Εγκωμιαστικός λόγος Αγίου Ανδρέου Κρήτης
Είς τόν Αγιον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον Τροπαιοφόρον
Γεώργιος τό καρποφόρον κλήμα τής αληθινής αμπέλου
Γεώργιος, το ευωδέστατον περιβόλι μέσα εις το οποίον της ευσεβείας τα άνθη πλουσίως εβλάστησαν, και από το οποίον συνάζονται υπο των νοητών μελισσίων τα γλυκέα κηρόμελα, των οποίων η γλυκύτης είναι ίασις ψυχής, ως είπεν ο παροιμιαστής. Γεώργιος το εύχρηστον δένδρον, το πεφυτευμένον κοντά εις τους ποταμούς του Αγίου Πνεύματος, και πάντοτε χλοάζοντα έχον τα φύλλα, και φέρον ωρίμους της αρετής καρπούς, εις ψυχικήν αύξησιν εκείνων οπού τους τρώγουσιν, ως λέγει ο ψαλμωδός. Γεώργιος, το καρποφόρον κλήμα της αληθινής αμπέλου, ως είπεν ο Κύριος, του οποίου γεωργός είναι ο Πατήρ ο ουράνιος όστις γεωργεί δι΄αυτού εις ημάς πνευματικήν ευφροσύνην, εις ιατρείαν παθών και ψυχής και σώματος ανακαινισμόν. Γεώργιος, η των θείων υδάτων πηγή, από την οποίαν ποτιζομένη κάθε ψυχή κεχερσωμένη, γεωργείται και καρποφορεί πίστιν, ελπίδα και αγάπην, την τριπόθητον τριάδα των θεολογικών αρετών. Γεώργιος, ο γεωργός των θεϊκών νοημάτων, και του Θεού το γεώργιον, εις το οποίον εγεωργήθη η χάρις της ευσεβείας, και των θαυμάτων τα πλήθη.
Είπον δε ταύτα περί του ονόματος του Γεωργίου, διατί και αυτά τα ονόματα των αγίων, φανερώνουσι την του Θεού χάριν, και αρετήν οπού είχον οι ταύτα ονομαζόμενοι. Έτζι το όνομα του Αβραάμ, έτζι το όνομα της Σάρρας, και του Ισαάκ, και Ιακώβ, και Μωϋσέως, και άλλων πολλών, περιέχει τας αρετάς των εχόντων τα ονόματα ταύτα, ως από την αγίαν Γραφήν το μανθάνομεν. Ούτος λοιπόν, ο και κατά το όνομα και κατά το έργον Γεώργιος, εβλάστησε τότε εις τον καιρόν της ειδωλολατρείας, ως ρόδον ανάμεσα εις τας ακάνθας, ως κρίνον ευωδιάζον την ευσέβειαν εν μέσω του βορβόρου ˙ ωσάν κυπαρρίσι, ανάμεσα εις τους βάτους ˙ ωσάν ελαία κατάκαρπος μέσα εις την έρημον ˙ ωσάν φοίνιξ γλυκαίνων με τους καρπούς του την πικρίαν της ασεβείας ˙ ως ολόφωτος σελήνη λάμπουσα εις την νύκτα της πλάνης ˙ ως φανός καταφωτίζων τους εις το πέλαγος της ασεβείας ευρισκομένους, και οδηγών προς τον λιμένα της θεογνωσίας ˙ ως αστήρ αυγερινός, αστράπτων εις το μέσον των σκοτεινών νεφελών ˙ και ωσάν ήλιος οπου ακτινοβολεί μέσα εις το σκότος βαθύτατον, εάν δε ζητής αγαπητέ, να μάθης, και ποία εστάθη η πνευματική του Γεωργίου συγγένεια, ιδού αυτά τα πράγματα κηρύττουσιν, ότι αυτός ήτον τέκνον, και υιός Θεού, και κληρονόμος της ουρανίου και άνω Ιερουσαλήμ της ελευθέρας ˙ λέγει γαρ ο ευαγγελιστής και παρθένος Ιωάννης, ότι «όσοι έλαβον αυτόν (τον Λόγον του Θεού) έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού» ˙ εάν δε ποθής να μάθης και ποία εστάθη η επίγειος και σαρκική του Γεωργίου πατρίς, και συγγένεια, ήξευρε ότι αυτή ήτον η χώρα της Καππαδοκίας, ανάτροφός του δε, η χώρα της Παλαιστίνης. Χριστιανός από τους προγόνους του. Νέος μεν κατά την ηλικίαν, γέρων δε κατά την σοφίαν. Ευθύς εις την καρδίαν, και κατά της ασεβείας πνέων ως μάρτυς της ευσεβείας. Παιδιόθεν προκόψας εις τους πολιτικούς αγώνας, και ακριβώς ασκήσας την εις τους πολέμους ανδρίαν τόσον, οπου έγινε και τριβούνος στρατιωτικού τάγματος και πρεπόντως το αξίωμα τούτο εκυβέρνησε, και εις πολλούς πολέμους πολλαίς φοραίς ενίκησεν. Όθεν αφ΄ου απόκτησεν εις τον εαυτόν του την των πολέμων εμπειρίαν, ορεγόμενος να λάβη αξίωμα μεγαλύτερον, μεγαλύτερον και λαμβάνει ˙ διατί πέρνωντας μαζί του τα εκ της γονικής του κληρονομίας άσπρα, επήγεν εις τον τότε βασιλέα Διοκλητιανόν, και παθαίνει ένα παρόμοιον συμβεβηκός με τον Σαούλ, τον υιόν του Κις 7 . Επειδή καθώς εκείνος ζητώντας τα γαϊδούρια του πατρός του, ευρήκε βασιλείαν επίγειον, έτζι και ο μέγας Γεώργιος ζητώντας αξίαν κοσμικήν, βασιλείαν ουράνιον έτυχε και ευρήκε μεγαλύτερον από το καθ΄αυτό έργον το παρελθόν ˙ διότι πηγαίνωντας εις τον βασιλέα, και βλέπωντας, τον μεν θεόν να υβρίζεται, τους δε δαίμονας να λατρεύωνται, δεν υπέφερε τούτο ο ζηλωτής της ευσεβείας ˙ αλλά ενθυμηθείς τον προφήτην Δαυΐδ οπού λέγει, «είδον ασυνετούντας και εξετηκόμην ˙ και εξέτηξέ με ο ζήλος σου ότι απελάθοντο των λόγων σου οι εχθροί μου». 8 . Συλλογισθείς δε και κατά τα λόγια του κυρίου ˙ ήγουν, «πας όστις ομολογήση με έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ εν αυτώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν ουρανοίς» 9 . Ταύτα λέγω στοχασθείς άναψεν από τον θείον ζήλον, και ακόνισε τον λογισμόν του ωσάν σαΐταν ˙ διο και εσπούδασε να κερδίση την ρηθείσαν του Κυρίου υπόσχεσιν, και να αποκτήση ομολογητήν του τον ίδιον Θεόν, δια της καλής του ομολογίας. Δια να μη γένη όμως εμπόδιον εις αυτόν οπού έμελλε να περάση από την στενήν πόρταν του μαρτυρίου, τα άσπρα οπού είχε μαζί του, και προς τούτοις δια να κατασκευάση με την ελεημοσύνην ανδρειότερον το μαρτύριόν του, απεφάσισε να πληρώση την Δεσποτικήν εντολήν, την οποίαν ο του μαρτυρικού του αγώνος αθλοθέτης και Κύριος, προς τον πλούσιον εκείνον νεανίσκον εφθέγξατο, ειπών «ει θέλεις τέλειος είναι, πώλησον τα υπάρχοντά σου, και δος πτωχοίς, και έξεις θησαυρόν εν ουρανοίς, και δεύρο ακολούθει μοι» 10 . Όθεν την εντολήν αυτήν οπού ο πρότερος εκείνος νεανίσκος από την ραθυμίαν του δεν εφύλαξε, ταύτην, ο δεύτερος ούτος νεανίσκος Γεώργιος με προθυμίαν επλήρωσεν, αποβαλών μεν των άσπρων τον όγκον, και διαμοιράσας ταύτα εις τους πτωχούς ˙ δια μέσου δε των πτωχών, αγοράσας τον ατίμητον μαργαρίτην της Βασιλείας των Ουρανών, και εις αυτήν προετοιμάσας δια κληρονομίαν του, τον ασύλητον θησαυρόν της μακαριότητος ˙ και εκεί εις τον θησαυρόν το προσηλώσας την μαρτυρικήν του καρδίαν, ως είπεν ο Κύριος, «όπου ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και η καρδία υμών» 11 . Με τοιούτον λοιπόν τρόπον προσθανατώσας τον διάβολον, τον της ψυχοφθόρου πλεονεξίας διδάσκαλον, και τον κατ΄αυτού πρώτον αρπάσας της νίκης στέφανον, και τούτον φορέσας νοητώς επί της κεφαλής του, δια να έχη τούτον εφόδιον και σημείον νίκης μεγαλύτερας, και στηρίξας τον εαυτόν του με τας ευχάς των πτωχών, και πιστεύσας εις αυτάς, ότι έχει να προσθέση νίκην επάνω εις την νίκην ˙ έτζι ως λέων άφοβος εσήκωσε τον Σταυρόν του, και προς τον πόλεμον το κατά της ασεβείας ώρμησεν, ήξευρε γαρ καλώς, ως σοφός οπου ήτον, ότι με τας ελεημοσύνας και πίστεις αποκαθαίρονται αι αμαρτίαι, ως λέγει ο Παροιμιαστής, αι οποίαι γίνονται της νίκης εμποδια 12 . Και ότι η ελεημοσύνη εκ θανάτου λυτρώνει τον άνθρωπο κατά τον Τωβίτ 13 ˙ και ότι περισσότερον από την ασπίδα και το σκουτάρι των εχθρών, ως λέγει ο Σειράχ, «σύγκλεισον ελεημοσύνην εν τοις ταμείοις σου, και αύτη εξελείται σε εκ πάσης κακώσεως, υπέρ ασπίδα κράτους, και υπέρ δόρυ αλκής κατέναντι εχθρού πολεμήσει υπέρ σου» 14.
Δια τούτο και ο μέγαςΓεώργιος επειδή παλαιστής έμελλε να γένη, με την ελεημοσύνην αλείφθη πρώτον, καθώς με το έλαιον αλείφονται πρότερον και οι παλαισταί ˙ και θαρσαλέως εξελθών εις το πολεμικόν στάδιον, δεν εφόρεσε καμμίαν αρματοσίαν υλικήν, αλλά την του Αγίου Πνεύματος, την οποίαν ο Παύλος εδίδαξε. Διατί και αυτός έζωσε με την ζώνην του με την αλήθειαν, ενεδύθη δε το σιδηροπουκάμισον της δικαιοσύνης, και υπόδεσε τους πόδας του με την ετοιμασίαν του ευαγγελίου της ειρήνης, και εφόρεσεν εις την κεφαλήν την περικεφαλαίαν του σωτηρίου ˙ και επάνω εις όλα αναλαβών το σκουτάριον της πίστεως, το οποίον σβύνει όλας τας πυρωμένας σαΐτας του διαβόλου, και πιάσας την μάχαιραν του πνεύματος, η οποία είναι ο λόγος του Θεού. Με όλην αυτήν την πνευματικήν αρματοσίαν αρματώθη, και επερίφραξε τον εαυτόν του, επειδή δεν είχε να πολεμήση με αίμα και σάρκα, αλλά με τας αρχάς και εξουσίας, και με τους κοσμοκράτορας του σκότους δαίμονας, και με τα πνεύματα της πονηρίας, ως λέγει ο Παύλος 15 . Δια τούτο και τα πνευματικά αυτά άρματα πνευματικώς αρματωθείς, εφώναζε σχεδόν το Αποστολικόν εκείνο λόγιον, «τα όπλα ημών ου σαρκικά, αλλά δυνατά τω θεώ προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων» 16 . Και έτζι επικαλεσθείς εις βοήθειάν του τον άνωθεν αγωνοθέτην Κύριον, και τον κατά φύσιν θυμόν κινήσας, και τον του Ηλιού ζήλον αναλαβών, ώρμησεν εναντίον της αδικίας δια των όπλων της δικαιοσύνης των δεξιών και αριστερών. Ευρών δε τους τότε βασιλείς κατά το όνομα μόνον, βασιλευομένους δε πραγματικώς υπό της πλάνης, οίτινες κακώς εμεταχειρίζοντο την βασιλείαν, εναντίον του Θεού του τούτην χαρισαμένου εις αυτούς, και είδη διαφόρων βασανιστηρίων οργάνων επρόσθεταν δημοσία όχι εναντίον των αδίκων, αλλά εναντίον των ευσεβών χριστιανών, και προς τούτοις, έχοντες τριγύρω των κάθε έθνος και φυλήν αρματωμένην, κηρύττοντες εφοβέριζον, ότι όποιος ήθελεν ονομάση Χριστώ, έχει να παιδευθή και να αποθάνη με τα τοιαύτα βασανιστήρια ˙ ταύτα λέγω πάντα θεωρήσας ο μέγας Γεώργιος, άναψεν από το Πνεύμα το άγιον, και ετρόμησαν οι νεφροί αυτού, ενήνεγκε θυμόν κατά το κρίμα, καθώς ποτε ετρόμησαν οι νεφροί Ματαθίου εκείνου του ανδρειοτάτου Μακκαβαίου, ως είναι γεγραμμένον 17 . Όθεν βρυχήσας ως λέων δυνατός, και με βλοσυρόν ομμάτι ιδών τον βασιλέα, και τον φοβερισμόν του καταφρονήσας, επήδησεν εις το μέσον, ονομάζωντας τον εαυτόν του παρρησία Χριστιανόν, και φανερώς κηρύττων την της ευσεβείας ευγένειαν.
«Τω ψυχή άληθώς θεοφόρος, καί νικημένη άπό τόν ένθεον έρωτα»
Ω ψυχή αληθώς θεοφόρος, και νικημένη από τον ένθεον έρωτα! Ω μακαρία φωνή, την οποίαν ο φερώνυμος του Χριστού Γεώργιος προ πολλών χρόνων γεωργήσας καλώς μέσας εις την καρδίαν του, εις καιρόν αρμόδιον τελείαν εις τον Δεσπότην απέδωκε, ταύτην την φωνήν, ο μεν αέρας δεξάμενος ηγιάσθη, οι δε άγγελοι ουρανόθεν επαίνεσαν, οι Αρχάγγελοι ευφήμησαν, και όλαι αι τάξεις των ουρανίων δυνάμεων υπερεθαύμασαν, ο δε πάντων Θεός και Δεσπότης αποδεξάμενος, έκρινε δίκαιον να δώση την θεϊκήν του βοήθειαν εις την προθυμίαν του εδικού του Μάρτυρος, και ητοίμασε να χαρίση εις αυτόν, τον της νίκης αμάραντον στέφανον. Ταύτην την φωνήν και αυτοί οι ασεβείς εξεπλάγησαν, ο δε τούτων στρατηγός διάβολος ταύτην ακούσας, πληγήν θανατηφόρον εδέξατο.
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου