Στους Αγίους Τόπους
Μετά από πολλές περιπέτειες έφθασε στους Αγίους Τόπους και μπήκε στην υπηρεσία του Θεού. Σαν δόκιμος μοναχός ήτο βοηθός στο προσκύνημα του Παναγίου Τάφου, ενώ αργότερα ως ρασοφόρος με το όνομα Ανατόλιος, υπηρέτησε στο Σαραντάριο Όρος.
Μετά από λίγο διάστημα, τον ακολούθησε και η ομόφρονη αδελφή του, η οποία έφθασε στα Ιεροσόλυμα. Ο Αδελφός της την περίμενε και γρήγορα την εισήγαγε σ' ένα από τα γυναικεία Κοινόβια.Εκείνο τον καιρό διακρινόταν για την υψηλή ασκητική του ζωή ένας ιερομόναχος, ονόματι Ιερώνυμος. Σ' αυτόν μετέβησαν οι δύο νεαροί αυτάδελφοι ζητώντας λόγον Αγαθόν. Απ' αυτόν έμαθε ο μοναχός Ανατόλιος ότι ασκητικώτερος τόπος είναι το Άγιον Όρος πού ευρίσκεται στην Ελλάδα. Η ψυχή του νεαρού μοναχού δεν εύρισκε πλέον ησυχία στο άκουσμα των μοναχικών προτερημάτων του Άθωνος. Εζήτησε κανονική άδεια και απολυτήριο και ανεχώρησε για την Ελλάδα.
Η αδελφή του, όπως παλαιά η ισαπόστολος Θέκλα, δεν θέλησε να απομακρυνθή από τον άγιο Πνευματικό της, τον π. Ιερώνυμο. Υποτάχθηκε σ' αυτόν και τον ακολούθησε πιστά. Όταν αργότερα ο π. Ιερώνυμος με θεία Αποκάλυψι, εγκατέλειψε τους Αγίους Τόπους και ήλθε στην Νήσο Αίγινα, τον ακολούθησε και η Αδελφή του. Εκεί γνώρισαν τον Άγιο του αιώνος μας, τον μητροπολίτη Πενταπόλεως Νεκτάριο Κεφαλά, του Οποίου απήλαυσαν τις πολύτιμες συμβουλές και οδηγίες στην μοναχική πολιτεία.Για τον περιβόητο για την αρετή και τα χαρίσματα του π. Ιερώνυμο έχει κυκλοφορήσει βιβλίο, ενώ η Ψυχή εκείνη πού παρέμεινε κοντά του μέχρι την τελευταία του αναπνοή ήτο η αδελφή του η μοναχή Ευπραξία.
Στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα
Ο μοναχός Ανατόλιος, ύστερα από οκτώ χρόνια Π υπηρεσίας στα Πανάγια Προσκυνήματα της Παλαιστίνης, ήλθε επί τέλους κατά το έτος 1918 στον ασκητικώτερο τόπο της Χριστιανοσύνης. Επισκέφθηκε τις Ιερές Μονές, μερικές Σκήτες και αρκετά Κελιά. Όπως μου έλεγε, έψαχνε να βρή κατάλληλο τόπο για να συνδυάση ησυχία, νηστεία και προσευχή. Τελικά κατέληξε στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα, η οποία τότε ήτο ιδιόρρυθμος. Προτίμησε το ιδιόρρυθμο πρόγραμμα για να κερδίζη περισσότερο χρόνο στην προσευχή και, όσον αφορά το φαγητό του, να αρκείται στην ξηροφαγία για τον κατευνασμό των άτακτων ενοχλήσεων της νεότητος. Ακόμη πίστευε ότι το πρόγραμμα μιας ιδιορρύθμου Μονής θα τον βοηθούσε να ζη άγνωστος και αθέατος για την αρετή του εν μέσω άλλων μοναχών.
Επειδή τότε οι Πατέρες ήσαν λίγοι στην Μονή, ο μοναχός Ανατόλιος ήτο γι' αυτούς παρηγοριά και βακτηρία στις δυσκολίες και τα γεράματα τους. Οι Πατέρες τον έστελναν σε όποια υπηρεσία υπήρχε ανάγκη. Και προσπαθούσε όλους να τους βοηθά και να τους αναπαύη με την αγάπη και την άοκνη διακονία του. Τις νύκτες τις θυσίαζε στην προσευχή, κατά τον τρόπο πού του είχε υποδείξει ο Ασκητής της Αιγίνης, ο π. Ιερώνυμος, κοιμώμενος ελάχιστες ώρες.
Μετά από κανονική δοκιμασία ενός έτους στο Μοναστήρι αυτό έλαβε το Μέγα και Αγγελικό Σχήμα. Η καρδιά του επυρώθη περισσότερο από τον Θείο έρωτα. Οι ποικίλες ασχολίες, οι φροντίδες των Προσκυνητών, οι ανάγκες των Γερόντων, έβλεπε, ότι του τάραζαν το ησυχαστικό πρόγραμμα, πού ήθελε τώρα να το εφαρμόση με περισσότερο ζήλο και αυστηρότητα.
Από τη μια μεριά ο ένθεος πόθος του για άσκησι σε ερημικούς τόπους και από την άλλη οι υποσχέσεις του μοναχικού Σχήματος περί οριστικής διαμονής μέχρι θανάτου στο Μοναστήρι και όλα, όσα υπόσχεται ο νεόκουρος μοναχός, τον έφεραν σε δίλημμα. Δεν ήξερε τίνα κάνη μπροστά σ' αυτό το σταυροδρόμι των λογισμών του.
Ανέθεσε την υπόθεση στα χέρια του Θεού και άρχισε την προσευχή να τον πληροφόρηση αν είναι θέλημα Του ν' αναχώρηση από την Μονή για μεγαλύτερους αγώνες.
Βλέποντας ο Πανάγαθος Κύριος μας την ανύστακτη έφεσι του νεαρού μοναχού για ηρωικούς πνευματικούς αγώνες, του έδωσε, όχι απλώς πληροφορία, αλλά σημείον. Όπως παλαιότερα ο προστάτης του άγιος Αρσένιος άκουσε την φωνή: «Αρσένιε, φεύγε και σώζου», έτσι κι αυτός στην ώρα της νυκτερινής του προσευχής κάποια βραδυά άκουσε την φωνή του Κυρίου: «Αρσένιε, φεύγε, σιώπα, ησύχαζε».
Είχε ήδη μείνει στην Μονή αυτή περίπου τρία χρόνια. Το 1922 με πολλή χαρά έλαβε την ευλογία του Πνευματικού της μονής και ως διψώσα έλαφος κατευθύνθηκε γοργά στο ιερό Βήμα του άθωνος, στο νοτιώτερο τμήμα πού λέγεται Βίγλα. Τον καιρό εκείνο Π υπήρχαν ακόμη Ονομαστοί ασκητές, ΚΑΛΛΙΣΤΕΣ, σπηλαιώτες και σκητιώτες πού διατηρούσαν άσβεστη την λαμπάδα της μοναχικής ζωής και παραδόσεως με τα ένθεα κατορθώματα τους. Ανάμεσα τους διακρινόταν ο Γέροντας Δανιήλ της ομωνύμου αδελφότητος πού βρίσκεται στα φρικαλέα Κατουνάκια.
Μετέβη εκεί για να γνωρίση τον τρόπο λειτουργίας αυτής της μεγάλης ερημικής Καλύβης. Συνομιλώντας με τον Γέροντα Δανιήλ, τον κτήτορα της Καλύβης, Αντίκρυσε στο πρόσωπο του, τον θεοφόρο, τον θεόσοφο και απλανή διδάσκαλο της Εν Χριστώ ζωής. Ο υπερβολικός του όμως ζήλος για νηστεία και άσκησι, θεωρούσε περιττή την καθημερινή παράθεσι φαγητού στην Καλύβη, κατά το κοινοβιακό σύστημα των Μονών του Άθω.
ΜΟΝΑΧΟΥ π. ΙΩΣΗΦ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ
Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ
ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ 2000
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου