2.Θα λάβεις θάνατο απο ανέλπιστα χέρια...

Η μοναχή Κικιλία Παυλίδου, 70 έτών, κάτοικος ΛεύκτρουΚαστανέας Μάνης, άφηγείται:

Μένω στό μοναστήρι τοϋ Αγίου Κωνσταντίνου, πού συνάμα είναι καί πατρικό μου σπίτι άπ’ όταν γεννήθηκα. Τό Χαραλάμπη τόν γνώρισα τό 1935, τότε πού είχε πάει στόν Προφήτη Ήλία καί μετά έρχόταν γιά τόν Άγιο. Άπό τό αλώνι μέχρι τόν Άγιο έρχόταν μέ τά γόνατα. "Οταν τόν είδαν τά σκυλιά, γαύγιζαν. Ό Χαραλάμπης τούς έκανε τό σημείο τοϋ Σταυρού καί σταμάτησαν άμέσως νά τοϋ γαυγίζουν. Πήγε μέσα στόν Άγιο, προσευχήθηκε κι’ ύστερα βγήκε έξω καί κάθησε στόν ίσκιο, γιατί ήταν καλοκαίρι. Σέ λίγο έφτασε καί ό πατέρας μου. Όταν τόν είδε ό Χαραλάμπης, τοϋ είπε:

Γιατί, καταραμένε, έκοψες τά δέντρα;

Ό Χαραλάμπης τό είπε αύτό, γιατί ό πατέρας μου είχε κόψει καί πουλήσει δυό καρυδιές πολλών χρόνων, πού ήταν τού μοναστηριού.

Κάποτε, θυμάμαι, μέ καμμιά δεκαπενταριά ορθοδόξους πήγαμε στόν Προφήτη Ήλία, στόν Ταΰγετο. Εκεί, τήν ώρα τού Εσπερινού, είδαμε λάμψη. Βγήκαμε έξω κι΄ είδαμε τρεις άκτίνες καί λάμψη πάνω στό έκκλησάκι, περισσότερο άπό τέταρτο τής ώρας. 'Αφού τελειώσαμε τόν Εσπερινό, κάναμε καί άγρυπνία. Μετά άπό δέκα μέρες πήγα στήν Καλαμάτα. ’Ανεβαίνοντας στό πρώτο σκαλί τής Εύαγγελίστριας, στό μοναστήρι Παναγουλάκη, μέ είδε ό Χαραλάμπης καί μου είπε:

Σάς πλησίασε ή Αγία Τριάδα.

Ενώ πήγαινα νά τού πώ πώς καί γιατί άνεβήκαμε στόν Προφήτη Ήλία, αύτός μού άπάντησε:

Δέ θέλω νά μού πεις τίποτα, τά ξέρω όλα.

Τήν έποχή τού άντάρτικου όλη ή οίκογένειά μου είχαμε φύγει άπό τό χωριό κι’ είχαμε πάει στήν Καλαμάτα. Μέναμε κοντά στόν "Αγιο Δημήτριο τού Συντάγματος. Μιά μέρα πού είμαστε στό σπίτι, ήρθε ό Χαραλάμπης καί κάθησε στό πηγάδι. Τότε μού είπε:

Θέλω νά μού καθαρίσεις δυό φραγκόσυκα, έσύ κι' όχι άλλος.

Εγώ πήγα μέσα στήν κουζίνα, πού ό πατέρας μου συζητούσε μέ τό Λάμπρο τόν Παπαμικρουλέα καί είπα ότι έξω στό πηγάδι ήταν ό Χαραλάμπης κι’ ήθελε νά φάει δυό φραγκόσυκα, άλλά ήθελε νά τού τά καθαρίσω μόνο έγώ. Ό Λάμπρος μού είπε:

Φέρ' τα έδώ νά τά καθαρίσω έγώ. Πού θά μέ δει ό Χαραλάμπης;

Μόλις ό Λάμπρος τά καθάρισε, τά πήρα έγώ καί τού τά πήγα.

Μόλις μέ είδε, μού είπε:

Πέτα τα, πέτα τα σ' αύτόν τό βλάστημο, τό μαγαρισμένο έδωσες νά τά καθαρίσει;

Ό Παπαμικρουλέας τό ακούσε, αλλά δέν έβγαλε μιλιά. Θυμάμαι ότι, όταν τό 1935 πέρασε άπό τόν Άγιο Κωνσταντίνο, πού μέναμε όλη ή οίκογένειά μου, κατεβήκαμε μαζί στήν Καστανέα. Ό Χαραλάμπης πήγε στην εκκλησία τού χωριού. Μόλις μπήκε μέσα, ό παππάς, πού διάβαζε τό εύαγγέλιο, σταμάτησε νά διαβάζει καί είπε στόν έπίτροπο νά τόν βγάλει έξω άπό τήν εκκλησία. Ό Χαραλάμπης όμως ξαναμπήκε. Ό επίτροπος τόν ξαναέπιασε καί τόν έβγαλε έξω γιά δεύτερη φορά. Τότε ό Χαραλάμπης τούς είπε:

Καταραμένοι, φέτος κάνατε σιτάρι καί τρώτε. Άλλη χρονιά δέν πρόκειται νά ξανακάνουτε.

Είπε στόν παππά:

Ή τελευταία ψυχή θά σέ κάψει κι’έσύ θά βρωμίσεις. Καί στόν έπίτροπο είπε:

Θά λάβεις θάνατο άπό άνέλπιστα χέρια καί ή γή δέ θά σέ λυώνει.

Όλα πραγματοποιήθηκαν!!!

Στό χωριό δέν ξανάγινε σιτάρι. Ό παππάς είχε έννέα παιδιά. Τού πέθαναν όλα καί τού είχε μείνει ένα κορίτσι, πού τ' άγαπούσε πολύ. Άρρώστησε όμως κι* αύτό καί πέθανε. Ό παππάς ήταν άπαρηγόρητος. Άρρώστησε καί ό ίδιος άπό προστάτη. Τότε τού έκαναν έγχείρηση καί τού έβαλαν σωληνάκι άπό τό πλάι γιά νά βγαίνουν τά ούρα, μέ άποτέλεσμα νά βρωμάει.

Στή Δίμιοβα οί άντάρτες σκότωσαν τόν έπίτροπο. Μετά άπό τρία χρόνια, πού πήγαν στή Δίμιοβα νά τόν ξεθάψουν καί νά πάρουν τά όστά του στό χωριό, τόν βρήκαν άλυωτο.

Όταν ό Χαραλάμπης πήγε στήν έκκλησία πού έγιναν τά πιό πάνω, έφυγε καί περπατούσε σ’ ένα δρόμο τού χωριού

κουνώντας τά χέρια του καί λέγοντας:

 Ιδού γάρ καί λέγομεν καί λέγομεν, γάρ, γάρ, γάρ. Έγώ είχα ξεχάσει κάτι καί γύρισα νά τό πάρω. Μόλις μέ είδε ό Χαραλάμπης, μοϋ είπε:

Τό βλέπεις αύτό τό σπίτι; Εδώ θά γίνουν τρεις φόνοι σέ μιά μέρα.

Πράγματι, τήν έποχή τού άντάρτικου, κάποιος μπήκε σ' αύτό τό σπίτι καί σκότωσε τή μάννα μέ τίς δύο κόρες της. Κάποτε είχα πάει μέ τόν πάτερ Δημήτριο στούς 'Αγίους Αναργύρους στή Θουρία νά κάνουμε άγρυπνία καί Λειτουργία. Τό πρωί πού ξημέρωνε ή γιορτή τών Αγίων, είχε έρθει καί ό Χαραλάμπης. Κοιμήθηκε όμως έξω άπό τήν πόρτα τής έκκλησίας. Τό πρωί, μετά τή Λειτουργία, μού έδωσε ένα μπουκάλι μέ Άγιασμα, άπ’ αύτό πού στάζει μέσα στήν έκκλησία καί μού είπε:

Κράτα το αύτό, θά σού χρειαστεί.

Μετά άπό λίγο άρρώστησε τό παιδί τού άδερφού μου. Είχε πάθει τό αυτί του κι' έτρεχε στούς γιατρούς τής Καλαμάτας καί τής Αθήνας. Μάταια όμως. Τό παιδί δέν άκουγε καθόλου. Τότε κι' έγώ πήρα τόν Αγιασμό πού μού είχε δώσει ό Χαραλάμπης καί τού έρριξα λίγο. Αμέσως τό αυτί του ξεβούλωσε καί τό παιδί έγινε καλά.

3.         ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ

gT Τ Κωνσταντίνα Γεωργακοπούλου, 64 έτών, κάX X τοικος Καλαμάτας, θυμάται:

Κατάγομαι άπό τή Μεγαλόπολη καί όλη ή οίκογένειά μου άκολουθούσε τό Ορθόδοξο Εορτολόγιο. Όταν ήμουν κοπέλλα, είχα άκούσει γιά τό Χαραλάμπη κι' είχα έπιθυμία νά τόν γνωρίσω. Ό άδερφός μου ό Εύάγγελος μού έλεγε ότι, όταν έβγαινε άπό τό Ιερό μέ τή λαμπάδα

βοηθούσε τόν ιερέα στή Θεία Λειτουργία  ό Χαραλάμπης τόν σκαμπίλιζε. Αύτό τό είχε κάνει έπανειλημμένα, καί ταυτόχρονα, μετά τή Λειτουργία, τόν έπαιρνε καί τού έλεγε:

'Ιδού γάρ καί λέγομεν καί λέγομεν. Έλα νά μού

γράψεις άράβικα.

Ό άδερψός μου είχε ξεχάσει τό σκαμπίλι καί έκτελοϋσε ό,τι τού έλεγε ό Χαραλάμπης. Τό σκαμπίλι τού τό έδινε έπειδή φορούσε πουκάμισο μέ κοντό μανίκι.

Ένα μεσημέρι πήγα νά πάρω μέ μιά στάμνα νερό άπό τό πηγάδι τού μοναστηριού καί σκεφτόμουν πότε θά δώ κι' έγώ τό Χαραλάμπη. 'Ανεβαίνοντας τό τελευταίο σκαλί τόν είδα μπροστά μου. Τρόμαξα πολύ. Είδα έναν άνθρωπο ξυπόλητο, μ' ένα σακκί στή μέση του, τά μαλλιά του γεμάτα κολλητσίδες καί άχτένιστα. Άρχισε νά μού λέει:

 Ιδού γάρ καί λέγομεν καί λέγομεν. Νά κάνεις Λειτουργίες, Λειτουργίες, Λειτουργίες.

Ενώ πήγα νά τόν ρωτήσω πού νά τίς κάνω τίς Λειτουργίες, τότε αυτός άρχισε νά μού μιλάει άράβικα καί αυτομάτως τόν έχασα. Κοίταξα παντού, άλλά δέν τόν είδα πουθενά.

Μετά τό θάνατο τού πατέρα μας, τό 1954, μετακομίσαμε στήν Καλαμάτα. Μέναμε σέ δικό μας σπίτι κοντά στό μοναστήρι τού Παναγουλάκη. Ο Χαραλάμπης έρχόταν τακτικά στό σπίτι μας, πάντα μέ τήν ίδια έμφάνιση, έτρωγε μόνο ρύζι νερόβραστο καί κοιμόταν στήν αύλή μέ τό σκαλοπάτι γιά μαξιλάρι. Κάποια μέρα μού έδωσε λίγα κέρματα, δεκάρες καί δραχμές καί μού είπε νά τά φυλάξω. 'Εγώ τά έβαλα σ’ ένα σακκουλάκι μέσα στό μπαούλο μας καί τά κλείδωσα, γιατί έτσι μέ είχε διατάξει. Έφερνε συνέχεια καί μού έδινε δραχμούλες ή δεκάρες. Αύτό γινόταν γιά δυό χρόνια περίπου. Στό τέλος ήρθε και μοϋ είπε:

Νά μού δώσεις τά χρήματα. Τόσα είναι.

Εγώ του είπα νά τά μετρήσω, γιατί δέν ήξερα πόσα ήταν καί ούτε τά είχα μετρήσει ποτέ μου. Όταν τά έβγαλα άπό τό μπαούλο καί τά μέτρησα, ήταν πράγματι τόσα όσα μοϋ είχε πει. Τό γεγονός αυτό μοϋ έκανε μεγάλη έντύπωση. Όταν πέθανε ή μητέρα μας, καθόταν κι έκλαιγε άπαρηγόρητος. Τότε τοϋ είπαν οι γείτονες.

ΜπάρμπαΧαραλάμπη, γιατί δέν πηγαίνεις νά συλλυπηθής τά κορίτσια γιά τή μητέρα τους;

Τότε είπε:

Λυπάμαι, λυπάμαι, συγκινούμαι. Δέν μπορώ νά πάω.

Έστειλε όμως ένα μπουκάλι λάδι, γιά ν' άνάβουμε τό καντήλι τής μητέρας μας σαράντα ήμέρες, άκοίμητο. Πάντα μάς έστελνε μέ τίς γειτόνισσες πορτοκάλλια, σαρδέλλες κι’ άλλα μικροπράγματα καί τούς έλεγε νά έρχονται νά μάς παρηγορούνε, γιατί αύτός δέν άντεχε νά έρθει.

Πολύ σεβόταν κι' έκτιμοϋσε τή μητέρα μας. Όταν έμαθε ότι ήταν έτοιμοθάνατη στό Νοσοκομείο τής Καλαμάτας, πήγε νά τήν δει καί τής πρόσφερε κι' ένα κλωνάρι βασιλικό. Όπου βρισκόταν μιλούσε γιά τήν Ορθοδοξία, γιά τό «Παλαιό». Εκτιμούσε τή μητέρα μου, γιατί ήταν κήρυκας τής Ορθοδοξίας. Εκκλησιαζόταν στό μοναστήρι τοϋ Παναγουλάκη καί δέν πήγαινε νά κοιμηθεί σέ κάποιο κελλί, άλλά σ’ έναν άχυρώνα τού μοναστηριού.

Τό 1951 οί Νεοημερολογίτες έκαναν διωγμό έναντίον μας. Έστελναν έξορία τούς ιερείς μας καί τούς μοναχούς μας ή τούς άποσχημάτιζαν καί τούς έστελναν στά σπίτια τους. Τότε, λοιπόν, ήρθε στό σπίτι μας στή Μεγαλόπολη ό μοναχός Αγαθάγγελος Βούρδουλας άπό τό μοναστήρι τοϋ Παναγουλάκη καί μοϋ διηγήθηκε ένα περιστατικό, πού το είδε μέ τά ίδια του τά μάτια.

Ένα βράδυ, όπως βγήκε έξω άπό τό κελλί του, βλέπει τό Χαραλάμπη νά περπατάει πάνω άπό τό έδαφος, νά πετάει! Αριστερά καί δεξιά του είδε δύο φώτα. Αύτό τού έκανε μεγάλη έντύπωση καί σέ μιά συζήτηση, πού είχε μέ τήν ήγουμένη Καλλίνικη, μοναχή τής Αγίας Παρασκευής, τής είπε ότι είδε αύτό τό έντυπωσιακό γεγονός. Αύτή τού είπε:

Έγώ τόν έχω δει πολλές φορές.

'Ακόμη, θυμάμαι, ότι κάποια μέρα ήρθαν οί γειτόνισσες καί μού είπαν:

Έλα νά δεις τό Χαραλάμπη, πού χορεύει έπάνω ατό τραπέζι τού καφενείου.

Εγώ όμως δέν πήγα νά δώ, άλλά, όταν ήρθε στό σπίτι μας, τού έκανα παρατήρηση. Δέν μού είπε άπολύτως τίποτα.

Ή κυρία Διαμαντούλα Καλογερέα, πού πήγαινε μέ τό Παλαιό Εορτολόγιο, μού είχε πεί ότι μιά μέρα ό Χαραλάμπης πήγε στό σπίτι της καί τής έδωσε δύο άγγούρια γιά νά τά πάει σέ δύο 'Εγγλέζους, πού νοσηλεύονταν στό Άλεξανδράκειο Νοσοκομείο Καλαμάτας. Αύτή ντράπηκε νά πάει δυό άγγούρια στούς Εγγλέζους καί τά έβαλε στό μπαούλο της γιά νά μήν τά πάρουν τά παιδιά της καί τά φάνε. Πέρασε καιρός. Πήγε ό Χαραλάμπης στό σπίτι της καί τής είπε:

Λέ φτάνει πού δέν πήγες τ’ άγγούρια στούς Εγγλέζους, δέν τά έδινες τούλάχιστον στά παιδιά σου νά τά φάνε, πού τά έβαλες στό μπαούλο καί σαπίσανε;

Ή κυρία Διαμαντούλα έλεγε κι' άναρωτιόταν πώς ήξερε ό Χαραλάμπης ότι τ' άγγούρια δέν τά πήγε καί ότι τά είχε βάλει στό μπαούλο.

Πρώτη δημοσίευση κειμένων  στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο απο το Βιβλίο :

ΧΑΡΑΛΑΜΠΗΣ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ

'Εκδόσεις Ίεράς Μονής Παναγουλάκη, Καλαμάτα.

Η ηλεκτρονική επεξεργασία  μορφοποίηση  κειμένου  και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο , για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο

©ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

 http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: