έλεγα...όταν Έλθω εις Άγιον Όρος, θα Εσθίω ανά οκτώ ημέρας, καθώς γράφουν οι Βίοι των Αγίων».
Η Αρετή και μόρφωσις του Γέροντος Δανιήλ είλκυσε σαν μαγνήτης τους δύο εραστές του ουρανού. Εζήτησαν τις σοφές συμβουλές του κι εκείνος τους συνέστησε υπεύθυνα και πατρικά να μη περιφέρωνται εδώ κι εκεί, διότι κινδυνεύουν να πλανηθούν από τον πολυμήχανο εχθρό της σωτηρίας μας, τον διάβολο. Τους συνεβούλευσε να υποταχθούν σε Γέροντα και να μείνουν μαζί του μέχρι την τελευτή του. Κατόπιν θα είναι ελεύθεροι να ακολουθήσουν το μοναχικό τους πρόγραμμα, αφού θα έχουν πάρει την ευλογία του Γέροντα τους.
Έκαναν υπακοή στις συμβουλές του σοφού Γέροντος Δανιήλ. Κι από τότε επεσκέπτοντο καλύβες και κελιά αναζητώντας Γέροντα πού θα τους κρατούσε στην υπακοή του.
Κάτω από την Καλύβη των Δανιηλαίων, μέσα σε μια απότομη χαράδρα ζούσε , ησυχαστής ο Γέρο-Καλλίνικος. Αυτός ο ασκητής, μας έλεγε ο Γέρο Αρσένιος, ζούσε μόνος του, έγκλειστος και δεν δεχόταν κανέναν. Όταν του συνέβαινε κάτι αν χρειαζόταν κάποιο πράγμα κρεμούσε σ' ένα κοντάρι ένα μαντήλι σαν σημαία για να ειδοποίηση τους γείτονες. Σε μια τέτοια ευκαιρία τον επεσκέφθησαν οι δύο νεαροί ασκητές μας. Τον παρεκάλεσαν να τους κρατήσει. Εκείνος τους δέχθηκε με την προϋπόθεσι να του κάνουν τελεία υπακοή σε όλα. αλλά οι δύο νεαροί τον ρώτησαν:
-Γέροντα, να κάνουμε υπακοή, αλλά θέλουμε να μας μάθης πως πρέπει να αγωνιζώμεθα.
-Εάν σας μάθω την τέχνη μου και γλυκαθείτε, τότε ποιος θα κάνη τις δουλειές του κελιού;
-Και τι να κάνουμε, Γέροντα;
-Τώρα θα κάνετε υπακοή, και, όταν εγώ θα πάρω τον αιώνιο ύπνο, τότε σιγά-σιγά θα κληρονομήσετε και το χάρισμα μου.
Αυτοί κοιτούσαν με απορία ο ένας τον άλλο. Ήθελαν εδώ και τώρα να φθάσουν στα ύψη της θεωρίας και γνώσεως του Θεού. Ενόμιζαν ότι μόνη η υποταγή τους σε Γέροντα είναι χαμένος χρόνος. Για τον μοναχό Αρσένιο ήτο αναμφίβολη αυτή η πεποίθησις. Εφ Όσον από υπακοή ξεκίνησε και πάλι σε υπακοή θα κατάληξη; Χωρίς να πάρη και τα ανώτερα μαθήματα;
Του είπαν λοιπόν: Αν φύγουμε, θα μας δέχεσαι για συμβουλές, όταν έχουμε ανάγκη; Ο Γέροντας Καλλίνικος τους διαβεβαίωσε ότι θα είναι στην διάθεσι τους, αρκεί να βρουν Γέροντα και να υποταχθούν. Τους είπε δηλαδή, τα ίδια με τον Γέρο-Δανιήλ, αλλά και σύμφωνα με την παράδοσι των οσίων και θεοφόρων Πατέρων μας, οι οποίοι θέτουν την υπακοή, ως άσειστο θεμέλιο για την πνευματική ανοικοδόμησι της ψυχής με τις αρετές του Χριστού.
Ο νεαρός Φραγκίσκος με τον υποτακτικό του, τον μεγαλόσχημο μον. Αρσένιο συνέχισαν τις αναζητήσεις τους. Ταυτόχρονα ασκούντο στην έρημο με την νοερά προσευχή και την νηστεία. Γνώρισαν κάποιο ησυχαστή. Είχαν ακούσει γι' αυτόν ότι ουδέποτε είχε μαγειρέψει Σόλα' όλη την ζωή του. Εντυπωσιάσθηκαν από την άσκησι του. Ζήτησαν να υποταχθούν κι εκείνος τους δέχθηκε. Πέρασαν αρκετοί μήνες και ο Γέροντας (ήτο απλός μοναχός) δεν είχε καλέσει κάποιον ιερέα να κάνουν μια Λειτουργία στο σπίτι του. Όταν κάποτε πέρασε από κει ένας ιερομόναχος, είπε ο δόκιμος Φραγκίσκος με απλότητα στον Γέροντα, με την ευλογία του, να τους κάνει ο ιερομόναχος ένα Αγιασμό, από την πολλή σκόνη πού είχε η λεκάνη του Αγιασμού ήτο φανερό ότι επί πολλά χρόνια δεν είχε γίνει Αγιασμός στο Κελί αυτό. Εκείνος δέχθηκε. Τελέσθηκε ο Αγιασμός. Ο ιερεύς ράντισε το σπίτι, το Εκκλησάκι και ανεχώρησε. Τώρα ήλθε η σειρά του Δοκίμου πού τόλμησε και ζήτησε από τον Γέροντα του Αγιασμό από τον ιερέα. Αφού τον «στόλισε» με ποικίλας ύβρεις, κατόπιν ετοίμασε βρασμένο νερό και τον «ράντισε». Κυριολεκτικά τον ζεμάτισε και με φωνές τον έδιωξε από το σπίτι ως αυθάδη, προπέτη, αδιάκριτο. . .
Ανεχώρησε ο νέος βαθειά πληγωμένος, όχι τόσο από το βαρύ υβριολόγιο, ούτε από το ζεματιστό νερό, αλλά διότι δεν βρήκε αυτό πού επιθυμούσε η ψυχή του. Έκλαψε δε τόσο πολύ πού το έδαφος έγινε λάσπη και τα μάτια του πρήσθηκαν από το κλάμα. Τότε για πρώτη φορά γνώρισε το μέγεθος της θλίψεως και η αθώα ψυχή του παρηγορήθηκε πολύ, αναβαίνοντας σε ύψη ουρανίου θεωρίας, όπως το διηγείται ο ίδιος στην 37η επιστολή του.
Ενώ ο πατήρ Αρσένιος θυμήθηκε να μου δώσει τις απαραίτητες επεξηγήσεις ότι ο «φημισμένος» εκείνος ησυχαστής περιώδευε συχνά τα Μοναστήρια, έτρωγε και γέμιζε και την ντορβά του για λίγες βδομάδες.
ΜΟΝΑΧΟΥ π. ΙΩΣΗΦ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ 2000
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου