Οἱ νέοι μπροστὰ στοὺς δύο δρόμους τῆς ζωῆς

Οἱ νέοι μπροστὰ στοὺς δύο δρόμους τῆς ζωῆς

 Οἱ  γονεῖς  ποὺ  γεννοῦν  τὰ  παιδιὰ  καὶ  τοὺς  δίνουν  τὸ  σῶμα  πρέπει  νὰ

συντελέσουν, ὅσο μποροῦν, καὶ στὴν πνευματική τους ἀναγέννηση. Ὕστερα, ὅ,τι δὲν

μποροῦν νὰ κάνουν οἱ ἴδιοι γιὰ τὰ παιδιά τους, θὰ τὸ ἀναθέσουν σὲ δασκάλους. Γι᾿ αὐτὸ λέει καὶ ἡ Ἐκκλησία μας «τοὺς γονεῖς ἡμῶν καὶ διδασκάλους». Ὑπάρχουν ὅμως καὶ οἱ πνευματικοὶ Πατέρες, ποὺ ἐργάζονται γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀναγέννηση τῶν ἀνθρώπων καὶ βοηθοῦν πιὸ θετικὰ στὴν ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν.

  

Καὶ ἡ ἔγγαμη καὶ ἡ ἄγαμη ζωὴ εἶναι εὐλογημένες

 –  Γέροντα,  τί  πρέπει  νὰ ἀπαντήση κανεὶς  σὲ νέα παιδιὰ ποὺ ρωτοῦν ἂν  ἡ μοναχικὴ ζωὴ εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ τὴν ἔγγαμη;

– Κατ᾿ ἀρχὰς πρέπει νὰ τοὺς δώση νὰ καταλάβουν ποιός εἶναι ὁ προορισμὸς

τοῦ ἀνθρώπου καὶ ποιό εἶναι τὸ νόημα τῆς ζωῆς. Ὕστερα νὰ τοὺς ἐξηγήση  ὅτι καὶ οἱ δύο δρόμοι ποὺ ἔχει χαράξει ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι εὐλογημένοι, γιατὶ καὶ οἱ δύο μποροῦν νὰ τοὺς ὁδηγήσουν στὸν Παράδεισο, ἂν ζήσουν κατὰ Θεόν. Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι  δύο  ἄνθρωποι  ξεκινοῦν νὰ πᾶνε  σὲ  ἕνα προσκύνημα.  Ὁ ἕνας πηγαίνει  μὲ τὸ λεωφορεῖο ἀπὸ τὸν δημόσιο δρόμο καὶ ὁ ἄλλος πηγαίνει μὲ τὰ πόδια ἀπὸ κάποιο μονοπάτι. Καὶ οἱ δύο ὅμως ἔχουν τὸν ἴδιο σκοπό. Ὁ Θεὸς καὶ τὸ ἕνα τὸ χαίρεται καὶ τὸ ἄλλο τὸ θαυμάζει. Κακὸ εἶναι ὅταν αὐτὸς ποὺ πάει ἀπὸ τὸ μονοπάτι κατακρίνη μέσα του τὸν ἄλλον ποὺ πάει ἀπὸ τὸν δημόσιο δρόμο ἢ καὶ τὸ ἀντίστροφο.

Καλὰ εἶναι οἱ νέοι ποὺ σκέφτονται τὸν Μοναχισμὸ νὰ γνωρίζουν ὅτι ἡ ἀποστολὴ τοῦ μοναχοῦ εἶναι πολὺ μεγάλη· εἶναι νὰ γίνη Ἄγγελος. Στὴν ἄλλη ζωή, στὸν Οὐρανό, θὰ ζοῦμε σὰν Ἄγγελοι, εἶπε ὁ Χριστὸς στοὺς Σαδδουκαίους1. Γι᾿ αὐτὸ μερικοὶ πολὺ φιλότιμοι νέοι γίνονται μοναχοὶ καὶ ἀρχίζουν τὴν ἀγγελικὴ ζωὴ ἀπὸ τούτη τὴν ζωή.

Ἂς μὴ νομίση ὅμως κανεὶς ὅτι ὅσοι πᾶνε στὸ μοναστήρι θὰ σωθοῦν, ἐπειδὴ

ἁπλῶς ἔγιναν μοναχοί. Ὁ κάθε ἄνθρωπος θὰ δώση λόγο στὸν Θεὸ ἂν τὴν ζωὴ ποὺ διάλεξε τὴν ἁγίασε. Παντοῦ χρειάζεται φιλότιμο. Ὁ Θεὸς δὲν κάνει προκομμένους καὶ ἀνεπρόκοπους ἀνθρώπους, ἀλλά, ὅποιος δὲν ἔχει φιλότιμο, ὅποια ζωὴ κι ἂν ἀκολουθήση, ἀνεπρόκοπος θὰ εἶναι. Ἐνῶ ὁ φιλότιμος προκόβει, ὅπου κι ἂν βρεθῆ, ἐπειδὴ ἡ θεία Χάρις βρίσκεται μαζί του. Ὑπάρχουν ἔγγαμοι ποὺ ζοῦν πολὺ ἐνάρετα καὶ ἁγιάζονται. Ἕνας οἰκογενειάρχης, ἂν ἀγαπάη τὸν Θεὸ καὶ ἕλκεται ἀπὸ τὸν θεῖο ἔρωτα,  μπορεῖ  νὰ  κάνη  μεγάλη  πνευματικὴ  προκοπή.  Ἐν  τῷ  μεταξὺ  προικίζει  τὰ παιδιά του μὲ ἀρετές, δημιουργεῖ μιὰ καλὴ οἰκογένεια, ὁπότε θὰ πάρη διπλὸ μισθὸ ἀπὸ τὸν Θεό.

Γι᾿ αὐτὸ ὁ κάθε νέος πρέπει νὰ ἔχη στόχο νὰ ἀγωνισθῆ μὲ φιλότιμο καὶ χωρὶς

ἄγχος, ὥστε τὴν ζωὴ ποὺ θὰ διαλέξη νὰ τὴν ἁγιάση. Θέλει τὸν γάμο; Νὰ παντρευτῆ, ἀλλὰ νὰ ἀγωνισθῆ νὰ γίνη καλὸς οἰκογενειάρχης καὶ νὰ ζήση ἅγια. Θέλει τὸν Μοναχισμό;  Νὰ  γίνη  μοναχός,  ἀλλὰ  νὰ  ἀγωνισθῆ  νὰ  γίνη  καλὸς  μοναχός.  Ἂς μετρήση τὶς δυνάμεις του, ἂς δῆ τί μπορεῖ νὰ κάνη, καὶ ἀνάλογα νὰ προχωρήση σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς δύο δρόμους. Ἂν μιὰ κοπέλα λ.χ. βλέπη ὅτι δὲν ἔχει δυνάμεις νὰ γίνη μοναχή, τότε νὰ πῆ ταπεινὰ στὸν Θεό: «Θεέ μου, εἶμαι ἀδύναμη· δὲν μπορῶ νὰ ζήσω ὡς μοναχή· στεῖλε μου ἕναν ἄνθρωπο ποὺ θὰ μὲ βοηθάη, ὥστε νὰ κάνω μιὰ καλὴ οἰκογένεια καὶ νὰ ζῶ πνευματικά», καὶ ὁ Θεὸς τότε δὲν θὰ τὴν ἀφήση. Ἂν παντρευτῆ περισσότερα ἀπὸ αὐτήν.

Βέβαια ὑπάρχουν νέοι ἀπὸ τοὺς ὁποίους ὁ Θεὸς ζητάει λίγα, ἀλλὰ ἐκεῖνοι ἀπὸ φιλότιμο ἀγωνίζονται πολὺ καὶ Τοῦ προσφέρουν περισσότερα διαλέγοντας τὴν μοναχικὴ ζωή. Αὐτοὶ θὰ λάβουν διπλὰ στεφάνια. Ἐὰν δηλαδὴ μιὰ ψυχὴ ἔχη κλίση πρὸς τὴν ἔγγαμη ζωὴ καὶ θελήση ἀπὸ πολὺ φιλότιμο νὰ θυσιάση τὰ πάντα καὶ νὰ ἀκολουθήση τὴν μοναχικὴ ζωή, αὐτὸ πολὺ συγκινεῖ τὸν Θεό. Μόνο νὰ προσέξη τὰ ἐλατήριά της νὰ εἶναι πολὺ ἁγνά· νὰ μὴν κινηθῆ ἀπὸ ὑπερηφάνεια. Ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα ὁ Θεὸς θὰ σκορπίση ὅλες τὶς δυσκολίες.

Ἡ ἀνησυχία τῶν νέων γιὰ τὴν ἀποκατάστασή τους

–  Γέροντα,  ἡ ἀνησυχία ἑνὸς  νέου  γιὰ τὴν  ἀποκατάστασή  του ὀφείλεται  σὲ ἀπιστία;

–  Ὄχι  πάντοτε.  Συχνά,  οἱ  νέοι  ποὺ  ἐνδιαφέρονται  πῶς  νὰ  τακτοποιηθοῦν

καλύτερα,   ἀλλὰ   καὶ   νὰ   βρίσκωνται   κοντὰ   στὸν   Θεό,   ἀνησυχοῦν   γιὰ   τὴν

ἀποκατάστασή τους. Αὐτὸ φανερώνει ὑγεία. Τὸ νὰ μὴ σκέφτεται ἕνας νέος καὶ νὰ μὴν ἀνησυχῆ γιὰ τὴν ἀποκατάστασή του, φανερώνει ἀδιάφορο ἄνθρωπο, καὶ ἑπόμενο εἶναι ὁ ἀδιάφορος νὰ εἶναι καὶ ἀνεπρόκοπος. Μόνο χρειάζεται νὰ προσέξουν αὐτὴ ἡ ἀνησυχία νὰ μὴν ξεπερνάη τὰ ὅρια, γιατὶ ὁ διάβολος προσπαθεῖ νὰ τὴν διαστρέψη, νὰ τὴν κάνη ἀγωνία καὶ νὰ κρατᾶ τὸν νοῦ τους σὲ διαρκῆ σύγχυση.

Οἱ νέοι πρέπει νὰ ἐμπιστεύωνται τὸν ἑαυτό τους στὸν Θεό, γιὰ νὰ εἰρηνεύουν,

γιατὶ ὁ Καλὸς Θεὸς σὰν2  στοργικὸς Πατέρας ἐνεργεῖ ἐκεῖ ὅπου ἐμεῖς ἀνθρωπίνως δὲν μποροῦμε νὰ ἐνεργήσουμε. Δὲν χρειάζεται νὰ βιάζωνται καὶ νὰ παίρνουν ἀνώριμες ἀποφάσεις γιὰ τὴν ζωὴ ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν. Γνωρίζω παιδιὰ ποὺ ἀγωνιοῦν πολὺ καὶ προσπαθοῦν νὰ λύσουν ὅλα τὰ προβλήματα συγχρόνως. Τελικὰ μπερδεύονται καὶ ἀφήνουν   τὶς   σπουδές   τους.   Ἐνῶ   ἔχουν   λ.χ.   νὰ   τελειώσουν   τὸ   πανεπιστήμιο, ἀνησυχοῦν ὑπερβολικὰ γιὰ  τὴν  ἀποκατάστασή  τους,  ὁπότε καθυστεροῦν καὶ  στὶς σπουδές τους καὶ ὕστερα μπλέκονται χειρότερα. Δὲν γίνονται ὅλα μαζί, οὔτε λύνονται ἔτσι τὰ προβλήματα. Γιὰ νὰ βοηθηθοῦν, πρέπει νὰ κάνουν ἕνα καλὸ ξεκαθάρισμα μέσα  τους  καὶ  νὰ  βάλουν  τὰ  πράγματα  σὲ  μιὰ  σειρά.  Νὰ  φροντίσουν  πρῶτα  νὰ πάρουν τὸ πτυχίο τους, ὕστερα γιὰ τὴν δουλειά τους – τὰ ἀγόρια νὰ τελειώσουν καὶ τὸ στρατιωτικὸ – καὶ στὴν συνέχεια, ὥριμα πλέον καὶ μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἢ νὰ κάνουν μιὰ καλὴ οἰκογένεια, ἂν ἔχουν ἀποφασίσει τὴν ἔγγαμη ζωή, ἢ νὰ πᾶνε στὸ μοναστήρι ποὺ θὰ διαλέξουν, ἂν ἔχουν ἀποφασίσει τὸν Μοναχισμό.

Γι᾿ αὐτὸ λέω στοὺς νέους ποὺ σπουδάζουν καὶ ἔχουν τέτοιες ἀνησυχίες, ἐφόσον

δὲν ἔχει ὡριμάσει μέσα τους τί θὰ κάνουν στὴν ζωή τους, νὰ συνεχίσουν τὶς σπουδές τους, καὶ ἐκεῖνο ποὺ θὰ ὡριμάση μέσα τους ἀργότερα καὶ θὰ τοὺς ἀναπαύη, αὐτὸ νὰ κάνουν. Ἂν ὑπάρχη καλὴ διάθεση, βοηθάει ὁ Θεὸς καὶ σιγὰ-σιγὰ θὰ ξεκαθαρίσουν ποιά ζωὴ εἶναι γι᾿ αὐτούς, ἡ ἔγγαμη ἢ ἡ ἄγαμη σὲ μοναστήρι, καὶ θὰ νιώσουν ἀνάπαυση.

Νὰ βοηθοῦμε τοὺς νέους νὰ ἀκολουθήσουν τὴν κλίση τους

Κάθε ἄνθρωπος ἔχει τὴν κλίση του. Ὁ Καλὸς Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο ἐλεύθερο. Ἔχει ἀρχοντιά· σέβεται τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀφήνει ἐλεύθερο τὸν καθέναν νὰ ἀκολουθήση τὸν δρόμο ποὺ τὸν ἀναπαύει. Δὲν τοὺς βάζει ὅλους στὴν ἴδια γραμμὴ μὲ μιὰ στρατιωτικὴ πειθαρχία. Γι᾿ αὐτὸ οἱ νέοι ἂς ἀφήσουν τὸν ἑαυτό τους ἐλεύθερο στὸν πνευματικὸ χῶρο τῆς ἐλευθερίας τοῦ Θεοῦ. Δὲν βοηθιοῦνται, ἂν ἐξετάζουν ποιά ζωὴ ἀκολούθησε ἢ θὰ ἀκολουθήση ὁ τάδε ἢ ὁ τάδε. Σ᾿ αὐτὸ τὸ θέμα δὲν πρέπει νὰ ἐπηρεάζωνται ἀπὸ κανέναν.

Οἱ γονεῖς πάλι, οἱ Πνευματικοί, οἱ ἐκπαιδευτικοὶ πρέπει νὰ βοηθοῦν τοὺς νέους νὰ διαλέγουν ὅποια ζωὴ εἶναι στὰ μέτρα τους καὶ νὰ ἀκολουθοῦν τὴν πραγματική τους κλίση, χωρὶς νὰ τοὺς ἐπηρεάζουν ἢ νὰ στραγγαλίζουν τὴν κλίση τους. Ἡ ἀπόφαση γιὰ τὴν ζωὴ ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν πρέπει νὰ εἶναι δική τους. Ὅλοι οἱ ἄλλοι μόνον ἁπλὲς γνῶμες μποροῦμε νὰ ἐκφράσουμε καὶ τὸ μόνο δικαίωμα ποὺ ἔχουμε εἶναι νὰ βοηθοῦμε τὶς ψυχὲς νὰ βροῦν τὸν δρόμο τους.

Μερικὲς φορές, ὅταν συζητάω μὲ νέους ποὺ προβληματίζονται πάνω σ᾿ αὐτὸ τὸ θέμα, ἐνῶ βλέπω τὴν ζυγαριὰ πρὸς τὰ ποῦ γέρνει, δὲν τοὺς τὸ λέω, γιὰ νὰ μὴν τοὺς ἐπηρεάσω.  Ἐκεῖνο  μόνον  ποὺ  προσπαθῶ  νὰ  κάνω  εἶναι  νὰ  τοὺς  βοηθήσω,  ὅπως μπορῶ, νὰ βροῦν τὸν σωστὸ δρόμο καὶ τὴν ἐσωτερικὴ εἰρήνη· νὰ ἀφαιρέσω ἀπὸ αὐτὸ ποὺ τοὺς ἀναπαύει ὅ,τι βλαβερὸ ὑπάρχει, γιὰ νὰ ἀφήσω τὸ καλό, τὸ ἅγιο, ὥστε νὰ ζοῦν καὶ σ᾿ αὐτὴν τὴν ζωὴ χαρούμενα, κοντὰ στὸν Θεό, καὶ στὴν ἄλλη ζωὴ πιὸ χαρούμενα. Εἰλικρινά, ὅποια ζωὴ κι ἂν ἀκολουθήση ἕνας νέος ποὺ γνωρίζω, θὰ χαρῶ καὶ πάντα θὰ ἔχω τὸ ἴδιο ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς του, φθάνει νὰ εἶναι κοντὰ στὸν Χριστό, μέσα στὴν Ἐκκλησία μας. Θὰ νιώθω ἀδελφός του, γιατὶ θὰ εἶναι παιδὶ τῆς μητέρας μας Ἐκκλησίας.

Φυσικὰ  χαίρομαι  ἰδιαίτερα  τοὺς  νέους  ποὺ  ἀκολουθοῦν  τὴν  μοναχικὴ  ζωή, γιατὶ ὄντως εἶναι σοφὸς αὐτὸς ποὺ ἀκολουθεῖ αὐτὴν τὴν ἀγγελικὴ ζωή, διότι ξεφεύγει τὸ ἀγκίστρι τοῦ διαβόλου ποὺ ἔχει ὡς δόλωμα τὸν κόσμο. Δὲν μπορεῖς ὅμως νὰ βάλης ὅλους τοὺς ἀνθρώπους στὸ ἴδιο καλούπι. Βλέπεις, ὁ Χριστὸς δὲν ἔδωσε σὰν ἐντολὴ τὸν Μοναχισμὸ  –  παρόλο  ποὺ  εἶναι  ὁ  δρόμος  τῆς  τελειότητος  -,  γιατὶ  δὲν  ἤθελε  νὰ ἐπιβάλη σὲ ὅλους βαρὺ φορτίο. Γι᾿ αὐτό, ὅταν ὁ νεανίσκος Τὸν ρώτησε πῶς θὰ σωθῆ3, ὁ Χριστὸς τοῦ ἀπάντησε: «Τήρησον τὰς ἐντολάς»4. Καὶ ὅταν ἐκεῖνος εἶπε ὅτι τὶς τηρεῖ5 καὶ ρώτησε «τί ἔτι ὑστερῶ;»6, ὁ Χριστὸς τοῦ εἶπε: «Ἕν σοι ὑστερεῖ· εἰ θέλεις τέλειος εἶναι,  ὕπαγε,  ὅσα  ἔχεις  πώλησον  καὶ  δεῦρο  ἀκολούθει  μοι»7.  Δηλαδή,  ἂν  ἔβρισκε κανέναν φιλότιμο, τότε τοῦ μιλοῦσε γιὰ τὴν τελειότητα· δὲν ἔβαζε θηλειὰ στὸν κόσμο. Οὔτε δίδασκε τὸν Μοναχισμό, γιατὶ θὰ ἔβαζε φωτιὰ καὶ ἴσως πολλοὶ θὰ ἔτρεχαν ἀδιάκριτα νὰ γίνουν μοναχοὶ καὶ θὰ γινόταν κακό. Ἔρριξε μόνον τὴν σπίθα καί, ὅταν ἦρθε ἡ κατάλληλη στιγμή, πρόβαλε ὁ Μοναχισμός.θέλουν, ἂς βιάσουν τὸν ἑαυτό τους· μόνον τὸν ἑαυτό μας ἔχουμε δικαίωμα νὰ βιάσουμε, καὶ αὐτὸν πάλι μὲ διάκριση. Ἐγὼ μέχρι τώρα σὲ κανέναν νέο δὲν εἶπα οὔτε νὰ παντρευτῆ οὔτε νὰ γίνη καλόγερος. Ἂν κάποιος μὲ ρωτήση, τοῦ λέω: «Νὰ κάνης αὐτὸ ποὺ σὲ ἀναπαύει, φθάνει νὰ εἶσαι κοντὰ στὸν Χριστό». Καὶ ἂν μοῦ πῆ ὅτι δὲν ἀναπαύεται στὸν κόσμο, τότε τοῦ μιλάω γιὰ τὸν Μοναχισμό, γιὰ νὰ τὸν βοηθήσω νὰ βρῆ τὸν δρόμο του.

Ἀπόφαση γιὰ τὴν ἐπιλογὴ τρόπου ζωῆς

Τὰ χρόνια περνοῦν γρήγορα. Καλὰ εἶναι ὁ νέος νὰ μὴ μένη γιὰ πολὺ καιρὸ στὸ σταυροδρόμι ἀναποφάσιστος. Νὰ διαλέξη ἕναν σταυρὸ – ἕναν ἀπὸ τοὺς δύο δρόμους τῆς  Ἐκκλησίας  μας  –  ἀνάλογα  μὲ  τὴν  κλίση  του  καὶ  τὸ  φιλότιμό  του  καὶ  νὰ προχωρήση σ᾿ αὐτὸν μὲ ἐμπιστοσύνη στὸν Χριστό. Ἂς ἀκολουθήση τὸν Χριστὸ στὴν Σταύρωση, ἐὰν θέλη νὰ χαρῆ ἀναστάσιμα. Καὶ στὶς δύο ζωὲς ὑπάρχουν φαρμάκια, ἀλλά, ὅταν βρίσκεται κανεὶς κοντὰ στὸν Θεό, τὰ γλυκαίνει ὁ γλυκὺς Ἰησοῦς.

Ὅταν περάση κανεὶς τὰ τριάντα, ἀρχίζει νὰ δυσκολεύεται νὰ ἀποφασίση. Καὶ ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια, τόσο πιὸ πολὺ δυσκολεύεται. Ὁ νέος προσαρμόζεται εὐκολώτερα σὲ ὅποια ζωὴ κι ἂν ἀκολουθήση. Ὁ μεγάλος ὅλα τὰ ἐξετάζει μὲ τὴν λογική του. Ἔχει πιὰ διαμορφωθῆ ὁ χαρακτήρας του καὶ δύσκολα ἀλλάζει· εἶναι χυμένο μπετόν. Καὶ βλέπεις, αὐτοὶ ποὺ τακτοποιοῦνται σὲ μικρὴ ἡλικία, εἴτε στὴν ἔγγαμη εἴτε στὴν μοναχικὴ ζωή, μέχρι τὰ γεράματά τους διατηροῦν μιὰ παιδικὴ ἁπλότητα καὶ  συνδέονται  εὔκολα μεταξύ τους.  Εἶδα  ἕνα ἀνδρόγυνο  ποὺ παντρεύτηκαν μικροί. Ὅπως μιλοῦσε ὁ ἄνδρας, ἔτσι μιλοῦσε καὶ ἡ γυναίκα· ὅ,τι ἔκανε ὁ ἄνδρας, ἔκανε καὶ ἡ γυναίκα. Ἐπειδὴ παντρεύτηκαν μικροί, ὁ ἕνας πῆρε ὅλες τὶς συνήθειες τοῦ ἄλλου, καὶ στὴν ὁμιλία καὶ στὴν συμπεριφορά, ἀλλὰ καὶ συνδέθηκαν εὐκολώτερα.

Ἡ  παροιμία  λέει:  «Ἢ  μικρὸς  παντρέψου  ἢ  μικρὸς  καλογερέψου».  Εἰδικὰ  ἡ

κοπέλα καλὰ εἶναι μέχρι τὰ εἴκοσι πέντε της χρόνια νὰ ἀποφασίζη ποιά ζωὴ θὰ ἀκολουθήση. Μετὰ τὰ εἴκοσι πέντε ἀρχίζει νὰ γίνεται λίγο δύσκολη ἡ ἀποκατάστασή της, γιατὶ σκέφτεται πῶς θὰ ὑποταχθῆ. Ἐν τῷ μεταξύ, ὅσο μεγαλώνει, ἀποκτάει καὶ ἰδιοτροπίες καὶ ποιός θὰ τὴν πάρη; Ἔπειτα ζητάει κυρίως προστασία στὸν γάμο καὶ ὄχι νὰ κάνη οἰκογένεια.

Εἶναι  παρατηρημένο  ὅτι  ὅποιος  ἀναβάλλει  συνέχεια  νὰ  παντρευτῆ,  ὅταν

περάσουν τὰ χρόνια, ψάχνει καὶ δὲν βρίσκει. Ὅταν ἦταν νέος, διάλεγε αὐτός· ὕστερα τὸν διαλέγουν οἱ ἄλλοι! Γι᾿ αὐτὸ λέω ὅτι σ᾿ αὐτὸ τὸ θέμα χρειάζεται καμμιὰ φορὰ καὶ λίγη τρέλλα. Νὰ παραβλέψη μερικὰ ποὺ δὲν εἶναι οὐσιώδη, γιατὶ δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ τοῦ ἔρθουν ὅλα ὅπως τὰ περιμένει. Μιὰ φορὰ ἔβρεχε καὶ ἕνας χείμαρρος ἄρχισε νὰ κατεβάζη νερό. Ἕνας τρελλὸς καὶ ἕνας γνωστικὸς ἤθελαν νὰ περάσουν στὴν ἄλλη μεριά. Ὁ γνωστικὸς εἶπε: «Θὰ σταματήση ἡ βροχή, θὰ λιγοστέψη τὸ νερὸ καὶ ὕστερα θὰ περάσω». Ὁ τρελλὸς δὲν περίμενε· ἔδωσε μιὰ καὶ πέρασε ἀπέναντι. Βράχηκαν λίγο τὰ ροῦχα του, ἀλλὰ πῆγε ἐκεῖ ποὺ ἤθελε. Ἡ βροχή,  ἀντὶ νὰ σταματήση, ὅλο καὶ δυνάμωνε. Τὸ νερὸ στὸν χείμαρρο αὐξήθηκε καὶ τελικὰ ὁ γνωστικὸς δὲν μπόρεσε νὰ περάση ἀπέναντι, γιατὶ ὕστερα ἦταν καὶ ἐπικίνδυνο.

Σὲ μερικοὺς ὑπάρχει μεγάλη ὑπερηφάνεια, πολὺς ἐγωισμός, γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ

Θεὸς δὲν τοὺς βοηθάει. Χρόνια ἔρχονται μερικοὶ ἐκεῖ στὸ Καλύβι καὶ μὲ ρωτοῦν: «Τί

θέλει ἀπὸ μένα ὁ Θεός, Πάτερ μου;». Λὲς καὶ ὁ Θεὸς ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ αὐτούς. Οὔτε μοναχοὶ ἔγιναν, οὔτε παντρεύτηκαν. Σὰν νὰ εἶναι φτιαγμένοι ἀπὸ χρυσάφι καὶ φοβοῦνται μὴν τοὺς βάλουν γιὰ βέργα στὸ μπετόν! Ἄλλοι πάλι μοῦ λένε: «Γέροντα, τί νὰ κάνω; Νὰ γίνω μοναχὸς ἢ νὰ παντρευτῶ; Πές μου, γιὰ ποῦ εἶμαι». «Ἐσὺ τί θέλεις;», τοὺς ρωτάω. «Καὶ τὸ ἕνα καὶ τὸ ἄλλο», μοῦ λένε. Θέλουν καὶ τὰ δύο. Ἂν τοὺς πῶ τὸν λογισμό   μου,   λ.χ.   ὅτι   εἶναι   γιὰ   τὸν   γάμο,   καὶ   παντρευτοῦν,   μπορεῖ   νὰ   μὴν ἀναπαυθοῦν καὶ θὰ ἔρχωνται ὕστερα νὰ λένε: «Ἐσὺ μοῦ εἶπες νὰ ἀκολουθήσω αὐτὴν τὴν ζωή, καὶ τώρα ταλαιπωροῦμαι».

– Γέροντα, πῶς μπορεῖ νὰ γίνη αὐτό;

– Ἕνας νέος, ἂς ὑποθέσουμε, ἔχει κλίση γιὰ τὴν ἔγγαμη ζωή, ἀλλὰ σκέφτεται

καὶ τὸν Μοναχισμό. Ἂν δὲν προσέξη, ὥστε νὰ κάνη μιὰ καλὴ οἰκογένεια, καὶ δημιουργηθοῦν ἀργότερα προβλήματα καὶ δὲν τὰ ἀντιμετωπίση πνευματικά, τότε ὁ πονηρὸς θὰ τὸν πολεμήση μὲ λογισμούς. Θὰ τοῦ λέη: «Ἐσὺ ἤσουν γιὰ τὸν Μοναχισμό, ἀλλά, ἀφοῦ παντρεύτηκες, καλὰ νὰ πάθης», καὶ δὲν θὰ τὸν ἀφήνη ἥσυχο μέρα-νύχτα.

Μερικοὶ ἄνθρωποι δὲν ξέρουν τί ζητοῦν. Νά, πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια εἶχε ἔρθει ἐδῶ μιὰ κοπέλα καὶ μοῦ εἶπε: «Γέροντα, δὲν μπορῶ νὰ ἀποφασίσω ποιόν δρόμο νὰ ἀκολουθήσω. Θέλω νὰ παντρευτῶ, ἀλλὰ σκέφτομαι καὶ τὸν Μοναχισμό. Τί νὰ κάνω;».

«Δὲς τί σὲ ἀναπαύει περισσότερο, τῆς λέω, καὶ αὐτὸ νὰ κάνης». «Δὲν ξέρω, μοῦ λέει,

ἀλλὰ  μερικὲς  φορὲς  μοῦ  φαίνεται  ὅτι  κλίνω  περισσότερο  πρὸς  τὸν  γάμο.  Σὲ

παρακαλῶ,  Γέροντα,  πές  μου  ἐσὺ  τί  νὰ  κάνω».  «Ἔ,  ἀφοῦ  βλέπεις  ὅτι  κλίνεις

περισσότερο πρὸς τὸν γάμο, τῆς λέω, καλύτερα νὰ παντρευτῆς καὶ ὁ Θεὸς θὰ σὲ οἰκονομήση». «Μὲ τὴν εὐχή σου, Γέροντα, ἔτσι θὰ κάνω», μοῦ λέει. Ἔρχεται λοιπὸν σήμερα καὶ μοῦ λέει: «Γέροντα, παντρεύτηκα. Πῆρα ἕναν ναυτικό, καλὸς ἄνθρωπος, δόξα τῷ Θεῷ,  δὲν μπορῶ νὰ πῶ,  ἀλλὰ πολὺ ταλαιπωροῦμαι.  Ὑποφέρω,  γιατὶ  ἕξι μῆνες ζοῦμε μαζὶ καὶ ἕξι μῆνες χωριστά· τὸν μισὸ χρόνο ταξιδεύει». «Εὐλογημένη ψυχή, τῆς λέω, ἐσὺ δὲν μοῦ ἔλεγες ὅτι σοῦ ἄρεζε καὶ ἡ ἔγγαμη καὶ ἡ μοναχικὴ ζωή; Νά τώρα ποὺ τὰ ἔχεις καὶ τὰ δύο! Γιατί δὲν δοξάζεις τὸν Θεὸ ποὺ σὲ οἰκονόμησε ἔτσι;».

–  Σήμερα  ὅμως,  Γέροντα,  ζοῦμε  σὲ  δύσκολα  χρόνια,  γι᾿  αὐτὸ  μερικοὶ  νέοι

διστάζουν νὰ κάνουν οἰκογένεια.

– Ὄχι, δὲν εἶναι σωστὴ αὐτὴ ἡ ἀντιμετώπιση. Ἂν ὑπάρχη ἐμπιστοσύνη στὸν

Χριστό, δὲν ἔχουν τίποτε νὰ φοβηθοῦν. Τὰ χρόνια τῶν διωγμῶν δὲν ἦταν δύσκολα; Μήπως οἱ Χριστιανοὶ εἶχαν σταματήσει τότε νὰ κάνουν οἰκογένεια; Πόσους Ἁγίους ἔχουμε ποὺ μαρτύρησαν μαζὶ μὲ τὴν γυναίκα τους καὶ τὰ παιδιά τους!

Σπουδὲς καὶ ἀποκατάσταση

– Γέροντα, πολλὰ παιδιὰ δυσκολεύονται νὰ προχωρήσουν στὶς σπουδές τους, ὅταν δὲν ἔχουν ἀποφασίσει ποιά ζωὴ θὰ ἀκολουθήσουν. Τοὺς ἀπασχολεῖ συνέχεια αὐτὸ τὸ θέμα καὶ δὲν μποροῦν νὰ συγκεντρωθοῦν στὸ διάβασμά τους.

– Ἐγώ, ὅταν κάποιος νέος ἔχη τέτοια προβλήματα, τοῦ λέω: «Ξέρεις ὅτι σήμερα

ὑπάρχουν κάτι μεγάλα ψυγεῖα; Νὰ βάλης λοιπὸν αὐτὸ τὸ θέμα σὲ ἕνα τέτοιο ψυγεῖο, μέχρι νὰ τελειώσης τὶς σπουδές σου. Δὲν σοῦ λέω νὰ πετάξης αὐτὰ ποὺ σὲ ἀπασχολοῦν, ἀλλὰ νὰ τὰ φυλάξης ἐκεῖ, μέχρι νὰ τελειώσης. Ἂν δὲν προσέξης τώρα

τὴν μελέτη σου, τὶς σπουδές σου, οἱ φίλοι σου θὰ τακτοποιηθοῦν, θὰ ἠρεμήσουν, καὶ

μετὰ θὰ κάνουν κομποσχοίνι γιὰ σένα, γιὰ νὰ τακτοποιηθῆς». Χρειάζεται πολὺ νὰ

προσέξουν, γιατὶ αὐτὸ εἶναι τέχνασμα τοῦ ἐχθροῦ, γιὰ νὰ τοὺς δημιουργῆ περισπασμούς.

– Γέροντα, εἶπα σὲ κάποια κοπέλα: «Ἂν σκέφτεσαι νὰ παντρευτῆς, νὰ μὴ σπουδάσης».

– Καί, μέχρι νὰ παντρευτῆ, τί θὰ κάνη; Θὰ πουλάη καραμέλες; Καλύτερα νὰ τελειώση μιὰ ἐπιστήμη ἢ νὰ μάθη μιὰ τέχνη, γιατὶ κάτι μπορεῖ νὰ παρουσιασθῆ στὴν ζωή της καὶ νὰ τῆς χρειασθοῦν αὐτὰ ποὺ θὰ μάθη. Μοῦ εἶπε κάποτε μιὰ κοπέλα:

«Σκέφτομαι  τὸν  Μοναχισμό,  ἀλλὰ συνέχεια ἀλλάζω γνώμη».  «Τί  τάξη πᾶς;»,  τὴν

ρωτάω. «Δευτέρα λυκείου, μοῦ λέει, ἀλλὰ δὲν θέλω νὰ σπουδάσω». «Δὲν θέλεις νὰ σπουδάσης; τῆς λέω. Τότε νὰ πῶ στὸν πατέρα σου νὰ σοῦ ἀγοράση κατσίκια, νὰ σοῦ πάρη καὶ ἕνα τσομπανόσκυλο νὰ τὰ φυλάη, νὰ σοῦ δώση καὶ μιὰ φλογέρα νὰ παίζης καὶ νὰ τὰ βόσκης. Σοῦ ἀρέσει αὐτό; Κοίταξε νὰ σπουδάσης ἢ νὰ μάθης μιὰ τέχνη».

«Τότε, Γέροντα, μοῦ λέει, ὥσπου νὰ ἀποφασίσω ἂν γίνω μοναχὴ ἢ ἂν παντρευτῶ, νὰ μένω στὸ μοναστήρι ὡς προδόκιμη, ὥστε νὰ μάθω τὴν τέχνη τῆς ταπεινοφροσύνης».

«Αὐτὴν τὴν τέχνη, τῆς λέω, μπορεῖς νὰ τὴν μάθης καὶ στὸ σπίτι σου, ἂν δέχεσαι μὲ χαρὰ ὅ,τι σοῦ λένε οἱ δικοί σου. Θὰ τελειώσης πρῶτα τὸ σχολεῖο, θὰ δώσης ἐξετάσεις γιὰ τὸ πανεπιστήμιο  καί, ὅταν  τελειώσης, θὰ δοῦμε τί θὰ κάνης». «Πέντε χρόνια ὅμως, Γέροντα, δὲν εἶναι πολλὰ γιὰ νὰ ἀποφασίσω;». «Πολλὰ εἶναι, ἀλλὰ τί νὰ κάνουμε, ἀφοῦ ἀκόμη δὲν ἔχεις κατασταλάξει κάπου;». «Φταίω ἐγὼ γι᾿ αὐτό, ἐπειδὴ εἶμαι ἀσταθής;», μὲ ρωτάει. «Ὄχι, ἀλλὰ ἡ ζυγαριὰ πρὸς τὸ παρὸν δὲν κλίνει οὔτε πρὸς τὸ ἕνα μέρος οὔτε πρὸς τὸ ἄλλο».

Σὲ τέτοιες περιπτώσεις νὰ τονίζουμε στὰ παιδιὰ νὰ προσέξουν νὰ μὴ χάνουν

ἄσκοπα τὸν χρόνο τους. Νὰ ζήσουν ὅσο πιὸ πνευματικὰ γίνεται στὴν διάρκεια τῶν σπουδῶν τους, νὰ πάρουν σύντομα τὸ πτυχίο τους, ποὺ εἶναι ἀπαραίτητο, καὶ ὕστερα ἔχει ὁ Θεός. Στὸ διάστημα αὐτὸ νὰ βροῦν ἕναν καλὸ Πνευματικὸ νὰ τοὺς βοηθάη, γιὰ νὰ μὴν ἐνθουσιάζωνται εὔκολα μὲ τὴν μιὰ ζωὴ ἢ μὲ τὴν ἄλλη, ἀλλὰ καὶ νὰ μὴν ἀπελπίζωνται. Νὰ κάνουν ὑπομονὴ νὰ τελειώσουν τὶς σπουδές τους καὶ τότε θὰ μποροῦν νὰ ἀποφασίσουν, ὥριμα πλέον καὶ μὲ τὶς περισσότερες προϋποθέσεις ποὺ θὰ ἔχουν, γιὰ τὴν μιὰ ἢ γιὰ τὴν ἄλλη ζωή, καὶ νὰ κάνουν ὅ,τι νομίζουν καλύτερο εἰς δόξαν Θεοῦ. Ἔτσι ποὺ εἶναι σήμερα ὁ κόσμος, ὅσο ὡριμάζουν, τόσο καλύτερα εἶναι. Ξέρετε τί παρατράγουδα συμβαίνουν; Ἰδίως ὅταν κάποιος ἔχη ἐνθουσιασμό, πρέπει πολὺ νὰ προσέχη νὰ μὴν παίρνη ἀνώριμες ἀποφάσεις.

– Γέροντα, ὑπάρχουν παιδιὰ ποὺ δὲν ἔχουν ὄρεξη νὰ διαβάσουν τὰ μαθήματά τους, γιατὶ προτιμοῦν τὴν πνευματικὴ μελέτη καὶ τὴν προσευχή.

– Ὄχι, νὰ μὴν ἀφήνουν τὸ διάβασμα. Ἂς διαβάζουν παράλληλα μὲ τὰ μαθήματά τους κάτι δυνατὸ ἀπὸ κάποιο πατερικὸ βιβλίο, ἂς προσεύχωνται λίγο, ἂς κάνουν καμμιὰ μετάνοια, γιὰ νὰ συντηροῦνται λίγο πνευματικά. Ὅταν ἔχουν πολὺ διάβασμα, μποροῦν νὰ κάνουν διαλείμματα καὶ νὰ λένε τὴν εὐχὴ ἢ νὰ ψάλλουν. Γιατί,  ἂν  θέλουν  νὰ  κάνουν  κάτι  ἄλλο  ποὺ  εἶναι  γιὰ  ἀργότερα,  οὔτε  ἐκεῖνο  θὰ μποροῦν νὰ τὸ κάνουν σωστά, ἐπειδὴ θὰ σκέφτωνται τὸ διάβασμα, οὔτε στὶς σπουδές τους θὰ προχωροῦν, καὶ τελικὰ δὲν θὰ κάνουν τίποτε. Ἐνῶ, ἂν διαβάζουν, θὰ πάρουν γρήγορα τὸ πτυχίο τους καὶ μετὰ θὰ κάνουν αὐτὸ ποὺ θέλουν. Ἐγώ, ὅταν ἤμουν στὸ  Σανατόριο8, γιὰ λίγες μέρες οὔτε κομποσχοίνια οὔτε μετάνοιες οὔτε νηστεῖες ἔκανα·

ἔτρωγα ὅ,τι μοῦ ἔδιναν. «Νὰ βοηθήσω τώρα λίγο τοὺς γιατρούς, ἔλεγα, γιὰ νὰ μὲ

βοηθήσουν κι ἐκεῖνοι νὰ γίνω καλά, καὶ ὕστερα θὰ κάνω αὐτὸ ποὺ θέλω».

Ἔρχονται παιδιὰ καὶ μοῦ παραπονοῦνται ὅτι οἱ γονεῖς τους τὰ ζορίζουν πολύ,

γιὰ νὰ διαβάσουν. Ἂν τὰ ζορίσω καὶ ἐγώ, δὲν θὰ τὰ βοηθήσω. Γιὰ νὰ καταλάβουν ὅτι πρέπει νὰ μὴν ἀφήνουν τὸ διάβασμά τους, τοὺς λέω παραδείγματα ἀπὸ παιδιὰ ποὺ δὲν διάβαζαν καὶ ταλαιπωρήθηκαν, καὶ ἀπὸ παιδιὰ ποὺ πρόκοψαν, ἐπειδὴ διάβαζαν. Νά, θυμᾶμαι μιὰ περίπτωση: Ἦταν σὲ μιὰ πόλη δύο γειτονόπουλα. Ὁ ἕνας ἦταν πανέξυπνος. Μὲ λίγο διάβασμα ἔπαιρνε συνέχεια ἄριστα,  ἀπὸ  τὸ δημοτικὸ ὣς τὸ γυμνάσιο. Ὁ ἄλλος μὲ λιγώτερο μυαλὸ καὶ μὲ πολλὴ ἐπιμέλεια τὸν ἀκολουθοῦσε. Τελικὰ ὁ πρῶτος, μόλις τελείωσε τὴν πρώτη λυκείου, ἔμπλεξε μὲ παρέες, ἄφησε τὸ σχολεῖο, καὶ τελικὰ ἀναγκάστηκε νὰ ἐργαστῆ σὲ μιὰ ἐπιχείρηση ὡς καθαριστής. Παντρεύτηκε κιόλας, ἀπέκτησε καὶ δυὸ παιδιά, καὶ δύσκολα τὰ ἔβγαζε πέρα. Ὁ ἄλλος τελείωσε τὴν νομική, πῆγε καὶ στὴν Εὐρώπη γιὰ ἀνώτατες σπουδὲς καὶ πῆρε πτυχίο γιὰ ἐπιχειρήσεις. Μιὰ μέρα στὴν ἐπιχείρηση ποὺ ἐργαζόταν ὁ πρῶτος περίμεναν νέο διευθυντή. Ὅλοι ἔλεγαν ὅτι ἔχει ἀνώτερη μόρφωση. Καὶ τελικὰ ὁ νέος διευθυντὴς ἦταν ἐκεῖνος ὁ συμμαθητής του! Μόλις τὸν εἶδε, τὸν γνώρισε. Τὸν ἔπιασε τέτοια ἀπελπισία, ποὺ ἔκανε δύο-τρεῖς ἀπόπειρες αὐτοκτονίας. Κάποιος τοῦ εἶπε νὰ ἔρθη στὸ Ἅγιον Ὄρος νὰ μὲ βρῆ. Ἀφοῦ μοῦ μίλησε γιὰ τὴν ζωή του, μοῦ λέει πάνω στὴν συζήτηση: «Ἀκοῦς ἐκεῖ, νὰ ἔχω αὐτὸν διευθυντή!». Τοῦ δίνω τότε ἕνα ξεσκόνισμα γερό. «Βρέ, τοῦ λέω, ἐσὺ θὰ γινόσουν ἀνώτερος ἀπὸ αὐτόν. Θὰ περνοῦσες κι ἐσὺ καλὰ καὶ τὰ παιδιά σου καλὰ καὶ θὰ ἔκανες καὶ καλωσύνες! Δὲν φθάνει ποὺ ἔγινες αἰτία καὶ  ταλαιπωρεῖται  ἡ  οἰκογένειά  σου,  τώρα  θέλεις  νὰ  αὐτοκτονήσης,  γιὰ  νὰ  τοὺς δώσης τὴν χαριστικὴ βολὴ καὶ νὰ μείνουν ὀρφανὰ τὰ παιδιά σου; Ἐσένα δὲν σὲ λυπᾶμαι, γιατὶ ἀπὸ τὸ κεφάλι σου ἔπαθες ὅ,τι ἔπαθες· τὰ παιδιά σου λυπᾶμαι. Τὸ καταλαβαίνεις; Κοίταξε τώρα νὰ κάνης ὑπομονὴ καὶ πιστεύω ὅτι μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ νέος διευθυντὴς θὰ σοῦ φερθῆ καλά. Μπορεῖ νὰ σὲ βάλη καὶ σὲ καλύτερη θέση. Καὶ ἂν τυχὸν δὲν ἀναπαυθῆς, νὰ βρῆς μιὰ ἄλλη δουλειά. Νὰ μὴν ἀφήσης τὰ παιδιά σου στὸν δρόμο». Ἔτσι συμμαζεύτηκε.

Γι᾿ αὐτὸ λέω, ἂν τὰ παιδιὰ ποὺ σπουδάζουν διαβάσουν καὶ κουραστοῦν λίγο

στὴν  διάρκεια  τῶν  σπουδῶν  τους,  δὲν  θὰ  χρωστοῦν  μαθήματα,  θὰ  τελειώσουν γρήγορα καὶ δὲν θὰ ἔχουν ἀργότερα στενοχώριες. Βλέπω πὼς ὅσα παιδιὰ χρωστοῦν μαθήματα κατὰ τὴν διάρκεια τῶν σπουδῶν τους, ὅταν τελειώσουν καὶ διορισθοῦν, πάλι χρωστοῦν στὸν ἕναν, στὸν ἄλλον, καὶ ἔχουν ὅλο προβλήματα.

– Γέροντα, ἂν ἕνας νέος ἔχη κάποια ἐνδιαφέρουσα γνωριμία κατὰ τὴν διάρκεια τῶν σπουδῶν του, συμφέρει νὰ δημιουργήση οἰκογένεια, ἐνῶ ἀκόμη σπουδάζει;

– Νομίζω, ὅσο καλὴ καὶ ἂν εἶναι ἡ γνωριμία, θὰ εἶναι εἰς βάρος τῶν σπουδῶν του.  Ἀκόμη  κι  ἂν  βρῆ  τὴν  καλύτερη  σύντροφο  καὶ  παντρευτῆ,  θὰ  εἶναι  μιὰ ταλαιπωρία   καὶ   γιὰ   τὴν   γυναίκα   του   καὶ   γιὰ   τὰ   παιδιά   του.   Καλύτερα   ἂς συγκεντρώση ὅλες τὶς ψυχικὲς καὶ σωματικές του δυνάμεις στὴν ἐπιστήμη του, γιὰ νὰ τελειώση ξεκούραστα τὶς σπουδές του, καὶ ὕστερα τακτοποιεῖ αὐτὸ τὸ θέμα. Γιατί, ἂν ἔχη  τὶς   δυνάμεις   του  σκορπισμένες,   θὰ  εἶναι   συνέχεια  ψυχικὰ  καὶ   σωματικὰ

τσακισμένος.

Ἡ πνευματικὴ ζωὴ εἶναι βασικὴ προϋπόθεση γιὰ τὴν καλὴ αποκατάσταση

– Γέροντα, ἡ τάδε ποὺ σᾶς εἶπε ὅτι σκέφτεται τὸν Μοναχισμὸ μοῦ εἶπε ὅτι ἕνας συμφοιτητής της τὴν ρώτησε γιατί δὲν πάει στὸν κινηματογράφο καὶ δὲν βγαίνει ἔξω μὲ τὰ ἀγόρια. Τί ἔπρεπε νὰ τοῦ ἀπαντήση;

– Ἔπρεπε νὰ τοῦ πῆ: «Τέτοια ἐρώτηση οὔτε ὁ ἀδελφός μου μοῦ ἔκανε ποτὲ καὶ μοῦ τὴν κάνεις ἐσύ;».

– Μετὰ ἀπὸ λίγες μέρες τὴν συνάντησε ἔξω ἀπὸ τὴν Σχολή της – αὐτὴ δὲν τὸν εἶχε δεῖ – καὶ τὴν ἔπιασε ἀπὸ τὸν ὦμο. Ἐκείνη τοῦ εἶπε μόνον ἕνα «γειά σου» καὶ μπῆκε ἀμέσως μέσα.

– Ὄχι, δὲν ἔκανε καλά! Σ᾿ αὐτὴν τὴν περίπτωση ἔπρεπε νὰ ἀντιδράση, γιατί,

ἔτσι ὅπως φέρθηκε, μπορεῖ νὰ τοῦ ἔδωσε τὴν ἐντύπωση ὅτι δέχθηκε αὐτὴν τὴν ἐκδήλωσή του, ὁπότε ἐκεῖνος θὰ τὸ ξανακάνη. Ἡ ἡλικία στὴν ὁποία βρίσκεται τώρα εἶναι λίγο δύσκολη καὶ δὲν τὴν ὠφελεῖ νὰ κάνη συντροφιὰ μὲ ἀγόρια. Οὔτε χρειάζεται νὰ μιλάη μαζί τους, τάχα γιὰ νὰ τὰ βοηθήση. Καὶ ἂν ἀποφασίση νὰ δημιουργήση οἰκογένεια, ὅταν γνωρίση ἕνα καλὸ παιδί, πρέπει νὰ τὸ πῆ στοὺς γονεῖς της. Αὐτοὶ θὰ ἐξετάσουν ἂν ἔχη τὶς προϋποθέσεις νὰ κάνουν μιὰ καλὴ οἰκογένεια. Ἀλλὰ τώρα ποὺ δὲν ἔχει ἀκόμη ἀποφασίσει ποιά ζωὴ θὰ ἀκολουθήση, δὲν τὴν βοηθάει νὰ μιλάη μὲ τὰ ἀγόρια,   γιατὶ   ζαλίζεται   χωρὶς   λόγο   καὶ   χάνει   τὴν   γαλήνη   της.   Ὅσα   παιδιὰ ἀσχολοῦνται μὲ τέτοια εἶναι τὰ καημένα πολὺ ζαλισμένα καὶ συνέχεια ταραγμένα· δὲν ἔχουν γαλήνη. Τὸ πρόσωπό τους καὶ τὰ μάτια τους εἶναι ἀγριεμένα.

Ἡ ἕλξη τοῦ γυναικείου φύλου ἀπὸ τὸ ἀνδρικό, καὶ τὸ ἀντίθετο, ὑπάρχει στὴν φύση τοῦ ἀνθρώπου. Ἀλλὰ νὰ τῆς πῆς ὅτι τώρα δὲν εἶναι καιρὸς γι᾿ αὐτό. Νὰ κοιτάξη τὶς σπουδές της. Τὰ παιδιὰ ποὺ καλλιεργοῦν αὐτὴν τὴν ἕλξη ἀπὸ μικρά, γυρίζουν ἐκεῖ τὸ κουμπὶ πρὶν ἔρθη ἡ κατάλληλη ὥρα, καὶ ὕστερα, ὅταν ἔρθη ἐκείνη ἡ ὥρα, τὸ κουμπὶ εἶναι ἤδη γυρισμένο καὶ δὲν μποροῦν νὰ χαροῦν, γιατὶ ἔζησαν αὐτὴν τὴν χαρά, τότε ποὺ   δὲν   ἦταν   κατάλληλος   καιρός.   Ἐνῶ,   ὅσα   παιδιὰ   προσέχουν,   χαίρονται περισσότερο, ὅταν ἔρθη ὁ κατάλληλος καιρός, καὶ μέχρι τότε ἔχουν πολλὴ γαλήνη. Βλέπεις, μερικὲς μητέρες ποὺ ἔχουν ζήσει ἁγνὰ πόσο εἰρηνικὲς εἶναι, παρόλο ποὺ ἔχουν ἕνα σωρὸ σκοτοῦρες;

Ἐγὼ πάντοτε τονίζω, ὁ νέος πρὶν ἀπὸ τὸν γάμο νὰ προσπαθῆ νὰ ζῆ, ὅσο πιὸ

πνευματικὰ μπορεῖ, καὶ νὰ διατηρῆ τὴν ἁγνότητά του ἡ ὁποία τοῦ ἐξασφαλίζει τὴν διπλὴ ὑγεία. Ἡ πνευματικὴ ζωὴ εἶναι βασικὴ προϋπόθεση γιὰ ὁποιαδήποτε ζωὴ ἀκολουθήση κανείς. Ὁ κόσμος ἔχει γίνει σὰν ἕνα χωράφι μὲ σιτάρι ποὺ ἀρχίζει νὰ σταχυάζη καὶ μπαίνουν μέσα γουρούνια καὶ τὸ τσαλαπατοῦν. Καὶ τώρα φαίνονται ἀνακατεμένα χόρτα, λάσπες, στάχυα, καὶ ποῦ καὶ ποῦ, σὲ καμμιὰ ἄκρη, ὑπάρχει καὶ κανένα στάχυ ὄρθιο.

Ὅσο περισσότερη πνευματικὴ ἐργασία κάνει κανεὶς στὰ νεανικά του χρόνια, τόσο πιὸ εὔκολα θὰ εἶναι ὅλα ἀργότερα σὲ ὅποια ζωὴ κι ἂν διαλέξη. Ὅσο καλύτερα ὁπλισθῆ  καὶ  προετοιμασθῆ  πρὶν  ἀπὸ  τὴν  μάχη,  τόσο  πιὸ  εὔκολα  θὰ  εἶναι  στὸν πόλεμο, ὅταν θὰ πέφτουν γύρω του οἱ σφαῖρες ἢ θὰ βομβαρδίζουν. Ἕως ὅτου ἔρθη ὁ καιρὸς  νὰ  ἀποφασίση  λ.χ.  μιὰ  κοπέλα  ἂν  θὰ  γίνη  μοναχὴ  ἢ  μιὰ  καλὴ  μητέρα,  ἀπαραίτητη εἶναι ἡ ἁγνὴ ζωή. Γι᾿ αὐτὸ νὰ προσπαθήση, ὅσο μπορεῖ, νὰ προοδεύη στὰ

μαθήματά  της.  Ὅταν  προσέχη  τὰ  μάτια  της  καὶ  τὰ  αὐτιά  της  καὶ  διώχνη  τοὺς

ἄσχημους λογισμούς, λιγώτερα θὰ ἔχη νὰ πετάξη ἀργότερα. Ἢ ἕνας νέος, ὅταν συναντάη μιὰ καλὴ κοπέλα, νὰ προσπαθῆ νὰ βάζη καλὸ λογισμό. Νὰ τὴν θεωρῆ σὰν ζωντανὴ εἰκόνα μιᾶς Ἁγίας. Ἤ, ἂν συναντήση μιὰ παραστρατημένη κοπέλα, νὰ τὴν δῆ σὰν ἀδελφή του καὶ νὰ λυπηθῆ γι᾿ αὐτήν, ὅπως θὰ λυπόταν γιὰ τὸ κατάντημα τῆς ἀδελφῆς του, γιατὶ ὅλοι εἴμαστε παιδιὰ τοῦ Ἀδάμ.

– Σήμερα ὅμως, Γέροντα, στὰ πανεπιστήμια κ.λπ. ὑπάρχουν πολλοὶ πειρασμοὶ

γιὰ ἕναν νέο.

– Νὰ συνδεθῆ μὲ πνευματικὰ παιδιά, γιὰ νὰ βοηθιέται καὶ νὰ κινῆται σὲ μιὰ

πνευματικὴ ἀτμόσφαιρα. Ἂς μὴν κάνουμε τὰ πράγματα δυσκολώτερα ἀπὸ ὅ,τι εἶναι. Γνωρίζω πολλὰ παιδιὰ ποὺ πηγαίνουν στὸ πανεπιστήμιο καὶ ζοῦν ἁγνά, μὲ τὴν μικρὴ δική τους προσπάθεια καὶ μὲ τὴν μεγάλη βοήθεια τοῦ Θεοῦ.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1 Ματθ. 22, 30.

2  Ὁ Γέροντας χρησιμοποιεῖ συχνὰ σ᾿ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις τὸ μόριο «σὰν» ἀντὶ τοῦ

μορίου «ὡς», ποὺ εἶναι τὸ ὀρθό.

3 Βλ. Ματθ. 19, 16· Μάρκ. 10, 17 καὶ Λουκ. 18, 18.

4 Ματθ. 19, 17· βλ. καὶ Μάρκ. 10, 19 καὶ Λουκ. 18, 20.

5 Βλ. Ματθ. 19, 20· Μάρκ. 10, 20· Λουκ. 18, 21.

6 Ματθ. 19, 20.

7 Μάρκ. 10, 21· βλ. καὶ Ματθ. 19, 21 καὶ Λουκ. 18, 22.

8  Τὸ 1966 ὁ Γέροντας ἔκανε στὸ Σανατόριο ἐγχείρηση στοὺς πνεύμονες, γιατὶ ἔπασχε

ἀπὸ βρογχεκτασία.

Εισαγωγή στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο απο το Βιβλίο :

ΛΟΓΟΙ Δ΄ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΖΩΗ ΓΕΡΟΝΤΟΣ  ΠΑΪΣΙΟΥ  ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

© Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον Μοναζουσῶν

«Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ὁ Θεολόγος»

Η ηλεκτρονική επεξεργασία  μορφοποίηση  κειμένου  και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β

Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο , για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο

©ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

 http://www.alavastron.net/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: