Εγκατάστασις σε σπηλιές της Μικράς Αγίας Άννης
Ευρισκόμεθα στην χρονική περίοδο του 1938-39.
Τα χρόνια κύλισαν και οι δύο ασκητές μας δεν εγκατέλειψαν την άσκησι. Οι δυνάμεις τους όμως, ως άνθρωποι και αυτοί «σάρκα φορούντες και τον κόσμον ασκούντες» τους πρόδιδαν. Εσκέφθησαν να έλθουν πλησιέστερα προς τα λιμάνια Αγίας Άννης και Κατουνακίων για κάποια ανθρωπινότερη ζωή και ευκολώτερη μεταφορά των βιοποριστικών τους αναγκαίων πραγμάτων. Ετσι ανίχνευσαν την περιοχή της Μικράς Αγίας Άννης και βρήκαν έρημες σπηλιές, στις οποίες παλαιότερα είχαν ασκηθή ονομαστοί Αθωνίτες Πατέρες. Έδωσαν την καλύβη τους της Σκήτης του Αγίου Βασιλείου στον μοναχό Ιωάννη και εκείνοι μετέφεραν στις πλάτες τους τα λίγα πράγματα τους, πού δεν ήσαν περισσότερα από 3-4 τσουβάλια.Στην νέα τους κατοικία η Κυρία Θεοτόκος, Ηγουμένη του Όρους, δεν άργησε να τους στείλη και νέους αδελφούς κοντά τους. Πρώτος ήλθε ο κατά σάρκα αδελφός του Γέροντος Ιωσήφ ο οποίος έλαβε στην κουρά το όνομα μοναχός Αθανάσιος. Μετά απ' αυτόν ακολούθησε ο μοναχός Ιωσήφ, ο οποίος επάνδρωσε προ ετών την μέχρι τότε ιδιόρρυθμη Μονή του Βατοπεδίου, έχοντας σήμερα περί τους 80 μοναχούς με καθηγούμενο τον ιερομόναχο Εφραίμ.
Μετά τον π. Ιωσήφ ήλθε ο Γέροντας π. Εφραίμ, ο οποίος επάνδρωσε την Ιερά Μονή Φιλόθεου. Κατόπιν με συνοδείες ιδικών του μοναχών βοήθησε στην Επάνδρωσι άλλων τριών Αγιορείτικων Μονών, της του Καρακάλλου, Ξηροποτάμου και Κωνσταμονίτου. Ενώ κατόπιν ο ίδιος ο Γέροντας με θεία νεύσι μετέβη στην Βόρειο Αμερική, όπου ίδρυσε μέχρι τώρα 16 ιερές Μονές, ανδρικές και γυναικείες, στις οποίες μετέφερε το ασκητικό πνεύμα του Γέροντα του και της Αθωνικής πνευματικότητος.
Αλλά και ο Γέρο Αρσένιος είχε την ευλογία από τον Θεό να τον ακολουθήση στην μοναχική ζωή, ύστερα από πολλά χρόνια, και ο κατά σάρκα ανεψιός και βαπτιστικός του, ονόματι Χαράλαμπος, ο οποίος αφού διακρίθηκε σαν ιερομόναχος και Πνευματικός, αργότερα προσκλήθηκε μετά της συνοδείας του και επήνδρωσε την κοινοβιακή Μονή του Αγίου Διονυσίου. Ο π. Χαράλαμπος και Γέροντας μου έζησε σαν λαϊκός μέσα στον κόσμο μέχρι ηλικίας 40 ετών. Την Άσκηση πού έκανε σαν λαϊκός θα την ζήλευε και ο μαχητικώτερος στην αρετή αγιορείτης ησυχαστής. Δεν θα γράψω κάτι σχετικό για τον Γέροντα μου, αλλά μόνο την γνωριμία του με τον μεγάλο Γέροντα Ιωσήφ. Ιδού πως μας διηγήθηκε αυτή την συνάντησι ο π. Χαράλαμπος στις σπηλιές της Μικράς Αγίας Άννης:
-Οταν απεφάσισα να μονάσω, ανέβηκα στα καλυβάκια της Μικράς Αγίας Άννης. Ο Γέρο Αρσένιος χάρηκε πού ήλθα και με σύστησε στον Γέροντα μας. Εκείνος βλέποντας τον ζήλο μου και θέλοντας να με δοκιμάση, μου είπε:
-Εμείς εδώ ζούμε πολύ σκληρά. Θα μπόρεσης να κάνης μαζί μας;
-Θα δοκιμάσω, Γέροντα.
-Ό θείος σου κάνει τρεις χιλιάδες μετάνοιες κάθε βράδυ, Εσύ θα μπόρεσης;
-Να δοκιμάσω, Γέροντα και θα δούμε.
Τότε κάλεσε αμέσως τον π. Αρσένιο και του είπε μπροστά μου:
-Θέλω να κάνετε με τον ανιψιό σου αυτή την στιγμή από τρεις χιλιάδες μετάνοιες καθένας σας.
-ΝΑΝΑ ευλογημένο, Γέροντα.
Αλλά ο θειος μου με γέλασε λίγο, έλεγε ο παπα-Χαράλαμπος, διότι το έδαφος στο οποίο εκείνος έκανε τις μετάνοιες ήτο λίγο ανηφορικό και τον διευκόλυνε στις μετάνοιες, ενώ σε μένα ήτο επίπεδο και καθυστερούσα να τις κάνω. Αρχίσαμε μαζί αλλά ο θείος μου τελείωσε πρώτος, ενώ εγώ είχα ακόμη άλλες 50 μετάνοιες να κάνω. Αισθάνθηκα λίγη ντροπή διότι ο π. Αρσένιος ήτο 65 περίπου ετών και εγώ 40 κι όμως τελείωσε εκείνος πρώτος τις 3000 μετάνοιες. Τότε με φώναξε ο Γέροντας και μου είπε:
-Πως βλέπεις τα πράγματα, Χαράλαμπε;
-Για την ώρα δεν δυσκολεύθηκα, Γέροντα. Δεν ξέρω τι θα γίνη αργότερα.
Ο Γέροντας ήτο ενθουσιασμένος με τις εξετάσεις πού έκανε στον υπό δοκιμήν λαϊκόν ακόμη Χαράλαμπον. Τον κράτησε στην συνοδεία του, τον έκειρε μετά από ένα χρόνο μοναχό και μετά δυό χρόνια με την ευλογία του χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος για τις λειτουργικές τους Ανάγκες.
Σ' εκείνες τις σπηλιές συνέχισαν τον αγώνα τους οι Πατέρες με τα νέα καλογέρια πού τους έστειλε η Παναγία και ο Τίμιος Πρόδρομος, ο Προστάτης του Κελιού τους. Το τυπικό των Ακολουθιών τους διαμορφώθηκε τώρα ως εξής: Ο παπα Χαράλαμπος λειτουργούσε κάθε ημέρα. Από το πρωί μέχρι το μεσημέρι έκαναν τις εργασίες τους, είτε εργόχειρα, είτε επισκευές και επιδιορθώσεις των κελιών τους. Κατόπιν απεσύροντο ο καθένας στο κελί του και «τραβούσαν» τα κομποσχοίνια του Εσπερινού. Αν περίσσευε χρόνος ασχολούντο και με την ανάγνωσι. Στην συνέχεια είχον την κανονική τους τράπεζα. Αφ' ότου ο Γέροντας απέκτησε και συνοδεία, έπαυσε το αλάδωτο πού είχε επιβάλλει στον εαυτό του και τον πρώτο υποτακτικό του, τον π. Αρσένιο. Έκτοτε ακολουθούσαν πλέον στο θέμα του φαγητού την γνωστή τάξι του εορτολογίου της Εκκλησίας μας. Κατάλαβε ο Γέροντας ότι η νέα γενεά δεν έχει σωματικές δυνάμεις για μεγάλες ασκήσεις νηστείες και χαμευνίες. Ολο το βάρος το έριξε στην ευλογημένη υπακοή και στην αγρυπνία. Έλεγε συχνά ο ίδιος ότι η αγρυπνία ανοίγει τα μάτια της ψυχής. Ενώ η νηστεία ήτο διακριτική και σύμμετρος.
Μετά την τράπεζα του φαγητού όλοι οι πατέρες πήγαιναν να ξεκουρασθούν για 4 ώρες. Με την δύσι του ηλίου εγείροντο. Έπαιρναν την ευχή του Γέροντα τους, έπιναν ένα καφέ για τονωτικό και απεσύροντο πάλι στα κελιά για την νυκτερινή αγρυπνία τους. Η αγρυπνία τους ήτο εξάωρη άρχιζε από το βράδυ στις 12 με το βυζαντινό, δηλαδή με την δύσι του ηλίου, και τελείωνε περί τα μεσάνυκτα. Μετά ετελείτο η Θεία Λειτουργία επί δύο ώρες και εν συνεχεία οι αδελφοί αναχωρούσαν για ξεκούρασι επί δύο ώρες. Μετά πήγαιναν στα διακονήματά τους με απόλυτη σιωπή και με την ευχή αδιάλειπτη στα χείλη και τον νου τους.
Ο Γέρο Αρσένιος μου διηγήθηκε πως περνούσαν τότε στις σπηλιές της Μικράς Αγίας Άννης:
«Όταν την ημέρα έχεις προθυμία στην υπακοή και τα χείλη σου ψιθυρίζουν συνεχώς την ευχή, τότε μέσα σου αισθάνεσαι μια ανάπαυσι και χαρά τόσο μεγάλη χαρά πού τον κόπο της ημέρας δεν τον υπολογίζεις για τίποτε. Ιδιαίτερα όμως την νύκτα, με την εγρήγορσι αυτή πού κρατούμε την ημέρα στα διακονήματά μας, τόσο άνετα προσεύχεσαι, ώστε να νομίζης ότι βρίσκεσαι σε πανηγύρι. Μερικές φορές όμως κάποιο παράπτωμα μας, όπως παρακοή, κατάκρισις, φθόνος, υπερηφάνεια μας αφαιρεί αυτήν την πνευματική ευεξία της ψυχής. Η ευχή σταματά, η αγρυπνία επιτελείται με κόπο, πόνο και ακηδία και ο νους θολώνει. Όλα αυτά είναι οι καρποί της ανωριμότητας μας. Ενίοτε συμβαίνουν κι όταν ακόμη δεν προηγούνται οι παραπάνω αίτιες, κατά παραχώρησι Θεού για να ταπεινωθούμε περισσότερο. Ακολουθεί αυτοεξέτασις, εξομολόγησις στον Γέροντα με μετάνοια και ταπείνωσι και πάλι επανευρίσκουμε τον εαυτό μας. Ενίοτε δεν αισθανόμασταν την Χάρι του Θεού ούτε ακόμη και σ' ολόκληρη την Αγρυπνία. Αυτό το παραχωρεί ο Θεός για να κατανοήσουμε ότι και η Αγρυπνία και κάθε τι είναι δώρα του Θεού και Εκείνος όποτε θέλει μας τα αφαιρεί.
Ο Γερο-Θεοφύλακτος
Στην Νέα Σκήτη πού βρίσκεται μεταξύ της κυριάρχου Μονής του Αγίου Παύλου και της Αγίας Άννης ασκήτευε εκείνο τον καιρό στην Καλύβη των Αγίων Αναργύρων ο Γέρο Θεοφύλακτος. Αυτός ήτο υποτακτικός του ιερομόναχου π. Ιωακείμ Σπετσιέρη, γνωστού ασκητού και συγγραφέως πνευματικών βιβλίων και δη του βιβλίου της Οσίας Φωτεινής της Ερημίτιδος, πού έζησε στις όχθες του Ιορδανού ποταμού στις αρχές του αιώνος μας.
Μετά την κοίμησι του οσίου Γέροντος του, επειδή συνεχόταν από άσβεστη πνευματική δίψα, ζητούσε να βρή αληθινούς οδηγούς στην μοναχική του πορεία. Άκουσε για την συνοδεία του Γέροντος Ιωσήφ και τελικά συνδέθηκε μαζί τους, χωρίς να εγκατάλειψη οριστικά το Καλύβη του στην Νέα Σκήτη. Ελαβε από τον Γέρο Ιωσήφ και το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα, διότι μέχρι τότε ήτο μόνο με ρασοευχή.
Τα χρόνια κύλισαν και ήδη φθάσαμε στην περίοδο των ετών 1953-54.
Μια πρότασις του γέρο-Θεοφύλακτου προς τον Γέροντα να μετακομίσουν στην Νέα Σκήτη και να εγκατασταθούν στο Καλύβη του, βρήκε σύμφωνο τον π. Ιωσήφ με την συνοδεία του. Ήλθαν λοιπόν, δοκιμαστικά στους Αγίους Αναργύρους. Το γεγονός αυτό χαροποίησε όχι μόνο τους Πατέρες της Σκήτης, αλλά και την κυρίαρχη Μονή του Αγίου Παύλου. Αποδείχθηκε όμως ότι δεν ήτο δυνατόν να τακτοποιηθούν επτά άτομα σε μια μικρή Καλύβα. Ελεγε χαρακτηριστικά ο Γέροντας στον π. Αρσένιο: «Ακόμη και να βήξουμε ή και να κλάψουμε λίγο, θα μας ακούσουν οι άλλοι Πατέρες από τις γειτονικές καλύβες. Γι' αυτό, π. Αρσένιε, αύριο κιόλας, να φύγουμε απ' εδώ να πάμε πάλι στα ησυχαστικά ασκητήριά μας.
Ειδοποίησαν την Μονή του Αγίου Παύλου ότι αύριο αναχωρούν. Οι Πατέρες της Συνάξεως με ηγούμενο τότε τον λαμπρό εκείνο άνδρα, τον ιερομ. π. Σεραφείμ συναπεφάσισαν να μην επιτρέψουν με κανένα τρόπο να φύγη μια ολόκληρη συνοδεία από 7 άτομα από την Σκήτη τους. Στο πρόβλημα της συνοδείας ότι υπάρχει το αδιαχώρητο στην Καλύβη των Αγίων Αναργύρων, η Σύναξις απήντησε αρχοντικά και γενναιόδωρα. Τους παρεχώρησε τα τέσσαρα σπίτια πού ευρίσκοντο προς τα δυτικά του πύργου και μέχρι την παραλία. Ο Γέροντας Ιωσήφ το δέχθηκε αυτό σαν δώρο της Παναγίας και με την συνοδεία του εγκατεστάθησαν σ' αυτές τις καλύβες. Ο νεώτερος κατά σάρκα αδελφός του ο π. Αθανάσιος εγκαταστάθηκε στην Καλύβη Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο παπα Χαράλαμπος σ' ένα από τα Καλύβια αυτά, όπου ίδρυσε και Εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, ο νεοχειροτόνητος τότε παπα Εφραίμ έμεινε στην καλύβη του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, έχοντας κοντά του και τον μεγάλο Γέροντα, ενώ ο γέρο Αρσένιος πήρε το καλυβάκι πού ήτο απέναντι από εκείνο του παπα-Χαράλαμπου, προς τιμήν της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Η υγεία του Γέροντος Ιωσήφ κλονίσθηκε σοβαρά. Μετά από τόσους πολυχρόνιους ασκητικούς κόπους και ίδρωτες ήλθε η ώρα και εξασθένισε το σαρκίο του, το οποίο τον υπήκουσε σ' ολες τις δυσκολοκατόρθωτες και αδιάκοπες ασκήσεις του. Προέβλεψε την κοίμησί του. Η Κυρία Θεοτόκος, την οποία αγαπούσε και εσέβετο υπέρμετρα τον πληροφόρησε ότι θα τον πάρη την ημέρα της μνήμης της, στις 15 Αυγούστου, του έτους 1959. Το θαυμαστό ήτο ότι από την παραμονή της 14ης έλεγε: «Αύριο αναχωρώ για την ουράνια πατρίδα». Ενώ εκείνη την πανηγυρική νύκτα συμμετείχε στην γιορτή σαν να μη συνέβαινε τίποτε. Τελέσθηκε η Θεία Λειτουργία πανηγυρικά και κοινώνησε ο Παππούς των Αχράντων Μυστηρίων κρατώντας στην Αγκαλιά του την εικόνα της Παναγίας μας. Με πύρινα δάκρυα την παρακαλούσε να τον πάρη, όπως του υποσχέθηκε εκείνη την ημέρα της μνήμης της. «Μητέρα του Ιησού μου, Γλυκύτατη μου Παναγία Παρθένε, πότε έξεις προς με; Πότε θα παραλαβής την ψυχή μου; Ο ήλιος αναβαίνει προς μεσημβρίαν και συ Ακόμη δεν κατεβαίνεις; Επέρασε λίγη ώρα και είπε στον νεώτερο αδελφό της συνοδείας μας:». «Πήγαινε να ειδοποίησης όλους τους πατέρας να έλθουν γρήγορα για να τους αποχαιρετίσω. Επί τέλους ήλθε η ευλογημένη ώρα. Όλα τελείωσαν. Και αφού ευλόγησε και ευχήθηκε όλα τα τέκνα του και στο καθένα έδωσε μια συμβουλή σαν πατρική του παρακαταθήκη, παρέδωκε ειρηνικά την Αγία ψυχή του στα χέρια του Κυρίου και στην Αγκαλιά της Παναγίας Μητρός Του, την οποία υπεραγάπησε και την ευαρέστησε με την ψηλή πολιτεία του».
Διάδοχος τώρα και Γέροντας της συνοδείας ο Γέρο Αρσένιος. Οι υποθήκες του κοιμηθέντος Γέροντος τους ήσαν να παραμείνουν στα καλύβια πού εγκατεστάθησαν και, αν η Παναγία τους στείλη νέους για να μονάσουν, ας δημιουργήση ο καθένας την δική του συνοδεία, εκεί πού βρίσκεται.
Ο Γέροντας μας, έλεγε ο π. Αρσένιος, βρήκε παρρησίαν στην ουρανό. Προσευχόταν για την συνοδεία του πού άφησε. Κι εμείς βλέπαμε τα θαυμάσια του Θεού.
Νέοι ευσεβείς πού ζητούσαν ένα παραδοσιακό τρόπο ησυχαστικής ζωής πλησίασαν με ελπίδα και χαρά τους αδελφούς της συνοδείας του Παππού. Σιγά-σιγά δημιουργήθηκαν στην Αρχή ολιγάριθμες συνοδείες. Οι Πνευματικοί π. Χαράλαμπος και π. Εφραίμ προσκαλούντο στις γειτονικές Μονές Αγίου Παύλου και Διονυσίου για εξομολόγησι. Ο σοφός και έμπειρος ηγούμενος της Ι. Μονής Διονυσίου Γέρων Γαβριήλ ήλπιζε με την παρουσία των ησυχαστών πνευματικών σε μια εσωτερική αναβάθμισι της Μονής του. Με ταπείνωσι ομολογούσε κι έλεγε: «Εμείς εδώ κατατριβόμαστε και φθειρόμαστε με τα διοικητικά. . .»
Αύξησις της συνοδείας-Ερευνες προς μετοίκησι
Το κύμα προσελεύσεως νέων για τον μοναχισμό δημιούργησε και πάλι το αδιαχώρητο, εφ' όσον οι υπάρχουσες καλύβες μπορούσαν να φιλοξενήσουν όχι περισσότερα από 5-6 άτομα η κάθε μία. Οι δύο αδελφοί ιερομόναχοι π. Χαράλαμπος και π. Εφραίμ συνεσκέφθησαν τι να πράξουν: Η θα αρνούνται το λοιπόν να δέχωνται άλλους αδελφούς ή εφ Όσον τους δέχωνται, θα πρέπει συνεχώς να προβαίνουν σε νέες ανοικοδομήσεις κελιών. Αλλά μια τέτοια απασχόλησις με οικοδομικές εργασίες δεν θα τραυματίση θανάσιμα το ησυχαστικό πρόγραμμα τους; Προτίμησαν να στείλουν δύο αδελφούς τους για αναζήτησι εντός του Όρους άλλων μεγαλυτέρων ησυχαστικών καλυβών.
Οι δύο αποσταλέντες για τον σκοπό αυτόν αδελφοί, πριν ξεκινήσουν, πήγαν να πάρουν την ευχή του Γέροντος τους, του π. Αρσενίου. Εκείνος αντί να ευλόγηση το ταξίδι τους προς τα περιοχή της Ι. Μονής Φιλόθεου, οπού σκόπευαν να πάνε, σύμφωνα με πληροφορίες ότι εκεί υπάρχουν έρημα Ησυχαστήρια, τους μετέφερε το μήνυμα πού η Παναγία του έδωσε στην ώρα της προσευχής του.
-Μη πάτε στην Φιλόθεου. Εμείς θα πάμε στο Μπουραζέρι.
-Και πως το ξέρεις, αυτό, Παππού;
-Μου το έδειξε η Παναγία στην προσευχή.
Και άρχισε ο Παππούς να περιγραφή με λεπτομέρειες τα κτίρια του μεγάλου αυτού Κελσίου, το οποίον ανήκει στην Ι. Μονή Χιλανδαρίου. Τότε εκεί έμενε μόνο ένας ρώσος μοναχός.
Ένας αδελφός τον ρώτησε:
-Παππού, είναι θέλημα της Παναγίας μας να φύγουμε απ' εδώ;
-Πέρασαν αρκετές ημέρες πού το γνωρίζω. Είδα στον ύπνο μου τον Γέροντα μας και επιστατούσε σαν εργολάβος σε κάτι μεγάλα κτίρια. Τον ρώτησα:
-Τίνος είναι αυτά τα κτίρια, Γέροντα;
-Είναι δικά μας, π. Αρσένιε.
Τελικά, Γέρο Αρσένιος είπε στους δύο απεσταλμένους αδελφούς:
-Πηγαίνετε στα φιλοθείτικα ησυχαστήρια να δήτε, αλλά να ξέρετε ότι στο Κελί του Μπουραζέρι θα πάμε.
Οι δύο αδελφοί ανέβηκαν στις Καρυές. Μετέβησαν και είδαν από κοντά το Κελί Μπουραζέρη. Το βρήκαν, όπως τους το περιέγραψε ο Γέρο Αρσένιος. Συνάντησαν τον ρώσο μοναχό. Συνωμίλησαν μαζί του για επάνδρωσι. Εκείνος αμετάπειστος να δεχθή συνοδεία Ελλήνων μοναχών. Κατευθύνθηκαν για την περιοχή της Μονής Φιλόθεου. Βρήκαν μεγάλα ερειπωμένα κελιά. Οι Πατέρες της Μονής προθυμοποιήθηκαν να τους τα παραχωρήσουν, αλλά ο νους τους έτρεχε μόνο στο Μπουραζέρι. Εσυλλογίζοντο λέγοντες: « Καλό το Μπουραζέρι, αλλά ο ρώσος μοναχός δεν δέχεται συζήτησι. . .».
Επέστρεψαν στις Καλύβες τους για να ενημερώσουν τον Γέροντα Αρσένιο και τους λοιπούς αδελφούς. Επρότειναν στον παπα Χαράλαμπο, πού ήξερε τα ρωσικά να μεταβή ο ίδιος στο Μπουραζέρι μήπως και μεταπείση τον ρώσο μοναχό. Μετέβη, αλλά επέστρεψε απογοητευμένος.
Την άλλη μέρα κάλεσε ο Γέρο Αρσένιος τον παπα-Χαράλαμπο και του είπε:
Πήγαινε αύριο στο Μπουραζέρι. Είδα απόψε την Παναγία μας και τον ρώσο να σε αγριεύη. Τον παρέλαβε όμως η Παναγία μας και τον έκαμε Αρνάκι.
Χωρίς συζητήσεις ή αντιρρήσεις ο παπα-Χαράλαμπος έφθασε την επομένη στις Καρυές. Στο Μπουραζέρι βρήκε τον ρώσο μέσα στην Εκκλησία της θείας Σκέπης. Πριν καλά-καλά του μιλήση ποιος είναι και τι ήθελε, σηκώθηκε ο ρώσος με ένα μπαστούνι και όρμησε να κτυπήση τον παπα Χαράλαμπο. Ξαφνικά όμως έπαθε θεία αλλοίωσι. Πέταξε το ξύλο κάτω, ηρέμησε, αγκάλιασε τον παπα και του έλεγε: «Εσύ καλό άνθρωπο, καλό άνθρωπο. Αύριο έλθει εδώ με καλογέρια». Μετά τον ανέβασε πάνω στα άλλα κτίρια και του είπε ότι όλα αυτά είναι δικά τους, ενώ εκείνος κράτησε ένα και μόνο μικρό κτίριο για τον εαυτό του.
Πράγματι, εκείνο τον καιρό η συνοδεία του π. Χαραλάμπους μετεκόμισε στο Κελί Μπουραζέρι με 10 μοναχούς. Την ίδια περίοδο και η συνοδεία του π. Εφραίμ αποτελούμενη από 12 μοναχούς μετέβη και εγκατεστάθη στο Κελίο «Αγιος Αρτέμιος» της ησυχαστικής περιοχής «Πρόβατα».
Ένας άλλος αδελφός της συνοδείας του Γέροντος Ιωσήφ, ο μοναχός Ιωσήφ, εκείνο τον καιρό απουσίαζε στον κόσμο για κάτι σοβαρές υποθέσεις. Επιστρέφοντας μετεκόμισε κι αυτός από το καλυβάκι πού έμενε, οπού δεν υπήρχε ούτε ναίσκος, στο μεγάλο καλύβι του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, Εφόσον ο παπα-Εφραίμ ανεχώρησε απ' κει με την συνοδεία του για το Προβατιανό Κελί.
Η Θεία Πρόνοια με τις ευχές του μεγάλου Γέροντος π. Ιωσήφ ευλόγησε και τον νεώτερο ομώνυμο μοναχό, ο όποιος απέκτησε συνοδεία 25 περίπου μοναχών και προσκλήθηκε κι αυτός να επάνδρωση την Ιερά Μονή Βατοπεδίου.
Η κοίμησις του ρώσου μοναχού
Η μετακόμισις της συνοδείας του π. Χαραλάμπους στο νέο Κελί του Μπουραζέρι των Καρυών, εκτός από τις αναμφισβήτητες ελπίδες πού είχαν δημιουργηθή σε όλους μας για μια συνέχισι της ησυχαστικού μας προγράμματος, υπήρχαν και πολλά προβλήματα.
Μέσα στα κτίρια του Κελσίου έμεναν και οκτώ λαϊκοί, οι λεγόμενοι «Καβιώτες», οι οποίοι πλήρωναν ως ενοίκιο στον Ρώσο Γέροντα το εικονικό ποσό της μιας δραχμής τον μήνα, με σκοπό να φυλάγουν τα κτίρια και να έχουν εξασφαλισμένο το κατάλυμα τους.
Ο κάτοχος του Κελσίου ο ρώσος μοναχός π. Ιωαννίκιος, παρά την καλοσύνη του, μας δημιουργούσε ενίοτε και μικροπροβλήματα. Αγαπούσε και υπερήσπιζε τους «Καβιώτες», το αλλιώς λεγόμενο «τάγμα των φουκαράδων του Αγίου Όρους» και μας παρημπόδιζε στην εφαρμογή του ησυχαστικού μας προγράμματος, χωρίς φυσικά εμπάθεια και μνησικακία.
Εμείς τότε, ως νέοι και αρχάριοι μοναχοί, δυσανασχετούσαμε και καταφεύγαμε στον Γέρο-Αρσένιο. Εκείνος παραδόξως ήτο πολύ ειρηνικός και στην αγωνία όλων μας τι θα γίνη με τον Ρώσο, μας απήντησε με σταθερότητα και απάθεια: «Αυτός, παιδιά μου, δεν θα βγάλη την χρονιά ακούστε με».
Εμείς πιστεύσαμε ότι ο Παππούς για να μας παρηγόρηση, μας είπε αυτά τα λόγια. Άλλωστε, βλέπαμε ότι ο γέρο-Ιωαννίκιος, παρά την ηλικία του, είχε ακμαίες τις δυνάμεις του και δούλευε σαν νέος. Μας ήτο λοιπόν αδύνατον να πιστεύσουμε στα λόγια του παππού μας π. Αρσενίου.
Κι όμως σε λίγο καιρό το καλό αυτό γεροντάκι, μετά από κάποιο ατύχημα πού του συνέβη, πέρασε στην αιωνιότητα, αφήνοντας το Κελί σ' μας ως φυσικούς διαδόχους και χωρίς την παραμικρή καταβολή χρηματικής προσφοράς, σύμφωνα με τα άγραφα θέσμια του Αγίου Όρους.
Ο Γέροντας μας π. Χαράλαμπος εις τιμήν και μνήμην του αξιοσέβαστου αυτού ρώσου μοναχού ο στην πρώτη κουρά πού έκανε στο Κελί, έδωσε το όνομά του στον νεόκουρο μοναχό, τον π. Ιωαννίκιο. Πρόκειται για τον γνωστόν κατ' επανάληψι διατελέσαντα Πρωτεπιστάτη του Αγίου Όρους Γέροντα Ιωαννίκιο Διονυσιάτη.
Όσον αφορά για το πρόβλημα «του τάγματος των φουκαράδων του Όρους» Φρόντισε ο Γέροντας μας και μετατέθησαν σε άλλα ακατοίκητα Κελιά των Καρυών. Η αναχώρησίς τους έγινε ανώδυνα, και τους δόθησαν και γενναίες οικονομικές ενισχύσεις και άλλα αγαθά για την καινούργια κατοικία τους.
Ο σκύλος του Ψευτο-Βασίλη
Ενώ το φυσικό τοπίο και η γαλήνη στις καλοκαιριάτικες κυρίως νύκτες προσφέροντο για τις καθιερωμένες αγρυπνίες μας, ένας σκύλος μας χαλούσε το πρόγραμμα. Εγαύγιζε αδιάκοπα όλη την νύκτα επιτελώντας βέβαια τα καθήκοντα του! . . .
Άνηκε σε κάποιον γείτονα, τον μοναχό π. Βασίλειο, πού έμενε στο κελί του Αγίου Κηρύκου. Για άγνωστο σε μένα λόγο του είχαν «κολλήσει» και το παρατσούκλι «Ψευτο-Βασίλης».
Εμείς, ως γνωστόν τα παράπονα μας στον σεβάσμιο Παππού τον Γέρο-Αρσένιο. Εκείνος μας είπε:
-Χθες βράδυ ακούσατε το σκυλί να γαυγίζη;
-Του είπαμε, όχι.
-Και μένα πολύ μ' ενοχλούσε. Αλλά και όλους τους Πατέρες της γύρω περιοχής ενοχλεί. Γι'αυτό κι εγώ παρεκάλεσα την Παναγία μας να του «βουλώση» το στόμα. Και του το «βούλωσε».
Ο μοναχός ψευτο-Βασίλης από κείνη την ημέρα πού το σκυλί του βουβάθηκε, είχε πέσει σε μελαγχολία. Την στενοχώρια του την μετέφερε οπουδήποτε απορώντας: Το σκυλί μου βουβάθηκε. Τι έπαθε; Αρρώστησε; Δεν ξέρω τίνα είπω.
Έτσι με την θαυματουργική προσευχή και παρρησία του π. Αρσενίου, τα εμπόδια απεμακρύνοντο από την ζωή μας.
Αφ' ότου πήγαμε στο Μπουραζέρι ο Γέροντας μας παπα-Χαράλαμπος καθιέρωσε σαν κανόνα στους αδελφούς από 150-300 μετάνοιες αναλόγως της σωματικής τους καταστάσεως, τέσσερα τριακοσάρια κομποσχοίνια με σταυρό και το γνωστό τυπικό της αγρυπνίας με καθημερινή Θεία Λειτουργία.
Εντύπωσι μας έκανε ο Γέρο Αρσένιος. Παρά τα 85 χρόνια του κοπίαζε ακόμη στην προσευχή, στις μετάνοιες και στην Π ορθοστασία.
Είχε τόσο δυνατό Π οργανισμό και τόσο πλούσια την Θεία Χάρι πάνω του, ώστε σ' ολόκληρη την ζωή του δεν ήπιε ούτε ένα χάπι. Λόγω γηρατειών, προσπαθώντας να κάνη τις μεγάλες μετάνοιες, έπεφτε κάτω και δεν μπορούσε να σηκωθή. Τι σοφίσθηκε λοιπόν. Πλησίαζε στο κρεββάτι του και έκανε τις μετάνοιες μέχρι να ακουμπά το κεφάλι του στο ξύλο του κρεββατιού του. Έτσι δεν κινδύνευε να πέση. Δεν τον ικανοποιούσαν όμως αυτές οι μετάνοιες, διότι ήσαν μισές. Οπότε μόνος του έλυσε το πρόβλημα του. Έκανε διπλές απ' αυτές τις «μισές» και έτσι ξεπλήρωνε τον κανόνα των μετανοιών του.
Στην προσευχή του, όπως μας έλεγε, ποτέ δεν κάθισε. Τώρα όμως τα πόδια του διαμαρτύρονται. Όμως δεν απελπίζεται. Όσο αντέχουν, προσεύχεται όρθιος και κατόπιν κάθεται λίγο, χωρίς να διακόπτη την προσευχή του.
Ακόμη μας έλεγε για την προσευχή:
-Όσο έχετε γερά πόδια, σταθήτε στην προσευχή, αν θέλετε να δήτε καρπόν.
Βλέπετε έφθασα περίπου στα 90 χρόνια μου σ' αυτόν τον μάταιο κόσμο. Όμως ξεκινώ την προσευχή μου όρθιος. Γρήγορα με πλημμυρίζει η Θεία Χάρις. Όταν αρχίζω να καταλαβαίνω κόπο, βλέπω ότι έχουν περάσει τρεις ώρες από την ώρα πού άρχισα την προσευχή. Η γλυκύτητα η ειρήνη και η χαρά πού νοιώθει η ψυχή μου, δυναμώνουν και το σώμα μου και δεν αισθάνομαι τον κόπο.
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ 2000
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου