ΣΤΟ βίο τού άγίου Ευθυμίου τού μεγάλου (4ος αι) αναφέρεται μία εντυπωσιακή εμφάνιση θεϊκής φωτιάς σε ώρα θείας λειτουργίας.
Μια Κυριακή λειτουργούσε ο όσιος με το μαθητή του Δομετιανό. Κάποια στιγμή ο Τερέβωνας, πού ήταν πριν Σαρακηνός και στεκόταν εκεί κοντά, βλέπει νά κατεβαίνει φωτιά από τον ουρανό, ν' απλώνεται πάνω στο θυσιαστήριο σαν ένα μεγάλο λευκόϋφασμα και νά σκεπάζει τον μεγάλο Ευθύμιο και το Δομετιανό. Βλέποντας το εξαίσιο θαύμα ο Τερέβωνας φοβήθηκε κι έκανε πίσω. Η θεϊκή φωτιά διατηρήθηκε από την αρχή μέχρι το τέλος τού τρισάγιου ύμνου.
Έκτός από τον μεγάλο Ευθύμιο και το Δομετιανό, πού βρέθηκαν μέσα ατή φωτιά, το θαύμα το είδε και ο μοναχός Γαρβιήλιος, πού είχε τότε είκοσι πέντε χρόνια στο μοναστήρι και διακρινόταν για την ψυχική του καθαρότητα.
Πολλές φορές, όταν λειτουργούσε ο όσιος Ευθύμιος, έβλεπε άγίους αγγέλους νά συλλειτουργούν μαζί του.
Συχνά επίσης, όταν μετέδιδε στους μοναχούς τη θεία Κοινωνία, έβλεπε άλλους νά φωτίζονται και άλλους νά κατακρίνονται απ' αυτήν σαν ανάξιοι τού θείου φωτισμού.
Γι' αυτό τούς συνιστούσε πάντοτε προσοχή, δοκιμασία και μετάνοια πριν προσέλθουν στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας.
Άγγελοι συλλειτουργοί
ΑΓΙΟΣ Νήφων, επίσκοπος Κωνσταντιανής (4ος αι.) αξιώθηκε νά δει πολλά θεϊκά οράματα με τα φωτισμένα από το Άγιο Πνεύμα μάτια της ψυχής του.
Κάποτε, σε Μια θεία λειτουργία, μόλις ο λειτουργός εκφώνησε: «Ευλογημένη ή βασιλεία... », ο άγιος
είδε φωτιά νά κατεβαίνει από τον ουρανό και νά καλύπτει το άγιο θυσιαστήριο και τον ιερέα, χωρίς εκείνος νά καταλάβει τίποτα.
Αργότερα, όταν άρχισε νά ψάλετε ο τρισάγιος ύμνος από το λαό, τέσσερις άγγελοι κατέβηκαν κι έψαλλαν μαζί τους.
στον 'Απόστολο, φανερώθηκε ο μακάριος Παύλος νά καθοδηγεί τον αναγνώστη.
Στο «Αλληλούια», μετά τον' Απόστολο, οι φωνές του λαού ανέβαιναν ενωμένες στον ουρανό σαν ένα πύρινο σφιχτοπλεγμένο σχοινί.
Και ατό Ευαγγέλιο, κάθε λέξη έβγαινε σαν φλόγα από το στόμα του ιερέα και υψωνόταν στα επουράνια.
Λίγο πριν από την είσοδο των τιμίων Δώρων, βλέπει ξαφνικά ο όσιος ν' ανοίγει ο ουρανός και νά ξεχύνεται
Μια άρρητη και υπερκόσμια ευωδία. "Άγγελοι κατέβαιναν από ψηλά, ψάλλοντας ύμνους και δοξολογίες στον 'Αμνό, το Χριστό και Υιό του Θεού και νά!
Παρουσιάστηκε τότε ένα κατακάθαρο και τρισχαριτωμένο Βρέφος!
Το κρατούσαν ατά χέρια τους άγγελοι, πού το έφεραν και το απέθεσαν στο άγιο δισκάριο, όπου βρίσκονταν τα τίμια Δώρα. Γύρω Του μαζεύτηκαν πλήθος ολόλαμπροι και λευκοφόροι νέοι, πού ατένιζαν με θαυμασμό και δέος τη θεϊκή Του ομορφιά.
'Ήρθε ή στιγμή της μεγάλης εισόδου.
'Ο λειτουργός πλησίασε για νά πάρει στα χέρια του το άγιο δισκάριο και το άγιο ποτήριο.
τα ύψωσε και τα έβαλε πάνω στο κεφάλι του, σηκώνοντας μαζί τους και το Βρέφος. 'Όταν βγήκαν τα 'Άγια, κι ενώ ο λαός έψαλλε κατανυκτικά, είδε ο όσιος αγγέλους νά φτερουγίζουν κυκλικά πάνω απ' το λειτουργό.
Δύο Χερουβείμ και Δύο Σεραφείμ προχωρούσαν μπροστά του και πλήθος άλλων αγγέλων τον συνόδευαν, ψάλλοντας με αγαλλίαση άρρητους ύμνους.
'Όταν ο ιερέας έφτασε στην άγία τράπεζα κι ακούμπησε τα τίμια Δώρα, οι άγγελοι τη σκέπασαν με τις φτερούγες τους. τα Δύο Χερουβείμ στάθηκαν στα δεξιά του λειτουργού και τα Δύο Σεραφείμ στ' αριστερά του, χωρίς όμως εκείνος νά τα βλέπει.
'Η θεία μυσταγωγία συνεχίστηκε.
Είπαν το «Πιστεύω» κι έφτασαν στον καθαγιασμό των τιμίων Δώρων.
Ο λειτουργός τα ευλόγησε και είπε το «...μεταβαλών τω Πνευματι σου τω Άγίω. Αμήν' Αμήν' Αμήν». Τότε βλέπει πάλι ο δίκαιος έναν άγγελο νά παίρνει μαχαίρι και νά σφάζει το Βρέφος. το αίμα Του το έχυσε στο άγιο ποτήριο, ενώ το σώμα Του το τεμάχισε και το τοποθέτησε στο δισκάριο.
Ύστερα αποτραβήχτηκε πάλι στη θέση του και στάθηκε σεμνά κι ευλαβικά.
'Όταν ο λειτουργός ύψωσε τον άγιο" Άρτο εκφωνώντας «τα αγια τοις άγίοις», ενώ ο λαός έψαλλε«ΕΙς άγιος, εις Κύριος...», κάποιος από το εκκλησίασμα στράφηκε στον άγιο και τον ρώτησε σιγανά: Γιατί, πάτερ, ο ιερέας λέει «τα αγια τοις άγίοις»;
για μας όλους το λέει, παιδί μου. και σημαίνει: στα άγια μέλη του Χριστού νά προσέλθει όποιος είναι άγιος!
και τι είναι αγιοσύνη, πάτερ; ξαναρώτησε ο άλλος, πού ήταν απλοϊκός.
Νά... "Αν είσαι ακόλαστος, μην τολμήσεις νά γίνεις μέτοχος σε τόσο μεγάλο μυστήριο. " Αν έχεις έχθρα με κάποιον, μην πλησιάσεις." Αν περιγελάς η ορίζεις η κατακρίνεις το συνάνθρωπό σου, στάσου μακριά από τη θεία Κοινωνία. Πρώτα εξέτασε τον εαυτό σου, κι αν είσαι ενάρετος πλησίασε." Αν όμως δεν είσαι, φύγε….
Στο μεταξύ ο λειτουργός εκφώνησε: «Μετα φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε».
Ό άγιος παρατηρούσε τώρα όσους κοινωνούσαν. "Άλλων τα πρόσωπα μαύριζαν, μόλις έπαιρναν τα θεία Μυστήρια, ενώ άλλων έλαμπαν σαν τον ήλιο.
Οι άγγελοι στέκονταν εκεί κοντά και παρακολουθούσαν με σεβασμό τη μετάληψη. 'Όταν κοινωνούσε κάποιος ευσεβής, του έβαζαν στο κεφάλι ένα στεφάνι.
Όταν, αντίθετα, πλησίαζε κάποιος αμαρτωλός, γύριζαν αλλού το πρόσωπό τους με φανερή αποστροφή.
Τότε τα άχραντα Μυστήρια σαν νά εξαφανίζονταν από την αγία λαβίδα, έτσι πού ο αμαρτωλός φαινόταν νά μην παίρνει μέσα του το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Κι έφευγε κατάμαυρος σαν αράπης, με την αποδοκιμασία του Κυρίου διάχυτη στην όψη του.
'Όταν τελείωσε ή λειτουργία και ο ιερέας έκανε την κατάλυση, παρουσιάστηκε και πάλι το Βρέφος σώο πάνω στα χέρια των άγίων αγγέλων!
Ξαφνικά ή στέγη του ναού σαν νά σχίστηκε στα δύο. 'Από κεί οι άγγελοι ανέβασαν το Παιδί στους ουρανούς με ύμνους και δοξολογίες, όπως το είχαν κατεβάσει, ενώ μία υπέροχη ευωδία ξεχύθηκε και πάλι ολόγυρα.
'Ισοδύναμες αμαρτίες
ΟΙ ΔΑΔΕΣ (το σημερινό Κίτιο) ήταν εμπορικός σταθμός της Κύπρου. 'Εκεί κοντά βρισκόταν ή μονή του Φιλοξένου.
Στο μοναστήρι αυτό ζούσε τον 60 αιώνα ένας μοναχός, ο γέροντας 'Ισίδωρος, πού έκλαιγε ακατάπαυστα με λυγμούς.
Σ' όποιον τον πλησίαζε και τον παρηγορούσε, ώστε νά χαλαρώσει λίγο το πένθος, έλεγε:
"Είμαι πολύ αμαρτωλός. Δεν υπήρξε άλλος σαν και μένα απ' τον 'Αδάμ μέχρι σήμερα. και μη νομίζετε πώς υπερβάλλω.
Δεν βρήκα πουθενά σε άνθρωπο αμαρτία σαν αύτή πού έκανα εγώ".
Κι ύστερα διηγιόταν την ιστορία του:
Όταν ήμουνα στον κόσμο, είχα γυναίκα χριστιανή και θεοφοβούμενη, ενώ εγώ άνηκα στην αίρεση του Σεβήρου.
Μια μέρα έμαθα πώς ή γυναίκα μου πήγε νά μεταλάβει στη γειτονική εκκλησία.
'Έτρεξα νά την εμποδίσω, αλλά τη βρήκα νά έχει κοινωνήσει και νά επιστρέφει στο σπίτι.
'Αμέσως την έπιασα απ' το λαιμό και την έκανα νά ξεράσει την άγία μερίδα, την όποία πήρα και πέταξα έξω από το παράθυρο, κάτω στο βούρκο. Βλέπω τότε ένα περιστέρι νά κατεβαίνει και νά παίρνει τη θεία Κοινωνία
Μετά από δύο μέρες παρουσιάζεται μπροστά μου ένας αράπης ντυμένος με κουρέλια, και μου λέει:
Εγώ κι εσύ καταδικαστήκαμε στην ίδια τιμωρία ,
Ποιος είσαι συ; τον ρωτάω.
'Εγώ, μου απαντάει, είμαι εκείνος πού ράπισε στο σαγόνι τον Κύριό μας 'Ιησού Χριστό τον καιρό του πάθους Του.
Κι αμέσως έγινε άφαντος για τούτο λοιπόν, κατέληξε ο μοναχός, δεν μπορώ νά σταματήσω το θρηνώ.
«Των θυρών κεκλεισμένων»
ΑΒΒΑΣ Ματθίας, ένας από τούς άγίους πατέρες της σιναϊτικής ερήμου, διηγήθηκε τα έξης:
Όταν κατοικούσα στον Άρανδουλά, φύλαγα την άγία Κοινωνία στο σκευοφόριο της εκκλησίας ασφαλισμένη και κλειδωμένη. . Συνήθιζα κάθε Κυριακή νά μεταδίδω το δεσποτικό Σώμα στους αιχμαλώτους εκείνης της ερήμου.
"Πολλές φορές όμως πήγαινα την Κυριακή στην εκκλησία κι έβρισκα το σκευοφόριο ανοιχτό.
Λυπόμουν γι' αυτό το γεγονός, και αποφάσισα κάποτε νά ασφαλίσω με κερί και σφραγίδα αφού πρώτα είχα μετρήσει τις άγιες μερίδες.
ην επόμενη Κυριακή λοιπόν, βρήκα ανέπαφη τη σφραγίδα.
Άλλ' ανοίγοντας το ντουλάπι, διαπίστωσα πώς έλειπαν τρεις μερίδες.
Άρχισαν νά με βασανίζουν οι λογισμοί. την άλλη Κυριακή παρουσιάστηκαν στον ύπνο μου τρεις μοναχοί, κι αφού με ξύπνησαν μου είπαν:
Σήκω, εΙναι ώρα για προσευχή!
Ποιοι είστε, πατέρες, κι από που έρχεστε; τούς ρώτησα.
Εμείς, μου αποκρίθηκαν, είμαστε οι αμαρτωλοί, πού ερχόμαστε πολλές φορές και κοινωνάμε.
Από δω και πέρα νά μην ασχοληθείς μ' αυτό το θέμα.
Τότε κατάλαβα πώς ήταν αναχωρητές, και ευχαρίστησα το Θεό πού χάρισε ατή γενιά μας τέτοιες μαρτυρίες.
«Διά χειρός αγγέλου»
Ο ΟΣΙΟΣ Μακάριος ο Αλεξανδρινός (19 'Ιανουαρίου), ο ασκητής και πρεσβύτερος των λεγομένων Κελιών, έστησε με την Αγγελική του ζωή τρόπαια κατά των δαιμόνων, τα όποία καταγράφει ο Παλλάδιος στο Λαυσαϊκό.
Σαν ιερέας-λειτουργός είχε θαυμαστές εμπειρίες. Ανάμεσα στις άλλες, ήταν κι εκείνη πού είχε σχέση με τον ασκητή Μάρκο.
Παρατηρούσα με προσοχή", αναφέρει ο όσιος, "ότι κάθε φορά πού μετέδιδα τη θεία Κοινωνία στον ασκητή Μάρκο,
ποτέ δεν του πρόσφερα εγώ ο ίδιος το δεσποτικό Σώμα. του το πρόσφερε ένας άγγελος από την άγία τράπεζα.
Έβλεπα μάλιστα τον καρπό του χεριού του, καθώς μετέδιδε ατό μοναχό τη θεία Κοινωνία" .
Ή θεία Κοινωνία πού βλάστησε στάχυα
ΣΤΗΝ πόλη Σελεύκεια της Συρίας, όταν επίσκοπος ήταν ο Διονύσιος (6ος αΙ), ζούσε ένας πραματευτής πολύ πλούσιος και ευλαβής. Ήταν όμως αιρετικός και πίστευε ατά δόγματα του Σεβήρου.
Αυτός είχε έναν υπάλληλο, πού ήταν ορθόδοξος κι ακολουθούσε την άγία και αποστολική Εκκλησία.
Ο ορθόδοξος, σύμφωνα με τη συνήθεια της εποχής, πήρε τη Μεγάλη Πέμπτη τη θεία Κοινωνία, την τοποθέτησε σε Μια μικρή θήκη και την ασφάλισε σ' ένα ντουλάπι.
Μετά το Πάσχα έφυγε για εμπόριο στην Κωνσταντινούπολη, ξεχνώντας ατό ντουλάπι τις άγιες μερίδες. Είχε όμως αφήσει το κλειδί στο αφεντικό του.
Κάποια μέρα ο αιρετικός άνοιξε το ντουλάπι και βρήκε μέσα το κουτί με τις άγιες μερίδες. Λυπήθηκε γι`' αυτό και
δεν ήξερε τι νά τις κάνει, γιατί ανήκαν στην ορθόδοξη Εκκλησία, και ο ιδίως δεν ήθελε νά μεταλάβει από αυτές.
Τις άφησε λοιπόν στο ντουλάπι με την σκέψη ότι όπου νάνε έρχεται ο υπάλληλος του και μεταλαμβάνει.
Πέρασε ένας χρόνος.
Ήρθε πάλι ή Μεγάλη Πέμπτη, αλλά ο υπάλληλος δεν είχε επιστρέψει ακόμα. το αφεντικό αποφάσισε τότε νά κάψει τις μερίδες για νά μη μείνουν και δεύτερο χρόνο.
Ανοίγει το ντουλάπι, και τι νά δει! 'Όλες είχαν βλαστήσει στάχυα!
Φόβος και τρόμος τον κυρίεψε. τις πήρε αμέσως κι έτρεξε στον επίσκοπο Διονύσιο, φωνάζοντας το «Κύριε ελέησαν».
Το θαύμα το είδαν όλοι οι ορθόδοξοι και δόξασαν το Θεό. Αυτό μάλιστα έγινε αφορμή νά πιστέψουν πολλοί και νά προσέλθουν στην άγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία.
«Δικαίω νόμος ού κείται»
ΔΕΚΑ μίλια από την πόλη Αιγαιές της Κιλικίας, στο χωριό Μάρδαρδος, κατοικούσε ένας γέροντας λευίτης, φημισμένος για την αρετή του
Κάποτε όμως οι χωρικοί πήγαν και παραπονεθεί καν στον επίσκοπο Αιγαιών λέγοντας:
Πάρε αυτόν τον ιερέα από το χωριό μας, γιατί μας στενοχωρεί.
Κάθε Κυριακή τελεί τη θεία λειτουργία στις 3 το απόγευμα και δεν τηρεί την καθιερωμένη τάξη.
Καλεί αμέσως ο επίσκοπος τον εφημέριο και του λέει ιδιαιτέρως:
Γιατί, γέροντα, κάνεις τέτοιο πράγμα; Δεν γνωρίζεις την τάξη της Εκκλησίας μας;
Τη γνωρίζω, δέσποτα, κι έχεις δίκιο. Αλλά νά τι συμβαίνει:
Μετά τη νυχτερινή ακολουθία της Κυριακής, κάθόμαι κοντά στο άγιο θυσιαστήριο περιμένοντας την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος.
Κι όταν δω τον Παράκλητο νά το επισκιάζει, τότε αρχίζω τη λειτουργία.
Ο επίσκοπος θαύμασε την αρετή του γέροντα και πληροφόρησε σχετικά τούς χωρικούς, πού έφυγαν ειρηνικά δοξάζοντας το Θεό.
Ο συκοφαντημένος επίσκοπος
ΣΕ ΤΡΙΑΝΤΑ μίλια απόσταση από τη Ρώμη βρισκόταν ή μικρή πόλη Ρωμίλλα.
Κάποτε μερικοί κάτοικοι της Ρωμίλλας κατηγόρησαν τον ενάρετο επίσκοπό τους στον πάπα της Ρώμης Αγαπητό (535-536), λέγοντας ότι χρησιμοποιεί για το φαγητό τούτο άγιο δισκάριο.
Αμέσως ο πάπας, έκπληκτος απ' αυτό πού άκουσε, έστειλε κι έφεραν τον επίσκοπό δεμένο και πεζό στη Ρώμη Τον έκλεισε αμέσως στη φυλακή.
Πέρασαν έτσι τρεις μέρες. Τη νύχτα του Σαββάτου ο πάπας βλέπει κάποιον στον ύπνο του νά του λέει:
Αύτή την Κυριακή δεν θα λειτουργήσεις ούτε εσύ ούτε κανείς άλλος, αλλά ο φυλακισμένος επίσκοπος. Εκείνος θέλω νά λειτουργήσει".
Επειδή ο πάπας δυσπιστούσε, ή φωνή ακούστηκε για δεύτερη και για τρίτη φορά: "Σου είπα πώς ο φυλακισμένος επίσκοπος θα λειτουργήσει"!
Όταν ξύπνησε ο πάπας, κάλεσε τον επίσκοπο και τον ρώτησε:
Ποια εΙναι ή πνευματική σου εργασία; Είμαι αμαρτωλός, απάντησε εκείνος. Επειδή δεν φανέρωνε τίποτ' άλλο, ο πάπας του είπε:
Σήμερα εσύ θα λειτουργήσεις. Ο επίσκοπος υπάκουσε.
'Όταν λοιπόν παραστάθηκε στο ιερό θυσιαστήριο και συμπλήρωσε την ευχή της προσκομιδής, πριν νά πει την τελική αγιαστική ευχή
άρχισε για δεύτερη, για τρίτη και για τέταρτη φορά την άγία αναφορά.
τι συμβαίνει; ρώτησε ο πάπας.
Γιατί άρχισες τέσσερις φορές την ευχή και δεν την ολοκλήρωσες;
Συγχώρεσέ με, απάντησε ο επίσκοπος, αλλά δεν είδα, όπως συνήθως, την επιφοίτηση του Άγίου Πνεύματος. "Αν θέλεις, απομάκρυνε από το θυσιαστήριο το διάκονο πού κρατάει το ριπίδιο, γιατί εγώ δεν τολμώ νά το! το πω.
'Όταν ο διάκονος απομακρύνθηκε, τότε και ο πάπας και ο επίσκοπος είδαν αμέσως την παρουσία του Άγίου Πνεύματος. Άλλά συνέβη και τούτο: το καταπέτασμα, πού βρισκόταν πάνω από το ιερό θυσιαστήριο, σηκώθηκε μόνο του και σκέπασε τον πάπα, τον επίσκοπο και όλους τούς διακόνους μαζί με το άγιο θυσιαστήριο για τρεις ώρες!
Τότε κατάλαβε ο ιερός 'Αγαπητός πώς ο επίσκοπος ήταν πολύ ενάρετος και πώς είχε συκοφαντηθεί.
Η διόρθωση της παρατυπίας
ΚΑΠΟΙΟΣ γέροντας, καθαρός και άγιος, κάθε φορά πού λειτουργούσε, έβλεπε αγγέλους δεξιά κι αριστερά του.
Αυτός είχε παραλάβει την τάξη της λειτουργίας από τούς αιρετικούς, κι επειδή ήταν άπειρος στα θεία δόγματα,
έλεγε τις ευχές της αναφοράς με απλότητα και ακακία, χωρίς νά ξέρει ότι τις λέει εσφαλμένα.
Κάποτε όμως, από οικονομία Θεού, τον επισκέφθηκε ένας αδελφός πού γνώριζε καλά τα θεία δόγματα.
Ο αδελφός ήταν διάκονος, κι έτυχε νά παρευρεθεί την ώρα πού ο γέροντας λειτουργούσε.
Διαπίστωσε λοιπόν το λάθος και του είπε:
Αυτά πού λες, πάτερ, στη λειτουργία δεν είναι της ορθοδόξου πίστεως.
Ο γέροντας όμως, επειδή έβλεπε την ώρα εκείνη αγγέλους, δεν έδωσε προσοχή στα λόγια του.
μα ο διάκονος επέμενε νά ελέγχει την κακοδοξία:
Σφάλλεις, καλόγερε. .Η Εκκλησία δεν τα παραδέχεται αυτά.
Τότε ο γέροντας, βλέποντας την επιμονή του διακόνου, ρώτησε σε κάποια λειτουργία τούς αγγέλους πού τον παράστεκαν: Τι είναι αυτά πού μου λέει ο διάκονος;
Καλά σου λέει, απάντησαν εκείνοι' νά τα παραδεχθείς.
και γιατί τόσον καιρό δεν μου το λέγατε εσείς; - Γιατί ο Θεός έτσι οικονόμησε: ο άνθρωπος να διορθώνεται από ανθρώπους.
'Από τότε ο γέροντας διορθώθηκε, ευχαριστώντας το Θεό και το διάκονο.
Η δοξολογία της κτίσεως
ΣΤΟ όρος Σινά, στην "Αγία Κορυφή, γινόταν κάποτε, την ήμέρα της Πεντηκοστής, ή θεία λειτουργία του άγίου Ιακώβου.
Πολλοί μοναχοί είχαν συγκεντρωθεί για νά τιμήσουν την εορτή.
Την ώρα πού εκφώνησε ο ιερέας «τον επινίκιο ύμνον της μεγαλοπρεπούς σου δόξης λαμπρά. τn φωνή άδοντα, βοώντα, δοξολογούντα, κεκραγότα και λέγοντα», ακούστηκε μια βοή, στην όποία απάντησαν όλα τα βουνά με κάποιον ήχο και μ' άλλη βοή φοβερή το «'Άγιος, 'Άγιος, 'Άγιος Κύριος Σαβαώθ...».
Η βοή αυτή και ο ήχος παρατάθηκαν για μισή ώρα. δεν τ' άκουσαν όμως όλοι, αλλά όσοι είχαν αυτιά κατάλληλα για ν' ακούνε τον ύμνο των αγγέλων.
Ο όσιος Θεόδωρος και ο άγιος Άρτος
ΤΗΝ ήμέρα της μνήμης του άγίου μάρτυρος Άντιόχου, ο όσιος Θεόδωρος ο Συκεώτης (6ος-7ος αΙ) λειτουργούσε στον ομώνυμο ναό.
Την ώρα πού εκφωνούσε «τα αγια τοις άγίοις», σήκωσε, σύμφωνα με την τοπική συνήθεια, το δισκάριο ψηλά, για νά υψώσει τον άγιο" Άρτο. Τότε συνέβη κάτι θαυμαστό:
Ο άγιος Άρτος, σαν νά σκιρτούσε από χαρά, υψωνόταν για πολλή ώρα πάνω από το δισκάριο, κι ύστερα κατέβαινε χτυπώντας πάνω του. 'Όλοι το έβλεπαν και το άκουγαν Με τον τρόπο αυτό ο άγιος Άρτος φανέρωνε πώς ή θυσία του ιερουργού ήταν ευπρόσδεκτη.
Οι πιστοί παρακολουθούσαν το θαύμα φοβισμένοι και κατάπληκτοι, ενώ ο όσιος, πλημμυρισμένος από χαρά και δάκρυα κατανύξεως, δόξαζε το Θεό για την αγαθότητά Του.
Άλλοτε πάλι ο όσιος τελούσε τη θεία λειτουργία στο ναό του άγίου Γεωργίου χρησιμοποιώντας ένα ξερό πρόσφορο.
Κάποιος πιστός από το εκκλησίασμα, ο πατρίκιος Φώτιος, καθώς παρατηρούσε τον άγιο" Άρτο πού προσφερόταν,
πρόσεξε πώς έβγαινε άπ' αυτόν πολλή θερμότητα. "το πρόσφορο θα είναι φαίνεται φρεσκοψημένο", συλλογίστηκε.
'Όταν όμως πλησίασε για νά κοινωνήσει, παραξενεύτηκε, γιατί ή μερίδα πού έλαβε ήταν πολύ ξερή. Μετά την απόλυση ανέφερε όσα είδε στον όσιο και του ζήτησε κάποιον εξήγηση. Το θαύμα αυτό, αποκρίθηκε εκείνος αποκαλύφθηκε σε σένα παιδί μου γιατί είσαι άξιος.
Η χάρη των Δώρων συστέλλεται και ανεβαίνει από μας στους ουρανούς, ώστε, για την αναξιότητα και τις αμαρτίες μας, νά δοκιμαστούμε ατή ζωή μας με πολλές θλίψεις και κινδύνους.
"Ας προσευχηθούμε όμως στον οικτίρμονα Θεό νά γίνουν όσα προστάζει με φιλανθρωπία.
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου