Η ψυχή μετά θάνατον
Serafeim Rose
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3
Εμφανίσεις αγγέλων και δαιμόνων κατά την ώρα του θανάτου
Στις περιπτώσεις αυτές την ψυχή του ανθρώπου που μόλις έχει πεθάνει τη συναντούν συνήθως δυό άγγελοι. Να πώς περιγράφει τη σχετική του εμπειρία ο συγγραφέας του “Unbelievable for Many…»: Η ηλικιωμένη νοσοκόμα είπε: «Ας έχει τη Βασιλεία των Ουρανών και την αιώνια ανάπαυση». Μόλις το είπε αυτό, αμέσως ήλθαν κοντά μου δύο άγγελοι: στον ένα αναγνώρισα το δικό μου Φύλακα Άγγελο αλλά ο άλλος μου ήταν άγνωστος. Αργότερα κάποιος ευλαβής περιπλανώμενος προσκυνητής του είπε πως εκείνος ήταν ο «άγγελος της υποδοχής». Η αγ. Θεοδώρα, της οποίας η μετά θάνατον διαδρομή μέσα από τα εναέρια «τελώνια» περιγράφεται στο Βίο του αγ. Βασιλείου του Νέου διηγείται: «Όταν πια μ’ εγκατέλειψαν οι δυνάμεις μου είδα ξαφνικά δυό ακτινοβολούντες αγγέλους του Θεού, που είχαν όψη λαμπρών νέων ανέκφραστης ωραιότητας. Τα πρόσωπά τους ήταν λαμπρότερα κι απ’ τον ήλιο, η ματιά τους γεμάτη αγάπη, τα μαλλιά τους λευκά σαν το χιόνι, γύρω από το κεφάλι τους ξεχυνόταν μια χρυσή ανταύγεια, τα ενδύματά τους άστραφταν και στο στήθος ήταν περιζωσμένοι σταυρωτά με οράρια».
Ο αγ. Σάλβιος, επίσκοπος Γαλατίας τον 6ο αιώνα, περιγράφει τη δική του εμπειρία θανάτου: «Όταν σειόταν το κελλί μου πριν τέσσερις ημέρες, και με είδατε να κείτομαι νεκρός, δυό άγγελοι με ανύψωσαν και με μετέφεραν στο πιο ψηλό σημείο του ουρανού».Οι άγγελοι αυτοί έχουν αποστολή να συνοδεύσουν την ψυχή του αποθανόντος στο μεταθανάτιο ταξίδι της. Δεν υπάρχει επάνω τους τίποτε το ασαφές, ούτε ως προς τη μορφή ούτε ως προς τις ενέργειές τους, έχουν ανθρώπινη μορφή, πιάνουν σταθερά το «λεπτό σώμα» της ψυχής και το μεταφέρουν. «Οι φωτοφόροι άγγελοι πήραν την ψυχή μου αμέσως στην αγκαλιά τους». «Αφού με πήραν από το χέρι, με έβγαλαν στο δρόμο περνώντας κατευθείαν μέσα από τον τοίχο του δωματίου…». Τον αγ. Σάλβιο τον «ανύψωσαν δύο άγγελοι». Υπάρχουν πολλά άλλα παρόμοια παραδείγματα.Δεν μπορεί, επομένως, να ευσταθεί ο ισχυρισμός ότι το «φωτεινό όν» που εμφανίζεται στις σύγχρονες εμπειρίες είναι ένας οδηγός άγγελος, αφού το όν αυτό δεν έχει συγκεκριμένη μορφή, δεν οδηγεί την ψυχή πουθενά, σταματά για να συνδιαλεχθεί με την ψυχή και της δείχνει σε ταχύτατη αναδρομή τα περασμένα γεγονότα της ζωής της. Δεν είναι πράγματι άγγελος κάθε όν που εμφανίζεται ως άγγελος, αφού «αυτός γαρ ο Σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός» (Προς Κορινθίους), έτσι λοιπόν τα όντα αυτά, από τη στιγμή που δεν διαθέτουν καν τη μορφή αγγέλων σίγουρα δεν μπορούν να ταυτισθούν μαζί τους. Αυθεντικές συναντήσεις με αγγέλους φαίνεται ότι σχεδόν ποτέ δε συμβαίνουν στις σύγχρονες «μεταθανάτιες» εμπειρίες για ένα λόγο που θα επιχειρήσουμε να εξηγήσουμε παρακάτω.
Είναι λοιπόν δυνατόν το «φωτεινό όν» να είναι στην πραγματικότητα ένας δαίμονας μεταμφιεσμένος ως άμορφος «άγγελος φωτός» προκειμένου να βάλει σε πειρασμό τον ετοιμοθάνατο, ακόμα και τη στιγμή κατά την οποία η ψυχή αφήνει το σώμα; Ο Δρ. Μούντυ στα βιβλία του καθώς και άλλοι ερευνητές όντως θέτουν αυτό το ερώτημα, μόνο και μόνο για να απορρίψουν την πιθανότητα να συμβαίνει κάτι τέτοιο, επειδή δεν εναρμονίζεται με τις «καλές» εντυπώσεις που η εμφάνιση τέτοιων όντων δημιουργεί στον ετοιμοθάνατο. Το σίγουρο είναι ότι οι απόψεις αυτών των ερευνητών για το «κακό» είναι σε υπέρτατο βαθμό αφελείς, σύμφωνα με τον Δρα Μούντυ «ο Διάβολος θα τον συμβούλευε ν’ ακολουθήσει το δρόμο του μίσους και της καταστροφής» και φαίνεται να αγνοεί παντελώς τα κείμενα της χριστιανικής γραμματείας που περιγράφουν την πραγματική φύση των δαιμονικών πειρασμών, οι οποίοι παρουσιάζονται ανεξαιρέτως στα θύματά τους ως κάτι το «καλό».Ποια είναι, όμως η ορθόδοξη διδασκαλία σχετικά με τους δαιμονικούς πειρασμούς κατά την ώρα του θανάτου; Ο Μέγας Βασίλειος, ερμηνεύοντας τα λόγια του Ψαλμού «σώσον με εκ πάντων των διωκόντων με και ρύσαι με, μη πότε αρπάση ως λέων την ψυχήν μου» (σώσε με από όλους τους εχθρούς μου, οι οποίοι με καταδιώκουν και γλύτωσέ με από αυτούς, και μάλιστα από τον αρχηγόν των τον Αβεσσαλώμ, διά να μη αρπάση αυτόν και ως λέων άγριος κατασπαράξη την ζωήν μου) δίνει την παρακάτω εξήγηση: «Νομίζω δε ότι οι γενναίοι αθληταί του Θεού, αφού ηγωνίσθησαν εις ολόκληρον την ζωήν των αξίως κατά των αοράτων εχθρών, όταν διαφύγουν από όλας τας καταδιώξεις αυτών και φθάσουν εις το τέλος της ζωής, εξετάζονται από τον άρχοντα του αιώνος, και, εάν μεν ευρεθούν τραυματισμένοι, από τους αγώνας των, ή κάπως στιγματισμένοι ή να έχουν αποτυπώματα της αμαρτίας, θα κρατηθούν αιχμάλωτοι, εάν όμως ευρεθούν απρόσβλητοι και ακηλίδωτοι, θα τους αναπαύση ο Χριστός, επειδή είναι ανίκητοι και ελεύθεροι. Παρακαλεί λοιπόν και περί της παρούσης και περί της μελλούσης ζωής. Διότι λέγει, σώσε με εδώ από τους διώκτας, λύτρωσέ με εκεί εις τον καιρόν της εξετάσεως μήπως ως λέων αρπάξη την ψυχήν μου. Και αυτά δύνασαι να τα μάθης από τον ίδιον τον Κύριον που έλεγε κατά τον καιρό του πάθους του, «Νύν ο άρχων του κόσμου έρχεται, και εν εμοί έξει ουδέν» (Διότι έρχεται ο άρχων του κόσμου, και δεν έχει επάνω μου καμμίαν δύναμιν).
Και μάλιστα, δεν είναι μόνο οι χριστιανοί αγωνιστές που έχουν ν’ αντιμετωπίσουν τη δοκιμασία από τους δαίμονες κατά την ώρα του θανάτου. Ο αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στις ομιλίες του στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, περιγράφει πολύ παραστατικά τι συνήθως συμβαίνει στους κοινούς αμαρτωλούς κατά το θάνατό του: « Διά τούτο λοιπόν και είναι δυνατόν τότε ν’ ακούσης πολλούς να διηγούνται φοβερές ιστορίες και οράματα φρικτά, που δεν ημπορούν ούτε καν να τα αντικρύσουν οι μελλοθάνατοι, και τινάσσονται με μεγάλη ορμή πάνω στο κρεβάτι που είναι εξαπλωμένοι και βλέπουν με τρόμο τους παρευρισκομένους, επειδή η ψυχή τους προσπαθεί να εισχωρήσει βαθύτερα και διστάζει εξ αιτίας του φόβου ν’ αποχωρισθή από το σώμα και δεν υποφέρει την θέα των αγγέλων που έρχονται. Πραγματικά, αν κυριευόμαστε από φόβο όταν αντικρύζωμε απλώς ανθρώπους φοβερούς, τι δεν θα πάθωμε όταν ιδούμε απειλητικούς αγγέλους και αδυσωπήτους δυνάμεις να καταφθάνουν, ενώ η ψυχή μας θα αποχωρίζεται από το σώμα μας και θα σύρεται και θα οδύρεται συνεχώς άσκοπα και μάταια;».Στους Βίους Αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας συναντούμε πολυάριθμες αναφορές τέτοιων δαιμονικών οράσεων κατά την ώρα του θανάτου, που συνήθως αποσκοπούν στο να τρομοκρατήσουν τον αποθνήσκοντα και να τον κάνουν να χάσει κάθε ελπίδα για τη σωτηρία του. Ο αγ. Γρηγόριος ο Διάλογος, για παράδειγμα, μιλά για κάποιον πλούσιο άνδρα που ήτα υποδουλωμένος σε πολλά πάθη: «Φθάνοντας στα τελευταία του, την ώρα ακριβώς που επρόκειτο πια να βγεί από το σώμα, με ανοιχτά τα μάτια είδε βδελυρά και κατάμαυρα πνεύματα να παραστέκονται μπροστά του και επίμονα να τον βιάζουν για να τον αρπάξουν στα κλείθρα του άδη… με θορυβώδεις θρήνους συγκεντρώθηκε όλη η οικογένεια. Οι ίδιοι όμως δεν μπορούσαν να δούν τα πονηρά πνεύματα, των οποίων τις πιέσεις τόσο οδυνηρά εκείνος υπέμενε, αλλά έβλεπαν την παρουσία τους με την ομολογία, την χλωμάδα και τον τρόπο εκείνου που έσερναν. Από την φρίκη της βδελυρής μορφής εκείνων περιστρεφόταν πέρα – δώθε στο κρεββάτι… κι όταν από το υπερβολικό σφίξιμο απελπίσθηκε πιά πως θα μπορούσε να βρεί λίγη χαλάρωση, άρχισε με μεγάλες φωνές να κραυγάζει: Ανακωχή τουλάχιστον μέχρι το πρωί. Αλλά ενώ φώναζε αυτά, μέσα στις ίδιες τις φωνές του αποσπάσθηκε από την κατοικία του σώματος». Ο αγ. Γρηγόριος παραθέτει και άλλα παρόμοια περιστατικά, όπως και ο Βέδας στο έργο του History of the English Church and People.
Ακόμα και στην Αμερική του 19ου αιώνα τέτοιες εμπειρίες δεν ήταν καθόλου ασυνήθιστες, σε μία ανθολογία σχετικών περιστατικών που κυκλοφόρησε πρόσφατα ο συγγραφέας έχει συγκεντρώσει πολλές διηγήσεις οραμάτων που είχαν στο νεκρικό κρεβάτι αμαρτωλοί εκείνης της εποχής, με τίτλους όπως «Είμαι μέσα στις φλόγες – βγάλτε με έξω!», «Αχ, σώστε με! Με τραβάνε προς τα κάτω!», «Πάω στην κόλαση!», και «Ο διάβολος έρχεται να σύρει την ψυχή μου κάτω στην κόλαση!». Ο Δρ. Μούντυ, ωστόσο, δε μνημονεύει τίποτα παρόμοιο: ουσιαστικά όλες οι εμπειρίες των ετοιμοθάνατων που περιέχονται στο βιβλίο του, με την αξιοσημείωτη εξαίρεση των περιπτώσεων αυτοκτονίας, είναι ευχάριστες, είτε είναι Χριστιανοί είτε όχι, θρησκευόμενοι ή μη. Οι Δρες Οσις και Χάραλντσον, από την άλλη πλευρά, ανακάλυψαν κατά τη διεξαγωγή των ερευνών τους κάτι που δεν απέχει πολύ από την παραπάνω τοποθέτηση.Όσον αφορά την έρευνά τους στην Αμερική, τα αποτελέσματα ήταν τα ίδια με του Δρος Μούντυ: το γεγονός της εμφάνισης των υπερκόσμιων επισκεπτών αντιμετωπίζεται ως κάτι θετικό, ο ασθενής αποδέχεται το θάνατο, η εμπειρία είναι ευχάριστη, προκαλεί αίσθημα γαλήνης και αγαλλίασης και συχνά παύση του πόνου πριν το θάνατο. Αντιθέτως, όσον αφορά την αντίστοιχη έρευνα στην Ινδία, τουλάχιστον το ένα τρίτο των ασθενών που είδαν οπτασίες βίωσαν φόβο, κατάθλιψη και αγωνία, ως αποτέλεσμα της εμφάνισης των «γιαμντού» όπως ονομάζονται οι άγγελοι θανάτου στον Ινδουισμό, ή άλλων όντων, αυτοί οι Ινδοί αντιστέκονται και προσπαθούν να διαφύγουν από τους υπερκόσμιους αγγελιαφόρους. Για παράδειγμα, ένας Ινδός, υπάλληλος γραφείου, έλεγε κατά τη στιγμή του θανάτου του: «Κάποιος στέκεται εκεί! Έχει ένα καρότσι μαζί του, πρέπει να είναι γιαμντού!. Πρέπει να έχει έρθει για να πάρει κάποιον μαζί του!
Με κοροϊδεύει και λέει ότι θα πάρει εμένα!... Κρατήστε με σας παρακαλώ, δεν θέλω να πάω μαζί του». Ο πόνος του αυξανόταν και τελικά πέθανε». Ένας Ινδουιστής είπε ξαφνικά ενώ πέθαινε: «Το γιαμντού έρχεται να με πάρει μακριά. Κρύψτε με κάτω απ’ το κρεβάτι για να μη με βρει». Έδειξε προς τα έξω και πάνω. «Εκεί είναι». Το δωμάτιο του νοσοκομείου όπου βρισκόταν ο ασθενής ήταν ισόγειο. Έξω, μπροστά από τον τοίχο του κτιρίου, υπήρχε ένα μεγάλο δέντρο, στα κλαδιά του οποίου κάθονταν πολλά κοράκια. Την ώρα του οράματος, όλα τα κοράκια ξαφνικά πέταξαν μακριά από το δέντρο με πολύ θόρυβο, σαν να είχε εκπυρσοκροτήσει όπλο. Μείναμε κατάπληκτοι και βγαίνοντας από την ανοιχτή πόρτα του δωματίου τρέξαμε έξω, αλλά δεν είδαμε τίποτα που να μπορούσε να είχε ενοχλήσει τα κοράκια. Συνήθως ήταν ήρεμα, γι’ αυτό και όλοι οι παρόντες θεωρήσαμε ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το γεγονός ότι πέταξαν μακριά με μία πολύ έντονη βοή, ακριβώς τη στιγμή που ο ασθενής έβλεπε το όραμα. Ήταν σαν να είχαν αντιληφθεί κι εκείνα κάποια τρομερή παρουσία. Μετά από αυτό, ο ασθενής έπεσε σε κώμα και εξέπνευσε λίγα λεπτά αργότερα». Μερικά «γιαμντού» έχουν τρομακτική εξωτερική εμφάνιση και προκαλούν ακόμα περισσότερη απελπισία στον ετοιμοθάνατο.Αυτή είναι η πιο εντυπωσιακή διαφορά ανάμεσα στις εμπειρίες ετοιμοθάνατων στην Αμερική και την Ινδία που μελέτησαν οι Δρες Οσις και Χάραλντσον, ωστόσο οι συγγραφείς δεν μπορούν να προσφέρουν καμιά σχετική εξήγηση. Είναι φυσικό λοιπόν να αναρωτηθούμε: Γιατί από τις εμπειρίες του Αμερικανού ετοιμοθάνατου στη σύγχρονη Αμερική απουσιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά ένα στοιχείο – ο έντονος φόβος που προκαλείται από τις τρομακτικές εμφανίσεις των υπερκόσμιων όντων – το οποίο είναι τόσο συνηθισμένο τόσο στις ανάλογες παρελθοντικές εμπειρίες των Χριστιανών, όσο και στις σημερινές εμπειρίες των Ινδών;
Δεν είναι αναγκαίο να καθορίσουμε ακριβώς τη φύση αυτών των οπτασιών για να διαπιστώσουμε ότι εξαρτώνται σε κάποιο βαθμό, όπως ήδη έχουμε δει, από αυτό που ο ετοιμοθάνατος αναμένει ή είναι προδιατεθειμένος να αντικρύσει. Έτσι λοιπόν, οι Χριστιανοί των περασμένων αιώνων οι οποίοι έτρεφαν μία ζωντανή πίστη για την Κόλαση, και των οποίων η συνείδηση τους κατηγορούσε κατά την ώρα του τέλους, συχνά έβλεπαν δαίμονες την ώρα του θανάτους τους, οι σημερινοί Ινδοί, σαφώς πιο «πρωτόγονοι» από τους Αμερικανούς όσον αφορά τα πιστεύω τους και τις αντιλήψεις τους, συχνά βλέπουν όντα που ανταποκρίνονται στους ακόμα και σήμερα πολύ αληθινούς φόβους τους για τη μετά θάνατον ζωή, αντίθετα, οι σημερινοί Αμερικανοί, με τις «πεφωτισμένες» απόψεις τους, βλέπουν οπτασίες που εναρμονίζονται με την «άνετη» ζωή και τα πιστεύω τους, που γενικά δεν περιλαμβάνουν κανέναν απολύτως ρεαλιστικό φόβο για την κόλαση, ή καμιά απολύτως επίγνωση της ύπαρξης των δαιμόνων.
Αυτό που αντικειμενικά συμβαίνει είναι ότι οι ίδιοι οι δαίμονες παρουσιάζουν πειρασμούς ανάλογα με το πνευματικό επίπεδο και τις προσδοκίες αυτών τους οποίους πειράζουν. Σε όσους τρέμουν την κόλαση, οι δαίμονες μπορεί να εμφανιστούν με τρομακτικές μορφές, προκειμένου να καταφέρουν να πεθάνει ο άνθρωπος μέσα στην απελπισία, σε όσους όμως, δεν πιστεύουν στην κόλαση, ή στους Προτεστάντες που πιστεύουν ότι είναι σίγουρα «ήδη σεσωσμένοι» και επομένως δε χρειάζεται να φοβούνται την κόλαση, οι δαίμονες προτιμούν να παρουσιάζουν πειρασμούς με κάποια άλλη μορφή με την οποία η πονηρή τους πρόθεση δεν θα εκδηλώνεται τόσο φανερά. Κατά παρόμοιο τρόπο, ακόμα και σε ένα Χριστιανό αγωνιστή που έχει ήδη υποφέρει πολλά, οι δαίμονες μπορεί να εμφανιστούν με τέτοιον τρόπο ώστε να τον αποπλανήσουν παρά να τον εκφοβίσουν.
Οι δαιμονικοί πειρασμοί που πολιορκούσαν την αγ. Μαύρα, Χριστιανομάρτυρα του 3ου αι. μ.Χ., καθώς πέθαινε, μας προσφέρουν ένα καλό παράδειγμα αυτού του είδους πειρασμού που μόλις αναφέραμε. Αφού είχε παραμείνει εννέα ημέρες σταυρωμένη μαζί με το σύζυγό της, αγ. Τιμόθεο, η αγ. Μαύρα δέχθηκε πειρασμό από το διάβολο. Ο Βίος των δύο αγίων αναφέρει τα λόγια με τα οποία η ίδια η αγ. Μαύρα περιέγραφε τους πειρασμούς που δεχόταν στο σύζυγό και συμμάρτυρά της: «Στάσου στερεός, στάσου παλικάρι, Τιμόθεε. Τα μεσάνυχτα βρέθηκα σε έκσταση κι ευθύς αμέσως πρόσεξα να με ζυγώνει ένας άνθρωπος χαμογελαστός, που κρατούσε στα χέρια ένα ποτήρι γιομάτο μέλι και γάλα. Μου τόφερε μέχρι τα χείλη, και μου είπε: «Πάρτο κι απόλαυσέ το». «Ποιος είσαι και από πού έρχεσαι;» τον ρώτησα. «Άγγελος του Θεού είμαι», μου αποκρίθηκε. «Αν είσαι τέτοιος που λές, έλα να κλαύσουμε μαζί και να προσευχηθούμε στον Εσταυρωμένο». «Ξέρεις κάτι;» μου λέει. «Σε λυπήθηκα να σε βλέπω πάνω στο ξύλο, δίχως τροφή. Θα τα καταφέρεις άραγε να συνεχίσεις;». «Ποιος σ’ έστειλε να μου να πείς αυτά;» τον σιγορώτησα. «Δεν ξέρεις ότι με την υπομονή, την εγκράτεια και την προσευχή, ανεβαίνω τη σκάλα του ύψους;» Ω, ή δύναμη της προσευχής λιώνει την αγάπη του Θεού μας. Τη στιγμή που στην προσευχή μου ανέφερα τον λυτρωτικό σταυρό του Σωτήρα μας, είδα να στρέφει το πρόσωπό του προς τη Δύση. Τότε κατάλαβα. Και τη στερνή ακόμα τούτη ώρα, ήλθε σαν άγγελος φωτός να μας αναστατώσει. Σε λίγο η οπτασία αυτή εξαφανίστηκε.Μετά την εξαφάνισή του μ’ επισκέφθηκε άλλος. Αυτός με πήρε στα χέρια του, με ξεσήκωσε και μ’ έφερε σ’ ένα πλατύ ποτάμι. Ανάμεσα στις όχθες του κυλούσε μέλι και γάλα! «Σκύψε και απόλαυσε όσο λαχταράς» μου ψιθύρισε. Στη δελεαστική του προσφορά αποκρίθηκα: «Δεν πρόκειται να γευτώ μήτε νερό, μήτε άλλο εύοσμο δροσιστικό ποτό, αν τα χείλη μου δεν ακουμπήσουν στο Ποτήρι του Εσταυρωμένου Χριστού. Αυτό το ποτήρι σκορπά σωτηρία και ζωή. Ζωή ατελεύτητη». Ο καινούργιος μου επισκέπτης έσκυψε στον ποταμό, άπλωσε τις παλάμες του και ήπιε, και ξαφνικά εξαφανίστηκε, αυτός μαζί και το ποτάμι».
Η Τρίτη οπτασία που εμφανίστηκε στην αγ. Μαύρα, αυτή ενός αληθινού αγγέλου, θα αναφερθεί παρακάτω, ήδη, όμως, είναι φανερό ότι οι πραγματικοί Χριστιανοί αντιμετωπίζουν με μεγάλη επιφύλαξη τις «αποκαλύψεις» που δέχονται κατά την ώρα του θανάτου.Η ώρα του θανάτου, λοιπόν, είναι πράγματι μία ώρα δαιμονικών πειρασμών και οι «πνευματικές εμπειρίες» που βιώνουν οι άνθρωποι την ώρα αυτή, ακόμα κι αν φαίνονται να είναι «μεταθανάτιες», ένα σημείο που θα συζητηθεί παρακάτω, πρέπει να κρίνονται με τα ίδια κριτήρια της χριστιανικής διδασκαλίας με τα οποία κρίνονται οποιεσδήποτε άλλες «πνευματικές εμπειρίες». Κατά τον ίδιο τρόπο, τα «πνεύματα» που ενδέχεται να συναντήσει ο κάθε άνθρωπος αυτήν την ώρα πρέπει να τα υποβάλλει στην καθολική δοκιμασία, για την οποία μιλά ο απόστολος Ιωάννης : «δοκιμάζετε τα πνεύματα, εάν είναι από τον Θεόν, διότι πολλοί ψευδοπροφήται εβγήκαν εις τον κόσμον». (Ιωάννου)Μερικοί κριτικοί των σύγχρονων «μεταθανάτιων» εμπειριών έχουν ήδη επισημάνει την ομοιότητα ανάμεσα από «φωτεινό όν» και στα πνεύματα «οδηγούς» και «φίλους» του μεντιουμιστικού πνευματισμού. Ας ρίξουμε λοιπόν μία σύντομη ματιά στην πνευματιστική διδασκαλία σχετικά με τα «φωτεινά όντα» και τα μηνύματά τους. Ένα κλασικό πνευματιστικό κείμενο αναφέρει ότι «η διδασκαλία των πνευμάτων είναι σύμφωνη πάντα ή σχεδόν πάντα, με υψηλά ηθικά κριτήρια, όσον αφορά την πίστη, δέχεται πάντοτε την ύπαρξη Θεού, διακρίνεται από ευλάβεια προς Αυτόν, αλλά δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τα διανοητικά κατασκευάσματα που απασχολούσαν το νού των Επισκόπων στις Εκκλησιαστικές Συνόδους». Επιπλέον, το βιβλίο αυτό δηλώνει ότι η αγάπη αποτελεί «λέξη – κλειδί» και «κεντρικό δόγμα» της πνευματιστικής διδασκαλίας, ότι «η θαυμάσια γνώση» μεταβιβάζεται από τα πνεύματα και ωθεί τους πνευματιστές να αναλάβουν το ιεραποστολικό έργο της διάδοσης «της ιδέας ότι η μετά θάνατον ζωή αποτελεί βεβαιότητα», και, τέλος ότι τα «ανώτερα» πνεύματα υπερβαίνουν τους «περιορισμούς» της ατομικής προσωπικότητας και ενεργούν περισσότερο ως «επιρροές» παρά ως πρόσωπα, πληρούμενα όλο και περισσότερο με «φώς». Πράγματι, οι πνευματιστές στους ύμνους τους κυριολεκτικά επικαλούνται «φωτεινά όντα»:
«Άγιοι λειτουργοί του φωτός!
Κρυμμένοι από τη θνητή όρασή μας…
Στείλτε τους αγγελιοφόρους του φωτός
Ν’ αποσφραγίζουν την εσωτερική όρασή μας.»
Όλα τα παραπάνω είναι αρκετά για να μας κάνουν πολύ δύσπιστους όσον αφορά το «φωτεινό όν» το οποίο τώρα εμφανίζεται σε ανθρώπους που έχουν παντελή άγνοια της φύσης και της δεξιοτεχνικής πανουργίας των δαιμονικών ενεργειών. Και ο Δρ. Μούντυ απλώς αυξάνει αυτή μας τη δυσπιστία όταν αναφέρει ότι κάποιοι περιγράφουν αυτό το όν ως «αστείο πρόσωπο» με «αίσθηση του χιούμορ» που κάνει τον ετοιμοθάνατο να «νιώθει ευχάριστα μαζί του». Ένα τέτοιο όν, με το μήνυμα «αγάπης και κατανόησης» που εκπέμπει, έχει όντως μία αξιοσημείωτη ομοιότητα με τα ασήμαντα και συχνά ευδιάθετα «πνεύματα» των πνευματιστικών συγκεντρώσεων, τα οποία είναι αναμφισβήτητα δαίμονες – όταν βέβαια η ίδια η πνευματιστική συγκέντρωση δεν είναι μία στημένη απάτη.
Το γεγονός αυτό έχει οδηγήσει πολλούς στο να καταδικάσουν κάθε φαινόμενο «μεταθανάτιας» εμπειρίας το οποίο τώρα χαρακτηρίζουν ως δαιμονική πλάνη. Οι Ευαγγελικοί Προτεστάντες συγγραφείς ενός σχετικού βιβλίου δηλώνουν: «Θεωρούμε ότι υπάρχουν ορισμένοι νέοι και άγνωστοι κίνδυνοι σε όλη αυτήν την πλάνη της μετά θάνατον ζωής. Έχουμε την αίσθηση ότι ακόμα και μια αόριστη πίστη στις αναφερόμενες κλινικές εμπειρίες μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες για τους ανθρώπους που πιστεύουν στη Βίβλο. Μερικοί ειλικρινείς στην πίστη Χριστιανοί έχουν πιστέψει απολύτως ότι το Φωτεινό Ον δεν είναι κανείς άλλος εκτός από τον Ιησού Χριστό και, δυστυχώς, οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται στην κατάλληλη θέση να εξαπατηθούν». Για να υποστηρίξουν την άποψή τους, οι συγγραφείς του βιβλίου παραθέτουν κάποιους αξιοσημείωτους παραλληλισμούς μεταξύ μερικών σημερινών «μεταθανάτιων» εμπειριών και εμπειριών που είχαν κάποια μέντιουμ και αποκρυφιστές της εποχής μας, τονίζοντας επιπροσθέτως το αναμφισβήτητο γεγονός ότι ένας αριθμός ερευνητών «μεταθανάτιων» εμπειριών ενδιαφέρονται επίσης, και για τον αποκρυφισμό, και μάλιστα έχουν έρθει σε επαφή με μέντιουμ.
Υπάρχει, φυσικά μεγάλο ποσοστό αλήθειας σε αυτές τις παρατηρήσεις. Δυστυχώς, χωρίς την πλήρη Χριστιανική διδασκαλία για τη μετά θάνατον ζωή, ακόμα και οι πιο καλοπροαίρετοι «πιστεύοντες στη Βίβλο» αποπροσανατολίζονται, απορρίπτοντας τις αληθινές μεταθανάτιες εμπειρίες της ψυχής μαζί με τις εμπειρίες που μπορεί όντως να προέρχονται από δαιμονικές πλάνες. Αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι είναι «ανοιχτοί» στην αποδοχή παραπλανητικών «μεταθανάτιων» εμπειριών, όπως θα δούμε παρακάτω.Οι Δρες Οσις και Χάραλντσον, που είχαν και οι δύο «εκτενείς και προσωπικές εμπειρίες με μέντιουμ» σημειώνουν κάποια ομοιότητα ανάμεσα στις οπτασίες που εμφανίζονται στους ετοιμοθάνατους και στις εμπειρίες των ασχολούμενων με τον πνευματισμό. Σημειώνουν, ωστόσο, και μία «ολοφάνερη διαφορά» ανάμεσα στα δυό αυτά είδη εμπειριών: «αντί να συνεχίσει να ζεί τη ζωή του με το συνηθισμένο κοσμικό τρόπο τον οποίο περιγράφουν τα μέντιουμ, ο άνθρωπος που γυρίζει από το θάνατο εμφανίζεται να προβαίνει με πάθος σε ένα ριζικά νέο τρόπο ύπαρξης και βίωσης καταστάσεων και γεγονότων». Μάλιστα, ο κόσμος των «μεταθανάτιων» εμπειριών πράγματι μοιάζει στο σύνολό του να είναι εντελώς διαφορετικός από το συνηθισμένο κόσμο των μέντιουμ και του πνευματισμού, και πάλι όμως, είναι ένας κόσμος όπου οι δαιμονικές πλάνες και προτροπές είναι όχι μόνο πιθανές αλλά σίγουρα αναμενόμενες, ειδικά στους έσχατους καιρούς στους οποίους ζούμε, καιρούς στους οποίους ήδη βλέπουμε να εκδηλώνονται όλο και πιο καινούριοι, όλο και πιο αδιόρατοι πνευματικοί πειρασμοί, ακόμα και «σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε πλανήσαι, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς» (Κατά Ματθαίον).Οφείλουμε, λοιπόν, να είμαστε εξαιρετικά δύσπιστοι απέναντι στα «φωτεινά όντα» που μοιάζουν να εμφανίζονται τη στιγμή του θανάτου. Θυμίζουν πολύ δαίμονες οι οποίοι προσποιούνται τους αγγέλους και αποσκοπούν στην παραπλάνηση όχι μόνο του ίδιου του προσώπου που πεθαίνει, αλλά ακόμα περισσότερο, αυτών στους οποίους το πρόσωπο αυτό θα διηγηθεί αργότερα την προσωπική του εμπειρία στην περίπτωση που ανανήψει, ανάλογα με τις πιθανότητες για κάτι τέτοιο, τις οποίες, φυσικά, οι δαίμονες γνωρίζουν πολύ καλά.Ωστόσο, τελικά, η κρίση μας όσον αφορά το συγκεκριμένο καθώς και άλλα «μεταθανάτια» φαινόμενα θα πρέπει να εξαρτηθεί από το δόγμα το οποίο ανακύπτει από τα εν λόγω φαινόμενα, είτε αυτό μεταβιβάζεται από κάποιο «πνευματικό όν» που βλέπει ο άνθρωπος την ώρα του θανάτου, είτε απλώς υπονοείται ή συνάγεται από τα φαινόμενα. Θα προσεγγίσουμε το θέμα της διαμόρφωσης της κρίσης μας για τα συγκεκριμένα φαινόμενα αφού πρώτα τελειώσουμε την εξέταση των ίδιων των φαινομένων.Μερικοί άνθρωποι οι οποίοι «πέθαναν και επανήλθαν στη ζωή – συνήθως εκείνοι που είναι ή γίνονται οι πιο «θρησκευόμενοι» - ταυτίζουν το «φωτεινό όν» που συνάντησαν όχι με άγγελο, αλλά με την αόρατη «παρουσία» του ίδιου του Χριστού. Για τέτοιους ανθρώπους η εμπειρία αυτή συχνά συνδέεται με ένα άλλο φαινόμενό το οποίο για τους Ορθόδοξους Χριστιανούς είναι ίσως, εκ πρώτης όψεως, αυτό που προβληματίζει περισσότερο απ’ όλα τα σημερινά «μεταθανάτια» φαινόμενα: τη θέαση του «παραδείσου».
Εισαγωγή και πρώτη αποκλειστική δημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο
SERAFEIM ROSE
Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ
Η επεξεργασία, επιμέλεια και μορφοποίηση κειμένου και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο , για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο
© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
http://www.alavastron.net/
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου