Είχα σταματήσει στη μέση του κάμπου, πλάι σε μια τούφα εναέρια, δαντελένια, ολόλευκα ανθάκια, που στηρίζονταν σε ψηλόλιγνα στελέχη. Τι ψιλοκοπιά! Πολλές φορές είχα θαυμάσει ως τότες τη λεπτή «η·» ομορφιά τους.
Μια γριούλα χωριάτισσα περνούσε κείνη την ώρα από τον κάμπο, κρατώντας ένα καλάθι σκεπασμένο με ολόδροσα αμπελόφυλλα. Πρόσεξε πως ήμουν αφοσιωμένη να κοιτάζω τα δαντελένια ασπρολούλουδα κ’ ήρθε κοντά μου:
Είναι οι λευκές αγγελικές ψυχούλες που παράστεκαν την Παναγιά σαν ξεψυχούσε. Μου εξήγησε από μόνη της, δείχνοντάς μου τα άνθη του κάμπου.
Πώς τα λένε; τη ρώτησα τότες.
Σταφυλιώνες. Τα λένε και λουλούδια της Παναγίας. Και δάκρυα των Αγγέλων.
Φαινόταν πως ήθελε κουβέντα. Άφισε το καλάθι με τα σταφύλια και κοίταξε να καθήσει όσο μπορούσε αναπαυτικώτερα στο χώμα.
Δεν κάθεσαι και συ; Τώρα με τόση ζέστη που κάνει, εύκολα κουράζεται ο καθένας. Κι έχω να κάνω δρόμο ακόμα. Θα πάω τα σταφύλια στη χώρα, στο σέμπρο.
Μούπε. Τράβηξα το φουστάνι μου όσο μπορούσα πιο χαμηλά για να μη μ’ αγγιλώσουν τα ξερόχορτα στα πόδια, και κάθησα πλάι της κι’ ε ω κατά γης. Τώρα μεταφέρω εδώ, όσο μπορώ πιστότερα, τι μου είπε.
Η Παναγιά σαν τέτοια εποχή, εκείνα τα χρόνια, ήταν βαρειά άρρωστη, στα τελευταία της. Οι άγγελοι του ουρανού, που είναι οι ψυχούλες των παιδιών π’ αφίσανε τον κόσμο, πριν γνωρίσουν τις κακίες του, την τριγυρίζανε πονώντας την. Δεν ξέρανε πώς να την ξαλαφρώσουν. Με τις φτερούγες τους της κάνανε λίγη δροσιά, χτυπώντας τες για να κόψουνε την αυγουστιάτικη λαύρα. Η Παναγιά τους χαμογελούσε κάπου κάπου ανάερα, βλέποντας τη στοργική φροντίδα τους. Οι αθώες αγγελικές ψυχούλες της φέρνανε μπροστά τη ζωή τ’ ουρανού την αθάνατη που κόντευε ν’ απολάψει. Μα και οι άφτονες ομορφιές της γης που απλώνονταν ολόγυρά της, τη λυπούσαν, που θ’ άφινε για πάντα τον πανώρηο κόσμο. Σουρούπωσε. Ήρθε η νύχτα. Νύχτα του Δεκαπενταύγουστου, αστρόγιομη μα θλιβερή, που όσο προχωρούσε φωτιζόταν
από μια φέτα ασθενικό φεγγάρι. Άπλωνε ένα θαμποκιτρινιασμένο χρώμα γύρω, λες και ψυχομαχούσε κι αυτό στο χάος.
Η αγωνία της Παναγιάς γινόταν όλο και βαρύτερη. Οι άγγελοι κλαίανε κι όπου πέφτανε τα δάκρυά τους φύτρωναν τ’ αέρινα λουλούδια πούναι μπροστά μας. Έσβησε η αγωνία και η πίκρα από το πρόσωπο της Παναγιάς και το βλέμμα της, σχεδόν γελαστό, αφοσιώθηκε στο πρωτόφαντο λουλούδι. Οι σταφυλιώνες είναι τ’ αγριολούλουδα που παρηγορήσανε την Παναγιά μας στις στερνές στιγμές της. Εκείνο που ζητούσε στον πόνο της να τη δροσίσει κ’ έψαχνε γύρω της μ’ αγωνιώδικες ματιές, το βρήκε σε τούτα τα λουλούδια του κάμπου, που έχουν απάνω τους τόσο λίγο από κόσμο και τόσο πολύ από Παράδεισο.
Ο Χριστός που παρακολουθούσε τον πόνο της Μάνας του, πονώντας κι αυτός, έδωσε τη δύναμη στα δάκρυα των αγγέλων να ζωντανέψουν και να στολίσουν από τότες παντοτινά τον κάμπο. Κι όχι μόνο αυτό. Πήραν και τη χάρη τούτα τα λουλούδια νάναι βότανα ευλογημένα. Οι χωρικές μας τα βράζουν και με το ζουμί τους ποτίζουν τα πρωινά, τα παιδιά τους, άμα έχουν σπιθοκόκι... (1)
1) Σπιθοκόκι λένε στην εξοχή του νησιού τα πολύ ψιλά σπειριά που γεμίζουν τα χωριατόπαιδα το καλοκαίρι. Αφορμή είναι η σκόνη, το λιοπύρι της ανοιχτής εξοχής και, προ πάντων, η ακαθαρσία. Που τους δίνουν οι χωρικές να πιουν το ζουμί από τη βρασμένη σταφυλιώνα, σταυρώνουν τα παιδιά τους τρεις φορές, λέγοντας: «Τρία καρδάρια κρέμονται. Στο ένα μέλι, στο άλλο γάλα, στο άλλο το σπιθοκόκι του παιδιού (λένε τ’ όνομα του παιδιού). Φάε το μέλι, πιε το γάλα, σκόρπα το φαρμάκι του σπιθοκοκιού».
ΜΑΡΙΕΤΤΑ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου