Ιωάννης Χρυσόστομος
Είς τόν Ματαθαίον Ομιλίαι
Τόμος 58
Ομιλία Πς ʹ.
Πορευομενων δε αυτων, ιδού τινες της κουστωδιας ελθοντες εις την πολιν, ανηγγειλαν τοις αρχιερ ευσιν απαντα τα γενομενα. Και συναχθεντες μετα των πρεσβυτερων, συμβούλιον τε λαβοντες, αργύ ρια ικανα εδωκαν τοις στρατιωταις, λεγοντες· Ει πατε οτι Οι μαθηται αυτου ελθοντες νυκτος εκλε ψαν αυτον, ημων κοιμωμενων. Και εαν ακουσθη τουτο επι του ηγεμονος, ημεις πεισομεν αυτον, και υμας αμεριμνους ποιησομεν.
αʹ.
∆ια τούτους τους στρατιωτας ο σεισμος εγενετο εκεινος, ωστε αυτους εκπληξαι, και παρ' αυτων γενεσθαι την μαρτυριαν· οπερ ουν και συνεβη. Και γαρ ανύποπτος η απαγγελια ουτως εγενετο παρα των φυλακων προφερομενη.Των γαρ σημειων τα μεν κοινη τη οικουμενῃ ενεδεικνυτο, τα δε ιδιᾳ τοις εκει παρουσι· κοινη μεν τη οικουμενῃ το σκοτος, ιδιᾳ δε το του αγγελου, το του σεισμου. επει ουν ηλθον και απηγγειλαν, (η γαρ αληθεια παρα των εναντιων ανακηρυττομενη διαλαμπει·) εδωκαν παλιν αργύρια, ινα ειπωσι, φησιν, οτι οι μαθηται αυτου ελθοντες εκλεψαν αυτον. Πως εκλεψαν, ω παντων ανοητοτατοι; ∆ια γαρ το λαμπρον της αληθειας και περιφανες, ουδε πλασαι δύνανται Και γαρ σφοδρα απιθανον το λεγομενον, και ουδε σχημα το ψευδος ειχε. Πως γαρ εκλεπτον, ειπε μοι, οι μαθηται, ανθρωποι πτωχοι και ιδιωται, και ουδε φανηναι τολμωντες; Μη γαρ ουκ ην σφραγις επικειμενη; μη γαρ ου παρεκαθηντο τοσουτοι φύλακες, και στρατιωται και ιουδαιοι; μη γαρ ουχ υπωπτευον τουτο αυτο, και εμεριμνων, και ηγρύπνουν, και εφροντιζον εκεινοι; Τινος δε ενεκεν και εκλεπτον; ινα πλασωσι το της αναστασεως δογμα;
Και πως ἂν επηλθεν αυτοις τοιουτον τι πλασαι, ανθρωποις αγαπωσιν, οτι κρυπτομενοι ζωσι; πως δ' ἂν τον λιθον ανειλον τον ησφαλισμενον; πως δ' ἂν τους τοσούτους διελαθον; Καιτοι ει και θανατου κατεφρονουν, ουκ ἂν επεχειρησαν εικη και ματην κατατολμησαι τοσούτων οντων φυλακων. οτι .δε και δειλοι ησαν, εδηλωσε τα εμπροσθεν γεγενημενα.οτε γουν ειδον αυτον συνειλημμενον, απαντες απεπηδησαν. Ει τοινυν τοτε ουδε στηναι ετολμησαν ζωντα ορωντες, πως αποθανοντος ουκ ἂν εφοβηθησαν τοσούτων στρατιωτων πληθος; Μη γαρ θύραν ην ανατρεψαι; μη γαρ ενα λαθειν; Λιθος επεκειτο μεγας, πολλων δεομενος χειρων. ∆ικαιως ελεγον· Και εσται η εσχατη πλανη χειρων της πρωτης· καθ' εαυτων αποφαινομενοι τουτο, οτι μετα τοσαύτην μανιαν δεον μετανοησαι, οι δε και επαγωνιζονται τοις προτεροις, καταγελαστα πλαττοντες πλασματα, και ζωντος μεν το αιμα ωνούμενοι, σταυρωθεντος δε και ανασταντος τον περι της αναστασεως παλιν δια χρηματων υπορύττοντες λογον. Συ δε μοι σκοπει πως δι' ων ποιουσιν αλισκονται πανταχου. Ει γαρ μη προσηλθον Πιλατῳ, μηδε ᾔτησαν την κουστωδιαν, μαλλον ηδύναντο τοιαυτα αναισχυντειν· νυνι δε ουκετι. Και γαρ ωσπερ σπουδαζοντες αποῤῥαψαι τα οικεια στοματα, ουτω παντα επραξαν. Ει γαρ γρηγορησαι ουκ ισχυσαν μετ' αυτου. και ταυτα ονειδιζομενοι παρ' αυτου, πως ἂν τουτο ετολμησαν; ∆ιατι δε μη προ τούτου εκλεψαν, αλλ' οτε υμεις ηλθετε; Ει γαρ εβούλοντο τουτο ποιησαι, μηδεπω φυλαττομενης της θηκης εποιησαν ἂν εν τη πρωτῃ νυκτι, οτε και ακινδυνον και ασφαλες. Τω γαρ σαββατῳ προσελθοντες ᾐτησαντο παρα του Πιλατου την κουστωδιαν, και εφύλαττον· την δε πρωτην νύκτα ουδεις τούτων τω ταφῳ παρην.
βʹ.
Τι δε βούλεται και τα σουδαρια τα τη σμύρνῃ προσπεπηγοτα; ταυτα γαρ ειδεν ο Πετρος κειμενα. Ει γαρ εβούλοντο κλεψαι, ουκ ἂν γυμνον εκλεψαν το σωμα· ου δια το υβρισαι μονον, αλλ' ωστε μη εν τω αποδύειν μελλειν και βραδύνειν, και παρεχειν τοις βουλομενοις διαναστηναι και κατασχειν. Μαλιστα οτε σμύρνα ην, φαρμακον ουτω κολλωδες τω σωματι, και τοις ιματιοις προσπεπηγος· οθεν ουκ ευκολον ην αποσπασαι . τα ιματια του σωματος, αλλα πολλου χρονου οι τουτο ποιουντες εδεοντο· ωστε καντευθεν απιθανον το της κλοπης. Μη γαρ ουκ ᾔδεσαν τον θυμον τον ιουδαικον, και οτι εις αυτους την οργην αφησουσι; Τι δε ολως και το κερδος ην αυτοις, ει μη ανεστη; Ταυτα δη παντα και ουτοι συνειδοτες οτι επλασαν, εδωκαν αργύριον, και φασιν Ειπατε ταυτα υμεις, και ημεις πεισομεν τον ηγεμονα. ∆ημοσιευθηναι γαρ εβούλοντο την φωνην, εικη προς την αληθειαν πυκτεύοντες, και δι' ων αυτην συσκιαζειν επεχειρουν, δια τούτων και ακοντες παρεσκεύαζον εκλαμπειν αυτην. Και γαρ και τουτο την αναστασιν κυροι, το αυτους ταυτα ειπειν, οτι οι μαθηται εκλεψαν. Τουτο γαρ ομολογούντων εστιν, οτι ουκ ην εκει το σωμα. οταν ουν αυτοι μεν ομολογωσι μη ειναι το σωμα εκει, την δε κλοπην δεικνύῃ ψευδη και απιθανον η προσεδρεια αυτων, και τα σημαντρα, και η των μαθητων δειλια· αναμφισβητητος καντευθεν η της αναστασεως αποδειξις φαινεται. αλλ' ομως οι αναισχυντοι και παντα τολμωντες, τοσούτων των επιστομιζοντων αυτους, Ειπατε. φησι, και ημεις πεισομεν, και υμας αμεριμνους ποιησομεν. ορας παντας διεφθαρμενους; τον Πιλατον; αυτος γαρ επεισθη· τους στρατιωτας; τον δημον τον ιουδαικον; αλλα μη θαυμασῃς ει χρηματα στρατιωτων περιεγενετο. Ει γαρ παρα τω μαθητη τοσαύτην επεδειξατο την ισχυν, πολλω μαλλον παρα τούτοις. Και διεφημισθη ο λογος ουτος, φησιν, εως της σημερον ημερας. Ειδες παλιν των μαθητων το φιλαληθες; πως ουδε τουτο αισχύνονται λεγοντες, οτι τοιουτος εκρατησε λογος κατ' αυτων; Οι δε ενδεκα μαθηται απηλθον εις την Γαλιλαιαν· και οι μεν προσεκύνησαν, οι δε ιδοντες αυτον εδιστασαν. Αυτη μοι δοκει εσχατη οψις ειναι εν τη Γαλιλαιᾳ, οτε αυτους εξεπεμπε βαπτισοντας. Ει δε εδιστασαν τινες, καντευθεν παλιν θαύμασον αυτων την αληθειαν, πως ουδε τα μεχρις εσχατης ημερας ελαττωματα αυτων αποκρύπτονται. αλλ' ομως και ουτοι δια της οψεως εβεβαιωθησαν. Τι ουν φησιν ιδὼν αυτούς; εδοθη μοι πασα εξουσια εν ουρανω και επι γης.
Παλιν ανθρωπινωτερον αυτοις διαλεγεται· ουδεπω γαρ ησαν το Πνευμα ειληφοτες το δυναμενον υψηλους αυτους ποιησαι. Πορευθεντες μαθητεύσατε παντα τα εθνη, βαπτιζοντες αυτους εις το ονομα του Πατρος, και του Υιου, και του αγιου Πνεύματος, διδασκοντες αυτους τηρειν παντα οσα ενετειλαμην υμιν· το μεν περι δογματων, το δε περι εντολων παραγγελλων. Και ιουδαιων μεν ουδεν μεμνηται, ουδε εις μεσον φερει τα γεγενημενα, ουδε ονειδιζει Πετρῳ την αρνησιν, ουδε των αλλων ουδενι την φυγην· κελεύει δε εις την οικουμενην εκχυθηναι πασαν, σύντομον διδασκαλιαν εγχειρισας, την δια του βαπτισματος. Ειτα επειδη μεγαλα αυτοις επεταξεν, επαιρων αυτων τα φρονηματα, φησιν· ιδου εγὼ μεθ' υμων ειμι πασας τας ημερας εως της συντελειας του αιωνος. Ειδες αυθεντιαν παλιν; ειδες πως και εκεινα συγκαταβασεως ενεκεν ειρηται; Ου μετ' εκεινων δε μονον ειπεν εσεσθαι, αλλα και μετα παντων των μετ' εκεινους πιστευοντων. Ου γαρ δη εως της συντελειας του αιωνος οι αποστολοι μενειν εμελλον· αλλ' ως ενι σωματι διαλεγεται τοις πιστοις. Μη γαρ μοι την δυσκολιαν, φησιν, ειπητε των πραγματων· εγὼ γαρ ειμι μεθ' υμων, ο παντα ποιων ευκολα. Τουτο και τοις προφηταις ελεγεν εν τη Παλαια συνεχως, . και τω Ἱερεμιᾳ νεοτητα προβαλλομενῳ, και τω Μωϋση και τω ιεζεκιηλ αναδυομενοις· εγὼ μεθ' υμων ειμι· τουτο και ενταυθα τούτοις. Σκοπει δε μοι κανταυθα την τούτων διαφοραν. εκεινοι μεν γαρ εις ἓν εθνος αποστελλομενοι, πολλακις παρῃτουντο· ουτοι δε ουδεν τοιουτον εφθεγξαντο, εις την οικουμενην πεμπομενοι. αναμιμνησκει δε αυτους και της συντελειας, ινα μαλλον αυτους εφελκύσηται, και μη τα παροντα ορωσι μονον δεινα, αλλα και τα μελλοντα αγαθα τα απεραντα. Τα μεν γαρ λυπηρα, φησιν, απερ υποστησεσθε, τω παροντι βιῳ συγκαταλύεται, οπου γε και αυτος ο αιὼν ουτος εις συντελειαν ηξει· τα δε χρηστα, ων απολαύσεσθε, αθανατα μενει, καθαπερ πολλακις εμπροσθεν ειπον. Ουτως αλειψας και εγειρας αυτων τα φρονηματα και τη μνημῃ της ημερας εκεινης, εξεπεμψεν. Ἡ γαρ ημερα εκεινη τοις εν κατορθωμασι ζωσι ποθεινη, ωσπερ ουν τοις εν αμαρτημασι φοβερα, καθαπερ τοις καταδικοις. αλλα μη φοβωμεθα μονον και φριττωμεν, αλλα και μεταβαλλωμεθα εως εστι καιρος, και ανενεγκωμεν εκ της πονηριας· δυναμεθα γαρ, ἂν εθελωμεν.
Ει γαρ προ της χαριτος πολλοι τουτο εποιησαν, πολλω μαλλον μετα την χαριν.
γʹ.
Τι γαρ φορτικον επεταγημεν; ορη διατεμειν; η πτηναι προς τον αερα; η περαιωσασθαι το Τυῤῥηνικον πελαγος; Ουδαμως· αλλ' ουτως ευκολον πολιτειαν, ως μηδε οργανων δεισθαι, αλλα ψυχης και διαθεσεως μονης. Ποια γαρ οργανα ειχον οι αποστολοι ουτοι, τοσαυτα κατορθωσαντες; Ουχι μονοχιτωνες και ανυποδετοι περιῄεσαν, και παντων περιεγενοντο; Τι γαρ δύσκολον των επιταγματων; Μηδενα εχε εχθρον· μηδενα λεγε κακως.Τα εναντια μεν ουν τούτων τα δυσκολωτερα.αλλ' ειπε, φησι, Ῥιψον τα χρηματα.Τουτο ουν εστι το φορτικον; Μαλιστα μεν ουκ εκελευσεν, αλλα συνεβούλευσε.Πλην ει και επιταγμα ην, τι το βαρυ, μη περιφερειν φορτια και φροντιδας ακαιρους; αλλ', ὢ της φιλαργυριας! Παντα χρηματα γεγονε· δια τουτο παντα ανω και κατω γεγονε.Κἂν μακαρισῃ τις τινα, τούτων μεμνηται· κἂν ταλανισῃ, εντευθεν ο ταλανισμος.Και παντες δια ταυτα οι λογοι γινονται, πως ο δεινα πλουτει, πως ο δεινα πενεται.Κἂν στρατειαν, κἂν γαμον, κἂν τεχνην, κἂν οτιουν μεταχειριζῃ τις, ου προτερον απτεται του προκειμενου, εως ἂν ταυτα ιδοι ιοντα ῥαγδαιως αυτω.Ειτα ου συνελθοντες βουλευσομεθα, πως το νοσημα τουτο απελασομεν; ουκ αισχυνθησομεθα των πατερων τα κατορθωματα; των τρισχιλιων, των πεντακισχιλιων, οἳ κοινα παντα ειχον; Τι το κερδος της παρούσης ζωης, οταν εις την μελλουσαν εμποριαν αυτη μη χρησωμεθα; Μεχρι ποτε ου δουλουσθε τον δουλωσαμενον υμας μαμωναν; μεχρι ποτε δουλοι χρηματων; μεχρι τινος ουκ ερατε ελευθεριας, και διαῤῥηγνυτε τας ωνας της φιλοχρηματιας; αλλα ἂν μεν ανθρωπων γενησθε δουλοι, παντα ποιειτε, ει τις ελευθεριαν υποσχοιτο· φιλαργυριας δε οντες αιχμαλωτοι, ουδε εννοειτε πως της πικρας ταύτης απαλλαγητε δουλειας.Καιτοι το μεν ουδεν δεινον· το δε τυραννις η πικροτατη.εννοησατε ηλικην τιμην υπερ ημων κατεθηκεν ο Χριστος.Το αιμα το εαυτου εξεχεεν, εαυτον εξεδωκεν.υμεις δε και μετα ταυτα παντα αναπεπτωκατε, και το δη χαλεπωτερον, οτι και ευφραινεσθε τη .δουλειᾳ, εντρυφατε τη ατιμιᾳ, και επεραστον γεγονε το φευκτον.αλλ' επειδη ουκ αποδύρεσθαι χρη μονον και εγκαλειν, αλλα και διορθουν, ιδωμεν ποθεν επεραστον ημιν γεγονε τουτι το παθος και το κακον.Ποθεν ουν.ποθεν επεραστον τουτι γεγονεν; οτι εν δοξῃ, φησι, και ασφαλειᾳ ποιει.Ποιᾳ ασφαλειᾳ; ειπε μοι.εν τω θαῤῥειν υπερ του μη πεινην, μη ῥιγουν, μη βλαπτεσθαι, μη καταφρονεισθαι.Ουκουν εαν επαγγειλωμεθα σοι την ασφαλειαν ταύτην, αποστησῃ του πλουτειν; Ει γαρ δια τουτο ο πλουτος επεραστος, ἂν εξη χωρις τούτου εχειν ασφαλειαν, τις χρεια σοι τούτου λοιπον; Και πως δυνατον μη πλουτουντα, φησι, τούτων επιτυχειν; Πως μεν ουν δυνατον (εγὼ γαρ τουναντιον ερω) πλουτουντα; Και γαρ κολακεύειν
αναγκη πολλους, και αρχοντας και αρχομενους, και δεισθαι μυριων, και δουλεύειν αγεννως, και δεδοικεναι και τρεμειν, και υποπτεύειν τους των βασκανων οφθαλμους, και φοβεισθαι συκοφαντων στοματα, και ετερων φιλαργύρων επιθυμιας.αλλ' ουχ η πενια τοιουτον, αλλα τουναντιον απαν.Χωριον ασυλον εστι και ασφαλες, λιμην ευδιος, παλαιστρα και γυμνασιον φιλοσοφιας, αγγελικου βιου μιμημα.ακούσατε, οσοι πενεσθε, τούτων, μαλλον δε και οσοι πλουτειν επιθυμειτε.Ου το πενεσθαι δεινον, αλλα το μη βούλεσθαι πενεσθαι.Μηδεν δεινον νομιζε ειναι πενιαν, και ουκ εσται σοι δεινον.Ουδε γαρ εν τη φύσει του πραγματος, αλλ' εν τη κρισει των μαλακοψύχων ανδρων τουτο εστι το δεος.Μαλλον δε και αισχύνομαι, ει τοσουτον υπερ πενιας εχοιμι λεγειν οτι ουδεν εστι δεινον· εαν γαρ φιλοσοφης, και μυριων αγαθων εσται σοι πηγη.Και ει τις σοι αρχην, και πολιτικας δυναμεις, και πλουτον, και τρυφην προετιθει, ειτα την πενιαν αντιτιθεις, αιρεσιν εδιδου λαβειν οπερ ηθελες, ταύτην ἂν ευθεως ηρπασας, ειγε αυτης εγνως το καλλος.
δʹ.
Και οιδα μεν οτι πολλοι γελωσι τούτων λεγομενων· αλλ' ημεις ου θορυβούμεθα· αλλα και υμας αξιουμεν ανασχεσθαι, και ταχεως ημιν ψηφιεισθε. εμοι γαρ η πενια κορῃ τινι κοσμιῳ και καλη και ευειδει προσεοικεναι δοκει· η δε φιλαργυρια θηριομορφῳ γυναικι, Σκύλλῃ τινι και Ὕδρᾳ, και ετεροις τισι τοιούτοις τερασι παρα μυθοποιων πλαττομενοις. Μη γαρ μοι τους κατηγορουντας της πενιας ενεγκῃς εις μεσον, αλλα τους δι' αυτης λαμψαντας. Μετα ταύτης Ἠλιας τραφεις, ηρπαγη την μακαριαν εκεινην αρπαγην· μετα ταύτης ελισσαιος ελαμψε· μετα ταύτης ιωαννης, μετα ταύτης οι αποστολοι παντες· μετα δε εκεινης, ο αχααβ, η ιεζαβελ, ο Γιεζη, ο ιούδας, ο Νερων, ο Καιαφας κατεκριθησαν. αλλ' ει δοκει, μη τους εν πενιᾳ λαμψαντας μονον ιδωμεν, αλλα και αυτο της κορης ταύτης το καλλος επισκεψωμεθα. Και γαρ ο οφθαλμος εστιν αυτη καθαρος και διειδης, ουδεν εχων θολερον, καθαπερ ο της φιλαργυριας νυν μεν θυμου γεμων, νυν δε ηδονης εμπεπλησμενος, νυν δε απο ακρασιας τεταραγμενος. αλλ' ουχ ο της πενιας τοιουτος, αλλ' ημερος, γαληνος, ηδυ προς παντας βλεπων, μειλιχιος προσηνης, ουδενα μισων, ουδενα αποστρεφομενος. οπου γαρ χρηματα, εκει εχθρας υποθεσις και μυριων πολεμων. Στομα παλιν εκεινῃ μεν υβρεων γεμει, τύφου τινος, αλαζονειας . πολλης, αρας, δολου· ταύτῃ δε και στομα και γλωσσα υγιης, ευχαριστιας γεμουσα διηνεκους, ευλογιας, προσηνων ῥηματων, φιλοστοργων, θεραπευτικων, επαινων, εγκωμιων. Ει δε και την αναλογιαν εθελοις αυτης ιδειν των μελων, ευμηκης τε εστι και υψηλοτερα πολυ της ευποριας. Ει δε φεύγουσιν αυτην πολλοι, μη θαυμασῃς· και γαρ και την αλλην αρετην οι ανοητοι. αλλ' υβριζεται, φησιν, ο πενης παρα του πλουτουντος. Παλιν μοι της πενιας το εγκωμιον λεγεις. Τις γαρ, ειπε μοι, μακαριος; ο υβριζων, η ο υβριζομενος; ∆ηλον ως ο υβριζομενος. Ουκουν εκεινη μεν υβριζειν κελεύει η φιλαργυρια· αυτη δε φερειν παραινει η πενια. αλλα πεινα ο πενης, φησι. Και Παυλος επεινα, και εν λιμω ην. αλλ' ουκ εχει αναπαυσιν. Ουδε ο Υιος του ανθρωπου ουκ ειχε που την κεφαλην κλιναι. Ειδες οι προεβη της πενιας τα εγκωμια, και που σε ιστησι, προς ποιους ανδρας αναγει, και πως του ∆εσποτου ποιει μιμητην; Ει καλον το χρυσιον εχειν ην, τουτο ἂν εδωκε τοις μαθηταις ο Χριστος, ο τα αποῤῥητα εκεινα δους αγαθα.Νυνι δε ου μονον ουκ εδωκεν, αλλα και εχειν απηγορευσε.∆ιο και ο Πετρος ου μονον καταδύεται πενιᾳ, αλλα και σεμνύνεται λεγων· αργύριον και χρυσιον ουχ υπαρχει μοι· ὃ δε εχω, τουτο σοι διδωμι, φησι.Τις ουκ ἂν ηθελησεν υμων ῥηξαι ταύτην την φωνην; Και σφοδρα μεν ουν απαντες, ισως ειποι τις αν.Ουκουν ῥιψον το αργύριον, ῥιψον το χρυσιον.Και εαν ῥιψω, φησι, ληψομαι την δύναμιν Πετρου; Τι γαρ Πετρον μακαριον εποιησεν, ειπε μοι; ἆρα το χωλον εγειραι; Ουδαμως· αλλα το μη ταυτα εχειν, τουτο αυτω τον ουρανον προεξενησε.Των μεν γαρ ταυτα εργασαμενων πολλοι εις γεενναν ενεπεσον· οι δε εκεινα ποιησαντες
βασιλειας επετυχον.Και τουτο και εξ αυτου του Πετρου μανθανε.∆ύο γαρ ην α ειρηκεν· αργύριον και χρυσιον ουχ υπαρχει μοι· και, εν τω ονοματι ιησου Χριστου, εγειραι και περιπατει.Ποιον ουν αυτον εποιησε λαμπρον και μακαριον; το εγειραι τον χωλον, η το ῥιψαι τα χρηματα; Και ταυτα παρ' αυτου του αγωνοθετου παιδεύου.Τι ουν αυτος φησι τω πλουσιῳ ζητουντι την αιωνιον ζωην; Ουκ ειπεν, εγειρον χωλούς· αλλα, Πωλησον σου τα υπαρχοντα, και δος πτωχοις, και δευρο ακολούθει μοι· και εξεις θησαυρον εν ουρανοις.Και ο Πετρος δε παλιν ουκ ειπεν, ιδου εν τω ονοματι σου εκβαλλομεν δαιμονας· καιτοι ην εκβαλλων· αλλ', ιδου αφηκαμεν παντα, και ηκολουθησαμεν σοι· τι εσται ημιν; Και ο Χριστος παλιν προς τουτον αποκρινομενος, ουκ ειπεν, εαν τις χωλον εγειρῃ· αλλ', οστις αφηκεν οικιας και αγρους, εκατονταπλασιονα ληψεται εν τω αιωνι τούτῳ, και ζωην αιωνιον κληρονομησει.Και ημεις ουν τουτον ζηλωσωμεν, ινα μη καταισχυνθωμεν, αλλα ινα μετα παῤῥησιας παραστωμεν τω βηματι του Χριστου, ινα αυτον επισπασωμεθα ειναι μεθ' ημων, ως και μετα των μαθητων ην.εσται γαρ και μεθ' ημων, καθαπερ και μετ' εκεινων ην, εαν θελωμεν εκεινους μιμησασθαι, και ζηλωται γενεσθαι του βιου και της πολιτειας αυτων.απο τούτων γαρ και ο Θεος στεφανοι και ανακηρύττει, ουκ απαιτων σε νεκρον εγειραι, ουδε χωλον διορθωσαι.Ου γαρ ταυτα ποιει κατα Πετρον γενεσθαι, αλλα .το ῥιψαι τα οντα· τουτο γαρ του αποστολου το κατορθωμα.αλλ' ου δύνασαι ῥιψαι; Μαλιστα μεν δυνατον· πλην ουκ αναγκαζω, ει μη βούλει, ουδε βιαζομαι· αλλ' εκεινο παρακαλω, κἂν κατα μερος αναλισκειν τοις δεομενοις, και μηδεν πλεον της χρειας επιζητειν.Ουτω γαρ και ενταυθα απραγμονα βιωσομεθα βιον και ασφαλη, και της αιωνιου ζωης απολαύσομεν· ἧς γενοιτο παντας ημας επιτυχειν, χαριτι και φιλανθρωπιᾳ του Κυριου ημων ιησου Χριστου, ω η δοξα και το κρατος αμα τω Πατρι και τω αγιῳ Πνεύματι, νυν και αει και εις τους αιωνας των αιωνων.
αμην.
Πρώτη Eισαγωγή και δημοσίευση Κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο
Η ηλεκτρονική επεξεργασία, επιμέλεια και μορφοποίηση κειμένου και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο , για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο .Διαβάστε και τούς Ορους Χρήσης του Ιστολογίου
© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
http://www.alavastron.net/
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου