Β΄ Ἡ Ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος

Β΄ Ἡ Ἀλλαγὴ τοῦ Ἡμερολογίου στὴν Ἐκκλησία τῆς  Ἑλλάδος καὶ ἡ  ἐπαινετὴ αντίδραση τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν

ΤO ἔτος 1923 ἐκλέχθηκε ἀπὸ μία μικρὴ Σύνοδο,  μὲ ὑπόδειξη  τῆς Πολιτείας,  Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν ὁ Καθηγητὴς Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ὁ ὁποῖος μέσα σὲ μικρὸ διάστημα χρόνου,  χωρὶς συνεννόηση μὲ τὶς ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες,  χωρὶς συμφωνία, χωρὶς  ἐνημέρωση  καὶ  προετοιμασία προέβη  μονο μερῶς, παρὰ  τὶς ἀντιδράσεις ἐντὸς αὐτῆς  τῆς ἴδιας τῆς Συνόδου του, στὴν Ἀλλαγὴ τοῦ  Ἡμερολογίου, καὶ  ἡ 10η Μαρτίου τοῦ  1924 ὀνομάσθηκε διὰ  μιᾶς μὲ ἕνα ἀπεγνωσμένο ἅλμα εἰς ὕψος καὶ εἰς βάθος 23η Μαρτίου!...Τὸ Ὀρθόδοξο Πλήρωμα,  παρὰ  τὴν ἰδιαίτερα δύ σκολη  τότε  ἐποχὴ  ἀπὸ  κάθε  ἄποψη  (ἐθνικὸς  διχα σμός, Μικρασιατικὴ καταστροφή, πρόσφυγες κλπ.), δὲν ἀδιαφόρησε γιὰ τὴν φαινομενικὰ «μικρὴ» ἐκείνη Ἀλλαγή,  ἀλλὰ  ἀντέδρασε μὲ θαυμαστὴ  ἐπιμονὴ  καὶ δικαίωσε  πλήρως  τὸν χαρακτηρισμό, ποὺ προσέδω σαν στὸν  Λαὸ τοῦ Θεοῦ οἱ Ὀρθοδόξοι Πατριάρχες τῆς Συνόδου τοῦ 1848, ὡς «φύλακα τῆς Ὀρθοδοξίας».Εἶναι  γνωστὴ  ἡ διαπίστωση τοῦ ἁπλοῦ,  περιφρο νημένου, ἀλλὰ  θεοφόρου Ὀρθοδόξου λαοῦ  μας γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ Νέου Ἡμερολογίου: «Μᾶς φραγκέψανε!...». 

Ὁ ζυγὸς τῆς φραγκιᾶς ἦταν πάντοτε ἰδιαί τερα  ἀποκρουστικὸς καὶ  ἐπαχθὴς  καὶ  χύθηκαν πο ταμοὶ  αἱμάτων γιὰ  νὰ μὴν ἐπικρατήση αὐτὸς  στὴν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή. Καὶ τώρα, μὲ τὴν σφραγίδα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου καὶ τὸν ὑποκόπανο τοῦ χωροφύλα κα, ἐπιβλήθηκε αἰφνιδιαστικὰ καὶ δικτατορικὰ αὐτὸ ποὺ μόνον σὰν ἐφιαλτικὸ ὄνειρο μποροῦσε νὰ συμβεῖ στὸ παρελθόν!...Οἱ  πιστοί, ὁρμώμενοι  καὶ  ἐμπνεόμενοι  ἀπὸ  τὴν Ὀρθόδοξη Συνείδηση  καὶ  διαίσθησή τους, ἀντιτά χθηκαν  ἀποφασιστικά. Διαμαρτυρήθηκαν, ἐξέφρα σαν  μὲ κάθε  χριστιανικὸ τρόπο  τὴν ἀντίθεσή  τους, αἰσθάνθηκαν προδωμένοι καὶ  ἐγκλωβισμένοι, ἀλλὰ δὲν κατέθεσαν τὸ «ὅπλα  τῆς δικαιοσύνης». Ἄρχισε Ἀγώνας  ἔνδοξος  καὶ δραματικός. Ἀγώνας  κατὰ  τοῦ πρώτου  πρακτικοῦ μέτρου ἐφαρμογῆς  τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στὴν Ἐκκλησία καὶ ὑπὲρ διακρα τήσεως ἀνοθεύτου τῆς Παρακαταθήκης τῆς Πίστεως. Ἐπρόκειτο λοιπὸν  γιὰ  Ἀγῶνα Ἀντιαιρετικό, ὑπὲρ Πίστεως  καὶ  Παραδόσεως, κατὰ  πάντα Θεάρεστο καὶ Νόμιμο. Κηρύχθηκε Σχίσμα στὴν Ἐκκλησία, ποὺ ἐπιβάρυνε  ἀποκλειστικὰ τοὺς ἐμπνευστὲς τῆς Καινο τομίας. Δὲν ἦταν ἀγώνας  γιὰ 13 ἡμέρες, ὅπως προσ πάθησαν νὰ τὸ παρουσιάσουν, ἀλλὰ  ἀγώνας  ὑπὲρ τῆς ἀληθινῆς  ἔννοιας  τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ σωτη ριώδους ἔργου Της.

***

Στὴν Μητρόπολη Ἀθηνῶν  οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ παρὰ τὶς ἀπαγορεύσεις ἀγρύπνησαν στὴν Ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τοῦ 1924 μὲ τὸ Πάτριο  καὶ συνέβησαν μάλιστα  τρία  συγκλονιστικὰ Θαύματα:  ἡ Παναγία

μας θεράπευσε ἕνα κωφάλαλο καὶ παράλυτο 7χρονο παιδί, τὸ ὁποῖο  μίλησε καὶ  περπάτησε, μία  παρά λυτη  17χρονη νεάνιδα, ἡ ὁποία  ἐπίσης περπάτησε, καὶ ἕναν κωφάλαλο 30χρονο,  ὁ ὁποῖος  ἐπίσης μίλη σε, ὅλα αὐτὰ σὲ ἔνδειξη προφανῶς τῆς θείας εὐαρέ σκειας στοὺς Ὀρθοδόξους ἐκείνους Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι δὲν δέχθηκαν τὴν Καινοτομία!

Εἶναι  χαρακτηριστικὸ ὅτι οἱ πρῶτοι Ὀρθόδοξοι Ἀγωνιστὲς ἦταν  λαϊκοί,  ἄνθρωποι ὅλων  τῶν τάξε ων, κυρίως  ὅμως ἁπλοί,  πτωχοὶ  καὶ  ταπεινοί, ἀλλὰ ἀνδρεῖοι καὶ  γενναιόκαρδοι. Ἐκεῖνοι οἱ  ἀφανεῖς ἥρωες συνέστησαν  λίγες ἡμέρες μετὰ τὴν Καινοτομία τὸν  «Σύλλογον τῶν  Ὀρθοδόξων» στὴν Ἀθήνα  καὶ ἄρχισαν μὲ τὰ  πενιχρά τους  μέσα, ἀλλὰ  μὲ ἐφόδιο τὴν μεγάλη τους Πίστη, νὰ προβαίνουν σὲ ἐνημέρωση τῆς κοινῆς γνώμης, μέσῳ ἐντύπων, ὁμιλιῶν καὶ ἄλλων δραστηριοτήτων. Στὶς διαλέξεις τους συμμετεῖχαν καὶ προσωπικότητες  περιοπῆς, ὅπως  ὁ Ἱστορικὸς καὶ Καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Παῦλος Κα ρολίδης, ὁ Μ. Χαρτοφύλαξ Μανουὴλ  Γεδεών, ὁ Κα θηγητὴς  τῆς Βυζαντινῆς  Ἐκκλησιαστικῆς Μουσικῆς Κωνσταντῖνος Ψάχος κ.ἄ.

Πρόεδρος τοῦ «Συλλόγου»  ἀνέλαβε ὁ Ἰωάννης Σι δέρης καὶ Μέλη του ἀποτέλεσαν οἱ Ἀνδρέας  Βαπο ρίδης, Ἀδριανὸς Παπαδημητρίου, Βασίλειος Δεληβο ριᾶς,  κ.ἄ., ὅπως καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες Μοναχοὶ  Παΐσιος Φινοκαλλιωτάκης καὶ Χρύσανθος Βρέτταρος.Αὐτοὶ συγκεντρώνονταν γιὰ προσευχὴ  σὲ οἰκίες ἤ Παρεκκλήσια, ἀρχικὰ μόνοι χωρὶς Κληρικοὺς μὲ τὴν ἀπειλὴ  μάλιστα  τοῦ διωγμοῦ  καὶ τῆς βίας ἐκ μέρους τῆς κρατικῆς  Ἐκκλησίας. Ἡ κατὰ  Χριστὸν  ἐπιμονή τους ἔφερε ἀποτέλεσμα. Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1924, ἕξι ὁλόκληρους  μῆνες μετὰ τὴν Καινοτομία, προσχώρη σαν οἱ δύο πρῶτοι  Κληρικοί,  ὁ Ἱερομόναχος Παρθέ νιος Ἰβηρίτης καὶ ὁ Αἰδεσιμ. Πρεσβύτερος π. Ἰωάννης Φλῶρος, οἱ ὁποῖοι  τέθηκαν  ὡς Πνευματικοὶ ἀρχηγοὶ τῶν Μελῶν τοῦ «Συλλόγου τῶν Ὀρθοδόξων».

***

Τὰ πρῶτα  Χριστούγεννα τοῦ 1924 ἑωρτάσθηκαν στὸ Παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου  Θεράποντος στὸ Γουδί, ἔξω τότε ἀπὸ τὴν Ἀθήνα. Συγκεντρώθηκαν 3.000 πε ρίπου  πιστοὶ  καὶ παρὰ  τὴν ἐπέμβαση δυνάμεων  τῆς Χωροφυλακῆς καὶ  τοῦ  Στρατοῦ (!), μὲ ἐπικεφαλῆς μάλιστα  τὸν  στρατιωτικὸ  Φρούραρχο Ἀθηνῶν,  οἱ ἀποφασισμένοι Ὀρθόδοξοι ἀντιτάχθηκαν ἄφοβα καὶ τέλεσαν τὴν Ἑορτὴ  καὶ Ἀγρυπνία τους μὲ τὸν Ἱερέα τους π. Παρθένιο, κοινωνήσαντες τὰ ἅγια Μυστήρια μὲ κατάνυξη καὶ θεία εὐλογία.Τὰ πρῶτα  Θεοφάνια τοῦ 1925 στὸν Ἅγιο Γεώργιο Ξυροτάγαρου στὸ Φάληρο  εἶχαν  ἐπίσης δραματικὴ περιπέτεια. Ἡ ἐπέμβαση τῶν δυνάμεων  τῆς Χωροφυ λακῆς, διότι  δῆθεν ὑπονομευόταν ἡ Δημοκρατία (!), καὶ  ἡ προσαγωγὴ 30 περίπου πιστῶν  στὸ ἀστυνο μικὸ τμῆμα, ἀπέδειξε  τὸ μένος τῶν διωκτῶν καὶ τὴν σταθερότητα τῶν Ὀρθοδόξων Ὁμολογητῶν. Ἔμεινε μάλιστα  ἀποφθεγματικὴ ἔκτοτε  ἡ «θριαμβευτικὴ» ἀναφώνηση τοῦ  ἀστυνομικοῦ Διοικητοῦ, μετὰ τὴν σωματικὴ ἔρευνα ποὺ ἔγινε στοὺς προσαχθέντας καὶ τὴν εὕρεση πάνω  τους μόνον ἐκκλησιαστικῶν ἀντι κειμένων: «Βρέ, μὲ εὐαγγέλια καὶ σταυροὺς καὶ κομ­ ποσχοίνια δὲν πέφτει  ἡ Δημοκρατία!». Ἐνῶ ὁ διωγμὸς ἀγρίευε, οἱ πιστοὶ τοῦ Πατρίου πα ραδόξως  αὐξάνονταν καὶ  ἐπίσης ἄρχισαν νὰ προσ χωροῦν  καὶ ἄλλοι ἡρωϊκοὶ  Κληρικοὶ  στὶς τάξεις τοῦ ἱεροῦ τῆς Ὀρθοδοξίας Ἀγῶνος.

Στὴν Ἀγρυπνία τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, στὶς 13 πρὸς 14 Σεπτεμβρίου τοῦ 1925 μὲ τὸ ἐκκλη σιαστικὸ  ἡμερολόγιο, στὸ  ἔρημο  τότε  Βυζαντινὸ Μονύδριο τοῦ Ἁγίου  Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου  στὸν συνοικισμὸ τοῦ Παπάγου στὴν Ἀττική,  στοὺς πρό ποδες  τοῦ  Ὑμηττοῦ,  συνέβη τὸ μεγάλο  Θαῦμα  τῆς Θεόθεν  Βεβαιώσεως  τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος  μας. Περὶ τὸ μεσονύκτιον, ἱερουργοῦντος τοῦ εὐλαβεστάτου π. Ἰω άννου Φλώρου καὶ συμπροσευχομένων 2.000 περίπου πιστῶν,  καὶ  ἐνῶ κατέφθασαν μὲ διωκτικὴ διάθεση ἄνδρες τῆς Χωροφυλακῆς, ἐμφανίσθηκε ὁ Τίμιος καὶ Ζωοποιὸς Σταυρὸς ὁλόλαμπρος στὸν Οὐρανό, ἐπάνω ἀκριβῶς ἀπὸ τὴν  ἱερὰ ὁμήγυρη τῶν ἀγρυπνούντων Ὀρθοδόξων, καταυγάζοντας τὶς καρδιές τους,  θερ μαίνοντας τὸν ζῆλο τους καὶ πλημμυρίζοντάς τους μὲ θεία ἐνίσχυση καὶ εὐλογία! Ἔτσι ὁ ἱερὸς Ἀγώνας ἐπευλογήθηκε ἄνωθεν καὶ οἱ διῶκτες του καταισχύν θηκαν καὶ ἀποτεφρώθηκαν τὰ σαθρὰ  νοήματά  τους.

***

Ὁ «Σύλλογος τῶν Ὀρθοδόξων» τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1925 (μὲ ἐπίσημη ἀναγνώριση τὸν Μάϊο τοῦ 1926) με τατράπηκε σὲ «Ἑλληνικὴ Θρησκευτικὴ Κοινότητα τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν» (προτιμήθηκε τὸ «Γνήσιοι» ποὺ ἀπαντᾶται στὸν Ὅρο τῆς Ἑβδόμης Οἰκουμενικῆς  Συνόδου,  ἀντὶ  τοῦ χλευαστικοῦ «Πα λαιοημερολογῖτες»). Ἡ «Κοινότητα» ἄρχισε δραστή ρια νὰ ἱδρύει Ἐνορίες  καὶ Παραρτήματα σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα, διότι τότε ἦταν ποὺ ἄρχισε ἡ ἀνοικοδόμηση ἰδιόκτητων Ναῶν σὲ πολλὲς περιοχὲς τῆς χώρας.Ἄν  καὶ  ὑπῆρξαν ὑπουργικὲς ἐντολὲς  καὶ  βεβαι ώσεις γιὰ  θρησκευτικὴ ἐλευθερία,  ὁ διωγμὸς  παρὰ ταῦτα χειροτέρευε,  οἱ πιέσεις ἐντείνονταν, ἀλλὰ καὶ οἱ πιστοὶ  ἐπληθύνοντο καὶ ὁ ζῆλος κραταιωνόταν.

Κληρικοί,  Ἱερομόναχοι ὅπως καὶ Μοναχοὶ  ἦλθαν καὶ  ἀπὸ  τὸ Ἅγιον  Ὄρος,  ἀπὸ  τὶς τάξεις  τῶν λεγο μένων Ζηλωτῶν  Πατέρων, οἱ ὁποῖοι  εἶχαν διακόψει τὴν μνημόνευση τοῦ Νεοημερολογίτου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, γιὰ νὰ συνδράμουν στὸν Ἀγῶνα ὑπὲρ  τῶν  Πατρώων Παραδόσεων. Αὐτοὶ μετέφεραν  στοὺς  πιστοὺς  τὸ ἀσκητικὸ ἰδεῶδες  καὶ ἐκτὸς ἀπὸ Ἐνορίες  καὶ Κοινότητες  ἄρχισαν νὰ ἱδρύ ουν σπουδαῖες Ἱερὲς Μονές, κυρίως  Γυναικεῖες  καὶ λίγες Ἀνδρῶες,  πρῶτα  στὴν Ἀττικὴ  καὶ κατόπιν καὶ σὲ ἄλλες περιοχές. Γι’ αὐτὸ  διωγμοὶ   σημειώθηκαν καὶ  στὸ  Ἅγιον Ὄρος. Τὸ 1927 ἐκτοπίσθηκαν ἀπὸ τὴν ἀστυνομία τοῦ Ἁγίου Ὄρους 19 Ζηλωτὲς Μοναχοὶ καὶ ἄλλοι ἀφέθη καν ἐλεύθεροι  ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα, ἐνῶ ἄλλοι  τέθηκαν ὑπὸ περιορισμὸν σὲ διάφορες  Μονές.Εἶναι   γνωστὸ   καὶ  τὸ  περιστατικὸ  ἀπόπειρας κοπῆς τῆς γενειάδος τοῦ Καινοτόμου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου στὸν Ἅγιο Κωνσταντῖνο Πει ραιῶς τὸ 1927, ἀπὸ τὸν Κων/νο Καραγιαννίδη, ἕναν«ἀγανακτισμένο» ἀκόλουθο τοῦ Πατρίου, ὁ ὁποῖος βίωνε τὸ δρᾶμα τῆς ὀδυνηρῆς ἐκκλησιαστικῆς διαιρέ σεως στὸ ἴδιο του τὸ σπίτι· ἡ γυναίκα του ἦταν θερμὴ ὑποστηρίκτρια τοῦ Νέου Ἡμερολογίου καὶ  ἔτσι ἐξ αἰτίας  τοῦ Καινοτόμου Ἀρχιεπισκόπου, ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος εἶχε ἕναν «ἐμφύλιο  πόλεμο»  μέσα στὴν ἴδια του τὴν οἰκογένεια! Καὶ πόσοι τέτοιοι  «ἐμφύλιοι πό λεμοι» κηρύχθηκαν ἔκτοτε  καὶ  χώρισαν σπίτια καὶ οἰκογένειες  καὶ διαίρεσαν τὴν πατρίδα μας ! Ἡ ἀπό πειρα  ἐκείνη ἀπέτυχε  ἐν μέρει, καὶ ὁ Καραγιαννίδης προσήχθη  στὴν ἀστυνομία, ὅπου ἀπολογούμενος δε όντως, τελικὰ ἀθωώθηκε.

Τέτοιες ἐνέργειες βέβαια δὲν ἐπαινοῦνται, ὅμως δεί χνουν  τὸ μέγεθος καὶ  τὶς παραμέτρους τοῦ προβλή ματος ἀπὸ  τὸ Σχίσμα  ποὺ προκλήθηκε  σὲ πρακτικὸ καὶ  κοινωνικὸ ἐπίπεδο,  κάτι  ποὺ  ὅπως  φαίνεται οἱ Καινοτόμοι, στὸν οἶστρο  τῆς παρανομίας τους, οὔτε σκέφθηκαν οὔτε ὑπολόγισαν!...

***

Οἱ διωγμοὶ  τότε ἐντάθηκαν σὲ ὅλη τὴν χώρα. Μὲ ἐντολὲς εἴτε τοῦ Καινοτόμου Ἀρχιεπισκόπου εἴτε τῶν κατὰ  τόπους  Μητροπολιτῶν τὰ σώματα  ἀσφαλείας ἔκαναν  ἐπιθέσεις  ἐναντίον τῶν λειτουργικῶν συνα θροίσεων  τῶν πιστῶν  καὶ συνελάμβαναν τοὺς Κλη ρικούς, τοὺς ὁποίους κακοποιοῦσαν, ἀποσχημάτιζαν, ξύριζαν,  φυλάκιζαν ἤ καὶ ἐξόριζαν,  τοὺς δὲ ἁπλοὺς λαϊκοὺς  πιστοὺς  μεταχειρίζονταν ἐπίσης βάναυσα. Στὴν Ἀγρυπνία τῶν Ταξιαρχῶν μάλιστα,  σὲ ἑορ τάζοντα Ναὸ  στὴν Μάνδρα τῆς Ἀττικῆς  τὸν Νοέμ βριο τοῦ  1927, ἔγινε  καὶ  τὸ χειρότερο:  ἀστυνομικὴ δύναμη,  ἡ ὁποία  εἶχε κυκλώσει  τὸν Ναὸ ἀπὸ  νωρίς, ἐπιτέθηκε  μετὰ τὸ πέρας τῆς Ἀγρυπνίας γιὰ νὰ συλ λάβει τὸν ἱερουργήσαντα Ἱερομόναχο Χριστοφόρο Ψαλλύδα ἀπὸ  τὸν Πειραιᾶ.  Στὴν προσπάθεια μάλι στα νὰ προστατεύσει τὸν Ἱερέα ἀπὸ τὴν ἐπίθεση τῶν ἀστυνομικῶν, κτυπήθηκε θανάσιμα στὴν  κεφαλὴ ἀπὸ  ὑποκόπανο  ἀστυνομικοῦ  ἡ 27χρονη νεαρὴ  μητέ ρα δύο ἀνηλίκων παιδιῶν Αἰκατερίνη Ρούττη, ἡ ὁποία αἱμόφυρτη διακομίσθηκε στὸν «Εὐαγγελισμό», ὅπου ὑπέκυψε  στὸ  μοιραῖο θανά σιμο  τραῦμα  της  στὶς  15/28 Νοεμβρίου, στεφθεῖσα ἀπὸ τὸν Κύριό μας μὲ τὸν ἔνδοξο στέφανο τοῦ Μαρτυρίου!  Αὐτὴ ἡ ἄδικα  φονευθεῖσα Νεομάρτυς,  ἡ Πρωτομάρτυς τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος  μας, βοᾶ καὶ  κατακρίνει τοὺς Καινοτόμους καὶ  διῶκτες τῆς Εὐσεβείας !  Τὸ «Αἷμα  τῆς  Μάνδρας» καταγγέλ λει τὴν αὐθαιρεσία καὶ τὴν βία τῶν Καινοτόμων καὶ ἀποδεικνύει τὴν πνευματική τους βαρβαρότητα καὶ γυμνότητα, τὴν ἀδικία καὶ ἀσυδοσία τους !

Ποιός ἀνέλαβε τὴν εὐθύνη αὐτοῦ τοῦ ἐγκλήματος ; Ποιός ὑπέστη τὶς κυρώσεις γι’ αὐτό; Ποιός μετανόησε καὶ  ἐκδήλωσε  τὴν μεταμέλειά  του; Ὅσα  παρόμοια ἐρωτήματα καὶ νὰ τεθοῦν, δὲν θὰ ἀπαντηθοῦν. Αὐτοὶ ποὺ  ἁμάρτησαν θανάσιμα κατὰ  τῆς Μητρὸς  Ἁγίας Ἐκκλησίας, οἱ Καινοτόμοι, ὀφείλουν  νὰ ἐπανορθώ σουν, γιὰ νὰ λάβουν συγχώρηση ἀπὸ Θεὸ καὶ ἀνθρώ πους, πρὶν νὰ εἶναι ἀργά...

Τὸ 1929 ἀπεστάλησαν δύο  ὁμάδες  Ἱερομονάχων ἀπὸ τοὺς Ζηλωτὲς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, οἱ ὁποῖοι οὐσια στικὰ ἀποτέλεσαν τὴν πνευματικὴ Ἡγεσία τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος κατὰ τὴν δύσκολη ἐκείνη περίοδο. Σὲ συνερ γασία  μὲ τὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο τῆς «Κοινότητος» ἐργάσθηκαν γιὰ τὴν στήριξη τῶν ἀγωνιζομένων καὶ διωκομένων  πιστῶν,  γιὰ τὴν διαφώτιση τοῦ ἑλληνι κοῦ λαοῦ,  ἀλλὰ  ἀκόμη  καὶ  γιὰ  τὴν ἐπαναφορὰ  τῆς Καινοτόμου Ἐκκλησίας στὸ Πατροπαράδοτο Ἑορ τολόγιο τῆς Ὀρθοδοξίας. Γιὰ τὸν τελευταῖο  μάλιστα αὐτὸ σκοπὸ στάλθηκαν κατὰ  καιροὺς  Ὑπομνήματα τῆς «Κοινότητος»  τόσο πρὸς τὴν Ἱερὰ Σύνοδο  τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅπως  αὐτὸ  τῆς 27.6.1929, ὅσο καὶ  σὲ μεμονωμένους  Ἱεράρχες.  Τοῦτο  εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν συγγραφὴ καὶ  κατάθεση κειμένων,  Ὑπομνημά των καὶ Διαμαρτυριῶν ἀπὸ Ἱεράρχες τῆς Καινοτόμου Ἐκκλησίας πρὸς τὴν Σύνοδό τους περὶ τῆς ἀντικανο νικότητος τῆς εἰσαγωγῆς  τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, μὲ προτάσεις ἐπαναφορᾶς στὴν Ἐκκλησία τοῦ λεγομέ νου Παλαιοῦ γιὰ  τὴν εἰρήνευση  καὶ  τὴν παύση  τῆς διαστάσεως.Ἀπὸ  τὴν ἐνδιαφέρουσα καὶ  ἀποκαλυπτικὴ συζήτηση, ποὺ προκλήθηκε  τότε στὴν Σύνοδο,  κατατέθη κε στὶς 4.7.1929 σημαντικὴ Πρόταση­Διαμαρτυρία ἀπὸ  τὸν  Κασσανδρείας Εἰρηναῖο, καταγγέλλουσα τὴν  πραξικοπηματικὴ ἀλλαγὴ τοῦ  Ἡμερολογίου καὶ  ἐπαινοῦσα τὰ ἀφοσιωμένα στὴν  Ἑορτολογικὴ Παράδοση «τέκνα τῆς Ἐκκλησίας» (!), συνυπογρα φομένη καὶ ἀπὸ τοὺς Δημητριάδος Γερμανὸ καὶ Δρυ ϊνουπόλεως Βασίλειο, μὲ παραπομπὴ τοῦ θέματος γιὰ ἐπίλυση καὶ διευθέτηση σὲ Μείζονα  Σύνοδο.

Ἀλλὰ δυστυχῶς οἱ συνετὲς ἐκεῖνες φωνὲς δὲν εἰσα κούσθηκαν, ὁ Καινοτόμος  Ἀρχιεπίσκοπος μὲ ψεύδη ἐπιβλήθηκε καὶ ἡ πλειονότητα τῶν ἐπισκόπων διατή ρησε καὶ  συνέχισε  μία ἄκαμπτη καὶ  σκληρὴ  στάση, ὥστε ἡ διάσταση ἀντὶ  νὰ ἐπουλωθεῖ,  νὰ βαθύνει  ἔτι περισσότερο.Εἶναι  πάντως  ἀξιοπαρατήρητο ὅτι  καὶ  αὐτὸ  τὸ Πατριαρχεῖο  Κωνσταντινουπόλεως σὲ  Ἐγκύκλιο ποὺ ἐξέδωσε τὸ 1931, δεχόταν  ὅτι τὸ Ἡμερολογιακὸ ζήτημα  παραμένει ἐπίδικο ἐνώπιον τῆς μελλούσης Πανορθοδόξου Συνόδου.  Δηλαδή,  δὲν θεωροῦσαν τὴν Καινοτομία τους ὡς πράξη ὁριστικὴ καὶ ἐπικυρω μένη, ἄν καὶ μὲ ὅλους τοὺς τρόπους  τὴν ὑποστήριζαν καὶ προσπαθοῦσαν νὰ τὴν ἐπιβάλλουν διὰ τῆς βίας...Τὸ ἔτος ἐκεῖνο  (1931) ἡ «Κοινότητα», ἐκπροσω ποῦσα  245 Παραρτήματα σὲ ὅλη τὴν χώρα, ἐπέδωσε καὶ  πάλι  Ὑπόμνημα  στὴν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιὰ ἐπαναφορὰ στὸ Πάτριο  Ἑορτολό γιο καὶ παύση τῶν ἀντιχριστιανικῶν διωγμῶν. Ἡ Ἱε ραρχία συζήτησε  πράγματι τὸ θέμα καὶ  ἀποφάνθη κε, ὅπως καὶ ἡ Κωνστανούπολη, ὅτι τὸ ζήτημα τοῦτο μόνον  Οἰκουμενικὴ Σύνοδος  μποροῦσε  νὰ ἐπιλύσει ἔγκυρα  καὶ ὁριστικά, ὥστε ἡ ἀπόφασή της νὰ εἶναι ὑποχρεωτικὴ γιὰ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Πα ράλληλα,  ὅρισε πενταμελῆ  Ἐπιτροπὴ ἀπὸ Ἀρχιερεῖς γιὰ ἀνταλλαγὴ ἀπόψεων μὲ τοὺς Γνησίους Ὀρθοδό ξους ·  ὅμως τὸ ἔργο τῆς Ἐπιτροπῆς ἀποδείχθηκε ὅτι ἦταν ἡ προσπάθεια ἐπιβολῆς τῆς Καινοτομίας, ὥστε νὰ ἀποδείξει τὴν ἀντιφατικότητά της.Ἐπίσης,  συζήτηση  διεξήχθη  καὶ  στὴν  Βουλὴ  τὸ1931 σχετικὰ  μὲ τὶς διώξεις  ἐναντίον τῶν «Παλαιο ημερολογιτῶν». Ὅλα  τὰ κόμματα  συμφώνησαν ὅτι ἐπρόκειτο περὶ  κατὰ  πάντα νομοταγῶν πολιτῶν μὲ δικαίωμα τελέσεως  ἀκωλύτως τῶν ἐκκλησιαστικῶν τους τελετῶν, ὥστε νὰ παύσουν νὰ διώκονται, παρ’ ὅλον  ὅτι κάποιοι Βουλευτὲς  μίλησαν  γι’ αὐτοὺς  πε ριφρονητικά. Ὅμως, ἡ διοικοῦσα Ἱεραρχία, ποὺ θε ωροῦσε  τοὺς  Γνησίους  Ὀρθοδόξους «ἄξεστους  τα ραξίες», εἶχε δυστυχῶς  τὴν δύναμη  νὰ ἐπιβάλλει  τὶς διωκτικές  της ἐπιθυμίες ἐναντίον τους.

***

Οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι, ἐλπίζοντες  καὶ  προσμέ νοντες  λύση τοῦ  ζητήματος  καὶ  ἀγωνιζόμενοι ἀτα λάντευτα γιὰ τὶς Ἀρχές τους, κέρδιζαν  ἔδαφος  παρὰ τοὺς διωγμούς.  Ἐπέδειξαν ἀξιοζήλευτη ἀντοχὴ  καὶ παγιώθηκαν ὡς αὐθύπαρκτη ὀντότητα, ἀγωνιζόμενοι σκληρὰ  ὑπὲρ  τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως ἐν γένει  καὶ  γιὰ  τὴν ἀποτροπὴ τῆς νοθείας  καὶ  ἐκκο σμικεύσεως  τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Τὰ  ἑπόμενα μάλιστα  χρόνια  ἔφθασαν νὰ ἀριθμοῦν περὶ  τὰ 800Παραρτήματα σὲ ὅλη τὴν χώρα! Ἐξέδωσαν δὲ καὶ διάφορα βιβλία, ὅπως καὶ περιοδικὰ  («Ἡ Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας», «Ὁ Κῆρυξ τῶν

Ὀρθοδόξων» κλπ.).Ἡ καταφορὰ ἐναντίον τους ἦταν τραγική: διῶκτες Μητροπολῖτες πρωτοστατοῦσαν  σὲ διωκτικὲς «ἐπι χειρήσεις», διέλυαν λατρευτικὲς Συνάξεις, διέκοπταν Θεῖες Λειτουργίες,  καὶ ἔφθασαν μάλιστα  στὸ φρικτὸ καὶ ἀνήκουστο σημεῖο νὰ ποδοπατήσουν ἱερὰ Σκεύη καὶ νὰ ἀδειάσουν ἀσεβῶς καὶ ὑβριστικῶς τὸ Θεῖο πε ριεχόμενό  τους, ὅπως  συνέβη γιὰ  παράδειγμα στὴν Δεσφίνα  Φωκίδος τὸ 1932! Τὸ ἔτος ἐκεῖνο (1932), μεταξὺ πολλῶν ἄλλων ἐκτρό πων,  ἐπιχειρήθηκε καὶ  διωκτικὴ κατεδάφιση τοῦ Ναοῦ  τῆς νεόδμητης  τότε  Ἱερᾶς  Γυναικείας Μονῆς τῆς Ἁγίας Εἰρήνης Χρυσοβολάντου, τῆς τόσο λαοφι λοῦς θαυματουργοῦ Ἁγίας, στὴν Λυκόβρυση Ἀττικῆς, ἀλλὰ  αὐτὴ  δὲν πραγματοποιήθηκε ἀπὸ  Θαῦμα  τῆς Ἁγίας,  μέσῳ καὶ  τῆς θυσιαστικῆς ἀντιστάσεως τῆς Ἀδελφότητος ὑπὸ τὴν ἡρωϊκὴ Ἡγουμένη Γερόντισσα Μελετία (Κονταξῆ)!Στὰ Θεοφάνια μὲ τὸ Πάτριο  τοῦ 1933 στὸ Παλαιὸ Φάληρο  συμμετεῖχαν ἐντυπωσιακὰ περὶ  τὶς 30.000 Ὀρθοδόξου λαοῦ,  μία κο σμο πλημμύ  ρα ποὺ δια τράνωνε τὴν ἄδολη προσ κόλλησή της στὴν Ἀκαινο τόμητη Ὀρθο δοξία. Τὸ αὐτὸ  ἔτος (1933) τὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντι νουπόλεως μὲ ἐπιστολή  του τῆς 27ης Ὀκτωβρίου ζή τησε  ἀπὸ  τὴν  ἑλληνικὴ κυβέρνηση τὴν  συνδρομή της «διὰ πάντων δυνατῶν μέσων» ἐνάντια «εἰς τοὺς ἀφηνιάσαντας ἀνιέρους ψευδοζηλωτάς»!... Ἄρα, τὸ διωκτικὸ μένος τῶν  Φαναριωτῶν κατὰ  τῶν  Γνησί ων Ὀρθοδόξων καὶ μάλιστα  τῶν Ζηλωτῶν Πατέρων εἶναι παλαιὰ ἱστορία  καὶ οἱ παράνομοι, ὅπως φαίνε ται, δυστυχῶς «οὐκ ἠβουλήθησαν  συνιέναι»!...Ὅμως  στὶς 11.10.1933, οἱ προαναφερθέντες τρεῖς Ἀρχιερεῖς ἀπὸ  τοὺς  Καινοτόμους,  Κασσανδρείας Εἰρηναῖος, Δημητριάδος Γερμανὸς  καὶ  Δρυϊνουπό λεως Βασίλειος,  ὅπως καὶ  ὁ Δράμας  Βασίλειος,  κα τέθεσαν  «Γνώμην περὶ τοῦ Ἡμερολογίου» στὴν συν εδριάζουσα Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τους, προτείναντες ὡς μόνη δυνατὴ λύση  τὴν ἐπιστροφὴ στὸ Βασιλικὸ Διάταγμα τοῦ  Ἰανουαρίου τοῦ  1923, σύμφωνα  μὲ τὸ ὁποῖο  ἡ Πολιτεία δύναται νὰ  κρατήσει τὸ Νέο Ἡμερολόγιο, ἡ δὲ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τὸ Πάτριο  Ἑορτολόγιο, μὲ παραπομπὴ μελέτης τοῦ θέματος  τούτου  σὲ Οἰκουμενικὴ ἤ Μεγάλη  Τοπικὴ Σύνοδο  τῆς ὅλης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἄν καὶ δὲν ἐπέμειναν  στὴν πρότασή τους, διότι  ἀπειλήθηκαν μὲ καθαίρεση!Εἶναι  φανερὸ  ὅτι τὸ θέμα παρέμενε  ἰδιαίτερα σο βαρὸ καὶ ἐπίκαιρο καὶ προτείνονταν ἀκόμη ὀρθὲς λύ σεις ἀπὸ  παραδοσιακοὺς Ἱεράρχες  τῆς Καινοτόμου Ἐκκλησίας, ἀλλὰ  δυστυχῶς  ἐπικρατοῦσε ἡ γνώμη τῶν πλειόνων  διὰ τῆς βίας.

***

Στὸν  ἱερὸ  Ἀγῶνα τῆς  Πίστεως  συμμετεῖχαν μὲ ἐνθουσιασμὸ ἐνεργὰ  καὶ  οἱ Νέοι, οἱ ὁποῖοι σύστη σαν τὸ 1934 τὴν «Ἕνωσιν τῶν Νέων Γνησίων Ὀρθο δόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος», γιὰ τὴν ἐνίσχυση τῆς μαρτυρίας καὶ τῶν δραστηριοτήτων τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας στὰ δύσκολα ἐκεῖνα χρόνια.Τὸ ἔτος ἐκεῖνο (1934) ἀποκαλύφθηκε μὲ ἀπογοή τευση ὅτι τὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο τῆς «Κοινότητος» εἶχε προβεῖ σὲ κρυφὸ  κατάκριτο ἐλιγμὸ ἀπὸ τὸ 1931 ἀποδοχῆς τοῦ μνημοσύνου τοῦ Καινοτόμου Ἀρχιεπι σκόπου  διὰ  ἐξασφαλίσεως Κληρικῶν  πρὸς  κάλυψη τῶν ἀναγκῶν τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων. Ἡ ἐνέργεια θεωρήθηκε προδοτικὴ τῶν Ἀρχῶν τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος καὶ τὸν Αὔγουστο τοῦ ἔτους ἐκείνου  ἐκλέχθηκε νέο Διοικητικὸ Συμβούλιο. Αὐτὸ  προέβη  σὲ ἐπίσημη  πλέον  Ἀποκήρυξη τοῦ Καινοτόμου Ἀρχιεπισκόπου, ὅπως  καὶ  τῆς «ἐπισή μου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», διότι κατέστη σχισμα τική, μὲ ἀπόφαση μέριμνας γιὰ ἐξεύρεση «κανονικῶν Ἀρχιερέων», ὥστε νὰ τοὺς παραδοθεῖ «ἡ ἀρχηγία τῆς Ἐκκλησίας». Τὴν Ἀποκήρυξη αὐτὴ  ὑπέγραψαν καὶ ἐπιφανεῖς Ζηλωτὲς Ἁγιορεῖτες Ἱερομόναχοι καὶ Πνευ ματικοί,  οἱ ὁποῖοι  ἀποτελοῦσαν καὶ τὴν προσωρινὴ πνευματικὴ ἡγεσία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων.Μάλιστα, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1934, τὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο τῆς «Κοινότητος»  ἀποτάνθηκε στὴν Ἱερὰ Σύνοδο  τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Δι ασπορᾶς, ὑπὸ  τὸν  Μητροπολίτη Κιέβου  Ἀντώνιο (Χραποβίτσκυ), ἡ ὁποία ἕδρευε ἀκόμη τότε στὸ Κάρ λοβιτς τοῦ Βασιλείου τῆς Γιουγκοσλαβίας, μὲ ἐκζήτη ση πνευματικῆς προστασίας καὶ αἴτηση χειροτονήσε ως Ἀρχιερέων καὶ Ἱερέων γιὰ τὸν ἱερὸ Ἀγῶνα στὴν Ἑλλάδα. Ἡ προσπάθεια ἐκείνη ἔμεινε ἀτελέσφορη, ἀλλὰ  γνωρίζουμε ὅτι  βρῆκε τελικὰ  ἐκπλήρωση  26 χρόνια  ἀργότερα.Εἶναι  χαρακτηριστικὸ ὅτι τὸ ἔτος ἐκεῖνο (1934) ὁ Πρωθυπουργὸς τῆς χώρας Π. Τσαλδάρης  σὲ συνάντη σή του μὲ Ἐπιτροπὴ Ἀρχιερέων τῆς ἐπίσημης Ἐκκλη σίας, πρότεινε τὴν διεξαγωγὴ δημοψηφίσματος γιὰ τὸ Ἡμερολογιακὸ ζήτημα, ἀλλὰ  αὐτοὶ  ἀρνήθηκαν! Προφανῶς γνώριζαν ὅτι οἱ περιφρονημένοι «Παλαι οημερολογῖτες», τοὺς ὁποίους  ὑπολόγιζαν σὲ μερικὲς δεκάδες μόνον χιλιάδων, ἦταν στὴν πραγματικότητα μία  σημαντικὴ καὶ  ὑπολογίσιμη μειοψηφία, ἀριθ μοῦσα ἑκατοντάδες χιλιάδες πιστῶν.Στὰ Θεοφάνια τοῦ 1935 στὴν Φαληρικὴ Ἀκτὴ εἶχαν δώσει καὶ πάλι δυναμικὸ  παρὸν  περὶ τοὺς 30.000 πι στοὺς τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου!Παρὰ  τὶς δυσκολίες,  ἡ προσμονὴ καὶ  πίστη  γιὰ αἴσια  ἔκβαση τοῦ Ἀγῶνος  διατηροῦνταν ἰσχυρὴ καὶ θερμή.

Σύντομη Ἱστορία

τῆς Μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος

καὶ περὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς Αὐτῆς

Ἔκδοση Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος

Ἐπιμέλεια

Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς

Δογματικῶν καὶ Κανονικῶν Θεμάτων

Ἀθήνα

ΠΗΓΗ

http://www.ecclesiagoc.gr/

Kindly Bookmark this Post using your favorite Bookmarking service: