Κεφάλαιον Ε΄
Τό Θαύμα Μιά αληθινή Ιστορία
Λεωνίδα Κουμάκη
Απέλασις απο τήν Τουρκία
Το πρωί της 16ης Ιουλίου 1964 ο πατέρας μου απελάθηκε από την Τουρκία. Τις βδομάδες που μεσολάβησαν μέχρι τον Σεπτέμβρη περιμέναμε με αγωνία τα νέα που μας έστελνε.
«Έφτασα, είμαι καλά. Πήγα στο Παγκράτι και βρήκα την Μαρίτσα και τον Γιάννη. Ας είναι καλά οι άνθρωποι μου στάθηκαν απ' την πρώτη στιγμή. Η μοναχοκόρη τους, η Τζένη, είναι στην ηλικία της Αγγελικής, κι έτσι η Αγγελού μας θα έχει μια φιλενάδα για παρέα μόλις έρθετε κοντά μου» έγραφε στο πρώτο του γράμμα.«Βρήκα ένα μικρό διαμέρισμα στην οδό Κόνωνος, απέναντι απ' εκεί που κάθονται ο Γιάννης με την Μαρίτσα.Είναι ένα όμορφο διώροφο σπίτι που η ιδιοκτήτριά του είναι δασκάλα και κατάγεται απ' την Μικρά Ασία. Είναι λίγο ακριβό, αλλά στην αρχή θα 'χουμε μόνο το ενοίκιο. Δε χρειάζονται τώρα έπιπλα και πολυτέλειες. Θα σας ειδοποιήσω μόλις είμαι έτοιμος. Να προσέχετε όλοι σας. Τα μάτια σας δεκατέσσερα», μας έγραφε αργότερα.
Ρουφούσαμε με λαχτάρα τα λιτά και λιγόλογα γράμματα. Μετράγαμε τις μέρες μέχρι να πάρουμε ειδοποίηση για να ξεκινήσουμε.
Γύρω μας ο ξεσηκωμός της φυγής. Οικογενειακοί γνωστοί, παιδικοί φίλοι σκορπούσανε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ο Κυριάκος και η Άννα φίλοι στενοί των γονιών μου, μαζί με τα δύο τους κορίτσια, την Ευταλία και την Ευαγγελία, θα φεύγανε για το Βανκούβερ του Καναδά. Τι κλάμα έκανε, τι στεναχώρια πήρε η αδελφή μου που έχανε την καλύτερή της φίλη, την Ευταλία.
Άλλοι πάλι γνωστοί ετοιμαζόταν για την Αυστραλία. Οι περισσότεροι βέβαια για την Ελλάδα, που ήταν ο πιο φυσιολογικός και φιλόξενος προορισμός.
Όπως ο συμμαθητής μου στο Γυμνάσιο Γιώργος Βακαδήμας, που θάφευγε κι αυτός για την Αθήνα μαζί με τους γονείς του. Όλοι τους είχαν την Τουρκική Υπηκοότητα και οι Τούρκοι εφάρμοζαν για τις περιπτώσεις αυτές ένα πιο «έμμεσο» τρόπο ξερριζωμού: Τον εξαναγκασμό σε φυγή αφού δημιουργούσαν αφόρητες συνθήκες πιέσεων, τρομοκρατίας, ανελευθερίας και απειλών μέσα σ' ένα κλίμα έντονου ρατσισμού. Έτσι και η οικογένεια Βακαδήμα φοβότανε να μείνει στην Τουρκία και είχαν αποφασίσει, όπως χιλιάδες άλλοι «εξαναγκασθέντες» Έλληνες της Κωνσταντινούπολης να εγκαταλείψουν για πάντα τις πατρικές τους εστίες. Θυμάμαι πως όταν αποχαιρέτησα το φίλο μου το Γιώργο Βακαδήμα δεν είχα στεναχωρηθεί -αντίθετα, είχα πετάξει απ' τη χαρά μου, γιατί έμαθα πως σε λίγες βδομάδες θα 'ρχόταν κι αυτός στην Αθήνα. Με τα λίγα που ήξερα για την Αθήνα του πρότεινα ραντεβού στις 15 Δεκεμβρίου, στις 5 το απόγευμα, στο Ζάππειο. Που να 'ξερα πως το Ζάππειο είναι μια ολόκληρη περιοχή που χρειάζεται μισή μέρα να τη γυρίσεις!
Η τελευταία πράξη του Τουρκικού σχεδίου για τον πλήρη αφελληνισμό της Κωνσταντινούπολης βρισκόταν, το 1964, σε πλήρη εξέλιξη. Εκατοντάδες Ελληνικά σπίτια βρισκόταν στην αναστάτωση της διάλυσης.
Έτσι ακριβώς και το δικό μας σπίτι βρισκόταν άνωκάτω. Μετά τα γεγονότα του Σεπτεμβρίου 1955, είχαμε μετακομίσει σε ένα διώροφο σπίτι στο «Κορδέλα σοκάκ» κοντά στο Ταρλά-μπασί. Στο ισόγειο μέναμε εμείς και είχαμε και τη χρήση του ενός μεγάλου υπογείου. Στον επάνω όροφο έμενε ο κύριος Κλεόπας με την αδελφή του.
Δάσκαλος που αρρώστησε και βρέθηκε σε μία αναπηρική καρέκλα πάνω από δύο δεκαετίες. Το σπίτι ήταν ελληνικής ιδιοκτησίας κάποιου Ιωαννίδη.
Στο σπίτι αυτό, που ήταν άνωκάτω, η μητέρα μου προσπαθούσε να ξεχωρίσει αυτά που έπρεπε οπωσδήποτε να πάρουμε μαζί μας. Ρουχισμός, σεντόνια, καμιά κουβέρτα. Υπήρχαν φυσικά πράγματα που δεν μπορούσαμε να πάρουμε μαζί μας, γιατί είχαν δεσμευτεί.
Υπήρχαν και πράγματα που δε θα μας άφηναν να τα πάρουμε μαζί μας. Αυτά συγκεντρώθηκαν προσεκτικά και παραδόθηκαν στην Εκκλησία. Κάποιος Χριστιανός θα τα είχε σίγουρα ανάγκη.
Η μητέρα μου συγκέντρωνε σε ένα μεγάλο μπαούλο τα απολύτως απαραίτητα εκείνα είδη που ήθελε να πάρουμε μαζί. Κομμάτι κομμάτι γέμιζε το μπαούλο.
— Να δούμε κι απ' αυτά τι θα μας αφήσουν να πάρουμε τούτα τα ανθρωπόμορφα κτήνη! έλεγε η μητέρα μου. Πράγματι οι Νεότουρκοι, αφού δέσμευαν την κινητή και ακίνητη περιουσία των θυμάτων τους, έκαναν και μία τελευταία, πανηγυρική λεηλασία σε όσα είχαν απομείνει σ' αυτούς που έδιωχναν.
Ήταν γνωστό σ' όσους εγκατέλειπαν τις εστίες τους πως στα Τελωνεία γινόταν η τελευταία πράξη της λεηλασίας, την οποία άλλωστε έζησα κι εγώ.
Τελείωνε πια ο Αύγουστος, όταν πήραμε το τελευταίο γράμμα από τον πατέρα μου.
«Εγώ είμαι σχεδόν έτοιμος να σας υποδεχτώ. Νοίκιασα τελικά το μικρό διαμέρισμα που σας έγραφα στο προηγούμενο γράμμα μου. Η ζωή είναι δύσκολη εδώ στην Αθήνα.
Τα χρήματα βγαίνουν πιο δύσκολα, αλλά ο Θεός είναι μεγάλος. Όποιος δεν φοβάται την δουλειά δεν χάνεται ποτέ. Δουλεύω μεροκάματα σε ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις σε οικοδομές. Θα μου πείτε βέβαια από Δήμαρχος, κλητήρας. Δεν τα 'παμε όμως; Η δουλειά δεν είναι ντροπή. Γνώρισα και την οικογένεια του Σιδερή και της Ευαγγελίας.
Έχουνε τρία παιδιά και το μεγαλύτερο είναι κορίτσι, η Ευγενία, στην ηλικία της Αγγελούς μας. Θα έχει συντροφιά λοιπόν και δεν πρέπει να κλαίει, όπως μαθαίνω. Να είστε έτοιμοι μόλις κλείσω τα εισητήριά σας, στο πρακτορείο εδώ στην Αθήνα, θα σας ειδοποιήσουν να ξεκινήσετε. Να προσέχετε όλοι σας! Καλή αντάμωση!»
Ήμασταν σε μια διαρκή αναστάτωση περιμένοντας τη μέρα που θα ξεκινήσουμε.
Ο θυρωρός της πλαϊνής πολυκατοικίας από τα μέσα Αυγούστου κάθε δυο-τρεις μέρες χτυπούσε την πόρτα μας και ρωτούσε πότε θα φύγουμε. Μας έλεγε ότι «αγόρασε» το σπίτι και ότι ήθελε να μετακομίσει αμέσως. Ο άνθρωπος αυτός ήταν πάντα ευγενικός και χαμογελαστός απέναντί μας. Μέχρι την ημέρα που έμαθε ότι θ' απελαθεί ο πατέρας μου. Από τότε ήταν που άρχισε να μας παρακολουθεί με το μάτι του αρπακτικού που ανυπομονεί να καταβροχθίσει τη λεία του.
Δεν τολμούσαμε να ρωτήσουμε πότε και πώς αγόρασε το σπίτι. Η μητέρα μου του επαναλάμβανε συνεχώς πως από στιγμή σε στιγμή περιμένουμε ειδοποίηση για να ξεκινήσουμε.
Έφευγε για να ξαναγυρίσει την επομένη ή το πολύ την μεθεπομένη. Φοβόμασταν μήπως και μας συμβεί κανένα κακό τις τελευταίες μέρες.
Το απόγευμα της μέρας που πήραμε το τελευταίο γράμμα του πατέρα μου, ο κύριος Κλεόπας, ο ανάπηρος δάσκαλος του επάνω ορόφου, ζήτησε να μιλήσει σε μένα και στην αδελφή μου. Ήταν κάτι που δεν έπρεπε να του αρνηθούμε.
Το σκαμμένο του πρόσωπο και το επιβλητικό του παρουσιαστικό μας προκαλούσε πάντα φόβο. Μέσα του όμως έκρυβε μια ευαίσθητη καρδιά.
Η αδελφή μου, βουτηγμένη στη μελαγχολία και την αβεβαιότητα δεν είχε κουράγιο ούτε να κουνηθεί. Έτσι ανέβηκα μόνο εγώ. Η αδελφή του, η δεσποινίς Αλεξάνδρα, που είχε αφιερώσει τη ζωή της στον ανάπηρο, με υποδέχτηκε λυπημένη:
— Τί θα κάνουμε τώρα εμείς χωρίς τη ζωντάνια σας, χωρίς τις γεμάτες ζωή φωνές σας; με ρώτησε και με οδήγησε στο δωμάτιο που βρισκόταν ο κύριος Κλεόπας.
Καθισμένος πάνω στην αναπηρική καρέκλα στο σημείο
που ο τοίχος έκανε ένα εξόγκωμα προς το δρόμο, μπροστά στο παράθυρο, που προσέφερε απλόχερα μια ωραία θέα σ' όλο το δρόμο, ο κύριος Κλεόπας έκανε μια κίνηση με το χέρι του δείχνοντας τον καναπέ.
— Κάθησε! Κάθησε! μου είπε.
Η φωνή του ήταν τρανταχτή λες κι έβγαινε με δύναμη απ' τα σωθικά του, παρά τα 70 του χρόνια.
— Θέλω αγαπητό μου παιδί, πριν φύγεις για την Ελλάδα, να σου πω μερικά πράγματα που δεν μπορούν να στα διδάξουν στα σχολεία ούτε να στα πουν χωρίς να κινδυνέψει η ζωή τους. Κρίμα που δεν είναι και η αδελφή σου να τ' ακούσει, αλλά όταν φθάσετε στην Ελλάδα, πρέπει να της τα πεις εσύ.
Η αδελφή του μας έφερε γλυκό του κουταλιού με δύο ποτήρια νερό. Το δωμάτιο ήταν μικρό, με ένα τραπέζι για τέσσερα άτομα, ένα καναπέ και μερικές καρέκλες. Το πάτωμα στόλιζε ένα μεγάλο χαλί και στους τοίχους ήταν κρεμασμένες πολλές φωτογραφίες μέσα σε κάδρα.
— Οι Τούρκοι, αγαπητό μου παιδί, είναι ένας βάρβαρος λαός. Όπως ένα άγριο θηρίο, ένα αρπακτικό πουλί κομματιάζει το θύμα του, μόλις το συλλάβει, έτσι κι ο Τούρκος έχει την αγριότητα και την σκληρότητα ενός θηρίου της ζούγκλας. Έχει ένα ανικανοποίητο πόθο για αρπαγή, ένα ασίγαστο πάθος για λεηλασία. Αυτή είναι η φύση του Τούρκου, από τότε υπάρχει, όσο θα υπάρχει.
Οι Τούρκοι κατάγονται από τις Νομαδικές φυλές των Μογγόλων και των Κινέζων. Όταν μετακινήθηκαν δυτικά, ένα κομμάτι αυτών των φυλών εξισλαμίστηκε. Η ψυχολογία τους όμως παρέμεινε πάντοτε εκείνη του αρπακτικού. Οι Νομαδικές αυτές φυλές το 1037 μ.Χ έστησαν τη δική τους Αυτοκρατορία και επεκτάθηκαν μάλιστα στο Ιράκ, τη Συρία και μέχρι την Παλαιστίνη. Ένα μέρος από αυτούς εδραιώθηκε στο εσωτερικό της Μικράς Ασίας δημιουργώντας ένα σουλτανάτο με έδρα το Ικόνιο. Απ' αυτούς ακριβώς τους Νομάδες προήλθαν οι Οθωμανοί Τούρκοι. Από το 1300 έως το 1600, στα 300 αυτά χρόνια στήθηκε η Οθωμανική Αυτοκρατορία με όπλα τη βία, το αίμα και την καταστροφή. Ο προφήτης Μωάμεθ είχε πει ότι όταν ο Τούρκος πεινάει ασχολείται με την κλοπή και την αρπαγή.
Οι Τούρκοι, αφού εξισλαμίστηκαν, υπέταξαν τους Άραβες και έκαναν τεράστια ζημιά στην Ισλαμική θρησκεία. Την νόθευσαν και την απομάκρυναν απ' τα βασικά χαρακτηριστικά της που ήταν πνευματικά και όχι υλικά. Κατέστρεψαν την παλαιότερη και πιο αξιόλογη πηγή του Ισλαμισμού, τη βιβλιοθήκη της Βαγδάτης. Κακοποίησαν οικτρά τη θρησκεία του Ισλάμ και έγιναν αιτία να ανακοπεί η εξέλιξή της στις μάζες του Αραβικού πληθυσμού πάνω στις γνήσιες βάσεις της.
Ο Al Mukaffa, η κατ' εξοχήν πνευματική προσωπικότητα ολόκληρου του Ισλάμ, που έζησε τον όγδοο αιώνα, γράφει για τους Τούρκους πως αυτοί γεννήθηκαν μόνο και μόνο για να επιτίθενται σαν τα άγρια ζώα εναντίον κάθε λαού και έθνους για ν' αρπάξουν και να επιβιώσουν.
Ο πιο διάσημος ποιητής και συγγραφέας του Ισλάμ, ο Saadi, 160 ολόκληρα χρόνια πριν ο Μεχμέτ ο Πορθητής σκλαβώσει την Κωνσταντινούπολη, έγραφε πως οι Τούρκοι είναι μια φυλή αιμοδιψής, με χαρακτηριστικά λύκου που σκορπάει τρόμο.
Στα 300 αυτά χρόνια που οι Οθωμανοί Τούρκοι έστησαν την Οθωμανική αυτοκρατορία, όλοι οι πληθυσμοί που ζούσαν κάτω απ' την εξουσία τους βυθίστηκαν στο σκοτάδι.
Τότε ήταν που οι Τούρκοι για να εξισλαμίσουν τους πληθυσμούς που ζούσαν στους τόπους που κατακτούσαν και για να δημιουργήσουν ένα σώμα αφοσιωμένων φρουρών του εκάστοτε Σουλτάνου, εφάρμοσαν το φρικτό σύστημα του παιδομαζώματος των «άπιστων» νέων.
Το σύστημα αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο από την βίαιη στρατολογία νέων του Χριστιανισμού, που υποβάλλονταν σε μια σκληρή θρησκευτική και στρατιωτική εκπαίδευση το τέλος της οποίας ήταν η δημιουργία ανθρώπων με μεγάλο θρησκευτικό φανατισμό, πειθαρχία και τυφλή υποταγή στους ανωτέρους.
Τα παιδιά που αποσπούσαν βίαια οι Τούρκοι απ' τους γονείς τους ήταν κυρίως ηλικίας 6-14 ετών.
Το 1601 ο Σουλτάνος Μεχμέτ ο τρίτος, σε φιρμάνι που έστειλε στους Διοικητές του σώματος των γενιτσάρων περιγράφει τον τρόπο στρατολογίας των «αρτιμελών, καλλίμορφων και κατάλληλων για πόλεμο νέων των άπιστων». Και δεν παραλείπει να τονίσει στο φιρμάνι αυτό ότι, αν οι γονείς των άπιστων νέων αντισταθούν στην παράδοση των παιδιών τους στους γενίτσαρους, έπρεπε να απαγχονιστούν αμέσως και τα πτώματά τους να κρεμαστούν στην πόρτα του σπιτιού τους.
Η βαρβαρότητα των Τούρκων δεν οφείλεται μόνο στην έλλειψη πολιτισμού. Είναι στην άξεστη φύση τους. Και δεν εκδηλώνεται μόνο στους λαούς που με τη βία εξουσιάζουν. Εκδηλώνεται και στις μεταξύ τους σχέσεις. Ο Σουλτάνος Μουράτ μόλις ανέβηκε στο θρόνο απαγχόνισε τους 5 αδελφούς του. Ο Σουλτάνος Μεχμέτ ο τρίτος για ν' ανέβει στο θρόνο φρόντισε πρώτα να στραγγαλίσει τα 19 αδέλφια του. Και ο Σουλτάνος Μουράτ ο τέταρτος είχε την συνήθεια να δολοφονεί υπηκόους του για διασκέδαση. Υπολογίζεται ότι σκότωσε 20.000 άτομα στα 16 χρόνια που έμεινε στο θρόνο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Την εποχή της ακμής του Ελληνισμού πριν απ' τον ενδέκατο αιώνα, οι χριστιανικοί πληθυσμοί της Μικρασιατικής πατρίδας ξεπερνούσαν τα 30.000.000 άτομα.
Επί 600 ολόκληρα χρόνια οι Τούρκοι λειτούργησαν τη μοναδική τέχνη που τους προίκισε η φύση: την καταστροφή και την αρπαγή.
Όταν δε η Ελλάδα κατάφερε, μετά την επανάσταση του 1821, να στήσει το Ελεύθερο Ελληνικό Κράτος και να αποτινάξει τον Τουρκικό ζυγό σε ένα μικρό μόνο μέρος των εδαφών της, αφυπνίστηκε πάλι η Τουρκική βουλιμία και συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να κρατηθεί επ' άπειρον στα εδάφη που υπέταξε, χωρίς να εξολοθρεύσει τελείως τους κατοίκους ή χωρίς να τους εκτουρκίσει.
Έτσι εντάθηκαν για μια ακόμα φορά οι διωγμοί, οι σφαγές, ο βίαιος εξισλαμισμός και τα ανθρωποπάζαρα με λάφυρα τις πιο όμορφες κοπέλες του Ελληνισμού.
Η ιστορία αυτή, αγαπητό μου παιδί, επαναλήφτηκε δυστυχώς και ολόκληρο τον αιώνα που ζούμε.
Το 1895 ο Σουλτάνος Χαμίτ άρχισε από την Κωνσταντινούπολη τις σφαγές των Αρμενίων. Όπως μου έλεγαν οι γονείς μου, την εποχή εκείνη γινόταν πολύ φοβερά πράγματα.
Οι Τούρκοι σφάζανε τους Αρμένιους, όπου τους βρίσκανε, μέσα στους δρόμους. Αφορμή ήταν η φήμη ότι δήθεν οι Αρμένιοι συνωμοτούσαν για να σκοτώσουν τον Σουλτάνο Χαμίτ.
Την εποχή εκείνη στήθηκε και η Γερμανοτουρκική συμμαχία με την επίσκεψη του Κάιζερ, που οδήγησε αργότερα την Τουρκία στο πλευρό των Γερμανών στον Πρώτο παγκόσμιο Πόλεμο.
Στο μεταξύ από το 1889 άρχισε να δημιουργείται ο πυρήνας των Νεοτούρκων με το κίνημα που ονόμασαν «Ένωση και Πρόοδος» και υποσχόταν Ελευθερία, Ισότητα και Δικαιοσύνη.
Το διεφθαρμένο καθεστώς του Σουλτάνου Χαμίτ για να μη χάσει τα πάντα μπροστά στην ανερχόμενη δύναμη των Νεότουρκων δέχτηκε να κάνει ορισμένες παραχωρήσεις και στις 24 Ιουλίου 1908 υπέγραψε φιρμάνι για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Έγιναν εκλογές για την ανάδειξη Οθωμανικής Βουλής και παρά την τρομοκρατία η Ελληνική παρουσία στην Οθωμανική Βουλή ήταν ιδιαίτερα ισχυρή. Από τις 288 έδρες της Βουλής εκείνης τις 26 τις κατέλαβαν Έλληνες.
Ο Σουλτάνος Αμπτούλ Χαμίτ όμως δεν έβλεπε με καθόλου καλό μάτι τον περιορισμό των «ελέω Θεού» εξουσιών του και επιχείρησε αντεπανάσταση στις 13 Απριλίου 1909.
Απέτυχε και έχασε το κεφάλι του, αφού οι Νεότουρκοι τον εκτέλεσαν βάζοντας τον Σουλτάνο μαριονέτα Μεχμέτ τον Ε' ως αρχηγό του Οθωμανικού Κράτους. Στην αρχή οι ιδέες της Ελευθερίας, της Ισότητας και της Δικαιοσύνης που διακήρυσσαν οι Νεότουρκοι έδωσαν πολλές ελπίδες στα εκατομμύρια των μη Τούρκων κατοίκων που ζούσαν κάτω από τον ζυγό των Οθωμανών. Το γεγονός μάλιστα ότι πολλά από τα γνωστά στελέχη του κινήματος «Ένωση και Πρόοδος» εμπνεόταν απ' τα ιδανικά της Γαλλικής Επανάστασης ενίσχυσε τις ελπίδες αυτές. Άδικα όμως. Πολύ γρήγορα μέσα στις τάξεις των Νεότουρκων επικράτησαν τα πιο ακραία, τα πιο φανατισμένα, τα πιο σοβινιστικά στοιχεία επικεφαλής των οποίων τέθηκαν ο Μεχμέτ Τααλάτ Πασάς, ο Ενβέρ Πασάς, ο Τζεβίτ Πασάς και ο Τζεμάλ Πασάς.
Μόλις οι Νεότουρκοι σταθεροποίησαν την εξουσία τους σκέφτηκαν πως, αν εφάρμοζαν τις ιδέες που είχαν διακηρύξει οι φιλελεύθεροι Νεότουρκοι όλοι όσοι ζούσαν κάτω από τον Τουρκικό ζυγό, θα αναπτύσσονταν, θα αποκτούσαν οικονομική ισχύ και αργά ή γρήγορα θα ζητούσαν την αυτοδιάθεσή τους. Γι' αυτόν τον λόγο αποφάσισαν να λύσουν το πρόβλημα αυτό με το μόνο τρόπο που γνωρίζουν οι Τούρκοι: Τον βίαιο εξισλαμισμό ή το θάνατο. Οι Τούρκοι ειδικεύονται άλλωστε, αιώνες ολόκληρους, στο θάνατο αμάχων κυρίως πληθυσμών. Έτσι ο Μεχμέτ Τααλάτ Πασάς, στις 10 Αυγούστου 1910, έκανε δημόσια γνωστές τις αποφάσεις αυτές των Νεότουρκων, που εφαρμόστηκαν πιστά μέχρι και σήμερα και θα εφαρμόζονται πιστά, όποτε τους δίνεται η ευκαιρία και τα επόμενα 100 ή 1000 χρόνια.
Η καινούρια αρχή του σχεδίου εξόντωσης όλων των μη Τούρκων ξεκίνησε με την σχεδόν μαζική εξαφάνιση και δολοφονία των πιο σημαντικών προσωπικοτήτων των Χριστιανικών κοινοτήτων. Στις 11 Οκτωβρίου 1911 δολοφονήθηκε ο Επίσκοπος Γρεβενών Αιμιλιανός.
Όλα αυτά αποτέλεσαν τη βασική αιτία του Βαλκανικού Πολέμου, που ξέσπασε ένα χρόνο αργότερα. Ο πόλεμος αυτός έδωσε την ευκαιρία στους Νεότουρκους να εξολοθρεύουν συστηματικά άμαχο πληθυσμό σε εφαρμογή του σχεδίου τους.
Μετά τη λήξη του Βαλκανικού Πολέμου οι ηττημένοι Τούρκοι συνέχισαν την εφαρμογή της βάρβαρης στρατηγικής τους.
Στις 14 Μαΐου 1914 ο Μεχμέτ Τααλάτ Πασάς στέλνει εμπιστευτικά τηλεγραφήματα σε όλους τους πολιτικούς και στρατιωτικούς Διοικητές της Τουρκίας.
Το κείμενο ενός από τα τηλεγραφήματα αυτά που απευθυνόταν στον διοικητή της Σμύρνης Ραχμί Μπέη, δημοσίευσε η Γαλλική εφημερίδα «Le Temps», δυο χρόνια αργότερα, στις 29/7/1916.
Το τηλεγράφημα αυτό έγραφε:
«Προς τον Διοικητή της Σμύρνης Ραχμί Μπέη.
Οι Έλληνες Οθωμανοί στην περιοχή είναι πλειοψηφία, πράγμα που μπορεί να αποδειχτεί επικίνδυνο. Γενικότερα όμως όσοι ζουν κατά μήκος των Μικρασιατικών παραλίων, συμπεριλαμβανομένου και του βιλαετιού σας, πρέπει να εξαναγκαστούν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να σπρωχτούν στο Ερζερούμ, στο Ερζιντζάν ή αλλού. Αυτό είναι απόλυτα αναγκαίο για πολιτικούς και στρατιωτικούς λόγους. Εάν αρνηθούν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, τότε να δώσετε οδηγίες στ' αδέλφια μας τους Μουσουλμάνους να τους εξαναγκάσουν χρησιμοποιώντας κάθε μέσο θεμιτό ή αθέμιτο.
Επίσης πρέπει οι Έλληνες να υποχρεωθούν να υπογράψουν δήλωση ότι φεύγουν οικειοθελώς και ότι αφήνουν ελεύθερα τα σπίτια τους με τη θέλησή τους. Αυτό είναι απόλυτα αναγκαίο, για να αποφύγουμε πολιτικά προβλήματα στο μέλλον».
Υπογραφή: Μεχμέτ Τααλάτ, Υπουργός των Εσωτερικών, Χιλμί, Διευθυντής του Υπουργείου Εσωτερικών και Αλή Ριζά, Προϊστάμενος στην Αλληλογραφία.
Ο κύριος Κλεόπας σταμάτησε για λίγο και ήπιε μερικές γουλιές νερό. Τα μάτια μου ορθάνοικτα και το μυαλό μου σφουγγάρι ρουφούσε κάθε του λέξη.
— Όπως βλέπεις αγαπητό μου παιδί και όπως θα διαπιστώσεις και μόνος σου όταν, μεγαλώσεις λίγο ακόμα και διαβάσεις προσεκτικά όλα τα γεγονότα που έγραψε η Ιστορία, οι Τούρκοι ήταν, είναι και θα είναι πάντοτε ένας βάρβαρος αρπακτικός λαός, που συνέχεια θα ζητάει νέες εδαφικές κατακτήσεις. Οι Τούρκοι γνωρίζουν μόνο να καταστρέφουν.
Επειδή δε δημιούργησαν ποτέ κανενός είδους πολιτισμό, δε θέλουν να υπάρχει κανένας πολιτισμός. Έτσι, απ' όπου πέρασαν στην βουτηγμένη στο αίμα ιστορία τους, ποτέ μα ποτέ δε σεβάστηκαν κανένα πολιτισμό. Παντού κατάστρεφαν, λεηλατούσαν, έκαιαν. Τα ίδια έκαναν πάντοτε, τα ίδια κάνουν τώρα, τα ίδια θα κάνουν και στο μέλλον όσο υπάρχει Τουρκία. Γιατί οι Τούρκοι ποτέ δεν είχαν κανενός είδους ενδιαφέρον για ειρηνικές τέχνες. Το μόνο που τους ενδιέφερε πάντοτε είναι οι αρπαγές και οι κατακτήσεις. Αμέσως μόλις έφθασαν τα τηλεγραφήματα του Μεχμέτ Τααλάτ άρχισε το μακάβριο έργο των Νεότουρκων. Σε λίγους μήνες, τον Ιούλιο του 1914, ξέσπασε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ευκαιρία για την Τουρκία που δημιουργεί τα «Αναγκαστικά Τάγματα Εργασίας». Τα Τάγματα αυτά εξολόθρευσαν πάνω από 400.000 Έλληνες. Το Νοέμβριο του 1914 η Τουρκία μπαίνει στον πόλεμο στο πλευρό των Γερμανών. Ταυτόχρονα εκκαθαρίζει με τις πιο απάνθρωπες μεθόδους τον Ελληνισμό της Ανατολικής Θράκης. Χιλιάδες οικογένειες εκδιώκονται από τα σπίτια τους και σκορπούν σε δεκάδες κατευθύνσεις. Μέχρι τον Μάρτιο του 1915, δηλαδή 10 μήνες μετά το τηλεγράφημα του Μεχμέτ Τααλάτ 180 Ελληνικά χωριά ερημώθηκαν και 320 καταστράφηκαν στις περιοχές που οι Τούρκοι θεωρούσαν ευαίσθητες.
Και έρχεται ξανά η σειρά των Αρμενίων. Το καθεστώς του Αμπτούλ Χαμίτ έσφαξε 300.000 Αρμενίους. Ήταν όμως πολύ περισσότεροι. Οι Νεότουρκοι που διακήρυσσαν τις ιδέες της ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης, κάτι έπρεπε να κάνουν. Και έκαναν. Στις 16 Σεπτεμβρίου 1915 ένα τηλεγράφημα υπογεγραμμένο από τον αρχηγό των Νεότουρκων, το ανθρωπόμορφο τέρας Μεχμέτ Τααλάτ, έγραφε:
«Προς τον Περιφερειακό Διοικητή Χαλεπίου (Halep) Σας πληροφορούμε ότι η Κυβέρνηση αποφάσισε την ολοκληρωτική εξολόθρευση του Αρμενικού πληθυσμού που ζει στην Τουρκία. Όποιος έχει αντίθετη γνώμη δεν αποτελεί πλέον μέλος της Κρατικής Διοίκησης. Πρέπει να δοθεί ένα τέλος στην ύπαρξή τους χωρίς κανένα οίκτο για τις γυναίκες, τα παιδιά ή τα ανίσχυρα πρόσωπα ανεξάρτητα αν θεωρείται φρικτή αυτή η εξολόθρευση. Υπουργός Εσωτερικών Τααλάτ Μπέης».
Ακολούθησε η μεγαλύτερη εν ψυχρώ γενοκτονία στην ιστορία της ανθρωπότητας. Μέσα σε λίγους μήνες δολοφονήθηκαν χωρίς οίκτο, όπως διέταξε ο Τααλάτ, 1.500.000 ψυχές Αρμενίων από χέρια Τούρκων.
Στην αιματοβαμμένη ιστορία τους οι Νεότουρκοι ξεπέρασαν τον εαυτό τους στην περίπτωση αυτή. 1.500.000 ψυχές σφάχτηκαν από τους πιο απάνθρωπους χασάπηδες του σύγχρονου κόσμου που κατέκτησαν δικαιωματικά τον αιώνιο τίτλο του πιο βάρβαρου λαού.
Ο Πρωθυπουργός της Γαλλίας Κλεμανσώ, μπροστά στην ασύλληπτη έκταση της γενεοκτονίας αυτής, είπε πως η Παγκόσμια ιστορία δεν έχει άλλο παράδειγμα τόσο απεχθών εγκλημάτων.
Ο κύριος Κλεόπας σταμάτησε πάλι, φανερά συγκινημένος, και ήπιε μερικές γουλιές νερό ακόμα, πριν συνεχίσει.
— Το 1916 και το 1917 η Τουρκία συνέχιζε συστηματικά την εξόντωση των μη μουσουλμανικών πληθυσμών. Το τέλος όμως του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκει την Τουρκία στο πλευρό των ηττημένων. Η Τουρκία κυριολεκτικά διαλύεται. Στις 4 Ιουνίου 1918 με τη συνθήκη του Μπατούμ, η Τουρκία αναγνωρίζει την ανεξαρτησία της Αρμενίας.
Με την ήττα της Τουρκίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο συμμαχικός στόλος πέρασε τα Δαρδανέλια. Επικεφαλής το Ελληνικό πολεμικό «Αβέρωφ». Το παραλήρημα ενθουσιασμού από τους κατοίκους της Πόλης εκείνη τη μέρα, είναι κάτι το απερίγραπτο. Όλοι στο Πέρα και στα παράλια του Βοσπόρου ύψωσαν ελληνικές σημαίες. Πολλοί με βάρκες πλησίαζαν και φιλούσαν τα σίδερα του πολεμικού «Αβέρωφ». Όλη τη νύχτα ο κόσμος πανηγύριζε και έζησε μεγάλες στιγμές.
Πολλοί άρχισαν να λένε πώς ήρθε η ώρα να εκπληρωθούν οι θρύλοι του μαρμαρωμένου βασιλιά και της Κόκκινης Μηλιάς.
Το πρόσωπο του κυρίου Κλεόπα πήρε ένα λυπημένο ύφος νοσταλγίας.
— Τι λένε οι θρύλοι αυτοί κύριε Κλεόπα; ρώτησα.
— Από το 1071, αγαπητό μου παιδί, που οι Σελτσούκοι κέρδισαν τη μάχη του Μαντζικέρτ της Μικράς Ασίας και άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την διάλυση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, ο ελληνισμός της Μικράς Ασίας δημιούργησε, με το αλάθητο ένστικτο ενός λαού που έβλεπε την επερχόμενη συμφορά, το μύθο της Κόκκινης Μηλιάς. Σύμφωνα με το μύθο, οι Τούρκοι αφού θα πολιορκούσαν με κάθε μέσο την Κωνσταντινούπολη, θα νικούσαν την άμυνα των υπερασπιστών της και θα άρχιζαν να την κυριεύουν.
Τη στιγμή ακριβώς εκείνη με θεϊκή παρέμβαση οι κατακτητές θα τρέπονταν σε φυγή και θα καταδιώκονταν μέχρι το Μονοδένδρι, δηλαδή την Κόκκινη Μηλιά.
Αργότερα, όταν έγινε η άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, χάθηκε κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Πολλοί έλεγαν πως πέθανε στη μάχη κοντά στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού και ο σουλτάνος έβαλε να ψάξουν στους σωρούς των πτωμάτων χωρίς όμως αποτέλεσμα. Το πτώμα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου δε βρέθηκε ποτέ και ετάφη ένα ακέφαλο πτώμα, που θεωρήθηκε πως ήταν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, επειδή στα πόδια του είχε πέδιλα με ζωγραφισμένους χρυσούς αετούς που ήταν συνήθεια αυτοκρατορική. Όλα αυτά δημιούργησαν το μύθο του μαρμαρωμένου Βασιλιά, σύμφωνα με τον οποίο ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος δεν σκοτώθηκε στην μάχη αλλά μαρμαρώθηκε και βρίσκεται στην Κλειστή Πύλη της Αγίας Σοφίας μέχρι τη μέρα που άγγελος Κυρίου θα τον ζωντανέψει και θα του παραδώσει το σπαθί του ώστε να εκδιώξει τους κατακτητές Τούρκους μέχρι την Κόκκινη Μηλιά. Ακόμα και σήμερα, αγαπητό μου παιδί, πολλοί λένε πως σαν πλησιάσουν στην Κλειστή Πύλη της Αγιάς Σοφιάς ακούνε ψαλμωδίες και ύμνους για τον μαρμαρωμένο βασιλιά. Οι μύθοι αυτοί που άντεξαν στο χρόνο και μεταδίδονται, εδώ και αιώνες, από γενεά σε γενεά, χώρεσαν μέσα στους λιτούς στίχους του Εθνικού Ποιητή της Ελλάδας, του Κωστή Παλαμά, στη «Φλογέρα του Βασιλιά»:
«Μαρμαρωμένος Βασιλιάς και θα ξυπνώ απ' το μνήμα το μυστικό και το άβρετο που θα με κλιή, θα βγαίνω και τη χτιστή Χρυσόπορτα ξεχτίζοντας θα τρέχω και καλιφάδων νικητής και τσάρων κυνηγάρης πέρα στην Κόκκινη Μηλιά, θα παίρνω την ανάσα».
Ο λαός, δεν δημιούργησε μόνο παραδόσεις, χρησμούς ή μύθους για να κρατήσει την πίστη του και την ελπίδα του για ελευθερία στους πατρογονικούς τόπους, αλλά και δημοτική ποίηση που εκφράζει όλα τα συναισθήματα του Ελληνισμού αιώνες τώρα.
Όταν έγινε η άλωση της Πόλης το 1453, οι παραδόσεις που έγιναν, με διάφορες παραλλαγές, δημοτικό τραγούδι, έλεγαν πως ένας καλόγερος κοντά στο αγίασμα της Παναγίας Ζωοδόχου Πηγής, της Μπαλουκλιώτισας, άκουσε το μαντάτο της άλωσης την ώρα που τηγάνιζε ψάρια. Του φάνηκε τόσο απίστευτο που είπε πως θα το πιστέψει μόνο αν ζωντάνευαν τα ψάρια που τηγάνιζε. Τη στιγμή ακριβώς εκείνη τα ψάρια ζωντάνεψαν και έπεσαν στο αγίασμα της εκκλησίας. Οι παραδόσεις λένε πως τα ψάρια θα τηγανιστούν, οριστικά πλέον, μόλις οι κατακτητές της Πόλης εκδιωχτούν και απελευθερωθεί η Κωνσταντινούπολη.
Ο περίφημος θρήνος για την Αγιά Σοφιά έχει στους τελευταίους στίχους του τη βεβαιότητα για την απελευθέρωση αυτή:
Πήραν την Πόλη, πήρα την, πήραν τη Σαλονίκη! Πήραν και την Αγιά Σοφιά, το μέγα μοναστήρι, που'χε τρακόσια σήμαντρα και εξήντα δυο καμπάνες κάθε καμπάνα και παπάς, κάθε παπάς και διάκος. Σιμά να βγουν τα Άγια κι ο βασιλιάς του κόσμου, φωνή τους ήρθ' εξ ουρανού, αγγέλων απ' το στόμα: «Αφήτ' αυτήν την ψαλμωδίαν, να χαμηλώσουν τ' Άγια και στείλτε λόγο στην Φραγκιάν, να ρθούνε τρία καράβια, να πάρουν το χρυσό σταυρό και τ' άγιο ευαγγέλιο και την αγία τράπεζα, να μη την αμολύνουν» Σαν τ' άκουσε η Δέσποινα, δακρύζουν οι εικόνες. «Σώπασε, κυρά Δέσποινα, μη κλαις και μη δακρύζεις πάλι με χρόνους και καιρούς, πάλι δικά σου είναι».
Ο κύριος Κλεόπας σταμάτησε. Ξαναπήρε το μισοάδειο ποτήρι και κατέβασε μερικές γουλιές νερό. Ήταν φανερό πως προσπαθούσε να κρύψει τη συγκίνησή του. Εγώ ένοιωθα ένα κόμπο στο λαιμό όταν ο κύριος Κλεόπας πήρε μια βαθιά ανάσα, που έμοιαζε και με αναστεναγμό και συνέχισε:
— Την πρώτη Μαΐου 1919 μετά από συμφωνία των συμμάχων ο Ελληνικός στρατός αποβιβάζεται στην Σμύρνη. Οι Ιταλοί, που ήθελαν για λογαριασμό τους τη Σμύρνη, δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένοι. Μόλις αποβιβάστηκε ο Ελληνικός στρατός πήγαν και απελευθέρωσαν όλους τους βαρυποινίτας, τους εξόπλισαν και τους εξαπέλυσαν εναντίον του Ελληνικού στρατού. Ο Ελληνικός στρατός, αφού καθάρισε όλη την περιοχή από τις μικροαντιστάσεις αυτές έφτασε, τον πρώτο καιρό, μέχρι το Αϊδίνιο. Οι Ιταλοί που είχαν σύνορα στον Μαίανδρο ποταμό επέτρεψαν Τούρκους αντάρτες να εισέλθουν στο Αϊδίνιο, με επικεφαλής τον μετέπειτα Πρωθυπουργό της Τουρκίας, που ήτανε και ο εγκέφαλος του πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Πόλης, το Σεπτέμβριο του 1955, τον Αντνάν Μεντερές.
Πήρε το όνομα Μεντερές από το όνομα του ποταμού Μαίανδρος.
Αυτός ήταν αρχηγός μιας ομάδας Τσετών ανταρτών που μπήκαν στο Αϊδίνιο και κατέσφαξαν όλους τους προσκόπους ή τους έπνιξαν στον Μαίανδρο ποταμό. Ο Γεώργιος Κονδύλης πήρε τότε εντολή και έφθασε στο Αϊδίνιο. Ζήτησε να περάσει τον Μαίανδρο ποταμό, αλλά οι Ιταλοί του έφεραν αντίρρηση λέγοντας πως η περιοχή είναι Ιταλική. Τότε ο Γεώργιος Κονδύλης τους είπε:
— Εσείς αφήσατε τους Τούρκους να περάσουν και να σφάξουν τόσους άμαχους. Αν δεν μας αφήσετε και εμάς να περάσουμε, θα χτυπήσουμε!
Αυτά που σου λέω, αγαπητό μου παιδί, μου τα είπαν οι ίδιοι οι στρατιώτες, που έζησαν εκείνες τις μάχες, όταν αργότερα επέστρεψαν στην Κωνσταντινούπολη.
Οι Ιταλοί πανικοβλήθηκαν και έκαναν τόπο να περάσει ο Κονδύλης. Έτσι πέρασε ο Ελληνικός στρατός, ο οποίος, όπως ήταν φυσικό χτύπησε αλύπητα τους Τούρκους. Από τότε και μέχρι την ημέρα της καταστροφής Τούρκος δεν εμφανίστηκε σ' εκείνες τις περιοχές. Μετά από αυτό ο Γεώργιος Κονδύλης καλείται να πάει στη μεραρχία που θα κατελάμβανε την Ανατολική Θράκη. Έτσι ο Γεώργιος Κονδύλης μαζί με το Στρατό βγήκε στη Ραιδεστό.
Στην Ανατολική Θράκη δοθήκανε μάχες μαζί και με τον συγχωρεμένο βασιλιά Αλέξανδρο. Οι Έλληνες κατέλαβαν την Ανατολική Θράκη μέχρι την Τσατάλτζα και συνέλαβαν 20.000 Τούρκους αιχμαλώτους. Εκεί έμειναν μέχρι το 1920, όταν ξεκίνησαν να καταλάβουν και την Κωνσταντινούπολη. Τότε ήταν που οι Γάλλοι σύμμαχοι εμπόδισαν την προέλαση του Ελληνικού στρατού με τανκς. Αυτό το είδα με τα ίδια μου τα μάτια και το έζησα.
Καθούμασταν τότε στο Πέρα, κοντά στη Γαλλική Πρεσβεία και είχαμε φίλους τα Γαλλάκια που οι γονείς τους ήταν στην Πρεσβεία. Τότε, στις 14 Ιουλίου 1920, είχε γίνει μια μεγάλη εκδήλωση στη Γαλλική Πρεσβεία. Μετά ακολούθησε μια σύσκεψη και ο Franchet D' Espirey είχε δηλώσει κατηγορηματικά: «Εμείς ποτέ δε θα επιτρέψουμε οι Έλληνες να παραμείνουνε στην Κωνσταντινούπολη και στη Μικρά Ασία».
Αυτοί ήταν οι σύμμαχοί μας, αγαπητό μου παιδί.
Και φθάνουμε στις 10 Αυγούστου 1920 που υπογράφεται η συνθήκη των Σεβρών. Οι Αρμένιοι κατακτούσαν και με τη συνθήκη αυτή την Ανεξαρτησία τους, οι Κούρδοι καθώς και όλοι οι πληθυσμοί των Μικρασιατικών παραλίων και της Ανατολικής Θράκης, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσής τους. Η Ελλάδα για πρώτη φορά εδώ και 500 χρόνια έβλεπε τόσο κοντά το όραμα να γίνεται πραγματικότητα.
Αλλά με πόνο ψυχής σε λέω, αγαπητό μου παιδί, ότι η διχόνοια που είναι η κατάρα της Ελληνικής φυλής και η προδοσία των φίλων μας στέρησαν από τους Έλληνες την ευτυχία να δουν το όραμά τους πραγματικότητα.
Στο αποτέλεσμα αυτό, που λέμε Μικρασιατική καταστροφή, βάραιναν δύο κατηγορίες γεγονότων.
Η μια ήταν Ελληνοελληνική. Πληρωμένα χέρια δολοφόνων και προδοτών αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν τον Ελευθέριο Βενιζέλο στη Λυών το καλοκαίρι του 1920. Οι σύμμαχοι επέβαλαν τότε στον Βενιζέλο να κάνει εκλογές, γιατί δεν ήταν εκλεγμένος. Αντίπαλοί του ο Βασιλιάς και ο Γούναρης που υποσχόταν αποστράτευση γιατί, όπως κατηγορούσαν τον Βενιζέλο, είχε το στρατό στο μέτωπο να πολεμάει οκτώ ολόκληρα χρόνια. Και έχασε ο Ελευθέριος Βενιζέλος τις εκλογές και μαζί μ' αυτές ο Ελληνισμός τα οράματά του. Γιατί αντί για αποστράτευση οι νικητές των εκλογών Βασιλιάς και Γούναρης σήμαναν Γενική Επιστράτευση και κλιμάκωσαν τον πόλεμο φθάνοντας τον Ιούλιο του 1921 μέχρι το Πολατλί, που απέχει 20 χιλιόμετρα από την Άγκυρα.
Η μοιρασιά της ηττημένης Τουρκίας προκαλούσε μεγάλες διαφορές μεταξύ των συμμάχων. Η μυστική συμφωνία τους το 1917 προέβλεπε παράδοση στους Γάλλους της Συρίας και της Κιλικίας, στην Αγγλία την Μεσοποταμία και το προτεκτοράτο της Αραβίας, στην Ιταλία την Νοτιοδυτική Ανατολία με το Αϊδίνιο, τη Σμύρνη και όλο το Βιλαέτι της Κόνιας, στους δε Ρώσους την Κωνσταντινούπολη, τον Καύκασο, την Αρμενία και ένα μέρος των ακτών της Ανατολίας, στη Μαύρη Θάλασσα.
Η μοιρασιά όμως αυτή είχε τα σπέρματα της διαφωνίας. Όταν μάλιστα λίγο αργότερα επικράτησαν στη Ρωσία οι Μπολσεβίκοι, δεν υπήρχε κανένα περιθώριο τήρησής της. Έτσι το 1919 έδωσαν στην Ελλάδα το πράσινο φως για την αποβίβασή της στη Σμύρνη. Αργότερα όμως, όταν επικράτησε το δίδυμο Βασιλιά Κωνσταντίνου και Γούναρη, οι Σύμμαχοι δεν είχαν καμιά εμπιστοσύνη γιατί τόσο ο Βασιλιάς όσο και ο Γούναρης θεωρούντο Γερμανόφιλοι και υπήρχε μια φανερή απροθυμία για οποιαδήποτε ενίσχυση σε όπλα και πολεμικό υλικό δηλαδή για τα απαραίτητα εφόδια ενός οποιουδήποτε πολέμου.
Οι Γάλλοι βρίσκονταν τότε στην Αντιόχεια. Εκεί έκαναν μια συμφωνία με τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ που είχε αναδειχτεί η καινούρια, αναμφισβήτητη, ηγεσία των Νεότουρκων.
Ο Κεμάλ Ατατούρκ, στις 19 Μαΐου 1919, μόλις 20 μέρες μετά την άφιξη του Ελληνικού στρατού στη Σμύρνη, είχε αποβιβαστεί στην Σαμψούντα και κήρυξε την έναρξη του «Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα». Αλήθεια, δεν κατάφερα ποτέ να καταλάβω από ποιους πήγε να απελευθερώσει τη Μικρά Ασία ο Κεμάλ. Από τους Έλληνες που ήταν ο τόπος τους από αιώνες; Ακόμα και σήμερα, μετά από 500 χρόνια καταστροφών, όλα τα σπλάχνα της Μικράς Ασίας είναι γεμάτα Ελλάδα.
Ή μήπως από τους Αρμένιους, τους Πόντιους, τους Κούρδους και τους άλλους λαούς της Μικράς Ασίας; Δεν ήταν λοιπόν κανένας «εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας». Ήταν ένας καθαρά επεκτατικός πόλεμος για να συγκρατηθούν οι κατακτήσεις και να εξοντωθούν οι λαοί που ζούσαν στους τόπους αυτούς.
Από την άλλη πλευρά ο Λένιν, όταν επικράτησαν οι μπολσεβίκοι στη Ρωσία, δεν είχε κανένα σύμμαχο στον κόσμο. Ο πρώτος που συνεννοήθηκε μαζί τους ήταν ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ. Και ο Λένιν βοήθησε, δυστυχώς, τους Τούρκους. 2.000.000 χρυσά ρούβλια, 4.000 άλογα και όλα τα πολεμοφόδια που βρίσκονταν στον Πόντο, ήταν το κέρδος του πανούργου Κεμάλ από τη μια πλευρά και η κατατρομοκράτηση των συμμάχων για ενδεχόμενη στενή συνεργασία του με τους Μπολσεβίκους απ' την άλλη. Με μια βολή, δυο τρυγώνια δηλαδή.
Και το αποτέλεσμα δεν άργησε να έρθει. Οι Γάλλοι πρώτοι φοβήθηκαν τη Ρωσοτουρκική προσέγγιση και συμφώνησαν με τον Κεμάλ Ατατούρκ να δώσουν και να χάσουν μια εικονική μάχη με τους Τούρκους στην Αντιόχεια. Όλοι φώναζαν τότε πως ο Τουρκικός στρατός αναστήθηκε και νίκησε το Γαλλικό που τον αποτελούσαν βέβαια όχι Γάλλοι στρατιώτες αλλά άποικοι από το Μαρόκο, τη Σενεγάλη, κ. λ. π. Η Γαλλία είχε συμφωνήσει να αποσυρθεί και να παραδώσει όλο τον βαρύ οπλισμό στον Κεμάλ Ατατούρκ.
Η Ελλάδα πλέον δε μετρούσε καθόλου γι' αυτούς. Για τους Ιταλούς ήταν φανερό από την αρχή ότι δε βλέπανε με καθόλου καλό μάτι την Ελληνική παρουσία στη Μικρά Ασία. Όσο για τους Άγγλους, λόγια, λόγια και ευχολόγια. Οι Τούρκοι στο μεταξύ έπαιρναν βοήθεια -όπως ακριβώς κάνουν συνεχώς μέχρι τώρα- από τη μία συμμαχική δύναμη, για να βλάψουν την άλλη! Έτσι ο αγώνας έγινε άνισος. Στις 9 Σεπτεμβρίου 1922 οι Τούρκοι μπαίνουν στη Σμύρνη. Καταστρέφουν, καίνε, σφάζουν επί 5 μέρες. 150.000 Ελληνισμός σφάχτηκε από τους Νεότουρκους με την είσοδο του Κεμάλ στη Σμύρνη.
Από το 1914 έως το 1922 οι Νεότουρκοι έσφαζαν 323.000 Έλληνες στον Πόντο και πάνω από 400.000 στα Μικροασιατικά παράλια.
Ακολουθεί η αγωνιώδης επαναφορά του Βενιζέλου για να περισώσει ότι ήταν δυνατόν και υπογράφεται, τον Γενάρη του 1923 η συμφωνία για την ανταλλαγή των πληθυσμών. 1.300.000 Χριστιανοί ανταλλάσσονται για 480.000 Μουσουλμάνους. Η συμφωνία αυτή ενσωματώθηκε στη συνέχεια στη συνθήκη της Λοζάνης που εξαίρεσε από την ανταλλαγή πληθυσμών τους 120.000 Χριστιανούς, από τους 315.000 που υπήρχαν, στην Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο σε αντιστάθμισμα των 80.000 Μουσουλμάνων που ζούσαν στην Δυτική Θράκη.
Έτσι οι Τούρκοι καταφέρνουν να ξεφορτωθούν με «κάθε μέσο», όπως έλεγε ο Τααλάτ, τους μη Μουσουλμανικούς πληθυσμούς.
Οι Αρμένιοι, ένα μήνα μετά τη συνθήκη των Σεβρών, δέχτηκαν την επίθεση των Νεότουρκων του Κεμάλ Ατατούρκ. Η επίθεση τελειώνει στις 2 Δεκεμβρίου του 1920 με μία νέα σφαγή και προσάρτηση στην Τουρκία, της μισής Αρμενίας.
Και έρχεται η σειρά των Κούρδων που αποδεικνύονται όμως πολύ πιο σκληροί. Τον Ιούλιο του 1924 η επανάσταση των Κούρδων πνίγεται στο αίμα μετά από 79 ολόκληρες μέρες. Οι Κούρδοι είναι ένας αρχαίος ιστορικός λαός και αναφέρονται από τον Ξενοφώντα ως Καρδούχοι. Οι εξεγέρσεις τους ξεκίνησαν πριν από την ελληνική επανάσταση και όλες πνίγηκαν στο αίμα. Το 1925, το '26, το '27, το '28 οι Κούρδοι πλήρωσαν με το αίμα τους τη λαχτάρα τους για ελευθερία.
Η συνηθισμένη τακτική των Τούρκων εφαρμόζεται πάλι: Σφάζεται άμαχος πληθυσμός, χωριά ισοπεδώνονται, δημιουργούνται νέοι πρόσφυγες.
Στις 30 Σεπτεμβρίου 1930 η Τουρκική εφημερίδα «Μιλλιέτ» δημοσίευσε μια δήλωση του Τούρκου Υπουργού Δικαιοσύνης που δίνει τη διαχρονική φιλοσοφία των Τούρκων που ισχύει σε κάθε τόπο που έχουν στην κατοχή τους σε κάθε εποχή:
«Ο Τούρκος είναι ο μόνος αφέντης αυτής της χώρας. Αυτοί που δεν είναι γνήσιοι Τούρκοι έχουν ένα και μοναδικό δικαίωμα σ' αυτή τη χώρα: Το δικαίωμα να είναι υπηρέτες, το δικαίωμα να είναι σκλάβοι».
Και οι Κούρδοι που απέμειναν σήμερα στην Τουρκία, αγαπητό μου παιδί, έχουν μόνο αυτό το δικαίωμα. Γιατί τους Έλληνες που έμειναν στην Τουρκία μετά το 1955 τους ξολοθρέψανε όλους. Η τελευταία πράξη του Εθνικού δράματος παίζεται αυτή την εποχή.
Οι Άγγλοι, που αγόρασαν την Κύπρο από τους Τούρκους στις 4 Ιουνίου του 1878, φρόντισαν να τους ξαναβάλουν στο θέμα αυτό επειδή ήταν βέβαιο πως το δικαίωμα του Κυπριακού λαού για αυτοδιάθεση θα τους κλόνιζε επικίνδυνα τα συμφέροντά τους στην Κύπρο.
Ο κύριος Κλεόπας σταμάτησε. Φαινόταν κουρασμένος. Τα μάτια του άστραψαν, όταν συμπλήρωσε:
— Εκεί που θα πας παιδί μου, να φροντίσεις να μελετήσεις όλη την Ιστορία του Ελληνισμού και να τα έχεις πάντα στο μυαλό σου. Για τους Έλληνες δε θα υπάρχει στο μέλλον καλύτερο όπλο εναντίον των Τούρκων απ' την πλήρη γνώση της Ιστορίας τους. Γιατί, αλίμονο, οι Τούρκοι δε σταματούν ποτέ.
Η αρπακτική φύση τους τους οδηγεί συνεχώς σε νέες απαιτήσεις, σε νέες αξιώσεις. Η ιδέα της ανασύστασης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας θα παραμείνει εσαεί ο στόχος των Νεότουρκων. Αφού λύσουν, αργά ή γρήγορα, με τις σφαγές αμάχων το Κουρδικό τους πρόβλημα, θα στραφούν στην Κύπρο, στην Δυτική Θράκη, στα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου. Η επόμενη ελληνική γενεά πρέπει να τα καταφέρει καλύτερα απ' την προηγούμενη. Γιατί ξέρουν τους καθαρούς στόχους των Τούρκων και μπορούν να τους αντιμετωπίσουν. Όταν θα πας να ζήσεις στην ελεύθερη Ελλάδα να μην ξεχάσεις ποτέ τις ρίζες του Ελληνισμού, που τόσο βίαια έκοψαν οι Τούρκοι κατακτητές.
Η δεσποινίς Αλεξάνδρα, που παρακολουθούσε αμίλητη, μόλις αντιλήφτηκε τη συγκίνηση του κυρίου Κλεόπα, πετάχτηκε όρθια.
— Αρκετά είπες σήμερα και πιστεύω πως πρέπει να σταματήσεις. Εσύ αγόρι μου, είπε γυρνώντας σε μένα, πρέπει να μην ανοίξεις σε κανένα το στόμα σου για όλα αυτά μέχρι να φτάσεις στην Ελλάδα. Εκεί όμως έχεις υποχρέωση να τα καλλιεργήσεις, να τα ολοκληρώσεις και να τα διαδώσεις.
Άντε τώρα να κατέβεις κάτω, γιατί η μητέρα σου θ' αρχίσει να σε ψάχνει.
Σηκώθηκα αργά. Αισθανόμουνα το κεφάλι μου, με όλα αυτά που είχα ακούσει, τόνους ολόκληρους.
— Σας ευχαριστώ κύριε Κλεόπα για όλα αυτά που μου είπατε. Σας υπόσχομαι να μην τα ξεχάσω ποτέ, μουρμούρισα.
Απότομα, για να κρύψω την αναστάτωσή μου, έκανα μεταβολή, βγήκα απ' το δωμάτιο κι άρχισα να κατεβαίνω τις σκάλες τρέχοντας.
Εισαγωγή και πρώτη αποκλειστική δημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο
ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΟΥΜΑΚΗ ΤΟ ΘΑΥΜΑ
Μιά πραγματική ιστορία
Η επεξεργασία, επιμέλεια και μορφοποίηση κειμένου και εικόνων έγινε από τον Ν.Β.Β
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση κειμένων στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο , για μη εμπορικούς σκοπούς με αναφορά πηγής το Ιστολόγιο
© ΠΗΔΑΛΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
http://www.alavastron.net/
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου