Η΄. Ἡ μετὰ τὸ 1970 πορεία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας
MΕΤΑ τὴν βεβαίωση ἀπὸ τὶς Ἀρχὲς περὶ τὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ’60 ὅτι τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλη σίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἐγγρά φονται ἀκώλυτα στὰ Ληξιαρχεῖα τοῦ Κράτους, ἐφ’ ὅσον ἀναγνωρίζονται ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Δικαιοσύνη (1947, 1972), ἀλλὰ καὶ τὴν ἀπόπειρα τῆς Καινοτόμου Ἐκκλησίας νὰ προσεταιρισθεῖὑφαρπάξει τὶς δεκά δες Ἱερὲς Μονὲς τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ περισσότερες τῶν ὁποίων θεώρησαν ὡς λύση ἀνάγκης τὴν μετοχιο ποίηση στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἐσφιγμένου Ἁγίου Ὄρους, ἀκολούθησε πορείαἀνασυγκροτήσεως, ἀλλὰ καὶ ἀποσταθεροποιήσεως.Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1970 ἦλθε στὴν Ἀθήνα ὁ Ἐπίσκο πος Μανχάτταν Λαῦρος, Γραματέας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ρω σικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, καὶ συλλειτούργησε μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐξέντιο καὶ τοὺς λοιποὺς Ἀρχιερεῖς (Ἀκάκιο, Γερόντιο, Πέτρο) καὶ τὸν Κλῆρο τῆς Ἐκκλησίας μας πρὸς ἐπισφράγισιν τῆς διακηρυχθείσης Ἑνότητος.
Τὴν ἐπίσκεψη ἐκεί νη ἀνταπέδωσε Συν οδικὴ Ἀντιπροσω πεία ἀπὸ τὴν Ἑλλά δα ὑπὸ τὸν Ἀρχιε πίσκοπο Αὐξέντιο, ἡ ὁποία μετέβη τὸ ἑπόμενο ἔτος στὴν Ἀμερικὴ καὶ ἦλθε σὲ ἐπίσημη ἐπικοινωνία μὲ τὴν ὑπὸ τὸν ΜητροπολίτηΦιλάρετο Ρωσικὴ Ἱερὰ Σύνοδο.Ἦταν ἡ ἐποχὴ ποὺ ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος ἔχαιρε σεβασμοῦ καὶ τιμῆς καὶ στὴν Ἑλλάδα καὶ παγκοσμίως γιὰ τὰ περίφημα Ἀντιοικουμενιστικὰ κείμενά του, τὶς γνωστὲς «Ἐπιστολὲς Πόνου», τὶς ὁποῖες ἀπηύθυνε στοὺς προκαθημένους τῆς ἐπισήμου Ὀρθοδοξίας, οἱ ὁποῖοι βυθίζονταν στὴν οἰκουμενι στικὴ ἄβυσσο. Ἐπρόκειτο γιὰ μνημεῖα Ὀρθοδόξου Μαρτυρίας καὶ Ὁμολογίας, ποὺ ἀποτελοῦσαν σταθ μοὺς καὶ ὕστατη προσπάθεια ἀνανήψεως τῶν οἰκου μενιστοπλήκτων ἐπισήμων ὀρθοδόξων Διοικήσεων.
***
Στὴν Ἑλλάδα, μετὰ καὶ τὴν σοβαρὴ ἀσθένεια τοῦ Μαγνησίας Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀποσυρθεῖ ἀπὸ τὴν ἐνεργὸ δράση χωρὶς σημεῖα ἀναρρώσεως, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐξέντιος καὶ ὁ Σαλαμῖνος Γερόντιος ἐπιθυμοῦσαν νὰ προβοῦν σὲ χειροτονίες Ἀρχιερέων, τοῦ Διαυλείας Ἀκακίου ἐπιφυλασσομένου. Τελικά, οἱ Αὐξέντιος καὶ Γε ρόντιος, μὲ σύμψηφο καὶ τοῦ Ἀστορίας Πέτρου, προέβη σαν σὲ χειροτονί ες τεσσάρων νέων Ἐπισκόπων τὸ ἔτος 1971: τοῦ Θεσσαλονίκης Χρυσοστόμου (Κιούση), μὲ τὴν ἔγκριση εἰδικὰ περὶ αὐτοῦ καὶ τοῦ ἀσθενοῦντος Μαγνησίας Χρυ σοστόμου, τοῦ Εὐρίπου Παϊσίου (Εὐθυμιάδη), τοῦ Θαυμακοῦ Καλλινίκου (Χανιώτη) καὶ τοῦ Καναδᾶ Ἀκακίου (Ντούσκου).Οἱ ὑπάρχοντες δὲ Ἀρχιερεῖς ἔλαβαν προσαυξήσεις στοὺς τίτλους τους : ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐξέντιος τὸ «Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος», ὁ Διαυλείας Ἀκάκιος καὶ «Ἀττικῆς» καὶ ὁ Σαλαμῖνος Γερόντιος καὶ «Πει ραιῶς».
Τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1971 πραγματοποιήθηκε, ὅπως προαναφέραμε, καὶ ἡ τακτοποίηση τῶν χειροτονιῶν τῶν διαδόχων τοῦ Βρεσθένης Ματθαί ου ἀπὸ τὴν Σύνοδο τῆς Ρωσικῆς Δια σπορᾶς, μέσῳ τῶν χειροθεσιῶν τῶν Κορινθίας Καλλίστου καὶ Κιτίου Ἐπιφανίου. Καταβλήθηκαν δὲ προ σπάθειες γιὰ ἑνότητα τῶν δύο Πλευρῶν στὴν Ἑλλά δα, ἤτοι τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὑπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐξέντιο καὶ τῆς Συνόδου τῶν «Ματθαιϊκῶν» ὑπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀνδρέα, ἀλλὰ δυστυχῶς αὐτὲς δὲν τελεσφόρησαν, ἀφοῦ προσέκρουσαν περισσότερο στὴν ἀδιαλλαξία τῆς πρόσφατα τότε τακτοποιηθεί σης Πλευρᾶς.
Τὸ ἔτος 1973 ἐκοιμήθη ὁ πολλὰ κοπιάσας στὴν προσπάθεια Ἑνότητος Γέρων Μοναχὸς Βίκτωρ, ὁ γνωστὸς ἐκδότης τοῦ Μεγάλου Συναξαριστοῦ καὶ ἄλλων Πατερικῶν καὶ ψυχωφελῶν ἐκδόσεων.
Ἐπίσης, τὸν Ἰούλιο τοῦ αὐτοῦ ἔτους ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ἔπειτα ἀπὸ μακρὰ ἀσθένεια καὶ ὁ μακαριστὸς Ἐπίσκοπος Μαγνησίας Χρυσόστομος (Νασλίμης) στὸν Βόλο, μία σπάνια καὶ ἐξαιρετικὴ μορφὴ τοῦ ἱε ροῦ Ἀγῶνος, γιὰ νὰ ἀναπαυθεῖ ἀπὸ τοὺς κόπους του στοὺς Οὐρανούς.Τὸ ἔτος ἐκεῖνο χειροτονήθηκαν δύο ἀκόμη Ἀρχιε ρεῖς, οἱ Κυκλάδων Γαβριὴλ (Καλαμισάκης) τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου Λυκοβρύσεως Ἀττικῆς, καὶ ὁ Μεγαρίδος Ἀντώνιος (Θανάσης).
***
Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ἦταν ποὺ ἡ Ἱερὰ Μονὴ Ἐσφιγμέ νου στὸ Ἅγιον Ὄρος κατέστη Ζηλωτική, διακόψασα κάθε σχέση μὲ τὴν Ἱερὰ Κοινότητα ἐξ αἰτίας τοῦ μνη μοσύνου τοῦ πατριάρχου καὶ γενικὰ τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
***
Τὸ 1974, κατόπιν κάποιας περιπέτειας ὡς πρὸς τὴν ἔκδοσή της, ὑπογράφθηκε μία Ἐγκύκλιος πρὸς τὸν Κλῆρο τῆς Ἐκκλησίας μας, προτρεπτικὴ ὅπως μὴ προβαίνουν στὴν μυστηριακὴ ἐξυπηρέτηση τῶν Νε οημερολογιτῶν, ὅπου συμπεριλαμβανόταν ἡ γνωστὴ ἀπὸ παρόμοιες διακηρύξεις τοῦ παρελθόντος θέση ὅτι ἡ Καινοτόμος Ἐκκλησία κατέστη Σχισματικὴ καὶ τὰ Μυστήριά της στεροῦνται ἁγιαστικῆς Χάριτος, οἱ δὲ ἐπιστρέφοντες ἀπὸ αὐτὴν πρέπει νὰ ἀναμυρώνονται.Τότε, σὺν τοῖς ἄλλοις, ὑπῆρχε εἰδικὰ καὶ ἡ πίεση ἀπὸ τὴν Πλευρὰ τῶν ἀπογόνων τοῦ Βρεσθένης Ματ θαίου, οἱ ὁποῖοι ἀναγνωρισμένοι καὶ ἀποκαταστημέ νοι πλέον, διέδιδαν τὴν ζηλωτικὴ θέση τους μὲ ἰσχὺ καὶ ὑπῆρχε ἐπηρεασμὸς τοῦ Ποιμνίου, ὅτι ἐκεῖνοι ὀρθοφρονοῦν παρρησιαστικά, ἐνῶ οἱ τῆς κανονικῆς Συνόδου ὀλιγωροῦν. Ἀλλά, ἡ ἐπανάληψη ἐκείνη τῶν διακηρύξεων οὐσιαστικὰ τοῦ 1935 καὶ τοῦ 1950, δι ευκόλυνε σημαντικὰ καὶ ὁμάδα Κληρικῶν ἀπὸ τὴν Πλευρὰ τῶν «Ματθαιϊκῶν», προκειμένου νὰ προσχω ρήσουν στὴν κανονικὴ Ἱερὰ Σύνοδο, χωρὶς ἀμφιβολία ὡς πρὸς τὴν Ὁμολογία ποὺ ἐπιζητοῦσαν. Παρὰ ταῦτα, τὴν Ἐγκύκλιο ἐκείνη δὲν ὑπέγραψε ὁ Ἀστορίας Πέτρος ἀπὸ τὴν Ἀμερική, διατηρήσας τὴν θέση τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς περὶ μὴ ὁριστικῆς ἀποφάνσεως στὸ εὐαίσθητο αὐτὸ θέμα, ποὺ ἀπαιτεῖ εἰδικὴ διευρυμένη Συνοδικὴ κρίση, ὁ ὁποῖος καὶ δι αγράφηκε ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο, ἀλλὰ συνέχισε τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἐπικοινωνία του μὲ μερικοὺς ἀπὸ τοὺς Ἀρχιερεῖς τὰ ἑπόμενα ἔτη.Εἶναι πάντως χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ Ἀστορίας μετὰ τὴν διαγραφή του κατέφυγε γιὰ ὑπαγωγὴ στὴν Σύν οδο τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς, ἡ ὁποία παρόλον ὅτι δὲν προσυπέγραφε τὴν Ἐγκύκλιο τῶν Ἑλλήνων τοῦ 1974, ὅμως δὲν ἀποδέχθηκε αὐτόν, παρὰ τὸν προέτρεψε νὰ βρεῖ τρόπο γιὰ νὰ ἀποκαταστήσει τὴν σχέση του μὲ τοὺς συναδέλφους του Ἕλληνες Ἀρχιερεῖς τοῦ Πατρίου. Τὸ ἔτος ἐκεῖνο (1974) ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ ἄλλος ἕνας εὐλογημένος καὶ ἀγαθὸς Γέροντας τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος, ὁ Ἀρχιμ. Κυπριανὸς Ἀθανασίου τῆς Ν. Ἰω νίας Ἀττικῆς, ὅπως ἐπίσης, τὴν περίοδο ἐκείνη, καὶ ὁ κατανυκτικὸς Ἀρχιμ. π. Ἐφραὶμ Καραγιάννης, ὑπη ρετήσας καὶ στὸν Βόλο, Ἁγιορείτης τῆς Συνοδείας τοῦ Γέροντος Ἰωσὴφ Σπηλαιώτου, τῆς Μονῆς Μυρτιδιω τίσσης Σταμάτας Ἀττικῆς.
***
Τὰ ἑπόμενα ἔτη εἴχαμε μία δοκιμασία διοικητικὴ καὶ πνευματική. Ἐπίσκοποι παρεπονοῦντο γιὰ μὴ χρηστὴ διαχείριση καὶ διευθέτηση τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγ μάτων ἐκ μέρους τοῦ Πρώτου καὶ ἄλλων, γιὰ χειρο τονία ἤ πρόσληψη ὡς Κληρικῶν ἀκαταλλήλων προσ ώπων, γιὰ μὴ ὀρθὴ καὶ ἀποφασιστικὴ ἀντιμετώπιση ἀνακυπτόντων θεμάτων. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ ὑπάρχει ἀποστασιοποίηση καὶ ἀποξένωση. Τὸ Συν οδικὸ σύστημα δὲν λειτουργοῦσε καλὰ καὶ ἡ κατά σταση ἔβαινε ἐπὶ τὰ χείρω, παρὰ βεβαίως καὶ κάποια ἐλπιδοφόρα καὶ θετικὰ ἐπιτεύγματα καὶ συμβάντα.
Μία σημαντικὴ βεβαίωση περὶ τῆς θρησκευτικῆς μας ἐλευθερίας θεωρήθηκε ἡ δήλωση ἐκπροσώπου τῆς τότε Κυβερνήσεως στὶς 23.4.1975, ὅτι οἱ καλού μενοι Γνήσιοι Ὀρθόδο ξοι Χριστιανοὶ Παλαιο ημερολογῖτες δύνανται νὰ τελοῦν ἀκωλύτως τὰ λατρευτικά τους καθή κοντα, ἡ ὁποία καταχωρήθηκε στὰ ἐπίσημα Πρακτικὰ τῆς Ε΄ Ἀναθεωρητικῆς
Βουλῆς τῶν Ἑλλήνων.
Οἱ «Ματθαιϊκοὶ» μετὰ τὸ 1975 ἀποφάσισαν νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία τους μὲ τοὺς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς, τὴν ὁποία διατηροῦσαν χωριστὰ χωρὶς νὰ ἑνώνονται μὲ τὴν κανονικὴ Ἱερὰ Σύνοδο στὴν Ἑλλάδα, θεωροῦντες ὅτι οἱ Ρῶσοι δὲν ὀρθοδοξοῦν, σύμφωνα μὲ τὶς δικές τους γνωστὲς προδιαγραφές. Καὶ εἶναι βέβαια ἀλήθεια, ὅπως ἤδη ἀναφέρθηκε, ὅτι οἱ Ρῶσοι δὲν προέβαιναν σὲ ἀποφασιστικὲς διακηρύ ξεις περὶ τοῦ κύρους τῶν Μυστηρίων τῶν Καινοτό μων, καὶ μάλιστα ἐξακολουθοῦσαν μεμονωμένα καὶ ἀνεπίσημα μία μορφὴ κοινωνίας ἐκ παραδόσεως μὲ τοὺς Σέρβους ἤ τοὺς Ἱεροσολυμῖτες.
Κατόπιν τούτου οἱ Ρῶσοι μὲ τὴν σειρά τους θεώ ρησαν ὅτι, ἀφοῦ δὲν ἀναγνωρίζονται ὡς Ὀρθόδοξοι, ἄρα καὶ οἱ χειροθεσίες ποὺ ἐπιτέλεσαν γιὰ τοὺς Ἀρχι ερεῖς τῶν τοῦ Ματθαίου τὸ 1971 λογίζονται καὶ αὐτὲς ὡς ἄκυρες.Ὁ Κορινθίας Κάλλιστος, μὴ δεχόμενος τοῦτο, ἀλλὰ καὶ γιὰ κάποιους ἄλλους λόγους, ἐντάχθηκε στὴν κα νονικὴ Ἱερὰ Σύνοδο ὑπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐξέντιο τὸ 1977 μὲ ἑνωτικὸ Συλ
λείτουργο.Τὸ χαροποιὸ αὐτὸ γε γονὸς φάνηκε νὰ δίνει μία θετικὴ ὤθηση στὰ μὴ καλῶς κείμενα στὴν λειτουργία τῆς Συνόδου, ἀλλὰ σύντομα προέκυ ψαν νέα θέματα.
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐξέντιος μὲ μερικοὺς ἀπὸ τοὺς Ἀρχιερεῖς ἀποφάσισε νὰ δεχθεῖ Κληρικὸ ἀπὸ τὴν Πορτογαλία τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς, χωρὶς ὅμως συνεννόηση μὲ τοὺς Ρώσους, τὸν ὁποῖον ἀφοῦ «ἀπο κατέστησε» κανονικῶς, προβίβασε στὴν ἀρχιερωσύνη ὡς Μητροπολίτη Πορτογαλίας Γαβριὴλ τὸ ἔτος 1978.Τὸ συμβὰν ἐκεῖνο προκάλεσε, ὅπως ἦταν ἀναμε νόμενο, δυσαρέσκεια στὴν Ρωσικὴ Πλευρά, ἡ ὁποία βάσει καὶ τῆς Ἀποφάσεώς της τοῦ 1975 θεώρησε ὅτι ἀδυνατεῖ νὰ διατηρεῖ κοινωνία μὲ κάποια Ἱερὰ Σύν οδο στὴν Ἑλλάδα καὶ ἔτσι διέκοψε τὴν σχέση καὶ μὲ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐξέντιο.Ἀπὸ μέρους τῶν «Ματθαιϊκῶν» ἑνωτικὴ προσπά θεια κατέβαλε ὁ Κιτίου Ἐπιφάνιος, ὁ ὁποῖος τὸ 1978 ἄρχισε ἀλληλογραφία μὲ τὸν Ἀττικῆς καὶ Μεγαρίδος Ἀντώνιο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὑπὸ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Αὐξέντιο, μὲ τὸν Μητροπολίτη Γλυκέριο τῶν Ρουμά νων Ἀκαινοτομήτων τοῦ Πατρίου Ἡμερολογίου καὶ τὸν Μητροπολίτη Φιλάρετο τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς, χωρὶς ὅμως κάποιο συγκεκριμένο ἀποτέλεσμα, πέραν τῶν καλῶν διαθέσεων καὶ τῆς δημιουργίας ἑνὸς θετι κοῦ κλίματος.Μὲ τοὺς Γνησίους Ὀρθοδόξους τῆς Ρουμανίας, ὑπὸ τὸν Ἅγιο Μητροπολίτη Γλυκέριο, ὑπῆρξε πνευματικὴ γνωριμία τὸ 1977, μέσῳ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Κυπριανοῦ Φυλῆς, ἀλλὰ τότε ἀκόμη ἡ σχέση ἐκείνη δὲν ἔλαβε ἐπίσημη ἐκκλησιαστικὴ μορφή.Τὸ ἔτος 1977 ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ καὶ ὁ ἀγωνιστὴς λόγιος Μοναχὸς π. Μᾶρκος Χανιώτης τῆς Πάρου, ὁ ὁποῖος ἐπὶ δεκαετίες πρωτοστατοῦσε σὲ ὁμολογιακὲς ἐκδηλώσεις καὶ δραστηριότητες ὑπὲρ τῶν Πατρίων καὶ κατὰ τῶν Καινοτόμων.Ἕνας ἄλλος διαπρεπὴς Μοναχός, ὁ Γέρων Δοσί θεος ὁ Κατουνακιώτης ὁ τυφλὸς († 1991), ὁ καλλι κέλαδος Μουσικοδιδάσκαλος τῆς πατρώας Ἐκκλη σιαστικῆς Μουσικῆς, ἄφησε ἐποχὴ μὲ τὴν θαυμαστὴ ψαλμωδία του στοὺς Ναοὺς τοῦ Πατρίου Ἡμερολο γίου ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ ἀειμνήστου πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, διδάξας τὴν Βυζαντινὴ Μουσικὴ σὲ πολλοὺς μαθητές, ὅπως καὶ σὲ πολλὲς ἐκ τῶν Γυναι κείων Μονῶν τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων.
Σύντομη Ἱστορία
τῆς Μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Ἑλλάδος
καὶ περὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς Αὐτῆς
Ἔκδοση Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος
Ἐπιμέλεια
Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς
Δογματικῶν καὶ Κανονικῶν Θεμάτων
Ἀθήνα
ΠΗΓΗ
http://www.ecclesiagoc.gr/
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου