ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΕΣ ΚΑΤΗΧΗΣΕΙΣ
Γέροντος Ιωσήφ
Πρόλογος
Ο λόγος, προφορικός ή γραπτός, αποτελεί
κατά την Αγίαν Γραφήν και την πατερικήν παράδοσιν το κυριώτερο μέσο μεταδόσεως
της «καινής εν Χριστώ ζωή»
Η οντολογική μεταμόρφωσις ή θέωσις είναι
μία πνευματική γέννησις του ανθρώπου. Τα τέκνα ονομάζονται μαθηταί, ο δε πατήρ
αποκαλείται διδάσκαλος. Ο απ. Παύλος συνδέει την γέννησιν των πνευματικών του
τέκνων, Κορινθίων, με τον ευαγγελικόν λόγον. «Εάν γαρ μυρίους παιδαγωγούς έχητε
εν Χριστώ, αλλ ου πολλούς πατέρας. Εν γαρ Χριστώ Ιησού δια του ευαγγελίου εγώ
υμάς εγέννησα». (Α Κορ. δ΄, 15). Εν τη Καινή Διαθήκη τονίζεται η κατ εξοχήν
αναγεννητική δύναμις του λόγου του Θεού. Και εις τους ασκητικούς Πατέρας ο λόγος
έχει βασικήν σημασίαν. Ο πνευματικός υιός ή υποτακτικός δέχεται τον λόγον του
πνευματικού πατρός ή Γέροντος, ως εκ Θεού προερχόμενον και ως μέσον δια του
οποίου μεταγγίζεται εις την ψυχήν του η αναγεννητική δύναμις της Θείας Χαριτος. Δια τούτο βλέπομεν να επαναλαμβάνεται
συνεχώς η παράκλησις: «Αββά ειπέ μοι λόγον ίνα σωθώ».
Κατά τον άγιον Μακάριον ο «κακός λόγος»
μεταβάλει τους καλούς εις κακούς. Αντιθέτως δε ο «καλός λόγος» και τους κακούς
ποιεί καλούς.«Συνελάβομεν δε δια της διδασκαλίας»,
αναφέρει ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος. Κάθε χριστιανός συλλαμβάνει «ως
έμβρυον τον Χριστόν» με την ακρόασιν και προ πάντων με την τήρησιν των λόγων
του και γίνεται ο ίδιος «μήτηρ Χριστού» κυοφορών και μορφώνων εις τον εαυτόν
του τον Χριστόν. Εις την καρδίαν του ανθρώπου συντελείται μυστηριωδώς μία
πνευματική κυοφορία.Η πνευματική γέννησις, δηλαδή η τελείωσις
των εν Χριστώ μορφουμένων τέκνων, δεν είναι ανώδυνος. Συνεπάγεται ωδίνας τας
οποίας και ησθάνετο ο απ. Παύλος, όταν έγραφε προς τους Γαλάτας «τεκνία μου ους
πάλιν ωδίνω άχρις ου μορφωθή Χριστός εν υμίν». (Γαλ. δ΄, 19). Οι πόνοι του
πνευματικού πατρός προέρχονται από τας αδυναμίας, τας ατελείας, ή και τας
πτώσεις των πνευματικών του τέκνων.Την αναγκαιότητα της διδασκαλίας τονίζει
εις την Κλίμακα και ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης λέγων : «Νεμομένων των προβάτων,
ο ποιμήν μη παυσάσθω κεχρημένος τη σύριγγι του λόγου, και μάλιστα μελλόντων εις
ύπνον έρχεσθαι, ουδέν γαρ έτερον ούτω δέδοικε λύκος, ως σύριγγος πνευματικής
απήχημα».
Η διδασκαλία δια τον πνευματικόν Πατέρα δεν
είναι απλώς καθήκον, αλλά πράξις βαθείας αγάπης, ανάγκη εσωτερική ως ήτο το
ευαγγελίζεσθαι» (Α΄Κορ. θ΄, 16)δια τον απ. Παύλον. Πρόκειται περί της διακαούς
επιθυμίας να οικοδομηθούν πνευματικώς οι αδελφοί, δια της ανακοινώσεως των
πνευματικών εμπειριών του πνευματικού πατρός. Όπως ο άγιος Συμεών τονίζει:
«Ούτω με η αγάπη του Θεού κινεί προς υμάς τους εμούς πατέρας και αδελφούς
αποκαλύψαι την άφατον προς ημάς του Θεού αγαθότητα και αγάπην».
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου