8. Μεγίστη Λαύρα

Συνεχίζοντας την προς άνατολάς πορεία μας από τή Βίγλα. μετά από μια ώρα περίπου φτάνουμε στο μεγαλύτερο κτηριακά μοναστήρι τού Αγίου Όρους, τή Μεγίστη Λαύρα, τήν όποια τό 963, μέ τή βοήθεια τών αύτοκρατόρων Νικηφόρου Φωκά και Ίωάννου τού Τσιμισκή, έκτισε ό άγιος Αθανάσιος ό Αθωνίτης.Τό Μοναστήρι τής Μεγίστης Λαύρας σάν μεγαθήριο φρούριο δεσπόζει σε όλη τή γύρω περιοχή. Ή τοποθεσία είναι μαγευτική καί όσο πλησιάζεις τό μοναστήρι αύτό. νομίζεις πώς μπαίνεις στήν πόλη τού Θεού.Στή βιογραφία τού αγίου Αθανασίου άναφέρεται πώς τά σχέδια . γιά τό μέγεθος τής μονής τά έδωκε ή Κυρία Θεοτόκος, που φανερώθηκε ή ίδια στον άγιο Αθανάσιο, καί έτσι έγινε μιά σωστή ολόκληρη πολιτεία.

Τό περιβάλλον και τό κλίμα που δημιουργεΐται άπό τούς κατοίκους τής πόλεως αυτής, δηλαδή τους ευλαβείς μοναχούς, σε συνεπαίρνει. Πρόθυμοι οί μοναχοί νά δείξουν τά πνευματικά κειμήλια, τά άγια Λείψανα, τά ιερά τιμαλφή αφιερώματα, τήν απέραντη βιβλιοθήκη, τόν κεντρικό ωραίο Ναό, τις θαυματουργές εικόνες, τους τάφους τών πατριάρχων καί άρχιερέων πού σάν άδελφοί τής μονής καί άπλοι μοναχοί κοιμήθηκαν έκεί τόν αιώνιο ύπνο!
Βλέπει κανείς τά αίωνόβια κυπαρίσσια πού φύτεψε ό άγιος Αθανάσιος, τό σταυρό που φορούσε ό άγιος καί ζυγίζει περισσότερο άπό 3 κιλά, τήν τράπεζα τού κοινοβίου κι όλα τά άξιοθέατα τής μονής, πού σοϋ δημιουργούν άνώτερο θρησκευτικό αίσθημα, σοϋ προκαλούν δέος, κατάνυξη καί εύλάβεια, γιά τούς ιδρυτές, δωρητές καί συνεχιστές μοναχούς, οί όποίοι  μέ αύτοθυσία διατήρησαν καί συνεχίζουν την ιερή παράδοση τής μοναχικής ζωής καί πολιτείας.

Κανείς δέν μπορεί να ξέρει πόσοι αρχιερείς, ιερείς, διάκονοι καί ευλαβείς μοναχοί άφησαν τήν τελευταία τους πνοή στο μοναστήρι αύτό, γιατί οί παλιοί δέν βαστούσαν δεφτέρια καί μοναχολόγια καί ληξιαρχικές πράξεις, για να γνωρίζουμε ακριβώς τόν αριθμό εκείνων πού. άγωνιζόμενοι καί δοκιμαζόμενοι σκληρά στήν όπακοή καί τόν πόλεμο κατά τού κοινού εχθρού καί πολέμιου σατανά καί προσευχόμενοι γιά τή σωτηρία τής ψυχής τους καί όλόκληρης τής άνθρωπότητος, πέρασαν από τό μοναστήρι αύτό. Μεγάλοι καί σοφοί διδάσκαλοι καί έθνοπατέρες. (Λέγουν πώς περισσότεροι από 36 πατριάρχες, 144 αρχιερείς καί 164 ήγούμενοι κοιμήθηκαν τόν μακάριο ύπνο στό μοναστήρι αύτό!).

Άπό όρισμένες οπτασίες που κατά καιρούς ό Θεός άποκάλυψε, μπορούμε να καταλάβουμε τήν εύλάβεια καί τό φόβο Θεού πού είχαν οί μοναχοί τής μονής αύτής:

1.         Στό μοναστήρι αύτό ό Κλήμης, μαθητής τού άγιου Γρηγορίου τού Σιναΐτου, πολλές φορές, όταν οί μοναχοί τής Λαύρας έψαλλαν μέ εύλάβεια «Τήν τιμιωτέραν των Χερουβείμ...», έβλεπε νά κατέρχεται άπό τόν ουρανό «Νεφέλη φωτεινή», ή οποία καθόταν πάνω στήν έκκλησία κι όταν τελείωνε ή «Τιμιωτέρα...» ανέβαινε πάλι στον ούρανό.

Ό Κλήμης ήταν γέννημα καί θρέμμα τής Βουλγαρίας, βοσκός στό επάγγελμα άλλα αγνός καί καθαρός στήν ψυχή, καί έβλεπε συχνά αύτό τό όραμα.

2.         Ό άγγελόφωνος άγιος Ιωάννης ό Κουκουζέλης έψαλλε μέ τόση εύλάβεια, κατάνυξη καί αρμονία, πού σέ μια αγρυπνία τού «Ακαθίστου "Υμνου», αφού έψαλε τά τροπάρια καί τούς Κανόνες τής Θεοτόκου, τόν πήρε στό στασίδι έλαφρός ύπνος κατά τόν όποιο τού παρουσιάστηκε ή Παναγία Θεοτόκος σαν Βασίλισσα μέ στέμμα καί ένδοξη μεγαλοπρέπεια καί τού είπε: «Χαίροις, Ιωάννη τέκνον μου, ψάλλε μοι καί ού μή σέ έγκαταλίπω» καί έβαλε στό δεξί του χέρι ένα χρυσό νόμισμα. Ό Κουκουζέλης ξύπνησε αμέσως γεμάτος δύναμη, χαρά καί άγαλλίαση καί κρατώντας στό δεξί του χέρι ένα χρυσό νόμισμα, τό όποιο κρέμασε ό ίδιος στήν εικόνα τής Παναγίας, πού μέχρι σήμερα λέγεται «Παναγία ή Κουκουζέλισσα». Μέ τό νόμισμα αύτό πολλά θαύματα έχουν γίνει κατά καιρούς.

Άλλοτε πάλι ή Παναγία φάνηκε στόν ύπνο τού Κουκουζέλη και  θεράπευσε τό πόδι του, που άπό την ορθοστασία είχε σαπίσει και τού είπε: «Από τού νυν έσο υγιής».

Ό άγιος Ιωάννης ό Κουκουζέλης έκτισε «Κάθισμα» έξω άπό τή μονή μέ εκκλησία τών «Αρχγγέλων», όπου έμενε τις έξι ημέρες τής έβδομάδος καί τις Κυριακές καί έορτές πήγαινε στο μοναστήρι καί έψαλλε μέ πολλή κατάνυξη καί εύλάβεια.

Στο Κάθισμα αύτό προγνώρισε τό θάνατό του, κοιμήθηκε καί ένταφιάστηκε σ’ αύτό. (Περισσότερες λεπτομέρειες γιά τή ζωή τού άγιου τούτου μπορείτε νά μελετήσετε στό Συναξαριστή τού Ματθαίου Λαγγή, 1 Όκτωβρίου.)

Χρυσό νόμισμα έπίσης έδωκε ή Παναγία καί στόν Δομέστιχο άγιο Γρηγόριο. έπειδή κι αύτός σάν άριστερός ψάλτης έψαλλε μέ τόν Κουκουζέλη, μέ πολλή εύλάβεια καί κατάνυξη (Σύναξις 1 Όκτωβρίου).

Τό Αγιον ’Όρος είναι κλήρος τής Παναγίας

Ή Κυρία Θεοτόκος, όταν φανερώθηκε στόν πρώτο έρημίτη τού Άθωνα. τόν άγιο Πέτρο (655-681), καί μετά άπό τέσσερις έως πέντε αιώνες στόν ήγούμενο τής Μεγίστης Λαύρας Νικόλαο, καί στόν ένα καί στόν άλλο είπε: «Ή κατοίκησή σας καί ή κατά Θεόν ανάπαυσή σας δέν θά είναι άλλοϋ πουθενά παρά μόνο στό Όρος τού Άθωνος. τό όποίον έλαβα άπό τόν Υιόν καί Θεόν μου νά είναι κλήρος δικός μου. Κι έκείνοι πού θέλουν νά άναχωρήσουν άπό τις κοσμικές φροντίδες καί συγχύσεις νά έρχονται καί νά δουλεύουν στό περιβόλι αύτό, νά καλλιεργούν τήν άρετή. τήν καθαρότητα τής καρδιάς καί τήν αγνότητα τής ψυχής τους καί άπό τώρα καί εμπρός θά λέγεται άπό όλους «Άγιον ’Όρος»· «Άγιον Όρος άπ’ έντεϋθεν κληθήσεται...».

«Υπόσχομαι δέ πολύ νά άγαπώ. νά βοηθώ καί νά σκέπω εκείνους, πού μέ άδολη καρδιά έρχονται νά δουλέψουν ολόψυχα στόν Θεό. νά προσεύχονται αδιάκοπα γιά τήν ψυχή τους, νά παρακαλοϋνε τόν Θεό γιά τήν Εκκλησία Του καί γιά όλο τόν κόσμο νά τόν φωτίσει ό Θεός νά γίνουν όλοι πρόβατα γνήσια καί άδολα τού Χριστού καί Θεού μας.

Μέ τό έλεος και τή χάρη του Υίού και Θεού μου θά γεμίσει άπό την μία άκρη ώς την άλλη τό ’Όρος τούτο άπό μοναχούς ευσεβείς καί ορθόδοξους. Γιά τούτο χαίρεται καί άγάλλεται τό πνεύμα μου. διότι όλοι αύτοί θά ύμνοϋν. θά ευλογούν καί θά δοξάζουν τό πάντιμον καί μεγαλοπρεπές όνομα τής Παναγίας Τριάδος. Άπό αυτούς τούς μοναχούς, μέ τά σημεία καί θαύματα πού θά κάνουν, μέ την καθαρή καί άγια ζωή τους, θά δοξάζεται καί θά μεγαλύνεται, σέ όλα τά πλάτη καί τά μήκη, σέ Ανατολή καί Δύση, σέ Βορρά καί Νότο τό όνομα τού Θεού, άπό όλον τόν κόσμο!

 Άπό τή θλίψη, τή στενοχώρια, τούς πειρασμούς, τά σκάνδαλα καί τις στερήσεις πού θά υπομένουν οι μοναχοί αύτοί, θά μάθει ό κόσμος νά κάνει υπομονή στις δύσκολες στιγμές τής ζωής του!

Γιά όλα αυτά δέ πού θά ύπομένουν αύτοί καί δι’ αύτών όλος ό κόσμος, θά παρακαλέσω τόν Τίόν καί Θεόν μου νά συγχωρήσει τις τυχόν ελλείψεις τους καί νά τούς άξιώσει θείων καί ούρανίων χαρισμάτων. Θά παρακαλέσω νά τούς χαρίσει ειλικρινή μετάνοια καί φωτισμό γιά νά κάνουν καλήν άπολογία κατά τήν ήμέρα εκείνη τή μεγάλη καί έπιφανή τής Δευτέρας Παρουσίας καί στή μέλλουσα δίκαια Κρίση νά τύχουν τού άπειρου ελέους. Αλλά καί στήν παρούσα ζωή θά έχουν κι άπό μένα μεγάλη βοήθεια, διότι θά έλαφρύνω τούς πόνους, τούς κόπους, τις πίκρες τους καί θά άποδιώχνω τούς νοητούς καί αισθητούς πειρασμούς, πού θά τούς γίνονται άπό τόν έχθρό καί έπίβουλο διάβολο καί πολέμιο τού άνθρωπίνου γένους!».

Μέ τις ύποσχέσεις καί θείες ύποθήκες αύτές τής Παναγίας μας τό 'Άγιον Όρος, άπό τότε πού κατοικήθηκε άπό μοναχούς μέχρι καί σήμερα, διαφυλάχθηκε καί συνεχίζει τήν άγια ζωή καί πνευματική δράση του, καίτοι οί κάτοικοι του μοναχοί δοκιμάστηκαν σκληρά κατά καιρούς καί μέχρι σήμερα δοκιμάζονται άπό διαφόρους πειρασμούς, ορατούς καί άόρατους. Μέ τή βοήθεια τού Θεού καί τή σκέπη τής Θεοτόκου θά συνεχίσει τόν ιερό άγώνα του, γιά νά διαφυλάξει τήν Πίστη, τή γλώσσα καί τις έθνικοθρησκευτικές παραδόσεις τού Χριστιανισμού άβλαβείς καί άλώβητες, όπως άπό τήν άρχή μάς τις παρέδωσαν οί άγιοι Πατέρες τών Επτά Αγίων Οικουμενικών Συνόδων τής Αγίας Εκκλησίας μας.

Η Παναγία θύμιαζε

Ό γερο-Θεόφιλος, αδελφός τής μονής αυτής, σε μια πνευματική συζήτηση πού είχαμε, πριν από 40 περίπου χρόνια, μοϋ είπε τά εξής: «Αδελφέ πάτερ Άνδρέα, επειδή καί συ είσαι έξαρτηματικός άδελφός τής Ίεράς Μονής Μεγ. Λαύρας, κι έδώ έ'βαλες μετάνοια για να γίνεις μοναχός καί έπομένως σαν παράδελφός μου, που είσαι, σοϋ λέγω πώς πρέπει πάντοτε να είμαστε προσεκτικοί καί νηφάλιοι. Ή προσευχή μέ τήν ύπακοή πρέπει σάν αδελφές να είναι ενωμένες, όπως είναι οί φτεροϋγες στα πουλιά, για νά μπορεί ό άνθρωπος να έχει πνευματική προκοπή καί νά πετάει μέ τό νοϋ του άπό τά γήινα στά ουράνια.

Γι’ αύτό νά προσέχεις, μοϋ είπε, όταν πηγαίνεις στήν εκκλησία γιά νά προσευχηθείς ή νά ψάλλεις:

α) νά μήν παίρνεις ποτέ ψηλά ίσα καί νά μήν ψάλλεις μέ άτακτες φωνές καί

β) όταν μπαίνεις στήν εκκλησία γιά νά προσευχηθείς, θά πρέπει κάθε έννοια, κάθε φροντίδα καί μέριμνα που σέ αποσπά καί σε χωρίζει άπό τήν προσευχή, νά τήν αφήνεις έξω άπό τήν πόρτα τής εκκλησίας, αν θέλεις νά δέχεται ό Θεός τήν προσευχή καί τήν ψαλμωδία σου, καί νά έχεις μισθό αιώνιο καί όχι κατάκριση. Καί άντί νά ωφελείσαι άπό τήν προσευχή σου, νά ζημιώνεις καί νά βλάπτεσαι άπό τήν άπροσεξία σου. Γιά νά βεβαιωθείς πώς αύτά που σοϋ λέγω είναι άλήθεια, άκουσε τί μοϋ διηγήθηκε ό γερο-Κορνήλιος, που κι αυτός τά είχε άκούσει άπό ένα πολϋ ένάρετο Γέροντα τού μοναστηριού μας, τόν γερο-Ήλιόδωρο, ό όποίος έζησε πριν άπό 150 περίπου χρόνια.

Ό γερο-Ήλιόδωρος ήταν παραγουμενιάρης καί υπηρετούσε τόν ήγούμενο τής μονής Νικόλαο, όταν τό μοναστήρι μας ήταν άκόμη κοινόβιο. Σέ μια όλονύκτια άγρυπνία βρισκόταν στο ιερό καί ετοίμαζε τά θυμιατά, γιά νά θυμιάσουν οί ιερείς καί διάκονοι, όταν θ’ άρχιζε ή ένάτη ώδή πού ψάλλεται ή «Τιμιωτέρα τών Χερουβείμ...».

Άπό τή θέση εκείνη τού ιερού ό γερο-Ήλιόδωρος κάθε μέρα, όταν θ’ άρχιζε ό ψάλτης τό «Αίνούμεν, εύλογούμεν καί προσκυνούμεν τόν Κύριον», έβλεπε μέ τά μάτια τής ψυχής, σάν όραμα, μιά μαυροφο

ρεμένη. μεγαλόπρεπη γυναίκα, που τή συνόδευαν δυό Άγγελοι μέ ολόχρυσο θυμιατό στό χέρι και θύμιαζε τό Ναό. Περνούσε δε άπό τα στασίδια τών μοναχών καί θύμιαζε μέχρι πού τελείωνε ή «Τιμιωτέρα» καί ή ένατη ώδή.

Μιά μέρα ό ψάλτης πήρε πολύ ψηλά ίσα στις «Καταβασίες» καί την ημέρα εκείνη ή γυναίκα αυτή, που δέν ήταν άλλη παρά ή "Εφορος καί προστάτις τών μοναχών καί τού Άγιωνύμου Όρους, Κυρία καί Δέσποινα Θεοτόκος καί Αειπάρθενος Μαρία, δέν φάνηκε νά θυμιάσει, όπως έκανε κάθε ημέρα, επειδή τά ψηλά ίσα διώχνουν τήν κατάνυξη καί τήν εύλάβεια.

Άλλη μέρα πάλι, στην άγρυπνία μετά τό Απόδειπνο ό ευλογημένος αότός Ηλιόδωρος βλέπει τήν Παναγία νά θυμιάζει όλο τό Ναό. Πήγαινε στά στασίδια τών μοναχών, μερικά άπό τά όποια δέν είχαν μονάχους καί ή Παναγία τά θύμιαζε, ενώ πολλά στασίδια που είχανε μοναχούς δέν τά θύμιαζε. Τούτο κίνησε τήν περιέργεια τού Γέροντα Ηλιόδωρου καί γεννήθηκε ή απορία μέσα του, γιατί άραγε τά στασίδια που έχουν μοναχούς δέν τά θυμιάζει, αλλά θυμιάζει τά στασίδια πού δέν έχουν μοναχούς;

Μέ δάκρυα ό ενάρετος αύτός μοναχός παρακάλεσε τήν Παναγία νά έξηγήσει τήν απορία του αυτή. "Ετσι, μετά τριήμερη προσευχή παρουσιάστηκε στόν ύπνο του ή Παναγία καί τού είπε:

«Ηλιόδωρε, μάθε πώς τά στασίδια πού είναι άδεια τά θυμιάζω, γιατί οί μοναχοί πού κάθονται σ’ αύτά καί παρακολουθούν τίς ιερές προσευχές καί Ακολουθίες βρίσκονται σέ υπηρεσία καί διακονήματα τής μονής, αλλά κεί πού είναι καί έργάζονται έχουν συνέχεια τύν νού τους στήν κοινή προσευχή πού γίνεται έδώ στύ Ναό άπό τούς άλλους άδελφούς κι έτσι συμπροσεύχονται κι εκείνοι άπ’ εκεί πού βρίσκονται. Αυτοί είναι εκείνοι πού καί οί ιερείς μνημονεύουν καί λένε στις δεήσεις τους: «καί ύπέρ τών δι’ εύλόγους αιτίας άπολειφθέντων πατέρων καί αδελφών ήμών...», αυτούς κι έγώ τούς βλέπω παρόντες, μέ τύ νού, καί τούς θυμιάζω σάν νά βρίσκονται στά στασίδια τους. Αυτοί έχουν διπλό μισθό. Ένώ πολλοί άπό τούς μοναχούς πού κάθονται στά στασίδια τους καί δέν προσεύχονται νοερά μέ τούς άλλους άδελφούς, αλλά άλλοτε συζητούν μεταξύ τους, άλλοτε σκέπτονται άσχετα μέ τήν προσευχή πράγματα, άλλοτε κατακρίνουν, άλλοτε ζηλεύουν, πού οί άλλοι ψάλλουν καί δοξολογούν τόν  Υψιστο, καί αντί νά δοξολογούν κι αυτοί μαζί τους τό πάντιμο καί μεγαλοπρεπές όνομά Του, αύτοί κάνουν τό άντίθετο. επιφέρουν κρίσεις εναντίον των άδελφών τους, άλλα καί πολλές φορές σκέπτονται πονηρά καί αμαρτωλά πράγματα. Οί μοναχοί αυτοί, καίτοι βρίσκονται στις θέσεις τους, δέν υπολογίζονται μέ τούς παρόντες. άλλά θεωρούνται ώς απόντες καί έπειδή δέν προσεύχονται καθαρά, δέν τους άξίζει νά τούς θυμιάσω, διότι τό θυμίαμα σημαίνει τη χάρη τού Παναγίου Πνεύματος, που όμως δέν κατοικεί στους άνθρώπους αυτούς, γιατί τούς άποστρέφεται.

«Γι’ αυτό, θά πρέπει αύτά πού είδες κι αύτά πού σοϋ είπα νά τά κάμεις γνωστά σέ όλους τούς μοναχούς καί σέ όλους τούς χριστιανούς καί νά τά γράψεις, γιά νά μάθουν όλοι πώς πρέπει, όταν μπαίνουν στην έκκλησία άλλά καί πάντοτε όταν προσεύχονται, νά έχουν τό νού τους καί την καρδιά τους συγκεντρωμένα στον Θεό. τον όποιο πρέπει νά δοξολογούμε καί νά ευχαριστούμε, γιά τά καλά πού μάς χαρίζει, άλλά καί γιά τά κακά, πού κατά θεία παραχώρηση μάς συμβαίνουν. Πρέπει γιά όλα αύτά νά ευχαριστούμε καί νά δοξάζουμε τον Θεό μέσα στην έκκλησία Του, όπως λέγει καί τό Πνεύμα τό 'Άγιον στην Αγία Γραφή: «έν τώ Ναώ αύτού τού Θεού πάς τις λέγει δόξαν».

«Μεγάλη καί ασυγχώρητη αμαρτία είναι, όταν κουβεντιάζουμε στην έκκλησία κατά την ώρα τής προσευχής, διότι περιφρονούμε κατά πρόσωπο τον Θεό καί λυπούμε τό Πνεύμα τό 'Άγιο, πράγμα τό όποιο έγγίζει τό κρίμα τής βλασφημίας κατά τού Αγίου Πνεύματος, αμαρτία ή οποία δέν συγχωρείται «ούτε έν τώ παρόντι ούτε έν τώ μέλλοντι αίώνι» (Ματθ. ιβ' 32). Γι’ αύτό προτιμότερο θά ήταν οί άνθρωποι αύτοί νά μή πηγαίνουν στην έκκλησία, παρά νά πηγαίνουν καί νά καταφρονούν την έντολή τού Θεού καί νά γίνονται αιτία σκανδάλου μέσα στην έκκλησία τού Θεού.

Ή Παναγία υπηρετούσε στην τράπεζα

Ό ίδιος Γέροντας Θεόφιλος μού είπε πώς ένας άλλος έπίσης διορατικός καί πνευματικός Γέροντας στό Μοναστήρι τής Λαύρας τού διηγήθηκε πώς σέ μεγάλες Δεσποτικές καί Θεομητορικές έορτές πολλές φορές είχε δει την Κυρία Θεοτόκο μαζί μέ δυο άλλους αγίους, προ

Μια πολιτεία ήσυχη, ζωσμένη μέ τό μυστήριο της Αμπέλου...

φανώς τον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο και τόν άγιο Αθανάσιο, τοός όποιους άποκαλούσε «σεβασμίους Γέροντες»· ή Κυρία Θεοτόκος, με πολύ χαρούμενο πρόσωπο, έδινε έντολές πώς να υπηρετήσουν στην κοινή τράπεζα που έτρωγαν όλοι οί αδελφοί μαζί μέ τους πανηγυριστές, ένώ οί άλλοι δύο άγιοι μέ πολύ σεβασμό καί ύπακοή έτρεχαν καί έκτελοϋσαν τις έντολές της Παναγίας.

Τό άγίασμα τού αγίου Αθανασίου

Όταν ό άγιος Αθανάσιος άρχισε να κτίζει τό Μοναστήρι τής Λαύρας, ύστερα από λίγους μήνες τα απαραίτητα αγαθά, τρόφιμα καί λοιπά υλικά άρχισαν νά λιγοστεύουν. Δεν είχε χρήματα νά πληρώσει τούς τεχνίτες, τους εργάτες. Δεν είχε τί νά τους μαγειρέψει. Τότε απελπισμένος έγκατέλειψε τό έργο καί έφυγε για τις Καρυές, την πρωτεύουσα, για νά δει τί μπορεί νά κάνει.

Μετά άπό δυο ώρες πορεία φανερώθηκε στο δρόμο του μιά μεγαλόπρεπη γυναίκα, ή οποία με αυστηρό ύφος τον ρώτησε:

«Άββά Αθανάσιε, πού πηγαίνεις; Γιατί άφησες τό έργο πού άρχισες; Γύρισε πίσω νά συνεχίσεις τό ιερό καί θεάρεστο έργο σου».

Ό Αθανάσιος έμεινε έκστατικός άπό την εμφάνιση τής όλοφώτεινης αύτής μορφής, την κοίταξε με σεβασμό καί δέος καί με τη σειρά του τη ρώτησε:

«Ποιά είσαι σύ, Κυρία μου; Άπό πού με γνωρίζεις; Πώς ξέρεις τό όνομά μου καί με διατάζεις νά γυρίσω πίσω; Καί μέ τί καί πώς θά συνεχίσω τό έργο τής μονής, αφού σώθηκαν όλα τά απαραίτητα γιά τόν σκοπό αυτόν ύλικά;».

Τότε ή γυναίκα τού είπε πώς είναι ή μητέρα τού Κυρίου καί Θεού καί Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού καί πώς πρέπει νά γυρίσει πίσω γιά νά τελειώσει τό έργο που άρχισε. Τού είπε έπίσης ότι  θά βρει όλες τις άποθήκες γεμάτες, τά ταμεία μέ χρήματα καί ό,τι άλλο χρειασθεί γιά νά τελειώσει ή οικοδομή τού μοναστηριού.

Ό άγιος Αθανάσιος, γιά νά βεβαιωθεί πώς όλα αυτά που τού είπε ή γυναίκα είναι άληθινά, ζήτησε κάποιο σημείο. Τότε ή Κυρία Θεοτόκος είπε στόν άγιο Αθανάσιο νά κτυπήσει μέ τό ραβδί του στην πέτρα που ήταν μπροστά τους. Πράγματι, όταν την κτύπησε, πετάχτηκε άφθονο νερό, πολύ γευστικό καί θεραπευτικό πολλών άσθενειών. Τό νερό αυτό μέχρι σήμερα λέγεται «άγίασμα τού άγιου Αθανασίου» καί ό κόσμος που περνάει πίνει καί αισθάνεται γεύση υπέροχη. Ό άγιος Αθανάσιος πείστηκε τότε στά λόγια τής Θεομήτορος, γύρισε πίσω καί βρήκε, όπως τού είχε πει ή Παναγία, όλες τις άποθήκες καί τά ταμεία γεμάτα άπό όλα τά άπαραίτητα καί μέχρι πού τελείωσε ολόκληρο τό έργο δεν έλειψε τίποτε, κατά την άψευδή υπόσχεση τής Παναγίας Θεοτόκου καί Άειπαρθένου Μαρίας.

Αύτά καί άλλα παρόμοια μοδ είπε ό μακαριστός εκείνος Γέροντας Θεόφιλος, που ό Κύριος ημών Ίησούς Χριστός τον έχει τώρα παραλάβει στά ουράνια καί θεία Σκηνώματα να ευφραίνεται αιώνια με τον Θεό καί όλους τούς Αγίους. Αίωνία του ή μνήμη!

Έάν θελήσει κανείς να απαριθμήσει τις θαυματουργικές ενέργειες ποό κατά καιρούς ή χάρη τού Θεού έχει ένεργήσει στην Ιερά αύτή Μονή τής Μεγίστης Λαύρας, δεν θά φτάσει ό χρόνος της ζωής του γιά νά τα διηγηθεί καί πολλοί τόμοι βιβλίων θά χρειαστεί νά γραφούν.

Ή Πεντάπολη τής Μεγίστης Λαύρας

Γύρω άπό τό Μοναστήρι τής Λαύρας, σέ μαγευτικές καί ήσυχαστικές τοποθεσίες, κτίσθηκαν πέντε «Καθίσματα» με εκκλησίες. Λέγονται δε Καθίσματα, διότι σ’ αύτά έμεναν άδελφοί τής μονής που είχαν θυσιάσει τη ζωή τους στις υπηρεσίες καί τά διακονήματα τής μονής καί όταν σέ μεγάλη ήλικία δέν μπορούσαν νά προσφέρουν ενεργό βοήθεια στο μοναστήρι καί τά διακονήματά του. τότε, μέ την άδεια τής μονής κάθονταν καί ησύχαζαν σέ ένα άπό τά πέντε αύτά σπίτια, προσευχόμενοι νύχταμέρα γιά τον έαυτό τους καί γιά τοός άδελφοός τής μονής. Ή δέ μονή τους έδινε τά άπαραίτητα τρόφιμα.

Αύτό τό καθιέρωσαν οί πατέρες σχεδόν σέ όλα τά μοναστήρια, κατά τόν τόπο τής πανευφόρου Πενταπόλεως, πού έμενε ό άνηψιός τού Πατριάρχη Αβραάμ Λώτ, γιά τήν οποία λέγει ή Αγία Γραφή: «ού μή άπολέσω τήν πόλιν ένεκα των πέντε», δηλαδή, αν βρίσκονταν πέντε καλοί καί ένάρετοι άνθρωποι στήν Πεντάπολη. δέν θά καταστρεφόταν ή ωραία καί εύφορη πόλις των Σοδόμων καί τής Γομόρρας, ποό τώρα είναι ή «Νεκρά Θάλασσα». ’Έτσι καί στή Μεγίστη Λαύρα καί σέ κάθε μονή καί ιερό ίδρυμα, αν υπάρχουν πέντε ενάρετοι μοναχοί νά προσεύχονται Γι’ αυτήν, δέν θά καταστραφεΐ ποτέ άπό τις έπιβουλές καί ενέργειες τού σατανά.

Πόσοι σεβάσμιοι καί άγιοι γέροντες, μοναχοί, πόσοι ιερείς, ιερομόναχοι, άρχιερείς καί πατριάρχες άκόμη άφησαν τήν τελευταία τους πνοή στά ιερά Καθίσματα αύτά! Πόσα μυστήρια καί άποκαλύψεις Θεού θά είδαν αύτοί οί ευλογημένοι, πού άξιώθηκαν νά άπολαμβάνουν σ’ αύτά τή μακάρια ήσυχία τής άρετής καί νηφαλιότητος!

Ή πλάνη τού γερο-Χαράλαμπου

Ό θείος απόστολος Παύλος λέγει: «... μή ύπερφρονείν παρ’ ό δει φρονείν, άλλα φρονείν εις τό σωφρονείν, έκάστω ώς ό Θεός έμέρισε μέτρον πίστεως» (Ρωμ. ιβ' 3), δηλαδή δεν πρέπει νά σκεπτόμαστε περισσότερα πράγματα για τον εαυτό μας, από εκείνα που μάς χάρισε ό Θεός, άλλα τις ελλείψεις θά καλύπτουμε διά τής πίστεως.

Επειδή πολλοί πίστεψαν πώς μπορούν νά κάνουν περισσότερη άσκηση καί νά γίνουν περισσότερο ενάρετοι άπό τούς άλλους πατέρες καί χριστιανούς, Γι’ αυτό πολεμήθηκαν καί ύπέφεραν άπό τά βέλη τού πονηρού τά πεπυρωμένα.

Όσοι, με τήν άδεια καί ευλογία τού Γέροντα καί Πνευματικού τους, έκαναν περισσότερη προσευχή, νηστεία καί άσκηση, αύτοί. με τή χάρη τού Θεού, προόδευσαν στήν ταπείνωση, άναδείχθηκαν σέ μεγάλους εργάτες τής ύπακοής, έγιναν ύποδείγματα τελειότητος καί άπλανείς όδηγοί στους άλλους.

Εκείνοι όμως πού προσπάθησαν, με τό θέλημά τους, νά φανούν άνώτεροι άπό τους άλλους, μέ πνεύμα έγωισμού, έπεσαν στήν καταραμένη υπερηφάνεια καί σέ πολλούς άλλους πειρασμούς, τόσο πού πολλοί άπ’ αύτούς χάθηκαν ή πλανήθηκαν άπό τόν άληθινό δρόμο τής άρετής καί έγιναν παιχνιδάκι στά χέρια τού σατανά.

Έτσι, καθώς μοϋ διηγήθηκαν δυό ενάρετοι καί άγιοι γέροντες στά Καυσοκαλύβια, ό γερο-Ίερόθεος καί ό πατήρ Τιμόθεος, άπό τήν Καλύβη «Κοίμησις τής Θεοτόκου» όπου καί τό Σπήλαιο τού Αγίου Ακακίου τού νέου, σέ μια Καλύβη πιο πάνω άπό τή δική τους, τού Αγίου Χαραλάμπους, έμενε ό γέρων Αυξέντιος, πού είχε ύποτακτικό του τόν γερο-Χαράλαμπο.

Ό πατέρας Χαράλαμπος, σάν πέθανε ό Γέροντάς του, είπε μέ τό λογισμό του νά γίνει άνώτερος άπό τούς άλλους, πού δέν ήταν άλλο παρά σατανική υποβολή, γιά νά τόν πλανέψει άπό τόν χαραγμένο δρόμο τής άρετής πού είχαν οί Γερο-ντάδες του. ’Ήθελε δηλαδή νά κάνει περισσότερη εγκράτεια, νηστεία καί προσευχή άπό εκείνη πού έκανε ό Γέροντάς του, ό όποίος ήταν πραγματικά ένάρετος καί άγιος μοναχός.

Ό γερο-Χαράλαμπος πήρε ένα σάκκο παξιμάδι καί λίγο νερό, κλείστηκε μέσα στήν Καλύβη του καί έβαλε όρο στον έαυτό του νά μή βγει έξω, αν δέν περάσει ένας μήνας τουλάχιστον.

Την απόφασή του αυτή δέν τήν φανέρωσε σέ κανένα, ούτε συμβουλεύτηκε κανένα άπό τούς γείτονές του, οί όποίοι  ήταν καλοί, ένάρετοι μοναχοί καί περισσότερο έ'μπειροι στην πνευματική ζωή.

Με δική του λοιπόν απόφαση κλείστηκε μέσα ό γερο-Χαράλαμπος καί έπιδόθηκε στήν προσευχή, τίς μετάνοιες καί τις αγρυπνίες καί οί γείτονές του τόν είχαν κυριολεκτικά χάσει. Τί είχε συμβεΐ όμως καί χάθηκε ό γερο-Χαράλαμπος;

Ό γείτονάς του γερο-Διονύσιος. άπό τήν Καλύβη τού Όσιου Ακακίου. επειδή είχε περάσει περισσότερο άπό ένας μήνας που δέν είδε τόν γερο-Χαράλαμπο. ξεκίνησε καί πήγε στήν Καλύβη του, γιά νά ίδεΐ μήπως είναι άρρωστος.

Όταν έφτασε έ'ξω άπό τήν Καλύβη του. φώναξε «αδελφέ Χαράλαμπε», αλλά απόκριση δέν έλαβε. Πήγε πιο κοντά στήν πόρτα, είπε τό «Δι’ εύχών...», άλλά καί πάλι δέν πήρε καμμιά άπάντηση. Τότε έσπρωξε τήν πόρτα καί μπήκε μέσα.

Ή πόρτα ήταν άνοιχτή καί ό γερο-Χαράλαμπος ήταν τυλιγμένος στό κρεβάτι του. σέ μιά γωνιά, κι έτρεμε σάν τό ψάρι πού βγαίνει έξω άπό τό νερό.

Ό γερο-Διονόσιος τού μιλούσε, άλλ’ αυτός εξακολουθούσε νά τρέμει, χωρίς νά μπορεί νά βγάλει λέξη άπό τό στόμα του. Τότε ό γερο-Διονύσιος πλησίασε πιο πολύ καί τού είπε: «Γερο-Χαράλαμπε, έγώ είμαι ό άδελφός σου Διονύσιος, ό φίλος σου. Τί σοϋ συμβαίνει; Γιατί δέν μού μιλάς;». Τού έδωκε λίγο νερό καί λίγο παξιμάδι νά φάει κι έκείνος φοβισμένος τόν κοίταζε σάν άφηρημένος, χωρίς νά λέγει τίποτε. Σέ μιά στιγμή, σάν νά συνήλθε άπό κάτι, πετάχτηκε άπότομα επάνω, τόν άγκάλιασε καί τού είπε: «Αδελφέ μου, σώσε με!». Άρχισε νά κλαίει καί νά λέει μέ τρόμο: «"Ηρθανε οί δαίμονες νά μέ πνίξουν».

Ό γερο-Διονύσιος τού ’δωσε θάρρος καί τού είπε: «Καί τώρα, σέ παρακαλώ, πές μου τί άκριβώς σού συνέβη καί είσαι τόσο φοβισμένος;».

Ό σατανάς τροφοδοτεί τούς λογισμούς του

Ό μοναχός Χαράλαμπος ξεθάρρεψε καί άρχισε νά λέγει στό φίλο καί άδελφό του γερο-Διονύσιο: «Αδελφέ, μού είπε ό λογισμός μου νά γίνω καλύτερος άπό τούς άλλους πατέρες κι άπό σάς. Νά γίνω έγκλειστος και νηστευτής. Πήρα λίγο παξιμάδι, με τό όποιο πέρασα μια έβδομάδα. Όταν σώθηκε τό παξιμάδι, αποφάσισα να βγω και να πάρω άλλο και να συνεχίσω την άκρα ασκητική ζωή, χωρίς νά γεύομαι τίποτε άλλο. Μόλις άνοιξα την πόρτα, βρήκα ένα σακκ'ι γεμάτο παξιμάδι. Με πολλή χαρά και ευχαρίστηση τό πήρα μέσα καί σκέφτηκα: «Φαίνεται θά είναι αρεστή στον Θεό ή νηστεία, ή προσευχή και γενικά ή ζωή αυτή πού κάνω», καί άρχισα μέσα μου νά φουσκώνω. Έκλεισα τήν πόρτα καί συνέχισα μέ περισσότερο ζήλο τήν προσευχή καί τήν αγρυπνία.

Πέρασε έτσι ένας μήνας καί τά πράγματα πήγαιναν μια χαρά μέχρι χθές, όπόταν τά μεσάνυχτα περίπου, μετά από τίς μετάνοιες καί τά κομποσχοίνια, άρχισα μπροστά στήν εικόνα τής Παναγίας νά λέω τούς Χαιρετισμούς. Βρισκόμουν ακριβώς στον οίκο πού λέγει: «Τείχος 'εί των παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, καί πάντων των εις σε προστρεχόντων, ό γάρ τού ουρανού καί τής γής κατεσκεύασέ σε ποιητής. ’Άχραντε, οίκήσας έν τή μήτρα σου καί πάντας σοι προσφωνείν διδάξας». Στο σημείο αύτό άκουσα κτύπους στήν πόρτα, βγήκα καί είδα ένα γέρο άσπρογένη, ήταν λίγο κουτσός καί μού φάνηκε πολύ άγριος.

Τόν ρώτησα ποιός είναι καί τί γυρεύει. Αύτός μού απάντησε: «Παιδί μου, έγώ είμαι Πνευματικός από τήν Άγιάννα καί έμαθα τούς αγώνες σου. Όπως βλέπεις, είμαι κουτσός. Καί έπειδή αγαπώ πολύ αύτούς πού μέ τό θέλημά τους άγωνίζονται κρυφά, για νά τούς δοξάσει ό... αύτός φανερά (δεν είπε τή λέξη Θεός), ήρθα μέ πολύ κόπο νά σού φέρω τό παξιμάδι αυτό καί όταν σωθεί, πάρε αύτό τό καλαθάκι. έχει μέσα έκατό λίρες, για νά άγοράζεις παξιμάδι καί νά μή βγαίνεις από τήν Καλύβη σου».

Όταν άπλωσε τό χέρι νά μού δώσει τό καλάθι μέ τίς λίρες, είδα τά νύχια του κόκκινα, πολύ μεγάλα καί γυριστά πρός τά μέσα τόσο, πού φτάνανε μέχρι τόν άγκώνα. Τρόμαξα καί τού είπα: «’Άν θέλεις νά σέ πιστέψω, κάμε τό σταυρό σου καί έλα μέσα νά συνεχίσεις εσύ τούς Χαιρετισμούς τής Παναγίας». Όταν άκουσε αυτά τά λόγια, μέ θυμό καί οργή μοϋ είπε: «Έγώ σέ λυπήθηκα καί ήρθα έδώ νά σέ βοηθήσω νά συνεχίσεις τόν «καλόν» άγώνα σου καί σύ δέν μέ πιστεύεις καί μού λές νά είπώ σ' αυτή... πού μάς έκαψε λόγια τέτοια; Ποτέ!». Αμέσως έγινε σεισμός. Ακούστηκε τέτοιος κρότος καί πάταγος, πού νόμισα πώς γκρεμίστηκε τό σπίτι. Γέμισε όλο τό σπίτι καπνό καί μια αφόρητη δυσοσμία καί ό «γέροντας» έγινε άφαντος.

Άπό τό φόβο μου έχασα τις αισθήσεις μου, έπεσα κάτω λιπόθυμος καί δεν ξέρω πόσες ώρες έμεινα αναίσθητος. “Οταν συνήλθα, σύρθηκα ως έδώ και ένα ήμερόνυχτο είμαι που τρέμω όπως μέ βλέπεις. ’Άν δεν έρχόσουν, θά πέθαινα άπό τό φόβο μου. Σέ παρακαλώ, βοήθησέ με. Δέν μπορώ να μείνω άλλο μόνος μου. Φοβάμαι μήπως ξανάρθουν οί δαίμονες και μέ πνίξουν. Παναγία μου, δέν ξανακάνω αυτά τά πράγματα!».

Ό γερο-Διονύσης. άφού παρηγόρησε αρκετά τον γερο-Χαράλαμπο, τον πήγε στόν Πνευματικό παπαΣυμεών. ό όποίος προσευχήθηκε Γι’ αυτόν κι άπό κεΐ τον παρέλαβε στό σπίτι του. στόν άγιο Ακάκιο, όπου έμεινε μιά βδομάδα εξακολουθώντας νά τρέμει άπό τό φόβο του. Καί έλεγε συνεχώς: «Είναι πολύ τρομερό νά ίδείτε τους δαίμονες».

“Υστερα άπό πολλές ήμέρες, όταν συνήλθε καί ήρέμησε. τον πήρε ό γερο-Διονύσιος καί μαζί μέ άλλους πατέρες τον πήγε στην έκκλησία τού Κυριάκού, όπου διηγήθηκε παρουσία όλων τών πατέρων τής Σκήτης τό πάθημά του καί ζήτησε μέ πολλή ταπείνωση συγχώρηση άπό όλους.

Άπό τότε, μέ τη χάρη τού Θεοϋ, άκολουθούσε την τάξη που είχαν όλοι οί πατέρες. Δέν έκανε δέ τίποτε, ούτε ένα κομποσχοίνι, άν δέν ρωτούσε τούς πατέρες καί δέν συμβουλευόταν τον Πνευματικό· καί έτσι ησύχασε άπό όλους αύτοός τούς πειρασμούς τού σατανά καί σέ βαθύ γήρας τελείωσε τήν επίγεια καί πρόσκαιρη αύτή ζωή, μέ την έλπίδα νά άπολαύσει τά αιώνια αγαθά.

Ό γερο-Έρμόλαος

Ή Μεγίστη Λαύρα, πού έχει μεγάλη περιοχή μέ δάσος καί άφθονα νερά, αντιμετωπίζει τεράστια έξοδα γιά τις καθημερινές ανάγκες τού μοναστηριού καί τής μεγάλης σέ αριθμό αδελφότητος:

Πρώτον, γιά τή διατροφή, τήν ένδυμασία. τήν ιατρική καί τις λοιπές ανάγκες τής αδελφότητος. Δεύτερον, γιά τή συντήρηση καί επισκευή τών κτηρίων, τών εκκλησιών καί τών έξαρτημάτων καί τρίτον, γιά τή φιλοξενία τού μεγάλου άριθμού έπισκεπτών καί διαφόρων προσκυνητών, εράνων και λοιπών ευεργεσιών καί απρόβλεπτων δαπανών.

Για νά καλύψει όλα αύτά καί άλλα γενικά έξοδα, εδώ καί πάρα πολλά χρόνια διατηρούσε, έτρεφε καί πωλοϋσε άρσενικά κατσίκια τραγιά, πού τά άγόραζε μικρά, τά μεγάλωνε μέ τη βοσκή καί τά πωλοϋσε.

Γιά τό σκοπό αυτό είχε ειδικούς βοσκούς μισθοφόρους, πού τούς λέγανε τραγιαραίους.

Στούς βοσκούς αύτούς, πού άλλοτε ήσαν δυό άλλοτε τρεις, άνάλογα μέ τον αριθμό τών βοσκόντων ζώων, τά όποια πολλές φορές ξεπερνοϋσαν τά πεντακόσια, έδιναν κατσίκια, μοσχάρια καί ήμιόνους, άφοϋ όλα αότά τά ζώα χρειάζονταν ανθρώπους δυνατούς καί ειδικευμένους.

Σάν έπιστάτη στούς βοσκούς αύτούς τραγιαραίους τό Μοναστήρι τής Λαύρας, πριν άπό εξήντα χρόνια είχε τοποθετήσει τον μοναχό Έρμόλαο. Ό γερο-Έρμόλαος ήταν πολύ χειροδύναμος, άκακος, απλός καί αγαθός μοναχός, τόσο πού πάνω άπό τόν εαυτό του λογάριαζε τό συμφέρον τού μοναστηριού του.

Ήταν λιγομίλητος καί ολιγογράμματος μέν, αλλά μέ πολλή σύνεση πλουτισμένος. Ήταν εγκρατής σέ όλα καί άφιέρωνε τόν εαυτό του μέ αυταπάρνηση στό Μοναστήρι τού Αγίου Αθανασίου, άφοϋ μέ ακλόνητη πίστη στον Θεό καί στην Κυρία Θεοτόκο δέχθηκε μέ πολλή προθυμία καί άκρα ύπακοή νά πάει έκεί πού οί γέροντες καί προεστοί τόν έκριναν ικανό νά προσφέρει τήν ύπηρεσία του, στήν ιερή Μετάνοιά του.

Καλύτερο τραγιάρη δεν θά βρει ή Λαύρα

Μεταξύ τών βοσκών, ό άρχηγός τών τραγιαραίων άρχιτραγιάρης ήταν άνθρωπος σκληρός, άξεστος καί αστοιχείωτος, άλλά στήν εργασία τού βοσκού ήταν πολύ ικανός καί αναντικατάστατος. Σ’ αυτόν επάνω διόρισαν έπιστάτη τόν γερο-'Ερμόλαο, καί σάν βοσκός πού ήταν ό άρχιτραγιάρης, ένώ θά έπρεπε νά κάνει ύπακοή στόν έπιστάτη του γερο-Έρμόλαο, όμως, τις περισσότερες φορές έκανε ό γερο-Έρμόλαος ύπακοή στό βοσκό αύτό, ό όποίος τού φερόταν πολύ σκληρά καί πολλές φορές τόν έβγαζε νά κοιμηθεί έξω άπό τή βοσκοκαλύβα καί νά παραμένει όλη τη νύχτα στα χιόνια κα'ι στο δριμΰ κρύο τού ’Άθωνα. ’Έτσι ό γερο-Έρμόλαος έκανε άφάνταση ύπομονή στις σκληρές καί βάρβαρες δοκιμασίες τού τραγιάρη αύτού.

Οί άλλοι πατέρες πού γνώριζαν τό μαρτύριο καί την περιφρόνηση πού τού έκανε ό τραγιάρης. τού έλεγαν νά αναφέρει τή διαγωγή τού βοσκού αύτού στο μοναστήρι, γιά νά τόν διώξει, αλλά ό γερο-Έρμόλαος, πού όπως είπαμε έβαζε τό συμφέρον τού μοναστηριού πάνω άπό τό δικό του καί κατά κάποιον τρόπο είχε συνηθίσει τις δυστροπίες τού τραγιάρη, απαντούσε στους πατέρες ώς έξης: «Δέν πρέπει νά διώξει τό μοναστήρι αυτό τό βοσκό, γιατί καλύτερος τραγιάρης άπ’ αυτόν δέν θά έρθει». Καί μέ ανεξάντλητη ύπομονή οικονομούσε τά πράγματα.

Ό άντικείμενος όμως εχθρός τών μοναχών καί γενικά όλων των ανθρώπων διάβολος, άφοϋ δέν μπόρεσε νά νικήσει τόν αθλητή τής ύπομονής καί τής ύπακοής γερο-Έρμόλαο μέ τόν τραγιάρη. άνέλαβε ό ίδιος καί έκανε, μέ τόν σατανικό του τρόπο, τήν κατά μέτωπο έπίθεσή του.

’Έτσι. μιά μέρα που πήγαινε επάνω στο δάσος τού Άθωνα. παρουσιάστηκε μπροστά του, προπορευόμενος. Καί όλο τό διάστημα τού μιλούσε ό παμπόνηρος χωρίς διακοπή, τού έλεγε διάφορες ιστορίες καί τόν ρωτούσε διάφορα άσχετα πράγματα. Ζητούσε δέ νά τού απαντάει σέ όλα καί σύντομα. Δηλαδή τό τέχνασμά του ήταν νά τόν απασχολεί συνέχεια, ώστε νά μήν προλαβαίνει ό γερο-Έρμόλαος νά λέει τήν εύχή καί μ’ αύτόν τόν τρόπο νά τόν διακόψει άπό τήν αδιάκοπη προσευχή, τήν οποία έλεγε προηγουμένως καί τήν όποια θά πρέπει όλοι οί μοναχοί καί όλοι οί χριστιανοί οί όποίοι  άγαποόν τήν ψυχική τους σωτηρία, τήν πρόοδο καί τήν πνευματική προκοπή τους, νά λένε αδιάκοπα· τό «Κύριε Ίησού Χριστέ, Υιέ τού Θεού, έλέησόν με».

Φαινομενικά θαύματα τού σατανά

Αφού μέ τόν τρόπο αύτόν κατάφερε ό σατανάς τόν γερο-Έρμόλαο νά μή λέει τήν εύχή, άρχισε νά πηδάει εκεί πού τά βράχια είναι απότομα. Πηδούσε (μέ σχήμα μοναχού, όπως είπαμε) άπό τόν ένα βράχο στον άλλο κι άς απείχαν μεταξύ τους περισσότερο άπό δέκα καί είκοσι μέτρα καί γύριζε πάλι πίσω κι έλεγε στόν γερο-Έρμόλαο: «Δέν βλέπεις τί κάνω έγώ; Πού πηδάω άπό τόν ένα βράχο στόν άλλο;

Εμπρός, έλα πήδα κι έσύ αφού νομίζεις ότι  είσαι ενάρετος. Πήδα όπως πηδάω έγώ!».

Ό γερο-Έρμόλαος, σαν ταπεινός πού ήταν και είχε επίγνωση τής άμαρτωλότητάς του, δέν δέχτηκε την πρόταση τού υποτιθέμενου μοναχού, ότι  είναι ενάρετος, πράγμα πού ό δαίμονας έπεδίωκε γιά να τον ρίξει σέ υπερηφάνεια, καί τότε εύκολα θά τόν γκρέμιζε κάτω στά βράχια. 'Έφριξε πού είδε τό μοναχό νά πηδάει μέ τόση ευκολία άπό βράχο σέ βράχο καί σαν άπό ύπνο πετάχτηκε καί είπε μ’ όλη τη δύναμη τής ψυχής του: «Κύριε έλέησον. Κύριε Ιησού Χριστέ, ϊίέ τού Θεού, έλέησόν με! Παναγία Θεοτόκε, βοήθησέ με τήν ώρα τούτη!». Αμέσως χάθηκε άπό μπροστά του ή φαντασία τού διαβόλου, που άπό τότε δέν τόν ξαναπείραξε μέ τόν τρόπο αύτόν.

Ό γερο-Έρμόλαος ήταν πολύ έλεήμων καί πονόψυχος πρός όλους  τούς άδελφούς, τόσο πού μπορούσε νά δώσει κι αυτό τό ψωμί πού τού έδινε τό μοναστήρι γιά τή διατροφή του. Έάν βρισκόταν κανένας πεινασμένος. τό έδινε, κι αύτός έμενε νηστικός.

Ό πανάγαθος Θεός βραβεύοντας την υπομονή τού μοναχού αυτού έδωκε πλούσια τά έλέη Του καί σάν αντιμισθία τών κόπων καί πόνων τής όπακοής καί αύταπαρνήσεώς του, τόν χαρίτωσε καί στην παρούσα ζωή μέ θαυματουργικές ένέργειες.

Διότι ό γερο-Δαμασκηνός, πού άπό τότε διέμενε έκεΐ καί μέχρι σήμερα παραμένει στήν άσκητική Καλύβη «Είσόδια τής Θεοτόκου» στήν έρημο τού Αγιοβασίλη, καί ό όποίος είχε τήν εύγενή καλοσύνη καί προθυμία νά μού διηγηθεί πάντα δσα άνωτέρω γράφουμε, μού είπε καί τό ακόλουθο θαύμα πού έγινε σ' αύτόν, άπό τά χέρια τού γερο-Έρμόλαου:

«Κάποτε, τόν γερο-Δαμασκηνό. τόν είχαν πιάσει φριχτοί πόνοι στήν κοιλιά καί σ' όλο τό σώμα, άπό τούς όποιους ύπέφερε τρομερά. Τή στιγμή εκείνη έτυχε νά τόν έπισκεφθεΐ ό γερο-Έρμόλαος, ό όποίος άμα τόν είδε νά σφαδάζει άπό τούς πόνους, πήρε άμέσως ένα βαμβάκι, τό βούτηξε στο καντήλι τής Παναγίας καί άλειψε τό μέτωπο καί τά χέρια τού γερο-Δαμασκηνού σταυροειδώς. Αμέσως σταμάτησαν όλοι έκείνοι οί φριχτοί πόνοι, πού νόμιζε πώς θά ξεψυχούσε».

«Όταν πάλι μετά τόν όσιακό θάνατο τού γερο-Έρμόλαου έκαμαν τήν άνακομιδή, τά όστά του έβγαζαν άρρητη εύωδία». Αύτά μού είπε ό γερο-Δαμασκηνός.

Έτσι πληρώνει ό πανάγαθος Θεός τούς έργάτες τής ύπακοής. τής ύπομονής. τής ταπεινώσεως και τής αγάπης. Ό Θεός τού έλέους. τών οίκτιρμών και τής φιλανθρωπίας, προς τον όποιο πρέπει πάσα δόξα, τιμή καί προσκύνηση, στον Πατέρα, τον Υίό και τό Άγιο Πνεύμα. Τριάς Αγία δόξα σοι.

Αγιος Ιωάννης ό Κουκουζέλης

"Ενα άπό τά φοβερότερα πάθη πού κυριεύουν τούς ιεροψάλτες είναι και ό ψυχοφθόρος φθόνος. ’Από τό φοβερό αυτό πάθος τού φθόνου κινηθέντες κάποτε μερικοί ψάλτες καί μάλιστα μοναχοί στο Άγιον Όρος διέπραξαν ένα τρομερό λάθος σε βάρος τού άντιπροσώπου τής 'Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας στην Ιερά Κοινότητα, πού ήταν ό άγιος Ιωάννης ό Κουκουζέλης.

Ό άγιος Ιωάννης ό Κουκουζέλης, μαζί μέ τά άλλα χαρίσματα με τά όποια ήταν προικισμένος άπό τον Θεό, ήταν άγγελόφωνος καί έπιστήμων μουσικός.

Στην εορτή τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου, πού πανηγυρίζει ό Ιερός Ναός τού Πρωτάτου, ή Ιερά Κοινότητα στήν πανηγυρική άγρυπνία τής έορτής αύτής (15 Αύγουστου) ανέθεσε στον Κουκουζέλη νά λαμπρύνει τον δεξιό χορό τού Ναού αυτού ώς πρωτοψάλτης.

Τούτο, άντί νά χαροποιήσει τούς ιεροψάλτες, πού τότε ήσαν πάρα πολλοί, διότι θά τούς δινόταν ή ευκαιρία νά ακούσουν ένα θαυμάσιο ιεροψάλτη, άπό φθόνο τού διαβόλου μερικοί τό έφεραν βαρέως πού προτιμήθηκε άπό τή Λαύρα ό ξένος ψάλτης καί όχι ψάλτης άπό τις Καρυές. Έτσι, άκουσαν τή φωνή τού πάθους καί, γιά νά έξευτελίσουν τόν άγιο αύτόν άνθρωπο, έβαλαν στο κερί τού Ιωάννη άντί γιά φυτίλι μιά μεγάλη ρεπανοουρά.

Τό κερί μέ τήν ρεπανοουρά έδωσαν στόν άγιο Ιωάννη τήν τελευταία στιγμή πού θά άρχιζαν τά «Άνοιξαντάρια» κι όταν έπιχείρησε νά τό άνάψει, κατά φυσική συνέπεια, όχι μόνον δέν άναβε άλλά προκάλεσε μέ τό τρίξιμο σοβαρή χασμωδία καί τόν γέλωτα μέσα στήν Εκκλησία τού Πρωτάτου.

Οί κακοποιοί δέν σεβάσθηκαν ούτε τήν ιερότητα τού χώρου ούτε τήν κατάλληλη ώρα τής προσευχής, πού θά δοξολογούσαν τόν Θεό καί θά τιμούσαν τήν Κυρία καί Δέσποινα τού Αγίου Όρους Θεοτόκο.

Τό γεγονός αυτό ό Ιωάννης ό Κουκουζέλης τό θεώρησε αιτία σκανδάλου καί, για να δώσει τόπο στην οργή, έφυγε για τη Μονή του καί δεν δέχτηκε άλλη φορά να ψάλει στίς Καρυές καί μάλιστα στον Ιερό Ναό τού Πρωτάτου.

Εισαγωγή  σε πρώτη αποκλειστική δημοσίευση  στό Ορθόδοξο Διαδίκτυο από το Βιβλίο :

ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Η ηλεκτρονική επεξεργασία αναρτήσων κειμένων, τίτλων  και εικόνων έγινε από τον N.B.B

Επιτρέπεται η χρήση, διάθεση και αναπαραγωγή κειμένων σε Ορθόδοξα Ιστολόγια, αρκεί να διατηρείται το αρχικό νόημα χωρίς περικοπές που πιθανόν να το αλλοιώνουν για μη εμπορικούς σκοπούς,με βασική προϋπόθεση την αναφορά στην πηγή :

© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

http://www.alavastron.net

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: