Θεοδωρήτου Ιερομόναχου Αγιορείτου
ΠΑΛΑΙΟΝ ΚΑΙ NEON
’Από τήν ημερολογιακή καινοτομία του 1924 στήν σημερινή συγκριτιστική αίρεση του Οίκουμενισμού
ΕΠΙΛΕΓΟΜΕΝΑ
«Ό κόσμος καί ό διάβολος οδηγούν τήν Εκκλησία σέ τόσο φοβερές δοκιμασίες πού μπορεί νά έλθη ήμερα, όλοι οί Επίσκοποι μιας χώρας νά έλθουν σέ κοινωνία μέ ιούς αίρετικούς. Τί θά κάνουν τότε οϊ πιστοί; Τί θά κάνουν οί λίγοι έκεΐνοι πού θά έχουν ιόν ήρωϊσμό νά μήν ακολουθήσουν τήν μαζα, νά μήν ακολουθήσουν τούς συγγενείς, τούς γειτόνους καί τούς συμπολίτας των;
Θά πρέπη όλοι οί πιστοί νά καταλάβουν ότι ή Εκκλησία δέν είναι έκεϊ πού φαίνεται. Οί Λειτουργίες θά έξακολουθήσουν νά γίνωνται καί οϊ ναοί νά γεμίζουν από πιστούς, όμως ή Εκκλησία δέν θά έχη καμμία σχέσι μέ τούς ναούς έκείνους, ούτε με εκείνα τά ράσα κι έκείνους τούς πιστούς. Ή Εκκλησία είναι έκεϊ όπου υπάρχει η άλήθεια. Πιστοί είναι έκεΐνοι πού συνεχίζουν τήν αδιάκοπη παράδοσι της ’Ορθοδοξίας, τό έργο αυτό του 'Αγίου Πνεύματος. 'Ιερείς είναι έκεΐνοι πού σκέπτονται, ζούν καί διδάσκουν όπως οί Πατέρες καί οί 'Αγιοι της Εκκλησίας, ή τουλάχιστον πού δέν τούς άρνοϋνται μέ τήν διδαχή τους. "Οπου δέν υπάρχει αύτή ή συνέχεια σκέψεως καί ζωής, είναι πλάνη νά ομιλούμε γιά Εκκλησία, έστω καί αν όλα τά έξωτερικά φαινόμενα μιλούν γι’ αύτήν.
Πάντα θα βρεθη ένας κανονικός ίερεύς, χειροτονημένος από έναν κανονικό Επίσκοπο, πού νά άχολουθή τήν Παράδοση. Γύρω σέ τέτοιους ίερεϊς θά συσπειρώνονται οί μικρές ομάδες των πιστών πού θά άπομείνουν στό τέλος των καιρών. Αυτές οϊ μικρές ομάδες, θά είναι ή κάθε μία τους καί από μία τοπική «Καθολική» Εκκλησία του Θεού. Ό πιστός θά βρίσκη μέσα σ’ αύτές όλο τό πλήρωμα της Χάριτος του Θεού. Δεν θά έχουν ανάγκη από διοικητικούς η άλλους δεσμούς, γιατί ή κοινωνία πού θά υπάρχη μεταξύ τους θά είναι ή τελειότερη πού μπορεί νά ύπάρξη. Θά είναι ή κοινωνία στό Σώμα καί τό Αίμα του Χριστού, ή Κοινωνία στά Πνεύμα τό Άγιο. Οι χρυσοί κρίκοι της αναλλοίωτης ’Ορθοδόξου Παραδόσεως θά συνδέουν τίς Εκκλησίες αύτές μεταξύ τους καθώς καί μέ τίς Εκκλησίες τού παρελθόντος, μέ τήν θριαμ βεύουσα Εκκλησία των ουρανών. Μέσα σ’ αύτές τίς μικρές όμάδες θά διατηρηθή άκέραιη ή Μία, 'Αγία, Καθολική καί Άποστολική ’Εκκλησία.
Βέβαια είναι θαυμάσιο νά μπορή νά υπάρχη τάξις καί συντονισμός στίς έξωτερικές έκδηλώσεις των διαφόρων Έκκλησιών, καί oi όλιγώτερο σημαντικές Εκκλησίες νά παίρνουν κατευθύνσεις καί οδηγίες από τίς πιό σημαντικές, όπως γίνεται τώρα όνάμεσα στίς Επισκοπές, τίς Μητροπόλεις, τίς ’Αρχιεπισκοπές καί τά Πατριαρχεία. *Όμως στό τέλος των καιρών τέτοιες έξωτερικές σχέσεις καί έπαφές θά είναι τίς περισσότερες φορές άδύνατες. Θά υπάρχη τέτοια σύγχυσις στόν κόσμο, πού ή μία ’Εκκλησία δέν θά μπορή νά είναι τόσο σίγουρη γιά τήν ορθοδοξία της άλλης, λόγφ τού πλήθους τών ψευδοπροφητών πού θά έχουν γεμίσει τόν κόσμο, καί θά λέγουν «έδώ ό Χριστός καί έκεί ό Χριστός». Μόνον μέσα σέ μικρές ομάδες θά διατηρήται ή βεβαιότης τής ορθής πίστεως καί ζωής. Μπορεί νά ύπάρχουν καί παρεξηγήσεις άνάμέσα σέ πραγματικά ’Ορθόδοξες ’Εκκλησίες λόγφ τής «συγχύσεως τών γλωσσών» πού υπάρχει στήν σύγχρονο Βαβέλ. ’Όμως τίποτε άπ’ αύτά δέν θά διασπά τήν ουσιαστική ένότητα τής ’Εκκλησίας.
Στό τέλος τών καιρών όλοι θά ίσχυρίζωνται ότι είναι Χριστιανοί ’Ορθόδοξοι καί ότι ή ’Ορθοδοξία είναι όπως τήν καταλαβαίνουν αυτοί. Παρ’ όλα αύτά όμως, όσοι θά έχουν καθαρή καρδιά καί φωτισμένο άπό τή θεία Χάρι νού, θά άναγνωρίζουν τήν ’Ορθόδοξο ’Εκκλησία παρ’ όλες τίς φαινομενικές διαιρέσεις καί τήν ολοσχερή έλλειψη έξωτερικης αίγλης. Θά συσπειρώνωνιαι γύρω στους πραγματικούς ιερείς καί θά γίνωνται οι στύλοι της Εκκλησίας. Ας κάνουν ό,τι θέλουν oi άνθρωποι τού κόσμου. Ας γίνωνται οικουμενικά συνέδρια, άς ένώνωνται οι «Εκκλησίες», άς νοθεύεται ό Χρι στιανισμός, άς άλλοιώνεται ή παράδοσις καί ή ζωή, άς ένώνωνται οι θρησκείες. Ή Εκκλησία τοϋ Χριστού θά μένη άναλλοίωτη, γιατί, δπως λέγει ό Χρυσόστομος, έστω καί ένας στύλος της άν παραμείνη όρθιος ή Εκκλησία δέν θά πέση. «Ούδέν Εκκλησίας ισχυρότερου. Τού ούρανού ύψηλοτέρα έστί, της γης πλατυτέρα έστίν. Ουδέποτε γήρα, άεί δέ άκμάζει».
Στύλος της Εκκλησίας είναι ό κάθε πραγματικός πιστός πού μένει κολλημένος στην Παράδοσι των Πατέρων, παρ’ όλα τά φοβερά ρεύματα τού κόσμου πού δοκιμάζουν νά τόν παρασύρουν. Τέτοιοι στύλοι θά υπάρχουν μέχρι τήν συντέλεια τού κόσμου, δ,τι καί νά γίνη. Έξ άλλου όταν φθάσουν νά γίνουν αυτά τά πράγματα, ό έρχομός ιού Κυρίου δέν θά είναι μακριά. Αυτή ή κατάστασις θά είναι τό πιό φοβερό σημάδι ότι κοντεύει ό έρχομός Του. Τότε ακριβώς «ήξει τό τέλος».
Oi γλυκανάλατοι καί συναισθηματικοί Χριστιανοί θεωρούν τά παραπάνω σάν υπερβολική καί άποκρουστική άπαισιοδοξία. Σύμμαχοι τού κόσμου, δέν μπορούν νά ιδούν τήν σφραγίδα τού διαβόλου σ’ αυτό πού οι ίδιοι επικροτούν. Ούτε μπορούν νά άναμετρήσουν τό τεράστιο χάος πού χωρίζει τόν κόσμο άπό τόν Θεό, γιατί τότε θά είναι αναγκασμένοι νά παραδεχθούν ότι τό ίδιο χάος χωρίζει καί τούς ίδιους άπό τόν Θεό.
Δέν μπορούν λοιπόν νά άνεχθούν νά είναι κανείς άπαισιόδοξος γιά τήν σύγχρονη Βαβέλ. Είναι τόσο ικανοποιημένοι άπό τήν εποχή τους. Βλέπουν τό μέλλον τόσο λαμπρό. Ό Χριστιανισμός γι’ αυτούς είναι τόσο συμβατός μέ τόν κόσμο καί είναι τόσο ευχαριστημένοι γι’ αυτό, πού δέν θά σέ συγχωρήσουν αν τούς δείξης ότι πλανώνται.
'Οραματίζονται στό μέλλον μιά παγκόσμια ένωμένη Εκκλησία, μέ όλους τούς άνθρώπους ένωμένους μέ ιόν δεσμό της άγάπης. Οί αιρετικοί των διαφόρων αποχρώσεων είναι γι αύτούς «οί αδελφοί τους Χριστιανοί», από τούς οποίους τούς έχώρισαν οί έγωϊσμοί καί οί στενοκεφαλιές πάρωχημένων έποχών...
Γιά τούς άνθρώπους του κόσμου, αύτή ή προοπτική του παγκοσμίου κράτους καί της παγκοσμίου θρησκείας είναι κάτι τό πολύ εύχάριστο. Τό ίδιο συμβαίνει καί γιά δσους ποθουν σήμερα τήν ενωσι των «Εκκλησιών», καί δεν δίδουν σημασία στήν αλήθεια. Γιά τούς τελευταίους αύτούς τό δογματικά θέματα είναι μισερές βυζαντινολογίες. Άλλα «διά τούτο πέμψει αύτοίς ό Θεός ένέργειαν πλάνης είς τό πιστεύσαι αύτούς τώ φεύδει, Ινα κριθώσι πάντες oi μή πιστεύσαντες τη άληθεία, άλλ’ εύδοκήσαντες έν τη άδικία».
Μέσα σ’ αυτήν τήν κοινωνία του Αντίχριστου, οί λίγοι πού θά μείνουν γνήσιοι ’Ορθόδοξοι Χριστιανοί θά άποτελοϋν τήν πέτρα του σκανδάλου, τήν μόνη παραφωνία μέσα στήν τόση διαβολική άρμονία. Γι αύτούς οί μέρες έκείνες θά είναι ημέρες θλίψεως μεγάλης. «Καί έσεσθε μισούμενοι υπό πάντων των εθνών διά τό δνομά μου». Θά είναι μία νέα περίοδος μαρτυρίου, μαρτυρίου περισσότερο ψυχικού παρά σωματικού. Οί ’Ορθόδοξοι Χριστιανοί θά είναι μέσα στό άπέραντο παγκό σμιο κράτος οί άπόκληροι της κοινωνίας. «Καί ποιήση, όσοι άν μή προσκυνήσωσι τη είκόνι τού θηρίου, ϊνα άποκτανθώσι. Καί ποιεί πάντας, τούς μικρούς καί τούς μεγάλους, καί τούς πλουσίους καί τούς πτωχούς, καί τούς έλευθέρους καί τούς δούλους, ϊνα δώσωσιν αύτοϊς χάραγμα έπί της χειρός αύτών της δεξιάς, ή έπί τών μετώπων αύτών, καί ϊνα μή τις δύναται άγοράσαι ή πωλησαι ειμή ό έχων τό χάραγμα, τό όνομα τού θηρίου ή τόν αριθμόν τού ονόματος αύτοΰ». (Άποκ. 13, 15)
Ό Χριστιανισμός δέν έτοιμάζει λοιπόν καμμιά έπίγεια βασιλεία, καμμιά έπίγεια πολιτεία, δέν έχει τίποτε τό κοινό μέ τούς πολιτισμούς καί τό έγκόσμια συστήματα, δέν έχει τίποτε τό κοινό μέ τούς καίσαρες καί τούς παποκαίσαρες.
'Όλα αυτά πού έπιδιώκουν οί άνθρωποι χοϋ κόσμου, βρίσκονται στό έπίπεδο της φθοράς. Ό Χριστιανός σκέπτεται, ζη καί κινείται μέσα στον κόσμο της αφθαρσίας.
Αυτοί πού θέλουν νά ένώσουν τίς χριστιανικές λεγάμενες «Εκκλησίες» δέν πιστεύουν στην Εκκλησία, δέν πιστεύσουν στή θρησκεία του Χριστού. Τήν χρησιμοποιούν απλώς. Τήν χρησιμοποιούν γιά τούς δικούς τους σκοπούς. Σκοπός τους είναι ή έπίγεια Πολιτεία στην οποία θέλουν νά υποτάξουν όλους τούς άνθρώπους.
Δέν υπάρχει στήν πραγματικότητα θέμα ένώσεως των Χριστιανών. Οι πραγματικοί Χριστιανοί, ήταν, είναι καί θά είναι πάντοτε ένωμένοι. Ηταν, είναι καί θά είναι μία ποίμνη μέ έναν Ποιμένα. Oi άνθρωποι όποιοδήποτε όνομα κι άν έχουν, σέ όποιαδήποτε θρησκεία καί άν άνήκουν, έχουν έναν προορισμό: νά βρουν τήν Μία, 'Αγία, Καθολική καί Άποστολική Εκκλησία του Χρίστου, καί νά πιουν άπό τό ύδωρ τό «άλλόμενον εις ζωήν αιώνιον». Ή Εκκλησία είναι Μία. Οι άνθρωποι είναι πολλοί, καί λίγοι άπ’ αυτούς είναι παιδιά της.»
«Όσο περνάει ό καιρός τόσο πιό άδικαιολόγητοι είναι όσοι έθελοτυφλουν. Ή Εκκλησία του Χρίστου ήταν πάντα τό μικρό, τό περιφρονημένο, τό καταδιωγμένο ποίμνιο, τό φτωχό, τό χωρίς κοσμική δόξα καί κατά κόσμον σοφία. «Ού πολλοί σοφοί, ού πολλοί συνετοί αλλά τά μωρά του κόσμου καί τά έξουθενημένα έξελέξατο ό Θεός ϊνα τούς σοφούς καταισχύνη». Ή σοφία τών σοφών καί τών συνετών του αιώνος τούτου δέν τούς χρησιμέυσε παρά μόνο γιά νά φθάσουν στήν οίηση, τήν οίηση πού καταφρονεί τούς λίγους πού έμειναν διασώζοντες τήν άλήθειαν». Αυτός ό διαχωρισμός σέ Νεοημερολογίτες καί Παλαιοημερολογίτες είναι γιά τήν Εκκλησία σωτήριος. Οί πολλοί πού έχουν τό πνεύμα του κόσμου θά μείνουν Νεοημερολογίτες ξεκαθαρίζοντας έτσι τήν Εκκλησία του Χριστού άπό όλους αυτούς πού είναι «Χρι στιανοί» έπειδή έτυχε νά γεννηθούν σέ χριστιανική χώρα. Στήν Εκκλησία τού Χριστού θά καταφύγουν οί λίγοι πού έχουν ιό πνεύμα ιών άλιέων. Στις μέρες μας παρισιάμεθα μάρτυρες ενός Ιστορικού γεγονότος: ή γνήσια Εκκλησία του Χρίστου στην Ελλάδα, στή Ρωσσία, στον κόσμο όλόκληρο γλυτώνει από τόν ασφυκτικό έναγκαλισμό του κόσμου πού πάντοτε στάθηκε έχθρός του Θεού. ’Απαγκιστρωμένη από τις αρχές καί τίς έξουσίες πού τούς τελευταίους αιώνες της είχαν προσφέρει μιά τυραννική φιλία, βγαίνει ματωμένη, πληγωμένη, φέρουσα τόν όνειδισμόν του Χριστού καί τά στίγματά του στό Σώμα της, άλλά άεί ζώσα καί άγωνιζόμενη. Ό κόσμος όμως, έχοντας άποτινάξει τίς θεοκρατικές έξουσίες του άπώτερου παρελθόντος, πέταξε μαζί τους τίς μάσκες καί τά προσχήματα καί βαδίζει άφηνιασμένος τόν δρόμο της έσχατης αποστασίας. Ό κόσμος αύτός θά κρατήση στήν αγκαλιά του όσους είναι κατά βάθος δικοί του έστω καί αν φέρουν τό όνομα τού ’Ορθόδοξου Χριστιανού, λαϊκούς, μοναχούς, Ιερείς καί άρχιερεϊς καί θά τούς αφομοίωση σιγά σιγά μέ διαβολική μεθοδικότητα.
’Άνθρωποι μέ τό πνεύμα τού κόσμου ύπάρχουν καί μέσα στούς Παλαιοημερολογίτες πολλοί. Αυτοί, όταν θά αντιληφθούν ότι έχασαν τήν θαλπωρή της αγκαλιάς αυτού τού κόσμου θά πάψουν νά είναι ’Ορθόδοξοι καί θά έπιστρέψουν «έπί τό ίδιον έξέραμα». Καί άλλοι πολλοί Νεοημερολογίτες, πού άσφυκτιούν σήμερα κάτω από τούς μεγαλοπρεπείς τρούλλους μιας έκκοσμικευμένης «’Εκκλησίας», θά βρούν τόν δρόμο τους πίσω στήν ταπεινή, φτωχική καί περιφρονημένη ’Εκκλησία τών άλιέων. ’Ανακατατάξεις θά γίνουν. Ή ’Εκκλησία όμως θά παραμείνη αυτή πού ήταν πάντα, μέχρι τήν ήμέρα τού Κυρίου, τήν φοβερή καί ένδοξη».
ΠΑΡΑΠΟΜΠΑΙ
1. Άρχιμ. Σπ. Μήλια, Πρακτικά Συνόδων, τόμ. Α'σελ. 190.
2. Οχι μόνον ή ’Ορθοδοξία, άλλά καί ή Εύρώπη άνιέδρασεν ίσχυρώς, αφοΰ μόλις τό 1700 έδέχθησαν to νέον Ήμερολόγιον οί Γερμανοί, τό 1752 οί Άγγλοι καί τό 1953 οί Σουηδοί.
3. Χρ. Άνδρούτσου, Μελέται καί Διατριβαί, χόμ. Α' σ. 106, Θεσσ. 1964.
4. Αύτόθι, σ. 126.
5. Άρχιμ. Χαρ. Βασιλοπούλου (+), Ό Οίκουμευισμός χωρίς μάσκα, σ. 54 5, Άθήναι 1971.
6. Θεοδώρητου Μοναχού, Διάλογοι της Ερήμου περί Οίκουμενισμοΰ, σ. 288, Άθηναι 1971. Επίσης «Όρθ. Τύπος», φύλλ. 10 Φε8ρ.20 Μαΐου 1970.
7. Χαρ. Βασιλοπούλου, μν. έργ• 58.
8. Ε. Γκουτζίδη, Συνοπτική θεώρησις του έορτοήλογικοΰ θέματος υπό τό φως της ’Ορθοδοξίας, σ'. 13, Άθηναι 1989.
9. Εννοεί τήν άναγνώρισιν τών ’Αγγλικανών χειροτονιών ύπό τοϋ Οίκ. Πατριαρχείου τό 1922.
10. Άρχιμ. Θεοκλήτου Στράγκα, Εκκλησίας Ελλάδος Ιστορία..., τόμ. Β'σ. 124649.
11. Γρηγ• Εύστρατιάδου, Ή πραγματική αλήθεια περί του Εκκλησιαστικοί) Ημερολογίου, σ. 69 έξ., Άθηυαι 1929.
12. Βλ. τό Πατριαρχικό Γράμμα ύπ. άριθμ. πρωτ. 221/20.1.1924 έν ανωτέρω έργα Εύστρατιάδου, σ. 4750 (έν Άρχιμ. Θεοκλήτου Στρόγκα, ένθ. ανωτ., τόμ. Β'σ. 1243 4 φέρεται ως άριθμ. Σ.Π. 320/14.2.1924).
13. Βλ. Πρακτικά καί ’Αποφάσεις τοΰ έν Κων/λει Πανορθοδόξου Συνεδρίου, 10 Μαΐου 8 ’Ιουνίου 1923, σ. 2123, έν Κων/λει 1923.
14. Βλ. Μηιροπ. Βιζύης ’Ανθίμου, Τό Ημερολογιακόν Ζήτημα, σελ. 9596, 98, 99, έν Κων/λει 1922.
15. ΒΑ. Άρχιμ. Θεοκλ. Στράγκα, ένθ. άνωτ. σ. 1194, 114649, 11934.
16. Βλ. Χρυσ. Παπαδοπούλου, Ημερολογιακών κατηγοριών έλεγχος, σελ. 3, 28, Άθηναι 1937.
17. Αυτόθι.
1 8. Βλ. σημ. 15.
19. ΒΕΠΕΣ, ιόμ. 24, σ. 153.
20. Βλ. Π.Η. τ. 42, σ. 369, 372.
21. Βλ. Πατριαρχικήν καί Συνοδική Εγκύκλιον ηρός άπάσας χάς ’Ορθοδόξους Εκκλησίας (1902, έπί ’Ιωακείμ ΓΟ έν Ί. Καρμίρη, ΔΣΜ, τ. Β' σ. 946ζ.
22. Βλ. Χρυσ. Παπαδοπούλου, Ιστορία της Εκκλησίας ’Αλεξάνδρειάς, σ. 6289, ’Αλεξάνδρεια 1935.
23. «Καθόσον δέν γένει ή λατρεία είναι ή έκφρασις αμα καί βεβαίωσις της πίστεως, είναι προφανές ότι καί ή τήρησις της αυτής λατρείας, έφ’ δοον αυτή στηρίζεται έπί δογματικών βάσεων, είναι έτερον γνώρισμα αμα καί στοιχείου ένότητος της πίστεως» (Βλ. Χρ. Άνδρούτσου, Δογματική..., σ. 274, Έν Άθήναις 1907).
24. Βλ. Δοσιθέου 'Ιεροσολύμων, Δωδεκάβιβλος, βιβλ. ΙΑ' κφ. Η', σ. 57, Θεσσ. 1983. Απαντα του παρόντος κεφαλαίου περί της όλλαγης έλήφθησαν έκ της μελέτης τοϋ Μητρ. Ώρωποΰ καί Φυλής Κυπριανού, Τί είναι οί «Παλαιοημερολογϊτες» καί τί έπιδιώκουν; σελ. 149, Κοινότης Αγ. Γεωργίου Ηλείας 1988.
25. Γρηγ• Εύστρατιάδου, μν. εργον, σ. 1745.
26. Μητρ. Ώρωποΰ καί Φυλής Κυπριανού, μν. εργον, σ. 19.
27. Αύτόθι, σ. 21.
28. Άρχιμ. Θεοκλ. Στράγκα, μν. εργον, ι. Γ'σ. 15334 καί 16467.
29. Θεοδώρητου 'Ιερομονάχου, Τό αντίδοτον (Άναίρεσις τών κατά τοϋ ζηλώτισμοϋ άρθρων του βιλίου: ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ τοϋ άρχιμ. Έηιφανίου Θεόδωρό πούλου) σ. 35, Άθηναι 1990.
30. Βλ. «Αγιορείτης», Ίαν. 1985, σ. 34.
31. Έλ. Γκουτζίδου, μν. έργον, σ. 212.
32. Ύπό αγιορειτών Μοναχών: 'Όταν οί φύλακες προδίδουν, σελ. 28, Άθπναι 1974.
33. 'Η προδοσία ιοΰ «πατριάρχου» Δημητρίου, σ. 15, έκδ. περιοδικού: "Αγιος Αγαθάγγελος Έσφιγμενίτης.
34. Βλ. Έπίσκεψις, άρ. 380/15.6.1987 Καθημερινή, 6.8.1987 καί Μακεδονία, 7.8.1987• Καθολική, 22.12.1987, σ. 5• Κ.Γ.Ο. Δεκ. ’87, σ. 11.
35. «Φωνή τών Πατέρων», περ. Β', άρ. 1, Νοέ. 1987.
36. Βλ. «Καθολική», 23.6.1987.
37. Βλ. «Εκκλησία» αρ. 7/1.5.1988.
38. Βλ. «Καθολική», 15.11/88• 13.12/88• 3.1/89• 10.1/89.
39. Βλ. «Καθολική», 22. ί2/87.
40. Βλ. Υπουργείου 'Υγείας, Προνοίας καί Κοινωνικών ’Ασφαλίσεων, Άπόφασις 30.9.1985.
41. Βλ. Εγκυκλίους 'Υπουργείου Χ.Ο.Π. ύπ. αριθμ. 137/15.10.1981
42. Άλεξ. Καλομοίρου, Κατά Ενωτικών, σ. 93 εξ.2) Τού αυτού, Τό σύγκριμα, σ. 801
ΕΡΓΑ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ
1. Ό "Αγιος Νεκτάριος, ο Ιεράρχης, ο λόγιος, δ άσκητής. Άθηναι 1970, σσ. 238. Έκδ. 6', Άθηναι 1977.
2. Διάλογοι τβς έρημου περί ΟϊκουμενισμοΟ. Άθηναι 1971, σσ. 308.
3. Ή Εύχαριστηριακά συμμετοχή έν Άγίω ’Όρει. Άθηναι 1972, σσ. 278.
4. Ημερολογιακά Οικουμενικά. Άθηναι Θεσσαλ. 19726, σσ. 308.
5. Ευχαριστιακά, ΆθηναιΘεσσαλ. 19734, σσ. 48.
6. Αποκαλυπτήρια μι3ς άγιομάχου Μοναχβς, Άθηναι 1976, σσ. 104.
7. Μοναχισμός καί αΥρεσις, Άθηναι 1977, σσ. 276.
8. ’Ορθοδοξία καί αΥρεσις, Άθηναι 1982, σσ. 112.
9. Άββακουμ δ άνυπόδητος, Άθηναι 1986, σσ. 76.
10. Απολογία ένός Αγιορείτου, Άθηναι 1986, σσ. 48.
11. Τό Αντίδοτου, Άθηναι 1990, σσ. 220.
12. Ό Αντίχριστος καί τό χάραγμά του. Άθηναι 1998, σσ. 96.
Έπιμελεία
1. Νεοφύτου Καυσοκαλυβίτου Ίεροδιακόνου, Περί τϋς συνεχούς μεταλήψεως, Άθηναι, αχ., σσ. 232.
2. ’Ορθόδοξος μαρτυρία, Άθηναι 1985, σσ. 84.
3. Αθανασίου ίου Παρίου, Δήλωσις τϋς έν ιφ Άγίω ’Όρει ταραχών άληθείας, Άθηναι 1988, σσ. 126.
4. Νεοφύτου Μοναχού του εξ Εβραίων, ’Ανατροπή τϋς θρησκείας τ&ν Εβραίων, Άθηναι 1980, σσ. 178.
Θεοδωρήτου Ιερομόναχουν Αγιορείτου
ΠΑΛΑΙΟΝ ΚΑΙ NEON
’Από τήν ημερολογιακή καινοτομία του 1924 στήν σημερινή συγκριτιστική αίρεση του Οίκουμενισμού
Έκδοσις β' βελτιωμένη
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΑΘΗΝΑΙ 2000
Επιμέλεια κειμένου και εισαγωγή στο Ορθόδοξο Διαδίκτυο : Ν.Β.B
Αναρτήσεις
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου