ΣΤ΄. Ἡ πορεία στὴν ὀρφανία καὶ ἡ σύσταση νέας Ἱερᾶς Συνόδου
ΑΜΕΣΩΣ μετὰ τὴν μακαρία Κοίμηση τοῦ ἀειμνήστου Ἡγέτου πρώην Φλωρίνης κυροῦ Χρυσοστό μου, συστήθηκε προσωρινὴ τριμελὴς Ἐπιτροπὴ ἀπὸ Ἀρχιμανδρῖτες γιὰ τὴν διοίκηση τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος.Στὶς 16.9.1955 συνῆλθε τὸ Ἱερατεῖο στὸ Α΄ Πανελ λήνιο Ἱερατικὸ Συνέδριο καὶ ἀνέθεσε σὲ δωδεκαμελῆ Ἐκκλησιαστικὴ Ἐπιτροπὴ διοικητικὰ καθήκοντα Τοποτηρητοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθο δόξων, ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ Γέροντος Ἀρχιμανδρί του Ἀκακίου Παππᾶ τοῦ Ἁγιορείτου καὶ Κτήτορος τῆς Ἱερᾶς Γυναικείας Μονῆς τοῦ Ἁγίου Νικολάου Παιανίας Ἀττικῆς. Κύρια ἐπιδίωξη τῆς Ἐπιτροπῆς ἦταν ἡ ἀναγκαία προσπάθεια γιὰ ἐξεύρεση τρόπου χειροτονίας Ἀρχιερέων. Γραμματεὺς τῆς Ἐπιτροπῆς ὁρίσθηκε ὁ δραστήριος Ἀρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Κιούσης. Σημειώθηκε δὲ συνεργασία μὲ τὶς Ἐπιτροπὲς τῶν ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα Ἐνοριῶν γιὰ τὴν ἀπρόσκοπτη ὀργάνωση καὶ συνέχιση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καὶ δράσεως σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς μὲ καλὰ ἀποτελέσματα.Ἡ ἀποβίωση τοῦ Καινοτόμου διώκτου ἀρχιεπισκό που Σπυρίδωνος Βλάχου τὸ ἑπόμενο ἔτος 1956 ἐπέφε ρε μεγάλη ἀνακούφιση, διότι τὰ κατασταλτικὰ μέτρα τῶν διωγμῶν κατὰ τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων περιο ρίστηκαν, χωρὶς βέβαια νὰ παύσουν καὶ ἐντελῶς.Ἔτσι, στὰ Θεοφάνια τοῦ 1957 ἐπιτράπηκε ἡ κατά δυση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στὸν Ἅγιο Γεώργιο Κερατ σινίου, μὲ συμμετοχὴ μεγάλου πλήθους πιστῶν, ἔχον τας ἐπικεφαλῆς τοὺς Ἀρχιμανδρῖτες Ἀκάκιο Παππᾶ τὸν Γέροντα καὶ Χρυσόστομο Κιούση.Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1957 συνῆλθε στὴν Ἀθήνα τὸ Β΄ Πανελλήνιο Ἱερατικὸ Συνέδριο, στὸ ὁποῖο προσῆλθαν ὅλοι σχεδὸν οἱ Κληρικοὶ τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ὅπως καὶ ἀντιπρόσω ποι τῶν Ζηλωτῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἀλλὰ ἡ εἴσοδος σὲ λαϊκοὺς ἀντιπροσώπους δὲν ἐπιτράπηκε. Ἔγινε ἀπολογισμὸς ἔργου καὶ ἐξελέγη νέα δωδεκαμελὴς Ἐκκλησιαστικὴ Ἐπιτροπή, καθὼς ἐπίσης ἐξελέγη σαν μὲ ψηφοφορία τρεῖς Ἀρχιμανδρῖτες ὡς ὑποψήφιοι Ἐπίσκοποι, οἱ Ἀκάκιος Παππᾶς ὁ Γέρων, Χρυσόστο μος Νασλίμης καὶ Χρυσόστομος Κιούσης.Τὸ ἔτος ἐκεῖνο ἀγοράσθηκαν καὶ τὰ ἰδιόκτητα Γραφεῖα τῆς Ἐκκλησίας ἐπὶ τῆς ὁδοῦ Κάνιγγος 32.
Τὸ ἑπόμενο ἔτος 1958 οἱ προσπάθειες γιὰ ἐξεύρε ση λύσεως στὸ θέμα λήψεως ἐπισκοπικῆς χειροτονίας ἐντάθηκαν σὲ διάφορες κατευθύνσεις.
Ἔγιναν κρούσεις, ἐπίσης, γιὰ ἐπίλυση τοῦ Ἡμερολογιακοῦ ζητήματος στὸν φίλα προσκείμενο στὸν ἱερὸ Ἀγῶνα Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Χριστοφόρο, ὁ ὁποῖος ὑποσχέθηκε βοήθεια. Μάλιστα, ἀπηύθυνε ἐπί σημη ἐπιστολὴ στὸν τότε ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν τῆς Καινοτόμου Ἐκκλησίας Θεόκλητο περὶ τῆς ἐκκλησι αστικῆς διαιρέσεως ἐξ αἰτίας τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, ἐξέφραζε τὴν μετάνοιά του ποὺ καὶ ὁ ἴδιος δέχθηκε γιὰ τὴν Ἀλεξάνδρεια τὸ Γρηγορι ανὸ Ἡμερολόγιο καὶ ζητοῦσε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ θέμα τῆς ἐπιστροφῆς στὸ Πάτριο.
Ὑπόμνημα προτρεπτικὸ ἐπιλύσεως τοῦ Ἡμερολογι ακοῦ ἀπέστειλε τὸ ἔτος ἐκεῖνο καὶ ἡ Ἐκκλησιαστικὴ Ἐπιτροπὴ διοικήσεως τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων πρὸς τὴν Καινοτόμο Ἱεραρχία μὲ ἰδιαίτερα μετριοπαθῆ τόνο, ἄνευ δυστυχῶς ἀποτελέσματος.Παράγοντες τοῦ Πατρίου ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ταξίδευ σαν στοὺς Ἁγίους Τόπους καὶ ἦλθαν σὲ ἐπαφὴ τόσο μὲ στελέχη τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ὅσο καὶ μὲ Ρώ σους προσκειμένους στὴν Διασπορὰ γιὰ τὸ ζήτημα τῆς ἐκκλησιαστικῆς καλύψεώς τους. Πρόταση γιὰ πιθανὴ πνευματικὴ κάλυψη ἀπὸ τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων εἶχε τεθεῖ ἤδη ἀπὸ τὸ 1956 μὲ ἔγκριση τῆς Ἐκκλησια στικῆς Ἐπιτροπῆς Διοικήσεως τοῦ ἱ. Ἀγῶνος. Πρέπει νὰ σημειωθεῖ ὅτι πιστευόταν ἀκόμη τότε πὼς οἱ τοπικὲς Ἐκκλησίες ποὺ ἔμειναν μὲ τὸ Πάτριο δὲν κατατάσσονταν στὴν ἴδια μοῖρα μὲ ὅσες δέχθη καν τὸ Νέο, ἄν καὶ ἡ κοινωνία μὲ αὐτὲς καὶ ἡ ἀνοχή τους ἔναντι τοῦ Νέου Ἡμερολογίου ἦταν μεμπτὴ καὶ ἀξιοκατάκριτη.
***
Ἀπὸ σωζόμενη ἀλληλογραφία τῆς ἐποχῆς (1958) φαίνεται ὅτι ὁ Ἀσκητὴς Ρῶσος Μοναχὸς Ἀντώνιος Ἁγιοσαββαΐτης κατέβαλε προσπάθειες ἀποτεινόμε νος σὲ Ἀρχιερεῖς τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς, σχετικὰ μὲ τὸ θέμα χειροτονίας Ἐπισκόπου γιὰ τὴν Ἐκκλησία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Σικάγου Σεραφεὶμ
(Ἰβανὼβ) ἔδειχνε πρόθυμος νὰ ταξιδεύσει στὴν Εὐρώπη γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτό, ὥστε νὰ συμπράξει μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο τότε Δυτικῆς Εὐρώπης Ἰωάννη (Μαξίμοβιτς), ἐπίσης πρόθυμο συμπαραστάτη καὶ βοηθὸ τῶν Ἑλλήνων Παλαι οημερολογιτῶν, προκειμένου νὰ χειροτονήσουν ὑποψηφίους στὴν Ἀρχιερωσύνη. Γιὰ χειροτόνηση Ἱερέων προτεινόταν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς, ὁ ὁποῖος ἦταν σύμφωνος νὰ βοηθήσει μὲ τὸν τρόπο αὐτό. Ὅμως, ἐκφραζόταν ἡ δυσκολία νὰ ὑπάρξει ἐπίσημη Συνοδικὴ ἔγκριση γιὰ ὅλες αὐτὲς τὶς κινήσεις, διὰ τοῦ τότε Προέδρου τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων Μητροπολίτου Ἀναστασίου, διότι ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς ἀντιμετώ πιζε ἐχθρότητα ἀπὸ τὶς λοιπὲς ἐπίσημες Ἐκκλησίες καὶ φοβόταν μέτρα ἀνασταλτικὰ ἐναντίον της. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Μητροπολίτης Ἀναστάσιος δὲν ἔδειχνε νὰ συγκινεῖται σὲ ἐκκλήσεις βοηθείας, ὅπως γιὰ πα ράδειγμα σὲ μία ἐπιστολὴ τοῦ τότε Ἀρχιμανδρίτου Πέτρου Ἀστυφίδη, ποὺ τὸν ἐκλιπαροῦσε γιὰ «σωτη ρία» τοῦ Παλαιοημερολογιτισμοῦ στὴν Ἑλλάδα...
***
Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1958 συνῆλθε στὴν Ἀθήνα τὸ Β΄ Πανελλαδικὸ Συνέδριο τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν μὲ ἀντιπροσώπους Κλήρου καὶ Λαοῦ ἀπὸ ὅλες τὶς Ἐνορίες, τὸ Συμβούλιο τῆς ΠΘΕΟΚ, ἀντιπροσώπους τῶν Ζηλωτῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους κ.ἄ. Διατρανώθηκε ἡ ἑνότητα καὶ ὁμοψυχία καὶ ἐλήφθησαν ἀποφάσεις γιὰ τὴν συνέχεια.
Κρούσεις γιὰ τὸ θέμα ἀναλήψεως τῆς ποιμαντορίας τους ἔγιναν καὶ σὲ παραδοσιακοὺς Ἀρχιερεῖς τῆς Και νοτομίας, οἱ ὁποῖοι ἀναγνώριζαν τὸ δίκαιο τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος, ἀλλὰ δὲν εἶχαν τὸ σθένος νὰ τὸν ἀναλάβουν. Ὑπάρχει ἡ ἀντίληψη ὅτι συμπάθεια καὶ ἐνδιαφέρον ἐπέδειξε ὁ μητροπολίτης Ἐλασσῶνος Ἰάκωβος (Μα κρυγιάννης), ἀλλὰ εἶναι ἀσαφὲς κατὰ πόσον ἦταν ὄντως πρόθυμος νὰ ἀναλάβει τὴν εὐθύνη τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος.
Ἀρχὰς τοῦ 1960 συνῆλθε τὸ Γ΄ Πανελλήνιο Ἱερα τικὸ Συνέδριο καὶ ἀνανεώθηκε καὶ πάλι ἡ ἐντολὴ γιὰ ἐξεύρεση λύσεως στὸ θέμα ἐπισκοπικῆς χειροτονίας.
Οἱ Ἀρχιμανδρῖτες Χρυσόστομος Κιούσης καὶ Ἀκά κιος Παππᾶς ὁ νεώτερος ταξίδευσαν γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ στὴν Δυτ. Γερμανία καὶ στὴν Γαλλία, ἀλλὰ πέ ραν ἀπὸ ὑποσχέσεις καὶ προτροπὲς δὲν ἔλαβαν κάτι πιὸ συγκεκριμένο.
***
Τελικά, μὲ βοήθεια τοῦ ἐν Ἀμερικῇ Ἀρχιμανδρί του π. Πέτρου Ἀστυφίδη ἐκ Χίου, μετέβησαν στὴν Ἀμερικὴ μὲ πολλὴ δυσκολία ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἀκά κιος Παππᾶς ὁ Γέρων, Πρόεδρος ὅλα αὐτὰ τὰ ἔτη τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς, μὲ τὸν ἀνεψιό του π. Ἀκάκιο Παππᾶ τὸν νεώτερο. Ἐκεῖ, κατόπιν πολλῶν προσπαθειῶν καὶ ἀγώνων, ἐπιτελέσθηκε τελικὰ ἡ πο λυπόθητη χειροτονία:
Ὁ Γέρων Ἀκάκιος ἔλαβε τὴν χάριν τῆς Ἀρχιερωσύ νης, μὲ τίτλο Ἐπίσκοπος Ταλαντίου, στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου στὸ Ντιτρόϊτ τῶν Η.Π.Α. τὴν 9/22.12.1960 ἀπὸ τὸν Ἀρχιε πίσκοπο Σικάγου Σεραφεὶμ τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς μὲ τὴν συμμετοχὴ τοῦ Ἐπισκόπου Σεβρῶν Θεοφίλου, ρουμανικῆς καταγωγῆς, ὁ ὁποῖος ὑπαγόταν τότε στὴν Ρωσικὴ Σύνοδο. Περὶ τῆς χειροτονίας αὐτῆς ὑπάρχει βεβαίωσηχειροτονητήριο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Σικάγου Σεραφείμ.Ὁ Ἐπίσκοπος Ταλαντίου Ἀκάκιος ἦλθε στὴν Ἑλλάδα καὶ ἔγινε δεκτὸς μὲ ἀνακούφιση ἀπὸ τὸν Κλῆρο καὶ τὸν Λαὸ τοῦ Πατρίου, διότι πλέον ὑπῆρχε χάριτι Θεοῦ Κεφαλή. Τὸ πρώτιστο καθῆκον ἦταν οἱ χειροτονίες νέων Κληρικῶν γιὰ τὴν κάλυψη τῶν ποι μαντικῶν ἀναγκῶν.Ὅμως, ἡ δραστηρι ότητα τοῦ Ἐπισκόπου Ἀκακίου ἔπρεπε νὰ εἶναι μυστικὴ ἐπὶ ἕνα τουλάχι στον ὁλόκληρο ἑξάμηνο, διότι οἱ Ἀρχές, μὲ προ τροπὴ τοῦ Νεοημερολογίτου ἀρχιεπισκόπου, τὸν ἀναζητοῦσαν γιὰ νὰ τὸν συλλάβουν. Μὲ ἐνέργειες ὅμως διαφόρων παραγόν των ὁ διωγμὸς ἀνεστάλη καὶ ἔτσι ἀπὸ τὸ θέρος τοῦ1961 ὁ Ταλαντίου Ἀκάκιος μποροῦσε νὰ ἐπιτελέσει τὸ ἔργο του φανερά. Εἶχε τὴν ἐπικουρία Ἐπιτροπῆς Ἀρχιμανδριτῶν, μὲ Πρωτοσύγκελλο τὸν Ἀρχιμ. Χρυ σόστομο Κιούση.Τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1961 ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ στὸν Πειραιᾶ, ὅπου ἐφημέρευε, ὁ σιδηροφόρος καὶ σημει οφόρος Γέρων π. Εὐγένιος Λεμονῆς ὁ Ἁγιορείτης, ὁ στεφθεὶς διὰ στεφάνων Ἀσκήσεως καὶ Ὁμολογίας.Τὰ Θεοφάνια τοῦ 1962 ἀποτέλεσαν τὴν εὐκαιρία ὁμολογιακῆς ἐπιδείξεως. Κλῆρος καὶ ἄπειρος λαὸς περὶ τὸν κανονικὸ Ἀρχιερέα καὶ Ποιμένα του, δια τράνωσαν τὴν ἀγωνιστικότητά τους ὑπὲρ τῆς πατρώ ας εὐσεβείας.
***
Τὸν Μάϊο τοῦ 1962 ἦλθε στὴν Ἑλλάδα μὲ μύριες προφυλάξεις ἄλλος Ἀρχιερέας τῆς Συνόδου τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς, ὁ Ἀρχιεπί σκοπος Χιλῆς Λεόντιος (Φιλίππο βιτς), μὲ προτροπὴ καὶ σύσταση, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ μὲ οἰκονομικὴ ἐνίσχυση, τῶν Ἀρχιεπισκόπων
Ἰωάννου Μαξίμοβιτς καὶ Σεραφεὶμ τοῦ Σικάγου. Παρὰ δὲ τὴν ἀπαγόρευση τῶν Ἀρχῶν, ἐπιτελέσθη καν μυστικὰ μὲ τὴν σύμπραξη καὶ τοῦ Ταλαντίου Ἀκακίου στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἁγίου Νικολάου Παιανί ας οἱ χειροτονίες Ἀρχιμανδριτῶν σὲ Ἐπισκόπους γιὰ τὴν σύσταση Ἱερᾶς Συνόδου: χειροτονήθηκαν οἱ Ἐπί σκοποι Κυκλάδων Παρθένιος (Σκουρλῆς, Ἁγιορείτης, Κτήτορας καὶ Γέροντας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου Θρακομακεδόνων), Γαρδικίου Αὐξέν τιος (Πάστρας), Μαγνησίας Χρυσόστομος (Νασλίμης ἐκ Βόλου), καὶ ἐν συνεχείᾳ οἱ Ἐπίσκοποι Διαυλείας Ἀκάκιος (Παππᾶς ὁ νεώτερος, ἀνεψιὸς τοῦ ὁμωνύμου Γέροντος, καὶ μό νος ἐπιζῶν μέχρι σήμερα), καὶ Σαλαμῖνος Γερόντιος (Μαριό λης).
Ἔτσι σχηματίσθηκε ἡ πρώ τη μετὰ τὴν Κοίμηση τοῦ πρώ ην Φλωρίνης Χρυσοστόμου Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χρι στιανῶν τῆς Ἑλλάδος ὑπὸ τὴν Προεδρία τοῦ Ταλαντίου Ἀκα κίου, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ καὶ τὴν κατὰ βάσιν πηγὴ προελεύσεως τῶν ἀρχιερατικῶν καὶ ἱερατικῶν χειροτονιῶν τῆς Ἐκκλησίας μας μέχρι σήμερα.
Οἱ νέοι Ἀρχιερεῖς ἀνέλαβαν τὸ ἐκκλη σιαστικὸ καὶ ποιμαν τικὸ ἔργο τους, ἀνα νεώνοντας τὸν ζῆλο καὶ δίδοντας νέα πνοὴ καὶ ζωντάνια στὸν ἱερὸ Ἀγῶνα, μὲ Λει τουργίες, Πανηγύρεις,
Ἐπισκέψεις, Χειροτονίες Κληρικῶν, ἘγκαινιασμοὺςΝαῶν, Ὁμιλίες, Χοροστασίες, Ἐκδηλώσεις κλπ.Τὸ αὐτὸ ἔτος χειροτονήθηκε στὴν Ἀμερικὴ καὶ ὁ Ἐπίσκοπος Ἀστορίας Πέτρος (Ἀστυφίδης), ἐπίσης ἀπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Χιλῆς Λεόντιο καὶ τὸν Ἐπίσκοπο Καράκας (Βενεζουέλας) Σεραφείμ, ἀμφο τέρους τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς, μὲ τὴν ὑποστήριξη τῶν παραδοσιακῶν Ἱεραρχῶν τῆς Συνόδου Αὐτῆς Ἰωάννου Μαξίμοβιτς, Συρακουσῶν Ἀβερκίου, Σηὰτλ Νεκταρίου κ.ἄ. Τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1962 ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ Γέρων Ἐπίσκοπος Κυκλάδων Παρθένιος.
Τὰ Θεοφάνια τοῦ 1963 ἀποτέλεσαν μία ὑπενθύμιση στὶς παλαιὲς δόξες τοῦ Ἀγῶνος, ἐπὶ ἐποχῆς τοῦ μακαριστοῦ Πρωθ ιεράρχου πρώην Φλω ρίνης Χρυσοστόμου.
Ἀπὸ τὰ μέσα τοῦ ἔτους ἐκείνου ἡ Ἱερὰ Σύνοδος μετὰ τῆς ΠΘΕΟΚ ἄρχισαν νὰ στέλνουν ἐπι στολές, τηλεγραφήματα, ὑπομνήματα κλπ. πρὸς τὶς κεφαλὲς τῶν λεγομένων ἐπισήμων Ἐκκλησιῶν, μὲ ὑπενθύμιση τοῦ χρέους τους νὰ παύσουν τὴν νεω τερίζουσα πορεία τους καὶ τὴν οἰκουμενιστική τους ἀνάμιξη καὶ νὰ ἐπιλύσουν τὸ Ἡμερολογιακὸ ζήτημα ὀρθοδόξως μὲ ἐπιστροφὴ στὰ Πάτρια πρὸς εἰρήνευσιν τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ἐκκλήσεις ἐκεῖνες ἔμειναν δυστυχῶς ἄνευ ἀντι κρύσματος. Ἀναμενόταν πάντως ἀκόμη μὲ ἐλπίδα ἀπὸ τὴν Γνησία Ὀρθοδοξία μία πιθανὴ μεγάλη Σύνοδος γιὰ τὴν ἐπίλυση τοῦ ἐκκρεμοῦντος Ἡμερολογιακοῦ θέματος. Βέβαια, τὰ θεμέλια μεγάλης πανορθοδόξου συνόδου, ποὺ ἔθεταν τότε οἱ ἐπίσημες Ἐκκλησίες, ἦταν ἀντορθόδοξα καὶ γνωρίζουμε πλέον σαφῶς ὅτι ἀποβλέπουν καὶ ἀποσκοποῦν στὴν κατάργηση τῆς Ὀρθοδοξίας !
***
Ἀρχὰς Δεκεμβρίου τοῦ 1963 ἐκοιμήθη ὁ Ἀρχιεπί σκοπος Ταλαντίου Ἀκάκιος καὶ τὴν 7/20.12.1963 ἐξελέγη Ἀρχιεπίσκοπος ὁ Γαρδικίου Αὐξέντιος, ἄν καὶ ἡ ἀρχικὴ συμφωνία τῶν Ἀρχιερέων,
κατόπιν προτάσεως τοῦ Μαγνησίας Χρυσοστόμου, ἦταν νὰ περάσουν οἱ Ἑορτὲς καὶ ἐν συνεχείᾳ νὰ συ σταθεῖ μεγάλη Κληρικολαϊκὴ Ἐπιτροπὴ γιὰ τὴν ἐκλογὴ Ἀρχιεπισκόπου, λόγῳ τῆς ἰδιαιτερότητος τῆς τότε περιστάσεως. Παρὰ ταῦτα, ἡ ἐκλογὴ ἔγινε βεβιασμένα καὶ ἔτσι ἡ τετραμελὴς Σύνοδος ὑπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκο πο Αὐξέντιο εἶχε ὡς Μέλη τοὺς Μαγνησί ας Χρυσόστομο, Διαυ λείας Ἀκάκιο καὶ Σα
λαμῖνος Γερόντιο. Τοῦτο, ὅμως, δὲν προμήνυε ἀγαθὰ γιὰ τὴν συνέχεια καὶ τὴν πρόοδο τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος, ὅπως φάνηκε καθαρὰ ἀπὸ τὴν ἔκβαση τῶν γεγονότων τὶς ἑπόμενες δεκαετίες.
Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1964 ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ὅρισε τὴν σύσταση Ἐπιτροπῆς, ὑπὸ τὴν Προεδρία τοῦ Μαγνη σίας Χρυσοστόμου γιὰ τὴν ἑτοιμασία ἑνὸς ἀναγκαίου Κανονισμοῦ Διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησί ων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος. Ἡ Ἐπιτροπὴ πράγματι προέβη στὴν σύνταξη Κανονισμοῦ, ἀλλὰ παραδόξως αὐτὸς περὶ τὸ τέλος τοῦ ἔτους ἐκείνου δὲν ἐγκρίθηκε ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο.
Τὰ ἔτη 1964 καὶ 1966 συγκλήθηκαν Παγκληρικὰ Συνέδρια.
Πρὸς τὸ τέλος τοῦ 1965 ἐπῆλθε εἰρήνευση, κατό πιν συμφωνίας, σὲ διάσταση ποὺ ὑφίστατο μεταξὺ Ἀρχιερέων καὶ τῆς ΠΘΕΟΚ γιὰ διάφορα ζητήματα τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος. Ὁ Μαγνησίας Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος προηγουμένως πιεζόταν ἐπὶ δύο σχεδὸν ἔτη ἀπὸ τὴν ΠΘΕΟΚ νὰ ἀποκηρύξει τοὺς λοιποὺς Ἀρχιερεῖς καὶ νὰ ἀναλάβει τὸν Ἀγῶνα, δὲν διέπραξε τέτοιο πρᾶγμα, διακατεχόμενος ἀπὸ γνήσια ἐκκλη σιαστικὴ συνείδηση.Τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1966 ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ Γέ ροντας Ἀρχιμ. Ἰωάννης Βαξεβανόπουλος, στολισμέ νος ἔκδηλα μὲ σημεῖα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.
Τὸν Ἀπρίλιο τοῦ ἔτους ἐκείνου ἀσθένησε ἀπὸ ἡμι πληγία ὁ χαρισματικὸς καὶ εὐρυμαθὴς Ἱεράρχης Μα γνησίας Χρυσόστομος, καὶ ἔτσι ἡ Γνήσια Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στερήθηκε τὶς πολύτιμες ὑπηρεσίες του. Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ ἔτους ἐκείνου ἐκοιμήθη ἐν Κυ ρίῳ ὁ φημισμένος χαρισματικὸς Γέροντας Ἱερώνυμος τῆς Αἰγίνης, τοῦ ὁποίου ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία τελέ σθηκε ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο Διαυλείας Ἀκάκιο.Τὸ 1967 ὁ νέος Πρωθιεράρχης ἀπὸ τοῦ 1964 τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς, Μητροπολί της Φιλάρετος, ὁ ὁποῖος εἶχε ἤδη προσδώσει μία πιὸ σαφῶς Ἀντιοικουμενιστικὴ γραμμὴ καὶ πορεία στὴν Σύνοδό του, βεβαίωσε μὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐξέντιο ὅτι ὁ προκάτοχος αὐτοῦ Ταλαντίου Ἀκάκιος χειροτονήθηκε ἀπὸ τοὺς Ἀρχι ερεῖς τῆς Συνόδου του, Σεραφεὶμ καὶ Θεόφιλο, καὶ ὅτι δὲν ὑπάρχει καμία ἀμφιβολία γιὰ τὸ κῦρος τῆς χειροτονίας ἐκείνης ποὺ εἶχε τελεσθεῖ τὸ 1960.
Τὸ ἔτος ἐκεῖνο συν ενώθηκε μὲ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἑλλάδος ὑπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐξέντιο καὶ ὁ Ἐπίσκο πος Ἀστορίας Πέτρος, ὁ ὁποῖος ἀπὸ τοῦ 1962 εἶχε τὴν ἀρχιερωσύνη ἀπὸ
Ρώσους Ἀρχιερεῖς καὶ ἕδρευε στὴν Ἀστόρια τῆς Νέας Ὑόρκης. Ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Λεόντιο καὶ τὸν Ἐπίσκοπο Ἀστορίας Πέτρο.
Σὲ νέα ἐπιστολὴ τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου πρὸς τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐξέντιο τὸν Μάϊο τοῦ 1969 βεβαιώθηκε ὅτι οἱ χειροτονίες τοῦ προκατό χου του Ἀρχιεπισκόπου Ἀκακίου γιὰ τὴν Ἐκκλη σία τῶν Γνησίων Ὀρθοδό ξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος ἀναγνωρίζονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς καὶ ἡ Ἑλλη νικὴ Ἱεραρχία θεωρεῖται
Ἀδελφὴ Αὐτῆς σὲ πλήρη κοινωνία.Τὸ ἔτος ἐκεῖνο προσχώρησε στὴν Γνησία Ὀρθοδο ξία καὶ ἡ Ἱερὰ Ἀνδρώα Μονὴ τῶν Ἁγίων Κυπρια νοῦ καὶ Ἰουστίνης Φυλῆς Ἀττικῆς ὑπὸ τὸν δραστήριο Ἡγούμενό της Ἀρχιμ. π. Κυπριανό. Ἡ δὲ ἔκδοση ἐπίσημης Συνοδικῆς ἀναγνωρίσεως τῶν χειροτονιῶν τῶν Ἑλλήνων καὶ ἡ θεώρησή τους ὡς Ἀδελφῶν σὲ πλήρη ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία ἔγι νε μὲ ἐπιστολὴ τῆς 18.12.1969, ὑπογεγραμμένη ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Φιλάρετο καὶ δέκα ἀκόμη Ἀρχι ερεῖς τῆς ἱστορικῆς καὶ ἀπὸ ὅλους ἀναγνωριζομέ νης αὐτῆς ὡς ἔγκυρης Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς.
Σύντομη Ἱστορία
τῆς Μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος
καὶ περὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς Αὐτῆς
Ἔκδοση Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος
Ἐπιμέλεια
Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς
Δογματικῶν καὶ Κανονικῶν Θεμάτων
Ἀθήνα
ΠΗΓΗ
http://www.ecclesiagoc.gr/
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου