Δ΄ Νέοι Διωγμοὶ τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων καὶ ἐσωτερικοί τους κλυδωνισμοὶ
ΟΙ ἐξόριστοι Ἀρχιερεῖς Δημητριάδος, πρώην Φλω ρίνης καὶ Κυκλάδων ἐπανῆλθαν ἀπὸ τὴν Ἐξορία τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1935, μὲ σιωπηρὴ συγκατάθεση τῆς Κυβερνήσεως, ὑπὸ τὸ πρόσχημα τοῦ κλονισμοῦ τῆς ὑγείας τους, ἀνακτήσαντες ἐλευθερία κινήσεως · ἀλλὰ τότε ἄρχισε νέα μέθοδος διωγμοῦ ἀπὸ μέρους τῶν Νε οημερολογιτῶν. Τοὺς κατήγγειλαν στὰ Ποινικὰ Δικα στήρια ἐπὶ δῆθεν ἀντιποιήσει ἀρχῆς · δηλαδή, ἐνῶ εἶχαν δῆθεν καθαιρεθεῖ ἀπὸ τὴν Διοικοῦσα Ἱεραρχία τῆς Καινοτομίας, αὐτοὶ συνέχιζαν νὰ ἀσκοῦν τὰ τῆς Ἀρχι ερωσύνης, λειτουργοῦντες, χειροτονοῦντες Κληρικούς,ἐγκαινιάζοντες Ναούς, ὑπογράφοντες κείμενα κλπ. Τέτοιες δίκες ἔγιναν πολλὲς τὰ ἑπόμενα ἔτη (1937,1938, 1940), στὶς ὁποῖες οἱ κατηγορούμενοι Ὁμολο γητὲς Ἀρχιερεῖς ἀθω ώνονταν, κατόπιν λαμπρῶν ἀπολογιῶν ἀπὸ μέρους ἰδίως τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, τοῦ κυρίως «θεωρητικοῦ» τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος· αὐτὸς πράγματι ἐπωμίσθηκε τὸ μέγα βάρος τῆς συντάξεως τῶν κειμένων καὶ συνέγραψε πλῆθος ὁμολογιακῶν, ἀπολογητικῶν, ἑρμηνευτικῶν κλπ. ἔργων, τὰ ὁποῖα διακρίνονται γιὰ τὴν ἐμβρίθεια καὶ διεξοδικότητά τους, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν παλμὸ καὶ τὸν κατὰ Χριστὸν ζῆλο τους.
***
Τὸ ὅτι οἱ Ὁμολογητὲς Ἀρχιερεῖς τοῦ Πατρίου δὲν δέχθηκαν τὶς τιμωρίες ποὺ τοὺς ἐπέβαλαν οἱ Και νοτόμοι τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, ἦταν σύμφωνο μὲ τὴν πάγια πεποίθησή τους ὅτι δὲν διέπραξαν σχί σμα ἔναντι νομίμου καὶ κανονικῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἀρχῆς, ὁπότε θὰ ἔφεραν πράγματι εὐθῦνες καὶ θὰ ἐπέσυραν δίκαιες κυρώσεις, ἀλλὰ ἀποκήρυξαν τὴν πλανηθεῖσα Καινοτόμο Ἱεραρχία γιὰ λόγους Ἐκκλη σιαστικοὺς καὶ Κανονικούς, ποὺ ἀφοροῦσαν ὄχι μόνο τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες περὶ θείας Λατρείας, ἀλλὰ τὴν Ἑνότητα τῆς ἴδιας τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας. Ἑπομένως, ἡ Ἱεραρχία ποὺ παρεξέκλινε τῶν Κανόνων καὶ τῆς Πα ραδόσεως δὲν εἶχε δικαίωμα νὰ δικάσει ἔγκυρα τοὺς ἐπανελθόντες στὴν ὀρθόδοξη γραμμὴ Ἀρχιερεῖς, ἀλλὰ μᾶλλον διὰ τοῦ διωγμοῦ της ἐναντίον τους ἀπέδειξε τὴν μεγαλύτερη ἀποξένωσή της ἀπὸ τὴν Ἀλήθεια καὶ τὸ Δίκαιο. Οἱ Καινοτόμοι βαρύνονται μὲ τὴν διαίρεση καὶ εἶναι ὑπόλογοι γιὰ τὸ Σχίσμα καὶ τοὺς Διωγμοὺς κατὰ τῶν Ὀρθοδόξων ἐνώπιον Θεοῦ καὶ Ἀνθρώπων. Καὶ ὅπως ἀναλύθηκε μέσα στὸ πλούσιο συγγραφικὸ ἔργο τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, οἱ Ἀκαινο τόμητοι Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι ἀποτελοῦν τὴν Ὀρθό δοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στὴν πραγματική της
ἔννοια καὶ διασώζουν τὴν ἀληθινὴ Συνείδησή της, ἀγωνιζόμενοι γιὰ τὴν εἰρήνευση τῆς προκληθείσης διαστάσεως καὶ τὴν ἔγκυρη καὶ τελεσίδικη λύση της ἀπὸ Πανορθόδοξη Σύνοδο, σύμφωνα μὲ τὴν ἀντίλη ψη τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν Παράδοσή της. Γιὰ τὸν σκοπὸ μάλιστα αὐτόν, ὁ πρώην Φλωρίνης εἶχε μετα βεῖ σὲ ἐπίσκεψη τῶν Πατριαρχείων Ἱεροσολύμων καὶ Ἀντιοχείας ἀπὸ τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1935 μέχρι τὸν Μάϊο τοῦ 1936.Οἱ Ὀρθόδοξες αὐτὲς θέσεις τῶν Ὁμολογητῶν Ἱε ραρχῶν τοὺς κάλυπταν ἀπολύτως ἔναντι τῶν κα τηγοριῶν καὶ λοιπῶν ἀπρεπειῶν τῶν Καινοτόμων, ἀλλὰ προκάλεσαν τριγμοὺς καὶ διαστάσεις ἐντὸς τῶν Ἀκαινοτομήτων. Οἱ ἑρμηνεῖες, στὶς ὁποῖες προ έβη κατὰ καιροὺς ὁ πρώην Φλωρίνης, μέσα στὸ ὡς ἄνω πλαίσιο τοποθετήσεως, περὶ τοῦ νοήματος τῆς διακηρύξεως τοῦ 1935 ἐπὶ τοῦ χαρακτηρισμοῦ τῶν Καινοτόμων ὡς Σχισματικῶν, καὶ τῶν ἀποτελεσμά των τούτου σὲ μυστηριακὸ ἐπίπεδο, ἔδωσαν ἀφορμὲς γιὰ βεβιασμένα συμπεράσματα, ἀπὸ ὑπερβάλλοντα
Ἅγια Θεοφάνια 1936.
ὁπωσδήποτε ζῆλο, διαφόρων παραγόντων ἐντὸς τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, ὥστε νὰ δημιουργηθεῖ καὶ πα γιωθεῖ, δυστυχῶς, διαίρεση στοὺς κόλπους Αὐτῆς.
Οἱ δύο Ἐπίσκοποι, Κυκλάδων καὶ Βρεσθένης, ἔσπευσαν τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1937 νὰ ἀποκηρύξουν τοὺς Μητροπολῖτες Δημητριάδος καὶ πρώην Φλωρί νης ὡς δῆθεν ὑποχωρήσαντας ἀπὸ τὴν ἀρχικὴ Ὁμο λογία τους, καὶ ἔτσι σὲ ἐκείνη τὴν τόσο κρίσιμη ἐποχὴ τὸ μέτωπο τῶν Ἀκαινοτομήτων ὑπέστη ἀποδυνάμω ση καὶ δοκιμασία δεινή. Ἡ ἀδελφομαχία, ὁ σάλος, οἱ ἔριδες καὶ τὰ ὅμοια θλιβερὰ παρακολουθήματα τῶν μικροπρεπειῶν στὸ ὄνομα τῆς ἀκραιφνοῦς Ὁμολο γίας τῆς Πίστεως βάθυναν μία θλιβερὴ διάσταση, ἡ ὁποία δὲν ἔχει δυστυχῶς ἐπουλωθεῖ μέχρι σήμερα καὶ εἴθε ὁ Κύριος νὰ τὴν θεραπεύσει! Προσπάθειες προσεγγίσεως καὶ συμφιλιώσεως καταβλήθηκαν ἀπὸ τότε, ἐξηγήσεις καὶ διασαφήσεις δόθηκαν, ἀλλὰ προσέκρουαν στὴν ἀκαμψία τῶν δύο χωρισθέντων Ἐπισκόπων καὶ μάλιστα τοῦ περιβάλ λοντος τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου.Ἀπὸ σχετικὰ κείμενα τοῦ 1937, καὶ μάλιστα ἀπὸ ἔγγραφο τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καὶ Θρησκευμά των τῆς 16.1.1938 πρὸς τὴν Σύνοδο τῆς Διοικούσης Ἱεραρχίας, διὰ τοῦ ὁποίου τῆς κοινοποιεῖται σημεί ωμα τῶν Δημητριάδος καὶ πρώην Φλωρίνης μὲ δέκα ὅρους γιὰ τὴν ἐπίλυση τοῦ Ἡμερολογιακοῦ ζητήμα τος, κατανοεῖται γιατὶ οἱ δύο Ὁμολογητὲς Ἀρχιερεῖς ἤθελαν νὰ δώσουν μία ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ μετριο παθῆ εἰκόνα στάσεως ἔναντι τῶν Καινοτόμων ἀπὸ τὸ προηγούμενο ἔτος 1937: ἀπὸ διάφορες ἐνδείξεις, ἀλλὰ καὶ ὑποσχέσεις ποὺ τοὺς ἔδιναν πολιτικοὶ ἤ καὶ ἐκκλησιαστικοὶ παράγοντες, ἔτρεφαν βάσιμες ἐλπίδες γιὰ εὐνοϊκὴ θεραπεία τοῦ Ἡμερολογιακοῦ καὶ ἐπανένωση τῶν διϊσταμένων διὰ ἐπιστροφῆς τῶν Καινοτόμων στὸ Πάτριο.
Ἄλλωστε, ἡ πεποίθηση τῶν Δημητριάδος καὶ πρώην Φλωρίνης ὅτι τὸ Ἡμερολογιακὸ θέμα ἔχρηζε ἐπιλύσεως ἀπὸ Μεγάλη Ὀρθόδοξη Σύνοδο, ὥστε νὰ λάβουν ἐκκλησιαστικὴ ἐπικύρωση καὶ τὰ διακηρυ χθέντα ὀρθοδόξως τὸ 1935 ἀπὸ τοὺς ἰδίους, ἦταν στα θερὴ πίστη καὶ ἐλπίδα τους ἀπὸ τὰ προηγούμενα ἔτη. Ἄς θυμηθοῦμε μόνον τὶς προαναφερθεῖσες προτάσεις διαμαρτυρίες πρὸς τὴν Σύνοδο τῆς Καινοτομίας τῶν ἐτῶν 1929 καὶ 1933, τὶς ὁποῖες προσυπέγραφε καὶ ὁ Δημη τριάδος Γερμανὸς καὶ βεβαίως συμφωνοῦσε πλήρως μὲ αὐτὲς καὶ ὁ πρώην Φλωρίνης. Ἐντὸς τῶν Καινοτόμων Ἀρχιερέων ὑπῆρχαν καὶ «Παλαιοημερο λογῖται», ὅπως βεβαίωνε ἀπὸ τὴν Ἐξορία του στὴν Ἀμοργὸ ὁ Δημητριάδος Γερμανὸς σὲ ἐπιστολή του τῆς 17.7.1935,
οἱ ὁποῖοι ἀνέμεναν νὰ ἐκδηλωθοῦν καὶ ἐκρατοῦντο λόγῳ φόβου ἤ ἄλλων συγκυριῶν. Δὲν ἦταν ἐποχὴ καὶ στιγμὴ πρόσφορη τότε γιὰ μία ἀνένδοτα χωρι στικὴ καὶ καταδικαστικὴ τῶν Καινοτόμων γραμμή, μὲ συνεχῆ προβολὴ καὶ πρόταξη κάποιων αὐστηρῶν σημείων τῶν Κειμένων τοῦ 1935.Σημειωτέον, ὅτι οἱ Δημητριάδος καὶ πρώην Φλωρίνης ἦταν ἤδη ὥριμοι Ἀρχιερεῖς τριῶν δεκαετιῶν,
μὲ τεράστια ποιμαντικὴ καὶ διοικητικὴ πεῖρα καὶ μὲ σοφίαν κατὰ Θεὸν καὶ κατὰ κόσμον οὐ τὴν τυχοῦσαν. Ἐπιθυμοῦσαν νὰ δροῦν μὲ διευρυμένη προοπτική, μὲ ἀνοικτοὺς ὁρίζοντες καὶ γέφυρες. Ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα παραπλήσια, δὲν γίνονταν κατανοητὰ ἀπὸ τοὺς ὑπερ βολικὰ αὐστηροὺς ἐραστὲς τῆς ἀκριβείας, οἱ ὁποῖοι ζοῦσαν σὲ ἄλλο κλῖμα καὶ διατηροῦσαν διαφορετικὴ νοοτροπία, κλειστὴ καὶ περιοριστική, ἀδυνατοῦντες νὰ κατανοήσουν τὰ κίνητρά τους καὶ τὶς προσδο κίες τους · ἔτσι τοὺς παρεξηγοῦσαν δεινῶς καὶ τοὺς κατηγοροῦσαν γιὰ ἐνδοτικότητα ἤ καὶ «προδοσία» τῶν Ἀρχῶν τοῦ Ἀγῶνος, ἐφ’ ὅσον μάλιστα δὲν τοὺς ἰκανοποιοῦσαν μὲ ἀπαντήσεις ποὺ θὰ ἤθελαν στὰ συνεχῶς τιθέμενα πρὸς αὐτοὺς ἁπλοϊκὰ ἐρωτήματα πιστοποιήσεως τῆς πλήρους καὶ ὁριστικῆς ἐκπτώσε ως τῶν Καινοτόμων...
Μία ἄλλη αἰτία διαστάσεως ἦταν καὶ ἡ παρατη ρούμενη ἀσυμφωνία τῆς διοικήσεως τῆς «Κοινότητος» μὲ τοὺς Ἀρχιερεῖς Δημητριάδος καὶ πρώην Φλωρίνης, διότι προφανῶς ἡ «Κοινότητα» δὲν ἦταν ἐξοικειωμέ νη στὴν συνεργασία μὲ ἔμπειρους Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι εἶχαν συστήσει Ἱερὰ Σύνοδο καὶ εἶχαν πλέον αὐτο δικαίως τὸν πρῶτο λόγο στὰ τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν ἡ ἀντικατάσταση τῆς «Κοινότητος» ἀπὸ τὴν «Πανελλήνια Θρησκευτικὴ Ἐθνικὴ Ὀρθόδο ξη Κοινωνία» (ΠΘΕΟΚ) τὸ 1936.
***
Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1939 συνῆλθε στὴν Ἀθήνα «Συνέδριο τῶν ἁπανταχοῦ τῆς Ἑλλάδος Γνησίων Ὀρθοδό ξων» ὑπὸ τοὺς Δημητριάδος καὶ πρώην Φλωρίνης μὲ ἀποφάσεις γιὰ τὴν καλύτερη ὀργάνωση καὶ δράση. Οἱ διάφορες ὅμως ἀντιξοότητες ὁδήγησαν τὸν μέ χρι τότε Πρόεδρο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, Δημητριάδος Γερμανό, σὲ παραίτηση τὸ 1941, καὶ ἔκτοτε αὐτὸς μέ χρι τῆς Κοιμήσεώς του τὸ 1944 ἰδιώτευε, παραμείνας πάντως στὴν Γνήσια Ὀρθοδοξία, παρὰ τὸ ὅτι τοῦτο ἀμφισβητεῖται ἀπὸ μερικούς, λόγῳ κάποιων ἀμφιβό λων ἐνεργειῶν τοῦ μακαριστοῦ Ἱεράρχου.
Τὸ βάρος τοῦ Ἀγῶνος ἔπε σε στὸν Ὁμολογητὴ Ἱεράρχη πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο, ὁ ὁποῖος παρὰ τὴν προχωρημέ νη ἤδη ἡλικία του, δὲν ἔπαυε μὲ νεανικὸ ζῆλο νὰ ἐπιλαμ βάνεται τῆς διαποιμάνσεως τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων καὶ τῆς ἀντιμετωπίσεως ὅλων τῶν ἀναγκῶν καὶ δυσχερειῶν ποὺ ἀνέκυπταν.Τὸ 1942 ὁ Κυκλάδων Γερ μανὸς διαχωρίσθηκε ἀπὸ τὸν Βρεσθένης Ματθαῖο μὲ ἀνταλλαγὴ κατηγοριῶν μεταξύ τους καὶ συνέχισαν ξεχωριστὴ πορεία. Οἱ δύο αὐτοὶ εἶχαν διαφωνήσει νωρίτερα, κατὰ τὸ 1938, ὡς πρὸς τὸ ποιοὺς θὰ χειρο τονοῦσαν ὡς νέους Ἐπισκόπους καὶ ἔτσι δὲν προέβη σαν τότε σὲ ἐπισκοπικὲς χειροτονίες.Τὸ 1943 ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ὁ Γέροντας Ἀρχιμαν δρίτης Ἱερώνυμος Ἁγιοπαυλίτης, ὁ τυφλός, μὲ προ ορατικὸ καὶ διορατικὸ χάρισμα, Ἱδρυτὴς ἀπὸ τοῦ
1930 τῆς Ἱερᾶς Γυναικείας Μονῆς Ἁγίας ΠαρασκευῆςἈχαρνῶν Ἀττικῆς.Τὸ 1944 μαρτύρησε γιὰ τὴν Πίστη στὴν ὀρεινὴ Κορινθία ἀπὸ τοὺς Συμμορῖτες ὁ Ἀρχιμανδρίτης Ἰωσὴφ ἀπὸ τὴν Δεσφῖνα τῆς Φωκίδος, Κληρικὸς τῆς Ἐκκλη σίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων, τὰ ὀστᾶ τοῦ ὁποίου εὐωδίασαν.Τὸ 1945 οἱ δύο ὑποχωρή σαντες πρὸ δεκαετίας Ἐπί σκοποι Μεγαρίδος Χριστοφόρος καὶ Διαυλείας Πολύ καρπος ἑνώθηκαν καὶ πάλι μετὰ τοῦπρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, μὲ ἀναπτέρωση τῶν ἐλπίδων γιὰ καλύτερη ἔκβαση τῶν ἐξελίξεων.
***
Ἔκτοτε, μετὰ τὰ δεινὰ τῆς Κα τοχῆς, παρατηρή θηκε ἀνάπτυξη σὲ πολλοὺς τομεῖς τῆς Γνησίας Ἐκκλησί ας στὸ λειτουργικό, κατηχητικό, φιλαν θρωπικὸ καὶ γενικὰ
ποιμαντικὸ ἔργο, μὲ ἐντατικοποίηση καὶ τῆς μαρτυρίας μέσῳ ἐκδόσεων, διαλέξεων κλπ.
Οἱ διωγμοὶ παρὰ ταῦτα δὲν ἔπαυαν, ὅπως γιὰ πα ράδειγμα στὴν νῆσο Χίο, ὅπου ὁ τοπικὸς ἐπίσκοπος ἔκλεινε τὶς Μονὲς τοῦ Πατρίου καὶ καταδίωκε τοὺς Κληρικούς.
Τὸ 1946 ἱδρύθηκε καὶ τὸ Σωματεῖο μὲ τὴν ἐπωνυ μία «Γενικὸν Φιλόπτωχον Ταμεῖον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλά δος», μὲ σκοπὸ τὴν παροχὴ ὑλικῆς βοηθείας στοὺς ἔχοντας ἀνάγκη, ἀλλὰ καὶ οἰκονομικῆς ἐνισχύσεως τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων.Τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1947 συγκλήθηκε τὸ Πρῶτο Παν ελλήνιο Συνέδριο τῆς ΠΘΕΟΚ στὴν Ἀθήνα, σὰν μιὰ διαμαρτυρία στὶς Ἀρχὲς γιὰ τὰ πιεστικὰ μέτρα κατὰ τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων Πολιτῶν καὶ γιὰ νὰ ὀργανωθεῖ καλύτερα ἡ διεξαγωγὴ τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος. Οἱ ἐργασίες τοῦ Συνεδρίου διήρκεσαν ἐπὶ τριήμερον μὲ συμμετοχή, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς Ἀρχιερεῖς καὶ Κληρι κούς, 500 περίπου καὶ πλέον Ἀντιπροσώπων ἀπὸ τὶς Ἐνορίες ὁλόκληρης τῆς χώρας. Παρέστησαν ἀρκε τοὶ Βουλευτὲς καὶ ἄλλοι ἐπίσημοι. Ἀναγνώσθηκαν σπουδαῖες Εἰσηγήσεις, ὑψηλοτάτου ἐπιπέδου, τόσο τοῦ πρώην Φλωρίνης καὶ τοῦ Σεβ. Διαυλείας, ὅσο καὶ Νομικῶν καὶ ἄλλων προσώπων, ὅπως καὶ τοῦ Ἁγιο ρείτου Ζηλωτοῦ Μοναχοῦ Ἀντωνίου (Μουστάκα) Καυσοκαλυβίτου. Ἐπίσης, ἀναφέρθηκαν μαρτυρίες γιὰ τοὺς διωγμοὺς σὲ διάφορα μέρη τῆς χώρας, καὶ ἐκδόθηκε βαρυσήμαντο Ψήφισμα ἐμμονῆς στὴν Πίστη καὶ ἐκκλήσεως γιὰ παύση τῶν διωγμῶν.Τόσο τὸν Δεκέμβριο τοῦ ἔτους ἐκείνου, ὅσο καὶ τὸν Ἰούνιο τοῦ 1948, ἔγιναν προσπάθειες ἑνώσεως μὲ τὴν πλευρὰ τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, μέσῳ συνυπο γραφῆς Πρακτικοῦ ἀναγνωρίσεως τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῶν δύο μερίδων, ἀλλὰ αὐτὲς ματαιώθηκαν λόγῳ κυρίως ἀντιδράσεως τοῦ περιβάλλοντος τῆς Μονῆς τῆς Κερατέας.
Τὸ 1948 ἡ Καινοτόμος Ἱεραρχία ἐξέδωσε Ἐγκύ κλιο, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία οἱ Κληρικοὶ τῶν «Παλαι οημερολογιτῶν», ὡς προερχόμενοι ἀπὸ καθηρημένους κατὰ τὴν γνώμη της Ἀρχιερεῖς, γίνονται δεκτοὶ ἀπὸ αὐτὴν διὰ χειροτονίας ! Βάσει αὐτῆς σημειώθηκαν ἤδη τότε βλάσφημες ἀναχειροτονήσεις ἀσταθῶν καὶ ριψά σπιδων Κληρικῶν σὲ κάποιες περιοχές.
Τὸ ἴδιο ἐκεῖνο ἔτος φυλακίσθηκε ὁ Κυκλάδων Γερ μανός, διότι ἀποτόλμησε νὰ προβεῖ σὲ χειροτονίες Κληρικῶν τοῦ Πατρίου.
Ὁ δὲ γνωστὸς ἀρχιμανδρίτης τοῦ Νέου Αὐγουστῖνος Καντιώτης, διὰ τοῦ περιοδικοῦ του «Χριστιανικὴ Σπίθα», καταφέρθηκε ἐναντίον τῆς ἀντικανονικῆς Ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας καὶ τοῦ σάλου ποὺ ἐξ αἰτίας της δημιουργήθηκε.Τὸ 1948 ὅμως εἶναι καὶ τὸ ἔτος, κατὰ τὸ ὁποῖο ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, μόνος ἀπὸ τὸ 1942, ἀποφάσισε ὑπὸ τὴν πίεση καὶ τοῦ περιβάλλοντός του, ὑπέργηρος τότε 87 ἐτῶν (!), νὰ προβεῖ μόνος του ὡς ἐπίσκοπος, κατὰ παράβασιν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, σὲ χειροτονί ες νέων ἐπισκόπων καὶ σύσταση δικῆς του συνόδου,
πιστεύοντας ὅτι ἄλλη ἐλπίδα διατηρήσεως τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν ἀπέμενε! Ἡ κανονικὴ Ἱερὰ Σύνοδος ὑπὸ τὸν πρώην Φλωρί νης Χρυσόστομο προέβη σὲ ἀποκήρυξη τῆς ἀντικα νονικῆς καὶ πραξικοπηματικῆς αὐτῆς πράξεως · ὅμοια ἔπραξε καὶ ἡ ΠΘΕΟΚ.Παρὰ ταῦτα προσπάθειες διαλλακτικὲς μὲ τὸν ὑπέργηρο Βρεσθένης Ματθαῖο ἔγιναν. Λίγο πρὶν ἀπὸ τὴν κοίμηση τοῦ Ματθαίου, τὸν Μάϊο τοῦ 1950, σὲ ἐπίσκεψη τοῦ πρώην Φλωρίνης σὲ οἰκία στὴν Ἀθή να, ὅπου ὁ Ματθαῖος νοσηλευόταν, πιστεύεται ὅτι ἐπῆλθε συμφιλίωσή τους, παρὰ τὴν ἀφιλάδελφη πα ρεμπόδιση καὶ πάλι ἀπὸ μέρους τοῦ περιβάλλοντός του.
Μὲ τὴν ἔναρξη τοῦ 1950 ὁ Κυκλάδων Γερμανὸς ἐντάχθηκε στὴν κανονικὴ Ἱερὰ Σύνοδο ὑπὸ τὸν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστο μο, γεγονὸς τὸ ὁποῖο χαροποίη σε τοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους. Τὸ ἴδιο ἔτος στηλιτεύθηκε Συν οδικὰ ἡ ἀντίχριστη Μασωνία. Ὁ δὲ Μεγαρίδος Χριστοφόρος ζήτησε καὶ ἔλαβε τὸν τίτλο Χρι στιανουπόλεως, γιὰ ἀποφυγὴ συγχύσεως ἀπὸ τὴν χρήση τοῦ προηγουμένου τίτλου του.
Σύντομη Ἱστορία
τῆς Μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος
καὶ περὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς Αὐτῆς
Ἔκδοση Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος
Ἐπιμέλεια
Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς
Δογματικῶν καὶ Κανονικῶν Θεμάτων
Ἀθήνα
ΠΗΓΗ
http://www.ecclesiagoc.gr/
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου